Een dag uit een leven met lef
12-02-2018 om 12:52 uurLieve luitjes,
Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.
De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.
Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.
Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.
Klopt zeker, alles wat we doen is mooi! En het is leuk om te lezen, wij lopen dan in gedachten een stukje met je mee en dan zonder hijgen :)
Hoop dat je het werk als gastvrouw nog lang kunt volhouden, voor beide partijen heel fijn! Mooi dat je het doet.
Tot het volg verhaal, verheug mij er nu al op! Liefs xxx
Lieve luitjes,
Kom net terug van een vierdaags bivakkeren op de Veluwe, in Huize te Eerbeek. Een aanrader omdat er zo ongelofelijk veel te zien is daar aan de rand van het Veluwebos. We maakten met de kleine blauwe prins, die ons zonder sputteren overal heen voer, tochten naar Zutphen, naar de Posbank, naar Doesburg, naar Rheden en de Steeg, we wandelden in de omgeving van Eerbeek zelf en bewonderden boven al de IJssel die zich had verdubbeld door met hoog water beide uiterwaarden mee te nemen. Een imposant en magnifiek gezicht.
De eerste dag was ik nog snel vermoeid, maar hoe meer we het aantal kilometers opvoerden, hoeveel beter dat het met me ging. Ik vermoed dat de schone boslucht er ook debet aan was. De wind, die met de storm Ciara soms adembenemend was, maar dan letterlijk, werd dapper getrotseerd en in de luwte van de stad Zutphen hadden we de stevigste wind wat omzeild. Bij Rheden stond ik oog en oog met een vos, die ik nog nooit zo in het vrije gezien had. Ik stond letterlijk aan de grond genageld en vergat snel een foto te maken. Ik, nota bene, die van elk wissewasje een foto schiet. Nog steeds heb ik er spijt van, maar het plaatje in mijn hoofd zit er nog steeds. Wie weet, valt het vast te leggen op doek. Bij de Posbank verkeken we ons op de helling. Heen met heuveltjes en dalen ging het nog wel, maar terug, de steile helling op, was eigenlijk een berg te hoog.
'Stap voor stap dan breekt het lijntje niet', fluisterde de Rede in mijn oor. Ik keek niet langer naar de top, maar naar mijn voeten die voort gingen onder de raspende ademhaling als muzikale omlijsting.
Geen nood, het natuurschoon was de inspanning zeer de moeite waard.
Bij Doesburg aan de kade waaiden we bijkans uit onze duffels, maar daar stond ook de beeldengroep Passi D'Oro van Roberto Barni. Prachtig, en het zicht op de zilveren IJssel, met wind te over en de zon compenseerden het happen naar lucht. Gelukkig was er ook een restaurant aan de kade, waar de mosterdsoep(wat eet je anders in Doesburg) heerlijk smaakte.
Op de valreep kwamen we er achter dat in het dorp Eerbeek de kunstenaar Jan Mankes had gewoond en was overleden en begraven. Het huis stond er nog en zijn graf was ook nog aanwezig. Beiden opgezocht op de allerlaatste dag, toen we uitgecheckt hadden bij het hotel.
De laatste dagen was ik nauwelijks heftig benauwd geweest en zelfs het klimmen ging stukken beter. Waarschijnlijk kwam het een en ander door de goede luchtkwaliteit, de fijne sfeer die zuslief en ik ondervonden en de afleiding door het mooie natuurschoon.
Ineens had ik toch ook zin om de penselen maar weer ter hand te nemen. Ik was het al een maand aan het vooruit schuiven. In ieder geval iets minder met olieverf werken, bedacht ik me. De inspanningen hadden meer aan ontspanning opgeleverd dan voor mogelijk werd gehouden.
Tijdens de kleine vakantie hadden we in de mooie Gelderse boekhandels De bijenhouder van Aleppo van Christy Lefteri en de nieuwste van Pascal Mercier met de indringende titel; Het gewicht van de woorden op de kop getikt. Heerlijk leesvoer. De eerste is vlot geschreven en geeft een goede inkijk in het moeizame leven van een immigrant. Mercier is een filosoof en derhalve wat moeilijker te doorgronden. Ik hou van zijn denkwijze. 'Nachttrein naar Lissabon' is een van mijn lievelingsboeken.
Na gedane arbeid, want de dagen waren behoorlijk intensief, is het nu weer zoet rusten. Wel met de nodige beweging, dus we lassen wat wandelingen in. Maandag is mijn bezoek aan de longarts. Ben benieuwd wat de longfunctie heeft opgeleverd.
Het is bijna lente. Op de heide stond de brem al in bloei. Nog even een paar winterdagen bikkelen en dan genieten van het uitbottende groen. Tot zover wens ik jullie een ademvrije tijd toe met lucht te over.
Een lieve groet en ajeto
Ber..
Mooi is de Veluwe he? Daar woon ik dichtbij! Je was wel heel dicht in de buurt joh, grappig.
Zoveel moois is hier te zien maar eigenlijk in heel Nederland wel.
Wat enorm fijn dat je je conditie weer een beetje terug krijgt, ik neem mn petje voor je af en word blij dat het je lukt!
Je doet het toch maar mooi weer! Echt een doorzetter ook...
Doesburg is ook zo mooi en heerlijk mosterdsoep!
De boeken ken ik niet, ik lees wat makkelijker leesvoer, concentratie van een blinde kip heb ik...
Hoop dat het bij de longarts goed uitpakt en je terug ziet wat je ervoor hebt gedaan, dat is altijd zo fijn.
We gaan langzaam de fijne lente weer in, ik hoop een erg lange lente...geen hitte graag maar fijn warm weer, voor mijn part met vestje in de buurt, ook goed!dat liever dan vocht of 35 graden...
Geniet van het goede, dat doe je al maar blijf het doen, dan genieten wij weer met je mee!
Liefs! Jolien
Heerlijk om je weer te lezen. Vroeger las ik veel boeken, nu helemaal niet meer.
De schone en zuivere lucht doet toch een hoop goed. Voordat ik wist dat ik copd had, gingen wij altijd naar het zomerhuisje in Denemarken. Aan zee en elke keer voelde ik me daar veel beter. En daar ook vaak een vos gezien of een hert bij het huisje. Zo mooi om te zien.
Groetjes Anna
Ahhh lieve Jolien en Anna, wat een hartelijke ontvangst. Boeken laten me reizen zonder uit mijn luie stoel te komen Ik vind het heerlijk om erbij weg te dromen. Jammer anna, dat het niet meer gaat. Is het huisje aan zee weg Anna. of kan je niet meer zover reizen? Ach Jolien, dus ik had langs kunnen komen. Wat woon je prachtig. Gaaf hoor, die Vos anna, ik was perplex, van mijn sokken! Liefs en fijne dagen. Berna.
Ja echt mooi een vos, ik zelf nog niet gezien, wel vaak herten en zwijnen, ook erg mooi.
Ja hoor je was zeker welkom..hahaha! Maar zet geen adres online...
Ben je ooit weer in de buurt pb gerust.:)
Wij genieten met jou mee, ik lees ook graag, maar op het moment makkelijke titels, beetje luchtig , prednison concentratie...
Liefs!!
Het huisje is er nog, maar is zeker 11 a 12 uur rijden. Vroeger geen probleem meer, maar nu wel. En ook nog een hond die niet makkelijk is, houdt niet van autorijden en asiel is geen optie. Probleem geval. :)
Het is daar prachtig, puur natuur. Huisjes staan allemaal vrij en niet op een rijtje. Heerlijk in de duinen en vlakbij zee. Het jonge vosje stond vlak bij het raam, en wij stonden stokstijf , vooral niet bewegen. hahaha
Net als ik dus aan de grond genageld. Wat jammer dat het te ver is, zeker een eind. Ik vond Zuid Frankrijk altijd al pittig. Je hebt al die mooie herinneringen gelukkig. En eeen neurotische bliksemafleider. :)
Ik mis het echt. Toch maar eens kijken of ik nog kan gaan. Wordt voor mij ook moeilijker met de copd. :-(
Misschien in meerdere dagen reizen ook ivm de hond? En wij gaven de hond pilletjes voor wagenziekte, worden ze ook wat rustiger van.
Zou wel heel fijn zijn voor je en goed voor de longen!