Een dag uit een leven met lef
12-02-2018 om 12:52 uurLieve luitjes,
Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.
De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.
Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.
Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.
@goudvisje, die hond van mij is heel bijzonder. Met pilletjes moet je zowat het hele potje erin gooien. Het is een AHDH hondje. hahaha
Aai das lastiger ja hahahaa, geen goede familie of vrienden waar hij terecht kan?
Jammer hoor, had het je zo graag gegunt zo'n reisje.
@goudvisje, nee hij heeft ook verlatingsangst. Hangt heel erg aan ons. Hondje uit Spanje wie weet wat hij heeft meegemaakt.
Lieve luitjes
In mijn vierde (geloof ik)corona-afzonderingsweek is het nog steeds te doen. Weliswaar wonen de twee godenzonen nog en weer thuis, eentje werkt buitenshuis alleen op zijn kantoor en de ander blijft wijselijk thuiswerken. Wat handig is, is dat ze me vertroetelen. De een meer dan de ander. Boodschappen halen en snaaidingetjes, indien ik er behoefte aan heb. Gisteren hadden we de gebruikelijke boekenbabbel. Die is eens in de drie maanden en nu natuurlijk virtueel via Google Hangout. Voor mij mag de situatie weer snel terug naar normaal, al zal het echt wel weer even duren en alles absoluut niet overeind blijft staan van wat eens nu alweer vroeger is.
Ik ga zelfs niet naar de tuin. Misschien moet ik de euvele moed opbrengen om daar in de hele vroege ochtend, pakweg om zes uur, twee uurtjes te slijten, dan zou het nog wel gaan. Maar een belangrijk onderdeel van mijn atelier op de tuin is ook het sociale contact met de medemens. Vrienden en vriendinnen en dat zit er nu juist niet in.
Met lede ogen zie ik verder, wat machteloos, de ontwikkelingen gaande. Ik weet als geen ander welke druk alles legt op het verplegend personeel. Het vrijwilligerswerk is stopgezet evenals tijdelijk het waakmaatjes project en dat is een hard gelag, te meer dat er nu zoveel mensen zijn die in meer dan eenzaamheid moeten sterven. Voor de mensen in de verpleegtehuizen, waar het virus als een dolle om zich heen grijpt, zou ik zeggen, dan is menselijkheid te verheffen boven hygiënische zorg. Angst om je eenzaam te weten in het uur van de dood is een enorme killer an sich. En geloof me, ik heb vaak genoeg naast een stervende gezeten om daar over mee te kunnen praten
.
Maar ja.
De beste stuurlui staan nog altijd aan wal. Wij hoeven de beslissingen niet te nemen. Hulde voor de bestuurders van dit land, met en zonder de juiste beslissingen.
Ik beperk me tot een oma-journaal om het gemis met de lieve kleinkinderen te minimaliseren, dus heb ik een verhaal verzonnen over virus, addertje onder het gras, Bepperd de Bofferd, uil, Ko Nijn en mol. Er komen steeds meer bewoners bij.
Addertje onder het gras is natuurlijk de aanzet tot alle ellende. en wat blijkt, hij zit met een enorm jeugdtrauma, omdat hij nooit met iemand mocht spelen van zijn moeder, uit angst voor het gevaar dat te allen tijde op de loer ligt.
Zo trek ik in gelaagdheid de buitenwereld binnen. Ze smullen ervan. Het wordt wel moeilijker als het zo lang duurt, want ik vermoed dat de oplossing er in het verhaal eerder is dan in de werkelijkheid.
Longen en Corona zijn niet de beste vrienden samen, dus ik heb voor de rigoureuze maatregel van de zelfquarantaine besloten en het voelt tot nu toe goed. Als hart en longen samenspannen moet je de kat niet op het spek binden en het zekere voor het onzekere nemen. Het overgewicht, dat ik niet heb dankzij de vele bezigheden, bestrijd ik nu met rondjes om de zuil te lopen in 36oo stappen of meer. Als ik geen keiharde parketvloer had zou de vloer daar nu aardig ingesleten zijn. Verder penselen we voort en banktekenen is ook een welkome afwisseling. Boeken lezen en de krant zijn mijn grootste bliksemafleiders en alhoewel ik popel om op mijn nieuwe tweedehands elektrische fiets te mogen rijden, houden we nog even vol.
Kauw heeft zijn nest in mijn dakgoot gemaakt dus er vinden boeiende ontwikkelingen op kleine schaal plaats. Vooralsnog voel ik me kiplekker en ik hoop voor jullie hetzelfde.
Lieve allemaal, het allerbeste met veel lucht in longen en geest.
Hastalapasta en ajeto
Ber.
Lieve Ber,
Dank je voor je verhaal. Het heeft me wel aangegrepen vooral dat stukje over eenzaam sterven. Dan springen bij mij de tranen in m'n ogen. Het is ook zo verdomd moeilijk! :(
Veel mensen kunnen hun kinderen en kleinkinderen niet zien of misschien niet spreken.
En jij die je prachtige werk niet kan doen in het ziekenhuis. :(
Gisteren zag ik een stukje op tv over China waar de mensen weer hun geliefden omhelsden. Dat ging bij mij door merg en been en zat flink mee te janken.
Take care en ik hoop nog veel van je te lezen. :-*
Ik ga nu maar ff wat te lachen opzoeken. :)
Liefs Anna
Blijven lachen lieve Anna, desnoods door de tranen heen. Er is overal licht te vinden <3
Gezellig, je bent er weer, al is het in rare tijden waarin we leven, het leest zo fijn weg!
Moeilijk en zo jammer dat je nu je werk niet kunt doen, ja mensen die eenzaam of met 1 of 2 familie leden om hen heen komen te sterven, het is een wreed virus.
Gelukkig zijn er mooie acties en worden ook de ouderen niet vergeten, al is en blijft het erg lastig en verdrietig.
Moeilijk de kleinkinderen niet zien, verhaaltjes voorlezen vergoedt iets.
Lieve Ber, wees voorzichtig, doe ik ook, kom nergens behalve eigen terrras...
Houd het gezond en straks ooit weer naar tuin, al zal het even duren allemaal.
Liefs 😘
Ha lieverd, fijn om jullie getrouwen weer terug te lezen. Achteraf vond ik de passage van mijn verdriet om het alleen sterven wat te heftig. Het had ook met minder superlatieven gemogen. Maar goed, het staat er en haal er een sluier van mildheid over, ook al blijft de uitkomst wrang. Ik ben thuis en blijf thuis. De vakantie op Korfu met het hele gezin gaat niet door, maar er komen wijselijk andere tijden. Lieve groet, voor jullie en pas op de plaats in je eigen veiligheid <3
Niks te heftig hoor niet aan twijfelen, het is nu eenmaal heftig zoals het is, we willen het allemaal graag anders zien maar het is een feit, er sterven nu mensen in meer eenzaamheid, al worden de regels iets beter en mogen er nu toch meestal mensen bij zijn, 1 a 2..
Dat we er even verdrietig of stil om worden geldt voor ons allemaal, we kunnen het niet ontlopen...
Daarom is het ook zo'n wreed virus, niet alleen de ziekte, ook wat het teweeg brengt.
Je kunt het in wollen woordjes neer zetten, t maakt het niet minder wreed, de waarheid is niet anders dan dit en we moeten er mee dealen, moeilijk en verdrietig ja, maar we komen hier ook weer uit en door.
We proberen zoveel mogelijk voor onze naasten te doen, op afstand en als iedereen iets doet voor elkaar, een belletje naar een oudere, kaartje of klein presentje dan voelt alles een stuk lichter.
Je schrijft het juist zo mooi op en aan de trieste waarheid valt nu eenmaal niks te verbloemen...
We blijven hopen en ook lachen...
Mooie tv, boeken met een goed eind lees ik nu graag.
Vakantie lukt nu ook niet, maar volg jaar vast wel, moet haast wel .
Ik zal blij zijn als we hier allemaal doorheen komen met al onze naasten en dierbaren en ook hier met ons allen, graag veilig en gezond door heen komen!
Komt goed! Moet wel!
Liefs en fijn je weer te lezen...mag best vaker, je leest zo prettig.
Dikke online knuffel voor ons allemaal 😘
Dank dank, daar kunnen we op voort ;)