Toch raar

Maanden lang loop ik al te tobben met mijn gezondheid. Astma en atypische rhinitis (niet allergisch) Het is allemaal niet rustig te krijgen. Blijf continu roepen dat het niet goed gaat. Steeds aan de prednisolon stootkuren. Steeds maar rondjes lopen. De druk van het werk, willen toch een goede moeder te zijn, een partner. Steeds maar door proberen te lopen, niet te vechten tegen de druk, met alles mee gaan. Hoe veel het ook kost. Wat ik er ook van vind. Zoeken naar oplossingen. Roepen in de woestijn en niemand lijkt het te horen.

En dan opeens zegt de longarts, we gaan je opnemen. Weg uit de prikkels die zo slecht voor je zijn, verder onderzoeken. Kijken of we de boel toch rustiger kunnen krijgen. Erkenning.

gisteren is de beslissing genomen en vanaf het moment dat ik thuis ben, ben ik toch zoooo moe. Ik krijg niets meer uit mijn handen, wil alleen maar slapen. Gek wat zoiets met je doet. En wat het kennelijk al die tijd al gedaan heeft.