spanningen door astma

ooh als ik dit zo lees, hé voel ik in eens heel veel erkenning ,
ik doe 2 x per week auqafit les volgen ook allemaal met dames, een dame komt een paar dorpen verder op
jaah zei ze , je hijgt weer vresselijk zeg , nou ik keek ze al  >:( aan van .
kan er niks aan doen en heb me aan gekleed en en hauwdoe , zei ik snepperig .
ik zei ik kan er niks aan doen , dat ik astma heb . heb mijn zelf ook niet gemaakt  :o
en dan zijn ze stil , mijn schoonvader heeft copd, nou iedereen gaat super zielig met hem om .
ik wil geen aandacht hoor, maar dat mensen niet even een tikkeltjuh rekening kunnen houden

jaah moet je relax blijven , en niks van aan trekken . en kalm blijven .
zo vorig jaar een keer , zei de instructeur je bent moeh hé , zie dat je rode wangen hebt, nou 25 dames en een paar mannen keken je aan , van ? nou dan krijg ik al helemaal zeg.

ik sta al ergens in een hoekkie , waar ik rustig mijn oefeningen kan mee doen .
en dan die opmerkingen hé , wat hijg je toch .
nou dan krijg ik het al helemaal door die zware inspanning .

maar nogmaals ik heb een onzettende lieve man , die erg bezorgt is .
die me wel een beetje begrijpt . die vind het zo naar als ik een aanval krijg als ik moest hoesten is net of ik er in blijf hangen , hij kijkt dan zo wat kan ik doen . laat me maar even zeg ik dan

ik merk wel als je hier in mijn buurt doet heel zielig krijg je aandacht ,
ik ben niet zielig, en hobbel gewoon lekker door .

maar het frustreed mijn zo vresselijk hé dat mijn schoonvader zo zielig doet .
en probeert aandacht te krijgen , ik moet binnen kort weer naar me huisarts .
en mijn schoonmoeder vraagt dan , goh was het bij de dok .

dan zit meneer al aan te janken , tjaaah ik zeg tegen mijn zelf meis dit is niet het einde van de wereld hoor , iedereen zegt rustig blijven valt niet altijd mee hoor, vooral als je mede mens vraagt je bent zo kortademig en je hijgt zo , jaah als ik me flink heb in gespannen krijg ik een aanval kans is wel groot

en dan weten ze niet hoe ze je aan moeten kijken !
mijn man zei al je mag gerust een keer zeggen , heb iij er last van dan ? zijn ze uit gepraat !

groetjusssss paultjuh

geweldig jullie reacties!! :s)

en allemaal stuk voor stuk herkenbaar en begint idd op een frustratie-uit topic hihihihihih maar goed, als het ons helpt why-not  ;)

en idd hoe vaak ik wel niet te horen heb gekregen dat pred echt niet goed voor je is  >:( maar geloof me dat doen de mensen in mijn omgeving niet meer hoor  :s) als ik het zat ben ECHT zat kan ik zooooooooo niet redelijk zijn  *)

whahahahahhahahaha

Ook ik voel allerlei spanningen nu ik opeens geconfronteerd ben met astma. Ineens word je overvallen met een diagnose en ineens zijn er aanpassingen nodig, waar je voorheen niet eens bij stil hoefde te staan. En stiekem is er ook die angst. Angst voor toenemende symptomen en alles wat er nog te wachten staat.
Het heeft zijn tijd nodig, hoor ik dan. Ja, dat geloof ik wel, maar wat in de tussentijd? Hoe en wat moet ik bv veranderen op mijn werk? Hoe ga ik de dagelijkse wandeling op het werk met cliënten doen, waarvan praktisch iedereen rookt en ik benauwd word? Hoe moet dat met mijn energieverdeling op het werk als ik me die dag brak voel, maar ik wel geacht word van hot naar her te rennen en me vol overgave te storten op een dynamische groep vol cliënten? Hoe maak ik bespreekbaar met mijn collega's dat er het e.e.a. anders uit gaat zien, maar ik zelf eigenlijk helemaal niet eens weet wat? Hoe leg ik überhaupt uit aan collega's, familie, vrienden wat ik voel in mijn lijf en wat ik voel in mijn hoofd? Want niet alleen mijn lijf maakt overuren door benauwdheid, mijn hoofd doet ook vrolijk mee. Of beter gezegd, mijn hoofd doet helemaal niet vrolijk mee, want doordat ik me ongans pieker voel ik me soms wel een beetje somber. En ik vind het moeilijk om dat uit te spreken, want als ik mezelf uitspreek ben ik bang dat mensen hun billen bij elkaar knijpen en denken:"Oh nee he, ze heeft weer stress." Mensen kunnen zich namelijk best nog herinneren dat ik een paar jaar geleden een burnout had, dus ik ben als de dood dat alles nu op één hoop wordt gegooid.
Ja, zo nu en dan pieker ik me suf en soms voel ik me even somber en moet ik janken. Ik wil dit allemaal niet. Maar ik zal wel moeten.

hallo ,

ik herken dit zo hé
een paar weken geleden , ik doe fanatiek mee met auqafit lessen , een dame maakte ook weer opmerkingen van wat hijgje toch weer hé je piept ! nou ik kruip dan al helemaal in mijn schulp .
o,jee ik doe het weer , piepen, en zwaar ademen ! ik ben toen huilend de auto in gestapt en huilent en snikkent naar huis gereden , toen ik thuis was , voordat ik naar huis reed met mijn auto heb ik mijn man gebelt , ik was totaal overstuur . daar die week erop was mevrouw er niet , dacht zo rust !
maar toch liep die spanning weer inewendig bij mijn op, van daddelijk begint ze weer  >:(
maar ik merk ook dat ze niet in de groep op word genomen ! met haar man . ik heb toen ook haar op een kattige manier gezegt , waar er meer dames bij stonden ! want dit is niet de eerste keer dat ze het zei !
ik heb haar ook bedankt van hgoh ik ben bij de huisarts geweest had in spanning astma ! dat is nu astma geworden , had haar tekst en uitleg geven m klaar maar toch maar overdoor  blijven zeiken , toen heb ik gezegt , jah ik heb nu astma kan er niks aan doen , jah moet je een puf nemen ! ik zie ik heb al andere medicijnen ! ben toen boos weg gelopen was wel helemaal over me toeren heen , anders dames keken haar ook al boos aan , van laat die vrouw toch met astma met rust is al erg zat ! ze sport en doet goed mee ! ik heb respect voor die vrouw ! maar door dat ik erg op mijn adem haling ga letten , span ik me erg in , en jawel hoor dan krijg ik zeker een aanval ik heb dit ook besproken met het astmafonds advies lijn , die zeiden hoe meer je druk maakt , hoe meer je last van je aanvallen hebt .
mijn man zei ook al , kom gewoon gaan . ik durfde ook al niet meer te gaan , ik heb nu 2 soorten medicijnen een neem ik mee als ik het benauwd krijg . maar ik moet gewoon rustig blijven valt altijd niet mee hoor, mijn moeder heeft ook astma , dus ik weet al van kinds af aan wat ze door maakt , maar me schoonmoeder begrijpt het ook niet , en dat is soms best frustrerend hoor, gelukkgi heb ik een lieve man
die begijpt me wel !

Hier nog iemand die dit heel herkenbaar vindt! Heb eind februari/begin maart een exa astma gehad en deze is behandeld met Prednison. Sindsdien zit ik in de ziektewet en ben nog steeds zo ontzettend moe. Als ik 2 uur wat kan doen, dan ben ik al heel blij. Ik heb 2 werkgevers en de één is heel coulant (oa vorige week nog een mooi boeket bloemen gekregen) en de andere juist niet. Die wil mij het liefste nu aan het werk hebben. Voel me erg onder druk gezet. Ik wil ontzettend graag, maar het lukt me niet en ik merk dat dit mij echt spanning geeft. Het opbouwen van m'n energie-pijl gaat helaas zo langzaam. Ik zou woensdag weer gaan werken en heb vandaag gebeld dat het me gewoon niet lukt. Ik 'mag' nu uiteindelijk 2 uurtjes komen, want ik heb aangegeven dat dit mijn max. is. Maar heb dus wel huilend aan de telefoon gezeten om aan te geven dat ik écht geen hele dag kan. Ik werk daar op 0-urenbasis en heb dan gelukkig even daar geen diensten meer staan. Vind het echt moeilijk!
Ook in de privé-situatie merk ik dat mensen niet altijd begrijpen wat er speelt. Zo kreeg ik onlangs het advies dat ik een rauw ui naast mijn bed moest zetten. Dat hielp altijd goed bij verkoudheid. Alleen ben ik niet verkouden, ik heb astma...
Iedereen veel sterkte toegewenst!

Een rauw ui naast je bed...welja.... :N

Hoe leg je uit dat je energiepijl laag is, hoe maak je dat begrijpend? Al moet ik zeggen dat mijn leidinggevende vanochtend wel erg begripvol was. Ik heb me vanochtend ook ziek gemeld en hij snapte wel waar ik het over had. Hij stelde voor om een afspraak bij de bedrijfsarts te maken, omdat ik noemde dat alles erg nieuw voor me is en ik niet goed weet hoe ik om moet gaan met alles wat op me afkomt nu. Ik vond het super wat hij zei.
Maar ziek zijn geeft spanning ja. Willen maar niet kunnen. En spanning werkt weer niet goed op je lijf, precies wat Paultjuh zegt. En dan ga je daar weer van piekeren enz. Pffff....

Laatst zei iemand nu weet ik hoe jij je altijd voelt en ik vroeg hoezo?
Nou ze was behoorlijk verkouden en benauwd geweest voor haar doen en toen moest ze aan mij denken...
Ze bedoelde t dus positief en zie ook als je je elke dag zo voelt is dat zwaar vermoeiend....

Dus misschien kan je gezonde mensen proberen uit te leggen dat als zij flink verkouden zijn of griep hebben dat dat voor jouw een vrij normaal gevoel is?