'Grenzen kennen en bewaken'

Hoi Sam,

Grenzen is een van mn grootste problemen. Ik word verslingerd tussen 'Wat is goed voor mn astma' en 'Wat wil ik graag en waar word ik gelukkig van'. Ik vind het dus ook erg moeilijk. Artsen roepen: Je moet de balans vinden. Maar goed, hoe vraag ik me elke keer af? Ik wil zo graag. Ik wil leuke dingen doen en genieten. Dus de ene dag denk ik: Ik ga het rustig aan doen, goed naar mn lichaam luisteren. De andere dag denk ik: Ik ben ongelukkig, dit moet anders en ik ga gewoon mn oude leventje (waarin ik gewoon keihard doorging) leven want ziek ben ik toch wel. Maar goed, als ik dan de twee dingen naast elkaar ga leggen ben ik bij allebei (tijdelijk) niet gelukkig.

Bij mn rustige leven is het een kwestie van aanpassen en aan wennen (klinkt nu alsof het me heel makkelijk lijkt, maar dat is natuurlijk bullshit). Bij mn drukke leven doe ik misschien alles wat ik wil, maar hoeveel geniet ik er van is de vraag. Bovendien verslechtert het mn gezondheid nogal, heb nog al wat jaartjes te gaan dus daar moet ik ook aan denken.

Dus ik wil graag het rustige goed luisterende leven hebben, maar in praktijk is het heel moeilijk. Een studie is enorm onregelmatig en onvoorspelbaar. Studentenleven staat bij veel mensen in het teken van veel stappen, lol maken met vrienden en vooral weinig studeren. Twee factoren die mn leven nu wel lastig maken. Het onregelmatige is lastig omdat ik moeilijk kan plannen hoeveel tijd ik aan iets kwijt ben en mn lesrooster veranderd heel vaak. Leraren geloven je de helft van de tijd niet en je moet veel energie steken in het uitleggen van mn astma. Het studentenleven is lastig omdat mensen een verwachting hebben dat je daar ook aan meedoet, eigenlijk ben je zonder zeer saai. Gelukkig heb ik mensen die het redelijk begrijpen.

Ik heb ook een opvoeding gehad waarin het vooral ging over niet zeuren en doorgaan. Als je iets krijgt, gaat het ook vanzelf weer weg. Je moet hoge cijfers halen, een goede baan, veel vrienden, druk leven, genoeg geld etc etc. Dat helpt me momenteel ook niet echt. Ik ben gewend aan een levensstandaard die ik momenteel niet kan waar maken. Ook niet moet willen.

Ik probeer zoveel mogelijk binnen mn grenzen te blijven maar ik hol er nog regelmatig overheen... Ben dus bezig om mn dag heel zorgvuldig in te plannen. Niet teveel naast elkaar. Sporten doe ik bijv op dagen waarop ik geen school heb. En aan t eind van de middag, zodat ik daarna ook echt kan relaxen en niet van alles moet. Klein voorbeeldje van wat ik doe qua planning. Ik krijg hier begeleiding van bij een psycholoog wat me wel goed doet. Zeker een aanrader voor mensen die aan grenzen en acceptatie willen werken.

Heel verhaal haha. Hopelijk heb je er iets aan Sam

Liefs

Nien bedankt voor het delen van jou ervaring :Y

Ik herken het heel erg... vooral het maar rustig aan doen enz..
Ook dat mensne meer verwachten dan dat je kan, wat misschien wel het moeilijkst is.
En dan vooral nog telkens uitleggen waarom je het niet kan, als je dan zegt door mn astma lijkt het alsof men je voor gek verklaard.

Wat klinkt dit herkenbaar!

Hoewel mijn astma momenteel prima onder controle is en ik (gelukkig) een milde vorm heb, weet ik het toch te presteren over m'n grenzen heen te gaan.
Net als Nina ben ik opgegroeid met het motto: niet zeuren gewoon doorgaan.
Stop daar een portie amibitie bij en de pan kookt over. Dit gebeurde deze winter dan ook. Ben binnen 3 maanden 3 keer ziek geweest waarvoor ik telkens minimaal een week thuis zat (even ter vergelijking: tot anderhalf jaar geleden was ik hooguit verkouden in de winter en zat ik nooit thuis vanwege ziekte). Iedereen om me heen riep dat ik te hard werkte. In eerst instantie heb ik dat keihard ontkent, maar ben er inmiddels achter dat ze misschien wel een beetje gelijk hadden.
Ik heb ook een moment gehad dat ik rustiger aan probeerde te doen, maar na verloop van tijd voel ik me dan echt een aanstelster en ga ik weer door op de oude route.

Ik vind het vooral heel lastig om de balans te vinden tussen wanneer ik wel en niet echt rust moet nemen. Als ik thuis zit, voel ik me al snel een aanstelster. M'n zusje lachen me ook regelmatig uit wanneer ik ziek ben en dan toch weer aan het werk wil, maar het niet eens red om op het werk te komen, laat staan een hele dag te draaien.
Ik kom er ook vaak pas achter dat ik teveel gedaan heb als de emmer al is overgelopen.

Probleem daarbij is ook nog dat wanneer m'n astma ontregeld, het door de druk/stress in stand wordt gehouden. Waardoor ik dingen niet kan doen en nog gestresster wordt. Je ziet de cirkel ontstaan...

Momenteel gaat het goed en ga ik lekker door met m'n drukke leventje.
De lente en zomer komen eraan, hopelijk helpt dat mee.

Ja hoor Sam ik snap goed wat je bedoelt... niet in dezelfde mate... want eigenlijk mag ik nog heel tevreden zijn natuurlijk als ik mezelf zie ten opzichte van jouw situatie... maar het 'principe' snap ik heel goed.

Mijn ervaring? Dat ik 't zelf ook grandioos moeilijk vind altijd. Ik heb nu ook weer zoiets van dat ik eigenlijk het sporten voor me lichaam af zou willen zeggen deze week... en toch krijg ik er geen lekker gevoel bij... iemand anders die me dan weer moet vervangen enzo... voel me dan schuldig. Das één zo'n voorbeeld... en zo heb ik 't vaker met dingen... vooral een 'schuldgevoel' of bang zijn dat ik anderen er mee opzadel... terwijl ze al zo vaak hebben gezegd dat 't echt niet erg is, enz enz...

Ook van 't 'niet kunnen' wat je noemt en toch graag willen herken ik wel hoor... Laatste keer dat ik 't het ergst heb gehad was vlak voor de kerstvakantie bijvoorbeeld... Eigenlijk kon ik nog niet echt naar me werk... maar ik wilde zó graag... voor me gevoel liet ik de kids al veelste lang in de steek... mijn collega's... maar ook zelf wilde ik er gewoon 'heel graag zijn'... En lekker eigenwijs had ik 't nog gedaan ook... een halve dag en ik was kapot, heel benauwd, weer koorts, bla bla bla... eigenlijk maak je 't daardoor dus weer veel erger waardoor je de dag erop echt niet kunt gaan...

Dus jouw gevoel met 'hoe ver kun je gaan'... vind ik ook kei moeilijk... Eigenlijk ga ik ook vaak over de grens heen... om anderen niet te belasten... teleurtestellen... enz... en omdat ik 't zelf soms zat ben en denk 'whatever... ik doe net alsof 't allemaal wél gaat... niet aandenken en doorgaan!' En dat gaat niet maar goed... zo lastig vind ik 't dus ook meid... En voor jou snap ik 't al helemaal... zeker als je al zó lang niet op school bent geweest... of 'vrij' hebt kunnen sporten... Ik kan me je gevoel echt voorstellen... dat is ook echt niet leuk! Oh ja... en soms probeer ik ook aan veel te denken wat ik eigenlijk allemaal wel kan... misschien niet altijd even reëel... maar 't geeft me soms wel even een iets beter gevoel...

Ik hoop dat je er wat aan hebt meid... en als je er nog meer over wilt praten en ff je hart wil luchten... gewoon pb'en hè!

Liefs Evi

Hey,

ik herken me hier ook ongelooflijk in! Hoewel mijn astma nog niet zo erg is als bij Sam en Nina. Ik ben gewoon iemand die vrolijk is en graag met vanalles bezig is. Ik vind het zo rot als mijn astma daar een stokje voor steekt...  >:( Je kan ook dikwijls op niet zo heel veel begrip rekenen in je omgevind vind ik, want 'je bent toch niet ziek' Ik studeer psychologie op de universiteit en soms is dat echt wel zwaar met astma, als je het een paar weken benauwd hebt gehad en wat lessen hebt gemist dat moet je meteen ook al weer zoveel inhalen. Ik heb het moeilijk met wachten tot ik opnieuw helemaal beter ben, van zodra ik me ietsje beter voel wil ik opnieuw het oude leventje opnemen, vaak is dat nog te vroeg...
Mijn grootste passie naast school is muziek. Ik volg al jaren piano, cello en klassieke zang. Vooral het zingen kan ik niet laten, maar ook daar wil astma wel eens een stokje voor steken. Als ik benauwd ben, is zingen echt een grote inspanning en vaak lukt het me niet. En de medicatie zorgt ervoor dat ik vaak hees ben.
Ik denk dat het echt op aanvaarding aankomt. Alleen makkelijker gezegd dan gedaan hé! Vooral als het na een goede periode plots achteruit gaat vind ik dat psychisch best wel zwaar.
In ieder geval, iedereen hier heel veel succes met het aanvaarden  :P en hopelijk staat de astma niet te vaak in de weg en kunnen jullie je dromen waar maken!

groetjes,
Sien

hallo
bij mij is het ook gewoon doorgaan zorgen dat mijn moeder er niet te veel van merkt van de astma .ik kan me eigenlijk niet goed neerleggen bij iets wat niet meer lukt en probeer het dan toch met alle gevolgen vandien.

groetjes stephanie

hallo allemaal,

wat leuk zeg dat zoveel mensen toch reageren :Y
Daarvoor ook  bedankt ! :Y ...
Ik denk dat iedereen dit heeft met een ziekte wel of niet ernstig chronisch of niet ik denk dat dat niet uit maakt.. Alleen is het als het chronisch is moeilijker om er mee om te gaan. Zeker met zoiets als astma wat onvoorspelbaar is.
Eigenlijk wel 'leuk' om te zien dat er zoveel herkining is... daarom heb ik het topic ook gestart! Omdat ik weet dat ik niet de enige ermee ben & het eigenlijk weinig besproken werd op het forum, heel af en toe vloog het min of meer langs :Y

@evi, Voor het willen en niet kunnen is dan ook bij mij mijn grootste probleem... mn verstand en gevoel zitten niet op 1 lijn.
Vaak doe ik het dan ook gewoon... en kijken waar het schip strand... maar goed is het niet.

@sien, je astma hoeft voor dit probleem niet erg te zijn... en wat is erg? ;) Of het nou licht matig of ernstig is alles is niet leuk toch en al erg genoeg ;) ? :)
Zingen is juist goed als je benauwd bent ( niet als je echt heel erg benauwd bent) dat kan er voor zorgen dat je goed blijft doorademen :Y

@hd, dat is ook het moeilijkste... maar soms wel het slimste.

Ja.. .wat doe ja aan dit probleem... je komt het keer op keer weer tegen. Ook het onbegrip in de 'boze buiten wereld' maakt het er niet makkelijker op. Als iedereen normaal zou reageren en niet overdreven bezorgd of juist stel je niet aan. Zou het denk ik voor ons allen makkelijker zijn :Y

Zo had ik vandaag een conflict door de telefoon met het UWV :@ Ik zit nogal vol.. en borrelde dus... Zegt dat STOMME mens, wil je ophouden met dat waarmee je bezig bent, het is een nogal storend geluid. Toen ik zei dat ik nergens mee bezig was zei ze van wel... :? Vervolgens zei ik dus dat ik er niets aan kon doen ( vermoede al dat ze mn ademhaling bedoelde) waarop ze dus nog niet eens iets terug zei... een excuus had wat mij betreft wel gemogen... :%

Door dat soort dingen word ik alleen maar opstandiger, heb ik zoiets van waarom kan ik dit niet, waarom doe ik dat niet...en waarom stel ik me zo aan. Ik ga dan ook enorm aan mezelf twijfelen. Doe ik wel mijn best, heb ik alles wel geprobeerd enz.  En vooral de vraag nemen ze me wel serieus?? moet ik niet gewoon proberen te doen alsof er niets aan de hand is.....

Nou... ik heb niet op iedereen echt persoonlijk gereageerd heb het wel allemaal gelezen :Y maar bij iedereen kwam het net zoals bij mezelf ongeveer op het zelfde neer :Y vandaar dat ik op deze manier heb gereageerd ;)

Sam :W

2sam ja ik twijfel ook zo en heb alyijd het gevoel van moet ik,doorgan of stoppen en ga ik wel ver genoeg maar ja dat hebben we precies wel allemaal

dit is heel herkenbaar. ik heb ook erg veel moeite om mijn grenzen aan tegeven maar ook om ze te bewaken. vooral omdat ik op veel onbegrip stuit in mijn omgeving. ze vinden me al snel aanstellen, als ik iets niet kan. mijn vriendinnen gaan allemaal graag uit, ik vind dat ook leuk, maar moet het laten en als ik dan ga, ben ik weer meer benauwd en kan ik weer van voor af aan beginnen. dit vind ik zelf erg vervelend, ben nog jong en wil alles doen en het liefst alles te gelijk, maar dat wil gewoon niet, wat ik zelf weer heel frustrerend vind. zelf heb ik al vanaf kleins af aan astma, maar het is een tijd weg geweest waardoor ik eigenlijk verwend ben en alles kon doen, wat ik nu moet laten door mijn astma, ook heb ik dit dus nog niet geaccepteerd en heb er ook erg veel moeite mee om dit te gaan accepteren.