ALTIJD MOE

Toen ik nog geen medicijnen gebruikte was ik ook moe, volgens mij wordt je van benauwd zijn en je niet lekker voelen gewoon moe.

Ook ik herken dit beeld heel erg. Ik gebruik sinds een paar jaar geen medicijnen meer omdat het juist zo goed ging. Echter heb ik nu een heel slechte winter achter de rug, weinig gesport dus conditie ook naar beneden. Ik heb mijn conditie weer op peil, maar ik blijf maar moe en twijfel of ik nu weer naar de huisarts ga om te overleggen hoe nu over.

Ik merk dat mijn omgeving het moeilijk vind om met mijn vermoeidheid om te gaan. Met name mijn vriendin. Regelmatig moet ik activiteiten afzeggen omdat ik moe ben, en ik merk dat zij de laatste tijd daardoor wat geirriteerd raakt en dat vind ik weer verevelend. Hebben jullie daar ook ervaringen mee en wat doen jullie of de omgeving eraan?

Ja, dat is wel moeilijk, want 'moe' zijn komt volgens mij op veel mensen over alsof je er gewoon geen zin in hebt. Ik was ook heel vaak moe toen ik nog geen ontstekingsremmers en pufje had (nu weer, omdat volgens mij mijn astma niet onder controle is). Maar mijn vriend merkte daar niet veel van, omdat ik nog studeer en dus gewoon 's middags in slaap van, dan gaat het 's avonds wel weer. Ik werk nu aan mijn scriptie en ik zak 's middags weer in qua energie.. ik vraag me af hoe dat zal gaan als ik 40 uur per week werk..

Hoi,

Ook ik ben altijd moe. Ik vind dat zo naar, want de dingen die zijn blijven liggen van de dag ervoor wil ik dan die dag wel gaan doen. Ik lig er s'nachts soms over te piekeren en vooral ook plannen hoe ik het ga doen om zo min mogelijk trappen te hoeven doen.  Maar tegen dat de ochtendspits bij ons voorbij is weet ik al niet meer hoe ik nog van mijn stoel in de zetel geraak of omgekeerd.
De twee oudsten moeten richting school en mijn man moet op zijn werk geraken. Ik moet hem brengen anders raakt hij er nooit. En dan nog voor de baby zorgen en mijn pijp is uit. Het gevolg is natuurlijk dat ik nooit zo veel kan opruimen en proper maken dan dat eigenlijk goed zou zijn. Gelukkig moet ik niet nog uit werken, want dan zou ik echt niet meer weten hoe het verder moet. Ik hou mijn hart al vast tegen eind oktober begin november want dan verwachten we onze laatste telg.
Ik zou best wel wat fitter willen zijn zodat ik zou kunnen doen wat ik wil doen, dan voel ik mezelf misschien niet zo lui. Dat is wel een indruk die ikzelf heb, want mijn man klaagt daar niet over. Hij heeft een vaste job met onregelmatige en lange uren, maar voor en na doet hij wat hij kan in het huishouden. Elke dag stofzuigt hij en dwijlen en kuisen doet hij ook.
Als ik hierover bij mijn arts iets zeg, in de hoop dat hij wat aan die vermoeidheid kan doen, dan knikt hij meewaardig en vindt het best sneu voor mij, maar daar blijft het bij. Ik heb ook sterk de indruk dat de astma helemaal niet onder controle is en dat die vermoeidheid zou afnemen als de astma wel onder controle zou zijn. De dokter heeft er echter geen oren naar. Stress zegt die en dat is dat.
Sterkte iedereen!

Die moeheid heb ik ook wel vak, de laatste tijd doordat ik met fitness onder begeleiding ben begonnen en een beter op elkaar afgestemde medicatie heb toch minder moe.
Wel heb ik gewoon goede afspraken met mijn vrouw want als ik echt moe ben en geen zin heb om iets te doen kan zij dit beter accepteren en zelf iets gaan doen omdat als zij het niet accepteerd ik me dan rot voel dat ik iets niet kan doen en dan ga piekeren hierover en dat kost alleen nog maar meer energie.
En daar schiet je dus niets mee op.
Bij ons gaat dit nu veel beter en ik voel me daardoor ook veel beter.
Bert.