Leven na een longembolie, lotgenoten gezocht!

Wat heftig IlseB! Een longembolie is al erg genoeg, maar dan ook nog die onzekerheid over de vlekjes op de foto erbij...

Hoe is het nu lichamelijk met je? En heb je wel steun in je omgeving voor de komende weken?

In elk geval heel veel sterkte en beterschap en ik ga duimen dat de uitslag op 15 september meevalt.

@Ilse, wat spannend! k Hoop dat het mee mag vallen, sterkte!!

Ilse heel veel sterkte en beterschap

Wat heftig,  Ilse. Heel veel kracht. Hopelijk is de kanker niet teruggekeerd.

Hartelijk dank voor al jullie bemoedigende woorden. 
Ik heb een schat van een man en 3 lieve zonen die heel goed voor mij zorgen.
Ik kan ook altijd terecht bij vrienden en familie.
Maar ik wil niet altijd klagen.  Dan is het fijn dat het forum bestaat om het van me af te schrijven.
Ook voor alle anderen hier het allerbeste.

oh Ilse , wat erg . Ik weet wat je doormaakt , die angst . Positief blijven !!! Ik zal voor je duimen dat je een goede uitslag krijgt ! sterkte !! Knuf

Bedankt voor je lieve reactie.  Hoe gaat het nu met jou?  Is de pijn verminderd?
Ik ben enorm bang, maar ik hou er rekening mee dat de kanker weer terug is.  Als ik dat niet doe, komt de klop des te harder aan, en dan kan ik het zeker niet aan.

Ik ben een paar dagen geleden op controle geweest en alles was goed . Pijn en kortademig blijf ik hebben , maar mag niet klagen . Als het maar wegblijft , dat is ook telkens mijn angst en ook ik hou er rekening mee dat ze me telkens datgene kunnen zeggen wat ik helemaal niet wil horen ! Ik heb dan wel een andere soort kanker dan jij en ze zeiden dat het niet snel terugkomt , maar dat geloof ik niet zo. Die schrik blijf je hebben en als het zover is dat het wel terug is hebben ze toch weer een andere uitleg . Ik probeer gewoon te genieten van elke dag , maar ik merk dat met alles wat ik plan of doe ik in mijn achterhoofd heb dat het misschien de laatste x is . En net zoals jij wil ik mijn kinderen zien opgroeien , t'is voor hen ook niet makkelijk .Daar voel ik me wel eens schuldig over dat ze in hun jeugd al met zo'n zware last op hun schouders moeten leven . Laatst zei mijn jongste : 'mama het is niet jouw schuld dat je kanker hebt gekregen .' Dan heb je het toch wel echt effe moeilijk ! 
Ik hoop dat het meevalt voor jou ! Sterkte !

Wat je schrijft is zo herkenbaar.  Dat schuldgevoel tegenover mijn kinderen kan ik ook niet van me afzetten.  Ik kan er niet aan doen, maar het is wel door mijn ziek zijn dat hun jeugd niet onbezorgd is en dat heel wat dingen nu niet meer kunnen.
Ik ben echt blij voor jou dat de controle goed was.  De pijn en kortademigheid zijn al moeilijk genoeg en ook een enorme beperking.  Ik hoop dat ook al je volgende controle's goed blijven.  Maar die angst geraken we nooit meer kwijt denk ik.

Wat erg voor je Ilse en wat leef ik met je mee. Ik heb 2 jaar geleden in die angst geleefd en mijn leven stortte helemaal in. Ik heb ook nog kinderen waar ik voor moet zorgen en de ene keer overheerst de doodsangst en de andere keer het verdriet dat je mogelijk je kinderen en man moet loslaten.
Bij mij bleek het geen tumor te zijn.
Maar het gevoel, die angst, ligt nog vers in mijn herinnering.
Ik schetste voor mezelf ook het zwartste scenario, mijn vader is aan longkanker overleden (eveneens niet roker!) misschien om de klap wat mnder hard aan te laten komen.
Maar een klap blijft het.
Ik hoop en bid voor je dat het niet zo is. Veel sterkte.
Liefs, Thirza