Mijn kwetsbare vader!
26-11-2017 om 22:14 uurVandaag met mijn vader gewandeld en gegeten. Hij begint steeds meer te dementeren en is hij regelmatig het slachtoffer van zijn eigen vriendelijkheid ... dan heeft die weer geld nodig, dan die weer en zo gaat dat verder. Nu speelde mijn vader al heel zijn leven sinterklaas naar anderen toe, vaak op het onnozele af.. Brieven uit de Filippijnen zo van "... onze hele familie zit in de gevangenis help help we hebben hulp nodig ...", of hij liet weer een huis bouwen voor mensen in Indonesië of dan moest de moeder van iemand in zo een land weer een operatie hebben...hupla vader gaat geld overmaken. Dan verteld hij dat hij meer dan 100.000 euro in de afgelopen 10 jaar heeft weggeven. Het is fijn dat hij dat heeft kunnen doen en altijd bij anderen in de bres wil springen. Maar ik schrik toch altijd weer, deels vind ik " ... het is zijn geld hij heeft het zelf weggegeven en van mij mag hij alles weggeven ... ". Helaas kan ik hier een boek over vol schrijven, heb daar al heel lang geleden afstand van genomen en hierover diverse keren een totale breuk met hem gehad..
Zit hij op bankje in het park ...hij wordt dan opa genoemd door mensen die op het bankje komen zitten (privé terrein, zegt hij leuk hé ze noemen me opa!) ze hebben allemaal zijn geld nodig. Het probleem is dat hij dan zegt "... ik kan alleen je vriend zijn als ik je geld geef ..." daarin is hij soms wel mondig of wils bekwaam maar morgen of volgende week is mijn vader dit alweer vergeten. Mijn broer die een verstandelijke handicap heeft bespeeld zelfs mijn vader. Mijn broer verteld dan dat zijn portemonnee weer eens gestolen is in de inrichting waar hij woont, al drie keer dit jaar en dat hij dan nieuwe identiteitspapieren moet kopen of dat hij bekeurd is voor 170 euro toen hij met zijn scootmobiel te hard reed.....pff. Als je daar iets van zegt haalt mijn vader zijn schouder op en zegt ach als hij het geld nodig heeft. Deels kan ik het wel begrijpen die houding.
Maar hij is steeds meer en meer in een kwetsbare positie en wordt er meer en meer misbruik van hem gemaakt. Het is niet bespreekbaar met hem en dat vind ik het aller lastige. Vandaag het programma de monitor gezien tja en nu nog de oplossing ... bewindvoering aanvragen via de rechter, maar ja ik weet het niet. Dan komt er een onderzoek naar zijn wils bekwaamheid en ben bang dat de onderzoeker vind dat hij dat nog is. Andere gevaar is dat mijn vader kwaad is als ik daarvoor naar de rechter stap. Hij zegt ook elke keer ik kan nog alles en ik ben niet gek hoor! Zou hem in zijn kwetsbaarheid willen beschermen.
Al met al geen leuke situatie en best lastig om mee om te gaan. In ieder geval weer eens een gesprek met de huisarts, de zoveelste en waarschijnlijk weer zonder resultaat.
Met mijn vader gaat het helaas steeds zorgwekkend minder. Ga elke week naar mijn vader en met hem boodschappen doen op zondag. Vorige week zei hij dat het voor het eerst van zijn leven was dat hij op zondag boodschappen deed. Vandaag zei hij dat we nog maar twee keer met hem boodschappen hadden gedaan ook.
Gaat hij op zijn fiets boodschappen doen zeg je er wat van " ... kon je niet tot morgen wachten ..." vliegt hem dat in het verkeerde keelgat. Gaat hij weer allerlei geregelde zaken omkeren of veranderen. Van de huisarts mag hij geen fiets rijden wegens zijn evenwichtsproblemen en nog maar 5% visueel zicht.
Mijn vader is zo eigenwijs... wel duidelijk van wie ik het ook weer had!
Voor volgende week afspraak met case manager waar mijn vader zijn buurman ook in een voorbereidende groep zit.. Vandaag HA gebeld en die moet nog terug bellen. Morgen weer naar hem toe.
Vandaag een erg goed en lang gesprek gehad met mijn vader, de HA heeft nog steeds niet terug gebeld. Heb mijn vader duidelijk gemaakt met de vergelijking dat je tijdens je studie of in het algemeen ... niet weet wat je niet weet maar wel weet wat je weet....dit doortrekkende naar zijn situatie..."... je weet niet wat je vergeten bent want dat weet je niet meer...".
We hebben over zijn steeds grotere vergeetachtigheid en zijn ogen gepraat en dat ik het liefst zijn fiets nu in de auto meeneem. Steeds benadrukt dat hij alles goed en voor zichzelf zorgt en dat het heel normaal is dat hij tevreden en blij is met alles. Hij kan, aan de huisarts, heel taakgericht vertellen dat hij zijn huishouden, de was doet, kookt voor zichzelf maar verteld er niet bij dat hij de meeste tijd er tussen door op de bank ligt.
Uitkomst waar mijn vader nu achterstaat ... we gaan naar de oogarts en die gaat een uitspraak doen (hopen we) of het verantwoord is dat hij fiets rijd of niet. We nemen contact op met de case manager in het zorgcentrum voor dementerende en mensen met alzheimer en mij gaat daar getest worden. Dan weten we waar hij nu staat en welke zorg hij nu nodig heeft en welke over ene tijdje en of hij hierin begeleid kan worden.
We hebben erg moeten praten als Brugman met hem dat het puur is wegens de zorg om hem en niet om hem in de hoek te drukken of naar beneden te halen. De Eerste hindernis is genomen denk ik dan maar. Maar of het geholpen heeft en dat er iets blijft hangen ... laten we het hopen.
Update 17u30
De huisarts van mijn vader belde terug en hebben alles besproken, voordeel was dat mijn vader tegen me had gezegd toen ik zei dat ik met de huisarts ging praten...." ... je doet maar ..." met andere woorden had zijn toestemming. De huisarts begreep onze zorg erg goed, hebben concrete afspraken gemaakt en zij neemt het voortouw bij de diverse initiatieven en acties die we gaan inzetten.
Vanochtend belde mijn vader ... hij had nieuws ... had besloten zich niet meer te verzetten, te accepteren dat hij zaken mist en vergeet en dat het niet zo goed gaat.
Langzaam komen we ergens, als hij het morgen maar niet vergeten is.
Vrijdag boodschappen doen met hem en met hem eten.
Dat is fijn Marcus, hopelijk denkt hij er morgen nog zo over!
Dat is het lastige van dit, vandaag zeggen ze dit en morgen weer anders....
Dit is misschien wel het moeilijkste proces waar je mee te maken hebt met 1 van je ouders.
Om ook even wat meer open te zijn en vooral open te blijven ;) mijn ouders hebben die leeftijd niet bereikt en waren beiden zo uit het niets weg, en veel te jong dat wel! Maar voor de 1 is dat moeilijk maar ik zeg wel eens;zo wil ik ook gaan, zo uit het leven en pats boem weg!
Want waar je nu mee te maken hebt, heb ik ervaren met een schoonmoeder en ik vond het zwaarder dan met mijn ouders, altijd die discussie, met verzorgend personeel maar ook met haar, je wilt ze zo graag tot het laatste moment met volle respect behandelen.
Terwijl ze meer kind van je worden dan ouder, een enorm moeilijk proces, zo heb ik het ervaren.
Sterkte hiermee, Jolien