Mijn kwetsbare vader!
26-11-2017 om 22:14 uurVandaag met mijn vader gewandeld en gegeten. Hij begint steeds meer te dementeren en is hij regelmatig het slachtoffer van zijn eigen vriendelijkheid ... dan heeft die weer geld nodig, dan die weer en zo gaat dat verder. Nu speelde mijn vader al heel zijn leven sinterklaas naar anderen toe, vaak op het onnozele af.. Brieven uit de Filippijnen zo van "... onze hele familie zit in de gevangenis help help we hebben hulp nodig ...", of hij liet weer een huis bouwen voor mensen in Indonesië of dan moest de moeder van iemand in zo een land weer een operatie hebben...hupla vader gaat geld overmaken. Dan verteld hij dat hij meer dan 100.000 euro in de afgelopen 10 jaar heeft weggeven. Het is fijn dat hij dat heeft kunnen doen en altijd bij anderen in de bres wil springen. Maar ik schrik toch altijd weer, deels vind ik " ... het is zijn geld hij heeft het zelf weggegeven en van mij mag hij alles weggeven ... ". Helaas kan ik hier een boek over vol schrijven, heb daar al heel lang geleden afstand van genomen en hierover diverse keren een totale breuk met hem gehad..
Zit hij op bankje in het park ...hij wordt dan opa genoemd door mensen die op het bankje komen zitten (privé terrein, zegt hij leuk hé ze noemen me opa!) ze hebben allemaal zijn geld nodig. Het probleem is dat hij dan zegt "... ik kan alleen je vriend zijn als ik je geld geef ..." daarin is hij soms wel mondig of wils bekwaam maar morgen of volgende week is mijn vader dit alweer vergeten. Mijn broer die een verstandelijke handicap heeft bespeeld zelfs mijn vader. Mijn broer verteld dan dat zijn portemonnee weer eens gestolen is in de inrichting waar hij woont, al drie keer dit jaar en dat hij dan nieuwe identiteitspapieren moet kopen of dat hij bekeurd is voor 170 euro toen hij met zijn scootmobiel te hard reed.....pff. Als je daar iets van zegt haalt mijn vader zijn schouder op en zegt ach als hij het geld nodig heeft. Deels kan ik het wel begrijpen die houding.
Maar hij is steeds meer en meer in een kwetsbare positie en wordt er meer en meer misbruik van hem gemaakt. Het is niet bespreekbaar met hem en dat vind ik het aller lastige. Vandaag het programma de monitor gezien tja en nu nog de oplossing ... bewindvoering aanvragen via de rechter, maar ja ik weet het niet. Dan komt er een onderzoek naar zijn wils bekwaamheid en ben bang dat de onderzoeker vind dat hij dat nog is. Andere gevaar is dat mijn vader kwaad is als ik daarvoor naar de rechter stap. Hij zegt ook elke keer ik kan nog alles en ik ben niet gek hoor! Zou hem in zijn kwetsbaarheid willen beschermen.
Al met al geen leuke situatie en best lastig om mee om te gaan. In ieder geval weer eens een gesprek met de huisarts, de zoveelste en waarschijnlijk weer zonder resultaat.
Reactie op MarcusIk was mild hoor, maar liet me wel teveel manipuleren. Ik had vanaf het begin tot een grens moeten trekken, maar toen ik het doorkreeg was het te laat. Het kwam ook door de houding van mijn broers en zussen, die deden geen r**t. Ze kwamen eens in de zoveel tijd ff op de koffie en dat was het.
Dan had ik het eindelijk voor elkaar dat een schoonzus of zus met haar mee zou gaan naar bloedprikken, artsbezoek of zoiets, belden ze me steevast een uur vantevoren af, er was iets tussen gekomen.
Dat heeft meer ergernis gegeven dan het gemanipuleer van mijn moeder. Het had op hen nl. geen vat, en ik ben een softie.
Mijn moeder kwam vanwege een blaasontsteking in een delier terecht en moest worden opgenomen op de speciale afd in het zorgcentrum. Daar vonden ze het toch beter als ze er permanent zou gaan wonen, dus er werd een kamer voor haar geregeld.
Maar ik was er geenszins af! Ik moest nog steeds dagelijks naar haar toe, anders kwam ze niet meer buiten. Ik perste sinaasappels voor haar, legde haar kleding voor de volgende dag klaar, stofte haar kamer, deed het afwasje. Zulke dingen doen ze nl niet!
@Thirza, ik bedoelde met milder denken, het schuldig voelen als ik eens nee moest zeggen, ik snap heel goed dat je ergenis meer bij de rest vd familie zat.
Het is ook zo moeilijk om dan een grens te trekken voor jezelf, softy of niet, het is gewoon vanuit een gevoel dat je wilt helpen, je kunt dan niet tegen dat gevoel ingaan lijkt wel, ik denk ipv softy dat je begaan bent met anderen, niks softy aan, alleen soms verrekte moeilijk voor jezelf.
In mijn geval was het anders, had meer met het verleden te maken van mijn moeder daarom kan ik nu milder denken ook daarover, dus weliswaar heel herkenbaar maar wel een ander verhaal.
Heel erg kort door de bocht zonder teveel in details te treden en het al te persoonlijk te maken.
Hierom heb ik heel veel compassie met mijn kwetsbare vader ... deels heb ik dat vast al eens verteld.
De zorg voor mijn vader ligt geheel bij mij. Heb voor drie moeten leven ... ben derde kind maar als enig kind opgevoed. Mijn vader heeft zijn eerste zoon, zo een 60 jaar geleden, voor zijn ogen dood gereden zien worden. Die broer heb ik dus niet eens gekend maar het gebeuren dreunt nog altijd door in het gezin, mijn vader denkt nog dagelijks aan onder andere dit gebeuren terug.
Verder is mijn vader oorlogsslachtoffer, alleen met zijn moeder, en naar later bleek nog een ander familie lid van de totale familie, teruggekomen uit het concentratiekamp. Dat hij daar zaken heeft gezien en meegemaakt die kinderen niet zouden moeten meemaken is een understatement, waaronder seksueel misbruik als klein jongetje. Vaak nog veel gruwelijkere zaken waar ik liever niet aan denk, waarvan ik nu weet dat ik maar een topje van de ijsberg weet. Hierdoor heb ik van heel dichtbij ervaren dat de slogan van de stichting War Child " ... je haalt een kind wel uit de oorlog maar de oorlog niet uit het kind ..." maar al te waar is!
Het open over zijn gevoelens praten, mensen toe te laten en/of te vertrouwen of afhankelijk van anderen te zijn is voor hem heel erg moeilijk. Het mag duidelijk zijn dat in mijn leven tijdens periodes van herbeleving van mijn vader of dat hij het heel erg moeilijk had ik liever ver weg was. Als kind merk je dat allemaal wel maar heb je daar geen weet van, pas heel erg veel later heb ik dat allemaal een beetje begrepen en waren zaken waar ik in latere instantie kennis van nam niet echt geheel onverwachts . Soms begonnen plaatjes steeds meer te kloppen en kreeg ik van zijn " erg vreemde - tegen het gestoorde aan grenzende" gedrag een verklaring. Zo denk ik dat de sinterklaas in mijn vader hier vandaan komt. Dit is naar mijn idee ook waarom de liefde bij mijn vader uit zijn portemonnee komt en waarom ik zijn geld nooit heb geaccepteerd.
Hun tweede zoon is met een behoorlijke hersenafwijking ter wereld gekomen. Toen hij tien jaar was en ik vijf is mijn broer uit huis geplaatst in een inrichting en ken ik mijn broer eigenlijk niet in gezinsverband als broer. Af en toe werk ik in die inrichting als vrijwilliger, als ik in Nederland ben en me goed voel, dan kook ik met 7 - 9 mensen met een verstandelijke handicap uit die inrichting. Heel soms kijkt hij me na een uurtje aan en zegt " ... broertje..?". Daar doe ik het dan ook voor.
Door dit alles heb ik een bepaalde nuchterheid, relativisme, en een drang om positief te handelen en om te gaan met problemen. Over mijn vader denk ik vaak dat een mens dit alles niet mee zou moeten maken, dan kan ik alleen heel veel respect en compassie voor mijn vader hebben en er voor hem zijn, zoals hij er vaak niet voor mij kon zijn. Heb mijn beide ouders al vaker huilend in mijn armen gehad, in begin is dat heel vreemd. Mijn drang om hem in zijn kwetsbaarheid te willen beschermen is dan ook ergens gedurende de tijd ontstaan en is dit gelijk ook mijn blinde vlek.
Al met al is mijn vader een heel bijzondere maar ook een erg lastige man!!
Noot: helaas zijn er vele families uit de WOII en daarna die een dergelijk verhaal hebben.
Respect Marcus, voor je vader en voor jou.
Ik vindt het knap Marcus dat je dit zo duidelijk verwoord.
Het is zo'n herkenbaar verhaal met zoveel empathie voor je vader.
Maar hoe zijn jou gevoelens hierover?
We praten niet over een klein deel van het leven maar over het hele leven.
Ik heb hier wel last van gehad, maar wel mijn plichten gedaan, maar mijn gevoel had veel vedriet.
Hij leefd al 10 jaar niet meer en ik heb het weten te verwerken.
Dank je Markus
Marcus, ik werd er stil van! Heb bewondering voor de manier waarmee je het omschrijft en hoe je er voor je vader bent.
Ook hoe je in het leven staat,je bent opgegroeid met veel zorgen om je heen en hebt meer gezorgd dan zorg ontvangen denk ik.
Ik kan alleen maar beamen; bedankt voor dit verhaal en respect voor hoe je ermee omgaat.
@Marcus
Heftig voor je dat je vader geestelijk achteruit gaat.
Wat de andere ook schrijven , ga naar de rechter en laat hem onder bewind stellen. Kost een hoop energie maar voorkomt een heleboel ellende.
En bedenk een ding van de mensen van wie ze het meeste houden doen ze het vaakst pijn.
Ik wens je alle wijsheid en kracht toe.
groetjes
puckie
Jij bent echt een goed mens Marcus. Dat je met zoveel mildheid en genegenheid over je vader spreekt, terwijl hij het je niet echt gemakkelijk maakt. Er zijn er die voor veel minder reden het contact met hun ouder(s) verbreken!
Net wat Puckie zegt, mensen zijn vaak geneigd om zich het heftigst af te zetten tegen degenen waar ze zich veilig bij voelen. Ze weten immers dat je blijft. Was sie liebt das neckt sich, is het spreekwoord.
Klasse Marcus, je bent een TOPzoon!
Het is eventjes geleden.Iedereen dank voor het meedenken en jullie reacties. Inmiddels gesproken met diverse mensen in de hulp rond mijn vader. Gesproken met de zorgcoördinator van de instelling die mensen begeleid met dementie / alzheimer. Nog niet echt tot een oplossing gekomen helaas. Weet nog niet wat wijsheid is misschien dat het nieuwe jaar uitkomst geeft.
Mijn nekharen gingen beetje omhoog bij de Nederlandse dementie en alzheimer vereniging na aanvraag van twee brochures bleven ze maar bellen... heb een hekel aan die fondswerving. Heb uiteindelijk het nummer maar geblokkeerd.
@ Thirza dat goede mens valt heel erg tegen en die mildheid en genegenheid voor mijn vader... ik zou bijna zeggen je zou eens moeten weten... Het is en blijft mijn vader ondanks al zijn gebreken, zijn fouten en ellende die hij veroorzaakt heeft. Het is verre van fraai en niet voor niets dat vele vroegere vrienden hem totaal hebben laten vallen. Zonder in detail te treden de titel "een hele foute man" is helaas op hem van toepassing. Heb veel meedogen en een grote compassie met hem dit is ook niet altijd even makkelijk kan ik je zeggen. Iedereen verdient elke keer weer een nieuwe kans en een schone lei benadering, zeker iemand die zo door zijn verleden is getekend. Kan mijn vader erg goed duiden en uittekenen, een vriend zal hij nooit worden en dat hoeft ook niet hij is mijn vader en gaan we toch enigszins vriendschappelijk met elkaar om.
Nieuwe ontwikkeling is wel dat ik mijn vader voorgelegd heb om volgend jaar mee naar Zweden te gaan, geloof dat hij in zijn eenzaamheid daar wel oren naar heeft.
Wel eerder geschreven over euthanasie, de Nederlandse vereniging vrijwillige euthanasie en de coöperatie laatste wil waar zowel mijn vader al ik al heel lang lid van zijn. Mijn vader van beiden sinds de oprichting van genoemde organisaties en ik sinds de dood van mijn moeder 26 jaar geleden.
Vandaag met mijn vader geregeld dat hij bij de inkoopgroep komt voor het levenseinde middel van de coöperatie laatste wil ook wel middel x of laatstewilmiddel. Mijn vader was uitgenodigd om lid te worden van de inkoopgroep. Na alles uitgeprint te hebben, hem alles voorgelezen en alles doorgenomen. Nadat hij besloten had om het middel in huis te halen, alle juridische stukken ingevuld. Hij wil gewoon een humaan werkend laatstewilmiddel in huis hebben omdat ter zijner tijd te kunnen gebruiken.
Hij is nu nog instaat om dit bij volle verstand te regelen, te doen en er voor in aanmerking te komen, later wellicht niet meer. Hij is altijd een voorstander geweest van de "pil van Drion" , toch blijft het raar aanvoelen om zo een traject in te gaan.