Mijn kwetsbare vader!
26-11-2017 om 22:14 uurVandaag met mijn vader gewandeld en gegeten. Hij begint steeds meer te dementeren en is hij regelmatig het slachtoffer van zijn eigen vriendelijkheid ... dan heeft die weer geld nodig, dan die weer en zo gaat dat verder. Nu speelde mijn vader al heel zijn leven sinterklaas naar anderen toe, vaak op het onnozele af.. Brieven uit de Filippijnen zo van "... onze hele familie zit in de gevangenis help help we hebben hulp nodig ...", of hij liet weer een huis bouwen voor mensen in Indonesië of dan moest de moeder van iemand in zo een land weer een operatie hebben...hupla vader gaat geld overmaken. Dan verteld hij dat hij meer dan 100.000 euro in de afgelopen 10 jaar heeft weggeven. Het is fijn dat hij dat heeft kunnen doen en altijd bij anderen in de bres wil springen. Maar ik schrik toch altijd weer, deels vind ik " ... het is zijn geld hij heeft het zelf weggegeven en van mij mag hij alles weggeven ... ". Helaas kan ik hier een boek over vol schrijven, heb daar al heel lang geleden afstand van genomen en hierover diverse keren een totale breuk met hem gehad..
Zit hij op bankje in het park ...hij wordt dan opa genoemd door mensen die op het bankje komen zitten (privé terrein, zegt hij leuk hé ze noemen me opa!) ze hebben allemaal zijn geld nodig. Het probleem is dat hij dan zegt "... ik kan alleen je vriend zijn als ik je geld geef ..." daarin is hij soms wel mondig of wils bekwaam maar morgen of volgende week is mijn vader dit alweer vergeten. Mijn broer die een verstandelijke handicap heeft bespeeld zelfs mijn vader. Mijn broer verteld dan dat zijn portemonnee weer eens gestolen is in de inrichting waar hij woont, al drie keer dit jaar en dat hij dan nieuwe identiteitspapieren moet kopen of dat hij bekeurd is voor 170 euro toen hij met zijn scootmobiel te hard reed.....pff. Als je daar iets van zegt haalt mijn vader zijn schouder op en zegt ach als hij het geld nodig heeft. Deels kan ik het wel begrijpen die houding.
Maar hij is steeds meer en meer in een kwetsbare positie en wordt er meer en meer misbruik van hem gemaakt. Het is niet bespreekbaar met hem en dat vind ik het aller lastige. Vandaag het programma de monitor gezien tja en nu nog de oplossing ... bewindvoering aanvragen via de rechter, maar ja ik weet het niet. Dan komt er een onderzoek naar zijn wils bekwaamheid en ben bang dat de onderzoeker vind dat hij dat nog is. Andere gevaar is dat mijn vader kwaad is als ik daarvoor naar de rechter stap. Hij zegt ook elke keer ik kan nog alles en ik ben niet gek hoor! Zou hem in zijn kwetsbaarheid willen beschermen.
Al met al geen leuke situatie en best lastig om mee om te gaan. In ieder geval weer eens een gesprek met de huisarts, de zoveelste en waarschijnlijk weer zonder resultaat.
Wat een moeilijk dilemma, ik ken het proces van dementie.
Je vader zelf heeft niet door dat hij achteruit gaat, dat is maar weinig dat iemand dat zelf herkent, dat maakt het ook zo lastig.
Ik heb het meegemaakt dat de persoon die dement was zelfs allerlei abonnementen had lopen en loterijen, allemaal via de telefoon aangepraat,ze zat al in een verzorgingscentrum en zei op alles ja en gaf aan iedereen haar banknummer, die had ze groot opgeschreven omdat ze weleens wat vergat inclusief haar pincode.
Dus ik herken je zorgen en misschien toch eens onderzoeken wat er mogelijk is, je wilt je vader niet kwetsen dat snap ik heel goed, een moeilijk probleem dit.
Sterkte ermee, Jolien
Nee, dat is zeker geen leuke situatie Marcus ! Je hebt wel een hele lieve vader en hij is wat dat betreft dus niet veranderd ondanks zijn beginnende dementie. Het is fijn dat hij zo behulpzaam is, zo wil hij ook zijn. Maar als er misbruik van wordt gemaakt? Nee, dat zou ik ook niet accepteren. Heel jammer, dat je geen ingang vindt bij hem om hem hiertegen te beschermen. Lijkt me ook heel moeilijk (voor jullie relatie sowieso) om dit via de ha of rechter o.i.d af te dwingen. Succes.
@Jolien dank je voor je reactie.
Lastige is dat ik al diverse gesprekken met de huisarts heb gehad en die zegt dan "... wil het best bespreken met uw vader erbij wilt uw vader dat ook? ...", ...tja dat wil vader helemaal niet daar sta je dan!
@Marcus
Het probleem zit minder bij je vader en meer bij de schaamteloze parasieten rondom hem. Het lijkt mij een kwestie van tijd voordat de één of andere verdorven rat je vaders bezittingen op zijn naam laat zetten. Je vader staat dan op straat en de gemeente klopt bij jou aan want geen enkele instantie zal voor de gevolgen willen opdraaien. Vooral ook omdat jij de ramp zag gebeuren en niets deed. Ik denk dat je wel degelijk via de rechter bewindvoering moet proberen te krijgen. Al is het alleen maar om jezelf in te dekken. Als dat een breuk tot gevolg heeft dan is dat erg verdrietig, maar ingrijpen lijkt me echt hard nodig. Helaas weet ik niet hoe je dat moet aanpakken, en de gemiddelde huisarts weet dat ook niet. Zelfs als je overal tegen dichte deuren oploopt dan nog is het belangrijk dat je het probleem bij gemeente en instanties blijft signaleren. Zodat ze jou later niets kunnen verwijten. Meer kan je -denk ik- op dit moment niet doen. Want zolang hij nog helder genoeg is, al is het maar bij vlagen, kan niemand hem verbieden om zijn geld weg te geven. Verbieden kan alleen als iemand (jij of iemand anders) daar schade van ondervindt, of had kunnen voorzien dat dat zou gebeuren.
Ja herkenbaar, artsen bespreken niks met jou alleen, totdat het eindstadium van dementie er is maar dan nog alleen over het medische gedeelte.
Is er misschien nog iemand waar je vader goed mee kan praten en waar jij ook goed mee overweg kunt, dan eens met iemand erbij om de tafel zitten misschien?vaak helpt het als meerdere mensen hun mening zeggen.
Het lijkt dat je vader nog in bepaalde zaken nog scherp is dat maakt het juist lastiger.
Je wilt je vader niet kwetsen of hem ongemakkelijk laten voelen, dat maakt dementie voor alle partijen ook zo moeilijk en intens triest.
Sterkte, Jolien
@Marcus,
Heb ik het goed door dat je vader af en toe helder en af en toe niet en je wilt hem beschermen want met de tijd wordt niet beter?
De enige die ik kan op dit moment bedenken is:
het is veel te vroeg om bij instanties hulp te vragen, maar als je met je vader op een goed helder moment iets kan afspreken ( misschien op papier zelfs) lijkt me het beste.
In dit gesprek hoef je hem niet te wijzen als geestelijk invalind of zoiets maar gewoon met liefheid dat je maak zich zorgen, dat misschien is goed nu iets wat duidelijk te regelen voor de toekomst want dan kan je rustig verder met je dagelijks leven .. zoiets... het is moelijk en natuurlijk je kent je vader dus kan je en iets wat beter bedenken hoe de gesprek moet lopen maar ik geloof dat de geluk van de kinderen is de belangrijkste voor de ouders dus op deze manier kan je iets bereiken...
@ Allen dank voor jullie reactie en bijdrage.
Weet grotendeels wel wat ik er zo ongeveer aan zou moeten en kan doen. informatie over rechtsbescherming bij dementie. kan je hier lezen en aspecten over wilsbekwaamheid hier
Probleem is dat in onze familie iedereen tussen de 100 - 105 wordt, blijkbaar sterk geslacht. Dan zegt hij "... mag het af en toe minder gaan met me ik ben negentig, mijn moeder is 105 geworden en was tot laatste helemaal bij heb daar nooit problemen mee gehad...". Hij ziet het nut niet in van voortijdig regelen en naar een notaris gaan om zoiets van te voren vast te leggen. Met andere woorden het van te voren schikkelijk regelen met hem zal er niet bij zijn.
Hij is nog best helder al is duidelijk dat hij steeds meer vergeet en ook sneller zaken vergeet maar hij wil er dus niet aan. Dan wordt hij zegt hij onderdruk gezet dingen te doen die hij niet wil. Hij kan de meeste zaken heel goed zelf regelen en doen. De man is negentig doet zelf zijn boodschappen op zijn fiets kookt elke dag voor zichzelf. Realiseert zich best dat het steeds minder wordt, hij ziet ook heel weinig nog en erkend wel dat zijn geheugen steeds minder wordt.
Heb het wel eens meer hier geschreven: Mijn vader kan heel erg charmeren en toneel spelen, hij wikkelt iedereen zo om zijn vingers. In een gesprek met hem zou je de beginnende dementie niet zien en dat doen denk ik de meesten ook niet. Een meester in het verbergen van dit soort zaken voor anderen. Mijn partner en ik prikken daar al heel lang doorheen.
Het is gewoon wachten tot het fout gaat. Als hij boodschappen gaat doen geeft hij rustig zijn pasje aan de caissière en zegt wat zijn pincode is, of dat hij altijd 800 euro pint en in huis heeft voor boodschappen. Hij heeft al eens iemand in zijn gang gehad die hem wilde beroven, en dan roept hij.."... zijn vuist opstekend, weg hier wat denk je wel..". Dat hij er financieel onder lijd en dat hij in de problemen komt dat zal nooit gebeuren, hij heeft maandelijks een behoorlijke netto pensioen waar wij alleen van kunnen dromen, meer dan wat erbij mij in vier maanden binnenkomt.
Dat er mensen in zijn omgeving zijn waar ik mee rond de tafel zou kunnen die zijn er helaas niet, na de dood van mijn moeder heeft iedereen hem al jaren geleden in de steek gelaten. Mijn moeder die hield nog enigszins hun vrienden kring en de weinige familie bij elkaar.
Die breuk met de weinige familie en vrienden ligt in het zelfde vlak als de moeite die ik met mijn vader heb. Wil daar niet te uitgebreid over schrijven en stil bij staan. Met andere woorden mijn relatie met mijn vader is nooit goed geweest, eerder heel erg moeizaam en slecht, afgelopen jaren stukken beter nu hij wat afhankelijker wordt. Iets wat mijn vader ook erkend, onder woorden weet te brengen en dankbaar voor is. Heb daar wel eens wat over geschreven, dit zal ook mijn blinde vlek zijn. Het klinkt hard, van mij mag iedereen zijn geld hebben. Heb nooit een cent van hem aangenomen, heb dat nooit gewild en geaccepteerd, na zijn overlijden zal dat niet anders zijn. Maar het is en blijft mijn vader en wil ik hem in zijn kwetsbaarheid beschermen. Heb al heel lang eerder medelijden met hem en een enorme compassie voor hem. Het doet pijn hem in zijn kwetsbaarheid mee te maken en het misbruik te zien toenemen.
Weet dat er een buurman is die begeleid wordt met zijn beginnende dementie door een instelling daar ga ik volgende week sowieso contact meemaken, moet vandaag weer tot vrijdag naar buitenland. Deze week ook maar met de Alzheimer stichting bellen.
Ben niet iemand die dan toe ziet, zijn schouders ophaalt en denkt hij is niet wijzer, zich omdraait en hem aan zijn lot overlaat. Bel vaker gedurende de dag met de beste man.
Toen mijn vader overleden was, werd mijn moeder vergeetachtig en "slordig". Ik moest haar administratie bijhouden en zag dat ze soms tweemaal op een dag 300 gulden contant had opgenomen bij het postkantoor. Waarvoor?? Dat wist ze dan niet te vertellen.
Ze kwam op een gegeven moment nog maar nauwelijks rond, terwijl ze altijd heel zuinig had geleefd. Mijn ouders hebben nooit 1 gulden schuld gehad!
Dus ik stelde voor dat ik het geld voor haar zou beheren (in overleg met broers en zussen, die hier ook op aandrongen) en ze werd heel boos en verdrietig. Want dat voelde zo betuttelend.
Maar uiteindelijk liet ik haar inzien dat ze in moeilijkheden zou komen, want toen ze een nieuwe mantel nodig had, was daar geen geld voor.
Ik heb toen de girorekening op en/of gezet, (belastingtechnisch is het nu verstandiger om gevolmachtigde te worden!) ik gaf haar een vast bedrag voor de kleine boodschapjes, de grote wekelijkse deed ik voor haar.
Maar desondanks sijpelde er toch nog geld weg. Het is niet te voorkomen. Mijn moeder was ook goedgelovig. En als ze eenmaal in het aandachtscircuit zitten van huisarts en thuiszorg, krijg je aandacht voor dit probleem, maar juist als ze nog in het schemergebied zitten en ze kunnen het nog prima verbloemen bij de deskundigen, sta je zo zwak. Maar zo lang ze nog in staat worden geacht beslissingsbekwaam te zijn, is het lastig hoor. Het ligt ook aan de band die je met je ouder vóór die tijd had.
Ik had op zich wel een redelijke band met haar, maar ik was echt een vaderskind. Mijn moeder was niet warm en liefdevol voor mij.
Ze manipuleerde mij ook, omdat ik er gevoelig voor was. Ik kwam elke dag bij haar, maar desondanks belde ze me ook nog een paar keer. Of ze belde om half 6 (spitsuur in een gezin) dat ze toch een busje kaneel wilde hebben want ze wilde stoofpeertjes gaan maken. Mam. dat kan toch morgenochtend? Nee, ik wil ze nu gaan koken (om ze pas die volgende avond te eten he!)
Ik heb daar niet aan toegegeven trouwens, maar voelde me daar best wel schuldig over. Raar he?
Ik kan je niet HET juiste advies geven Marcus, want je vader lijkt me geen makkelijke man waar je een rustig redelijk gesprek mee kunt voeren. Het ene moment denk je misschien: bekijk het dan en het volgende moment denk je: ik moet er alles aan doen om dit te stoppen. Emotioneel heel zwaar voor je. Sterkte en wijsheid toegewenst!
@ Thirza dank je voor je reactie wijze woorden en steun, jij hebt het ook niet makkelijk gehad met je moeder.
Denk dat heel veel mensen hier tegen aanlopen, denk dat er steeds meer mensen tegen aangaan lopen ook omdat vroeger ouderen naar een bejaarden tehuis of verzorgingshuis gingen en dat heden ten dage steeds minder gebeurt.
Voor mijn vader heb ik een apart mobiel nummer, hij belt altijd met een geheim onderdrukt nummer, zo weet ik dat hij het is. Hij heeft ook wel eens aandacht neuroten gedrag gehad....belde hij om het uur terwijl ik in het ziekenhuis lag wat ik hem wel verteld had.
Ben al gemachtigde en heb inzage in zijn financiële rekening. Het restant van zijn spaargeld staat sinds vanmiddag al op mijn naam, enige bescherming is er nu dus al en kan hij daar niet bij zonder mijn toestemming. Dat gaat na zijn overlijden direct naar een goed doel. Ben gewent in dit soort zaken heel snel te handelen. Maar het is niet genoeg om hem in zijn kwetsbaarheid te beschermen.
Dat van het bellen ken ik, bel ik hem op ".. moet je nog boodschappen hebben .." nee heb niks nodig ... ga je boodschappen met hem doen heeft hij voor 75 euro boodschappen en de volgende dag zegt hij moet nog perssinaasappels gaan kopen en stapt hij op zijn fiets.
Een vast omlijnde oplossing is er niet, elk mens, elke familie, elke situatie is anders. Makkelijk is mijn vader niet en heel heel eigenwijs, het spreekwoord "... de appel valt niet ver van de stam..." is hier wel van toepassing! Als ik zeg dat mijn vader eigenwijzer is zegt mijn partner ... nou ... ??
Het is een moeilijke situatie, jammer dat er niemand meer is van de familie of vrienden om mee te praten samen met je vader.
Ik denk dat je de juiste stappen al gaat doen o.a. contact zoeken met die instelling en de alzheimer stichting.
Sterkte Marcus, want het valt niet mee die zorgen erbij.
@Thirza,ik herken veel in je verhaal over het manipuleren en om elk wissewasje bellen, vooral het verhaal om direct iets nodig te hebben terwijl je er net bent geweest.
En dan een artikel wat echt wel kan wachten.
Nu vele jaren later denk ik milder, minder schuldgevoel voor mij zelf maar ook denk ik nu: ze kon het niet anders, liefdevol vragen was haar niet aangeleerd dat voelde als zwakte leek wel.