mijn jaar 2011
28-12-2011 om 09:28 uurIk heb lang nagedacht of ik hierover zou schrijven. Het is altijd moeilijk om je angsten onder ogen te komen. En sommige blijven je hele leven achtervolgen. Dit jaar ben ik 40 geworden. De klassieke zin het leven begint bij 40 gaat helaas voor mij niet op. Continu gaat het door mijn hoofd, 40 ik ben waarschijnlijk al over de helft van mijn leven en steeds weer die angst dat er nog geen 20 jaar bij zullen komen. Waarom blijft het zo door mijn hoofd rondspoken. Ik heb er al verschillende malen over nagedacht om er eens met iemand over te gaan praten maar ik weet niet eens waar ik moet beginnen. De angst om er niet meer te zijn, het leidt mijn leven op dit moment. Ik durf niet te gaan slapen en maak dan ook hele lange dagen.
Misschien is het gewoon een midlifecrisis en is het gewoon een fase die ik door moet, maar heel gemakkelijk gaat het niet. Dit jaar was gewoon een heel moeilijk jaar die heel veel energie van me heeft gevraagd. Eerst de stress of ik nog wel werk zou hebben, ik was al 1,5 jaar in de ziektewet en zou nog maar 6 maanden hebben om iets anders te zoeken. Uiteindelijk dan die verlossende woorden, ik mocht blijven op mijn tijdelijke werkplek. Het is fijn dat ik weer vooruit kan, maar aan de andere kant liet ik ook een groep mensen achter waar ik de laatste 10 jaar mee heb samengewerkt. Een uniform dat ik na 20 jaar niet meer zou aantrekken, het waren moeilijke momenten. Daarna het besef, ik ben nu 40 …heb een paar, dat niet willen meewerken en mijn lichaam dat steeds dikker wordt.
Afgelopen maanden liep ik vooral met mijn ziel onder mij arm. Ik dacht met mijn fietsproject iets gevonden te hebben waar ik mijn energie en aandacht in kwijt kon. Maar helaas zit er nog weinig beweging in en gaf het uiteindelijk meer stress dan extra energie. Ik geef het nog niet op, maar het is lastig om iets nieuws van de grond te krijgen, hoewel ik er nog steeds in geloof. Dan de realitycheck in november, mijn longarts die zich ernstig zorgen maakt over mijn gewicht, ik ben met bijna 120kg gewoonecht te zwaar en wordt voor een voldongen feit gezet…dit kan zo niet langer of er komen echt geen 20 jaar meer bij. Mijn grootste angst haalt mij in.
Ik wil niets liever dan mijn kinderen groot te zien worden, mijn vrouw oud zien worden en ze bijstaan in de jaren die er komen. Mijn zoon die ik zo lief heb en waarschijnlijk nooit zelfstandig kan leven helpen een plekje te vinden in de maatschappij. Mijn dochter helpen om een vouw te worden die wat kan betekenen voor anderen, dat wat ze zo graag wilt doen. Ik moet veranderen, ik moet aan mijn zelf gaan werken om nog zeker 40 jaar hier te zijn en mijn angsten te kunnen overwinnen. Hieraan ga ik werken in het jaar dat voor ons ligt, 2012 wordt mijn jaar en hopelijk voor iedereen hier op het forum. Ik wens jullie het allerbeste jaar van jullie leven toe en een heel veel liefde van de mensen om jullie heen.
Hey Kerel heb vertrouwen
ben er stil van wat je hier hebt geschreven
Maar echt blijf in je zelf geloven
Respect!
Kippevel!
Herkenning :?
Mooi geschreven, recht uit het hart. Ik doe met je mee met de slogan: ' 2012 wordt ons jaar" ^O^
Maar eerst nog een paar nare dagen, ik haat oud en nieuw :@
Groetjes Jippie
Zo mooi geschreven... ik moest het even laten bezinken......
en kwam tot de conclusie dat het wel heel erg dapper en krachtig van je is dat je dit zo kon neerschrijven, vaak wil je je zwakte verstoppen (en zeker voor 'vreemden')
liefs
Knap van je, Rahim, om je angsten zo openlijk neer te schrijven!
Heel goed van je, want ik denk dat velen van ons het wel herkennen! Ieder kan het op zijn eigen situatie betrekken!
Zelf ben ik niet zozeer bang om er over 20 jaar niet meer te zijn, hoewel dat best wel zou kunnen zijn. De pred veroudert mijn lichaam en maakt veel stuk, maar zonder gaat ook niet, want dan kan ik nu al niet meer leven. Voor mij is dat ook best wel een schrikbeeld en ik denk er ook geregeld over na hoe mijn toekomst eruit ziet en dan zijn de vooruitzichten niet heel rooskleurig. Maar gelukkig beheerst die angst niet mijn leven en denken, en als ik jou goed begrijp is dat bij jou wel het geval. Lijkt me heel zwaar voor je!
Zijn er mensen (buiten dit forum om) met wie je daarover zou kunnen praten? Zou voor jou een revalidatietraject nog iets kunnen zijn, ook mbt je gewicht? Soms is een reva niet zozeer tot verbetering van je longconditie (dat is soms gewoon niet haalbaar), maar kunnen bijkomende factoren ook meebehandeld worden en is er nog winst te halen. Ik ken je niet zo goed, dus weet niet zo goed wat je allemaal al doorstaan hebt de achterliggende jaren. Maar mij komt het voor dat t best zinvol zou kunnen zijn om met professionals aan je angst te werken, juist omdat het nu je leven beheerst...En dat beperkt je kwaliteit van leven nu al en dat is sneu...Je hebt nog heel veel (je vrouw, zoon, dochter, project) om voor te leven en er nu geheel en al voor te zijn. Zolang het nog kan zeg maar. En dan is het sneu als je beschikbare energie opgaat aan een angst die wel heel begrijpelijk is (!), maar je niet zoveel oplevert (geen nuttige dingen zeg maar).
Rahim, k heb respect voor je dat je alles zo hebt opgeschreven. k Heb oprecht gepoogd in te voelen en daarvanuit te reageren. Hoop dat t je helpt (en niet kwetst).
k Wens je veel sterkte!
Hartelijke groet!
Jorine
Dank jullie allen voor de reacties, het was niet gemakkelijk om dit zo hier neer te zetten. Ik laat normaal niet zo heel veel van mezelf zien, in ieder geval niet van mijn demonen in het leven.
@respectall dank je, en vindt je afbeelding helemaal hierbij passen... heel langzaam begin ik er ook weer in te geloven en probeer er zeker weer wat meer van te genieten
@Jippie, ik hoop dat meer mensen er iets in herkennen en we gaan er zeker een mooi jaar van maken.
@ems thx verstoppen ja dat is wel waar ik goed in ben. En gelukkig zijn vele hier al geen echte vreemden meer, ondanks dat ik de meeste nooit echt ontmoet heb. Wel is het op 1 of andere manier wel makkelijker om het hier van me af te schrijven en daar is het forum ook eigenlijk voor bedoelt.
@Edelweiss kwetsen doe je me zeker niet, ik ben dankbaar voor elke reactie en het helpt zeker. Over de practische kant van de hulp ben ik nog aan het nadenken.
Ik heb een tijdje geprobeerd bij een fysiotherapeute te lopen, maar de kennis over longaandoeningen is gewoon te weinig. Daarnaast zou een revalidatie traject het beste zijn maar dat is op dit moment gewoon niet te combineren met mijn werk. Ik ben vandaag precies 15 jaar getrouwd en met mijn vrouw al veel meegemaakt. Het is heel vaak knokken geweest (en nog steeds) maar we samen ook al heel veel overwonnen. Het is een tijd van terugkijken, en plannen maken voor de toekomst...en dat is waar ik nu aan werk.
Van harte gefeliciteerd!!! k Hoop dat er nog veel jaren voor jullie bij mogen komen!!
Wat goed dat je het zo onder woorden hebt gebracht en het ook nog met ons wil delen.
Ook voor mij zitten er herkenbare dingen in (alleen al het feit dat ook ik dit jaar 40 ben geworden, dat zet je toch een beetje aan het denken, 40 worden), maar ook andere dingen. O.a. de strijd tegen de kilo's...
Ja, 2012 wordt gewoon jouw jaar! Het is onder woorden gebracht, dat is stap 1, nu er nog aan werken. Dat zal moeilijk zijn, maar het is het allemaal waard!
Gefeliciteerd met je trouwdag en nog veel gelukkige jaren samen toegewenst.
Hé Rahim,
Wat heb je dat goed beschreven en dapper dat je er mee naar buiten treedt.
Ik wens jou en je dierbaren al het beste toe in het komend jaar.
@ Ra, gewoon een grote knuffel! En je weet het hé ALS ik iets kan doen.... je weet mij te vinden!
Hoi Rahimns,
Heel goed van jou om het zo op te schrijven!
Ik wil je zeggen, dat ik je heel dapper vind. ^O^
Dit is het begin van jouw jaar Rahimns!
Jijzelf hebt vanmorgen de moed verzameld om het zo op te schrijven.
Vanaf nu gaat er voor jou vast en zeker iets ten goede keren!