Familie houdt vaak orgaandonatie tegen
24-03-2007 om 19:50 uurHet aantal orgaandonoren zou aanzienlijk groter zijn als familieleden van overledenen toestemming voor orgaandonatie zouden geven. In bijna driekwart van de gevallen zien artsen af van het gebruik van organen omdat de nabestaanden bezwaar maken.
Dat blijkt uit een onderzoek dat medewerkers van de Nederlandse Transplantatie Stichting en professor A. Hoitsma van de Radboud Universiteit in Nijmegen deze week in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde publiceren.
Zij onderzochten hoeveel van de 5880 mensen die in de jaren 2001 tot en met 2004 op 52 afdelingen intensieve zorg van dertig Nederlandse ziekenhuizen waren overleden, als orgaandonor in aanmerking kwamen en van hoeveel van hen organen zijn gebruikt.
Van de 5880 overledenen waren er maximaal 386 (6,6 procent) potentiële donoren. De overigen vielen af, bijvoorbeeld omdat zij te oud waren. Slechts 113 (1,9 procent) hadden daadwerkelijk hun organen afgestaan.
Van de overigen had slechts een klein deel in het Donorregister laten opnemen dat zij hun organen niet wilden doneren. Daardoor kwam in veel gevallen de beslissing bij de nabestaanden terecht. Van alle gesprekken met familieleden resulteerde 59 procent in een afwijzing van donorschap.
Nederland kent sinds 1998 de Wet op de Orgaandonatie. Het uitgangspunt daarvan is dat artsen alleen organen mogen wegnemen als de overledene daar bij leven toestemming voor heeft gegeven of als de nabestaanden daarmee instemmen.
Het aantal donoren is de afgelopen tien jaar met circa tweehonderd per jaar vrijwel gelijk gebleven. De wachttijd voor een orgaantransplantatie is daardoor zeer lang. In 2004 stierven 160 mensen, terwijl zij op de wachtlijst voor bijvoorbeeld een nieuwe nier stonden.
Bron: De Stentor
Ik ben zelf ook orgaandonor maar ik heb wel een aantal organen uitgesloten omdat ik dat niet wil voor mijn nabestaanden (huid, botweefsel en hoornvliezen). Ik weet zelf uit ervaring dat het laatste beeld wat je van iemand ziet je altijd bij blijft en aangezien ik begraven wil worden wil ik dat het beeld wat mensen van mij houden ook gewoon is zoals ik ben en niet 'gepimpt' door artsen omdat ik weefsels heb afgestaan die zichtbaar zijn voor anderen. Voor de rest mogen ze me helemaal leeg roven, ik heb er dan zelf toch niets meer aan. Ik heb ook expres vast laten leggen wat IK wil omdat ik nu al weet dat mijn ouders het er anders samen nooit over eens zouden worden.
Met welk idee is dat dan precies :?.
Je zegt nl. dat je wilt blijven zoals je bent, maar hoornvliezen die weg zijn zie je niets van (je ogen worden immers gesloten) en ik kan me niet voorstellen dat ze huid van zichtbare delen van je lijf gaan halen...
Van mij mogen ze alles dat ze maar enigszins denken te kunnen gebruiken hebben en dat is ook bekend bij mijn omgeving :).
Het is omdat ik geen zichtbare dingen wil afstaan, idd omdat ik wil blijven zoals ik ben. Nou weet ik wel dat ze alles heel mooi kunnen maken enzo maar ik vind het geen prettig idee (en als ik dood ben kan ik er niet meer zelf over na denken, dat weet ik maar het is toch gewoon het idee vind ik).
Goed dat je dat zo aangeeft toch......
Van mij mogen ze echt alles hebben......
dankje Rianne ik weet het niet precies.... ik had een meisje in de klas en die mocht ook geen injecties dan is dat een anders geloof denk ik....... Dankje dat je me ff corrigeert...
Ja inderdaad jehova s getuigen mogen geen bloed. Alle respect maar je zal maar als arts daar staan en een kind van 4 dood moeten laten bloeden als je bijv 2 zakken bloed in je hand heb en het zo kan aansluiten... lijkt me een groot innerlijk gevecht
Medisch gezien een onverantwoord geloof. Gevoelsmatig, een achterlijk geloof als er wordt beslist voor kinderen. Wat een volwassenen doet moet hij of zij zelf weten maar een kind heeft die keuze niet!
Ik betwijfel hier trouwens sterk in het geval van kinderen of de ouders niet 'tijdelijk uit de ouderlijke macht' worden gezet!
Ben het helemaal met je eens.
Het is wel eens voorgekomen dat de ouders uit de macht werden gezet om het kind te kunnen redden.
En dat is juist de truc van het recht op autonomie. Als patient moet je zelf mogen beslissen over je eigen lichaam en je eigen behandeling. Als kind ben je tot je 12 jaar oud bent aangewezen op de beslissing van je ouders. Toen ik in Leuven biomedische wetenschappen studeerde kreeg ik (en de geneeskunde studenten) bij filosofie ook hoe je moet handelen in dit soort situaties. :)
En hoe moet je dan reageren....want dit lijkt me best moeilijk als je in zo'n situatie terecht komt. :?