April 2020 – corona virus
01-04-2020 om 07:08 uur
Het corona virus heeft veel impact op onze samenleving. Veel longpatiënten zitten met extra vragen over hun gezondheid in deze tijd. Het is best een angstige tijd, want je longklachten kunnen verergeren als je besmet wordt.
Hoe gaat het met je? Hoe ga je om met deze crisis? Waar loop je tegenaan?
Ik heb het in fases, eerst angst voor het onbekende vooral en dat wat ze allemaal nog niet weten erover..
Van artsen wil je altijd het liefst horen dat ze alles weten en kunnen doen, ze weten nog niet alles hiervan, dat maakt onrustiger.
Echte angst heb ik nu niet meer maar heb alles op een rijtje gezet;wat kan ik zelf er aan doen, aan de regels houden en desnoods extra voorzichtig zijn (op advies van longarts)
Wat wil ik als ik het krijg, vraag je zelf af hoe je tegenover ic opname zodat het duidelijk is, voor jezelf en je naasten.
Ik heb besloten, geen ic is niet haalbaar, uiteraard in overleg met arts.
Ziekenhuis denk ik alleen voor triage en test,thuis heb ik alles, zuurstof, morfine en medicijnen helpen nog niet echt en kunnen ook thuis gegeven worden, desnoods met thuiszorg.
Indien dit mogelijk is uiteraard.
Zodra ik alles op een rijtje had ,kreeg ik rust.
Nu vind ik het ergste dat ik mijn dochters niet kan zien en mijn as kleinkind niet mag bezoeken straks, wordt half april geboren.
Ik heb meer zorgen om hen nu en het niet kunnen delen en bij elkaar zijn.
Face time, beeldbellen, zoom...mooi hoor maar t is en blijft een lapmiddel.
Verder probeer ik niet teveel alles te volgen meer erover, alleen op npo 1 nieuws en 1 praarprogramma en verder leuke tv en boeken en de zon is gratis.
Sterkte voor iedereen, we maken allemaal iets mee wat geen van ons heeft meegemaakt.
Logisch dat dit angst geeft, vind ik wel.
Psycholoog zei tegen mij:doe alles wat je zelf kunt doen, de regels dus en ik totale quarantaine.
Op de rest heb je geen invloed, ook niet als je je druk er om maakt dus probeer dat los te laten...moeilijk ja, niet onmogelijk.
Veel ontspanningsoefeningen en frisse neus halen, al is het op balkon, terras of tuin, kop in de wind en leeg laten waaien.
Liefs voor allen , wees voorzichtig, blijf gezond!
😘
Wat heb je dit mooi beschreven goudvisje. voor jou ook: blijf gezond!
Dank je wel! Samen staan we echt sterker, ook als we alleen zijn of ziek, er wordt aan iedereen gedacht! Al is het ook online 💖
@goudvisje mooi geschreven.
Liefs voor jou ook
Wees voorzichtig! :x
Voor jou ook! 💖😘 liefs voor allen...
@Goudvisje, woon je alleen? Als je thuis blijft, je komt niet in contact met andere mensen, is de kans op besmetting vrijwel nihil. Overdracht via boodschappen of pakketjes, is erg klein. En het is heel goed dat je er al over nagedacht hebt, wat je wilt en wat je niet wilt. Ik vind het heel dapper van je!! En echt, degene die zegt dat hij geen zorgen heeft, jokt. Want we hebben er allemaal last van en dat is volstrekt normaal. Erover praten, delen, helpt wel, zeker als de angst in je hoofd te groot dreigt te worden. Want misschien is die angst dan niet meer reëel. Mijn zoon had zondag een ernstige aanval van hooikoorts, en ik zag hem in gedachten al aan de beademing liggen..... Je let op elk kuchje, pijntje, steekje, tiende tempverhoging....
@Thirza, nee woon met mijn man, maar ook hij komt amper ergens nu, alleen boodschappen als bestellen niet lukt.
Mijn longarts belde mij en gaf dit advies :liefst totale quarantaine, alleen als 't niet anders kan naar buiten.
Klopt, iedereen ervaart wel een soort angst, of in ieder geval onrust, omdat niet alles nog duidelijk is.
En 't is ook vaak de angst voor je naasten.
Snap wel dat je schrok met je zoon, mijn man was ook een paar dagen beroerd, bleek darm problemen je bent gelijk op je hoede nu.
Dank je, ik sta vrij nuchter in het leven maar dit heeft niemand nog meegemaakt.
Angst of onrust is logisch, alleen probeer ik dat wat ik toch niet kan veranderen te aanvaarden.
Ik vind altijd dat we zelf een stuk verantwoordelijkheid moeten nemen, dus ook wat wil ik nog en vooral wat is in mijn geval nog haalbaar.
Voor artsen is dit ook heel prettig om te weten.
Al kan er bij de meesten gelukkig gewoon genezing optreden.
Indd besmetting van oppervlakten is klein risico, toch neem ik alles af en laat pakjes, post even dag liggen.
Jullie verhalen maken mij best wel verdrietig. Ik heb zelf in licht mate last van astma en ben twee weken geleden begonnen met een online cursus leren ademhalen volgens de Buteyko methode. Deze periode van thuisblijven leek mij een goede om daarmee te beginnen.
Volgens de officiële definitie hyperventileer ik en de oefeningen en richtlijnen die ik krijg bevestigen dat ook. Nooit geweten, maar het verklaart mijn onrust en benauwdheid.
Deze periode die ons allemaal zo beïnvloed laat ook zijn sporen hier achter.
Ik ga elke dag een flinke wandeling maken en eens in de twee weken 's ochtend vroeg ook een boodschapje doen.
Stiekem heb ik het idee, dat ik begin februari het virus in milde vorm heb gehad, ben toen heel ziek geweest en het heeft weken geduurd voor ik was opgeknapt. Mijn huisarts was toen wel heel zorgvuldig met mij en ik heb me op gegeven moment afgevraagd of ook zij toen al "verdachte" gevallen aan het monitoren was.
Goed! Ik houd mezelf niet voor de gek en blijf voorzichtig.
Het lijkt mij een goed plan met mijn man te bespreken wat te doen bij de diagnose corona. Intensive care zien wij allebei niet zitten en zoals jullie al schreven en daar voeg ik me graag bij: laten we proberen kalm te blijven, onrust vreet energie.
Genoeg slapen, gezond leven, weerstand opbouwen en de hoop houden, dat we met alle voorgestelde maatregelen ons realiseren, dat we goed bezig zijn.
Veel sterkte, liefde en wijsheid allemaal.
Iedereen veel sterkte in deze lastige tijd.
Zelf ben ik al 10 dagen benauwd wat de laatste dagen is aan het afnemen gelukkig.
Ben nergens geweest tijdens deze dagen omdat ik het niet aandurfde.
As vrijdag wil ik weer boodschappen gaan doen voor mijn moeder als alles rustig is met mijn longen.
Angst voor ziek worden heb ik niet echt maar ben wel voorzichtig en hou me wel aan de richtlijnen.
Wat ik na de angst om corona te krijgen het ergste vind is dat ik mijn kleinkinderen niet meer kan zien. We hebben er twee en de jongste is gister 3 geworden. Cadeautjes gaan met de post en natuurlijk is er beeldbellen en mijn man en ik hebben een filmpje voor haar gemaakt. Maar je wilt ze gewoon lekker op schoot. We zullen het vol moeten houden. Daarnaast heb ik lymfoedeem waar ik normaal 1x in de 5- 6 weken voor behandeld wordt. Ik heb een schat van een therapeute die helpt met advies en wat ik zelf kan doen maar ik merk dat het er zo niet beter op wordt.
En dan het virus zelf, ik ben misschien te panisch maar ik kom alleen buiten in de tuin en een wandeling of fietstochtje in de buurt. Nu heb ik het geluk dat ik op het platteland woon, dus ruimte genoeg. Mijn man doet alle boodschappen, vind ik af en toe vervelend voor hem. Als hij het krijgt, krijg ik het waarschijnlijk ook maar toch ga ik niet meer een winkel in. Ik wordt heel onzeker van dat voortdurend opletten.
Mijn zwager (75) is net weer thuis van 10 dagen ziekenhuis (corona) en mij zus zegt dat hij zowel geestelijk als lichamelijk een wrak is en dat de artsen hebben gezegd dat herstel lang kan duren. Mijn zus heeft tot nu toe nergens last van. En dat is een geluk want ze heeft copd, nog niet heel erg maar toch. Toen haar man nog thuis was, was ze een paar dagen wat rillerig maar dat heeft ze wel vaker dus ze weet nu niet of ze het virus heeft gehad of niet. Zou fijn zijn als dat op een gegeven moment getest kan worden.
We redden het wel maar ik vind het af en toe beangstigende tijden. Ook verlammend soms. Vooral omdat ik al maanden aan het kwakkelen ben met schimmelinfecties en al weken weer snotterig, mometason lijkt niet meer te werken en nee voel me gelukkig meestal niet ziek. Huisartspraktijk is twee weken gesloten en waarneming bellen vind ik nog niet nodig. Maar normaal had ik vast even de praktijkverpleegkudige om advies gevraagd. Maar ik ben heel blij dat dit forum bestaat.
Voor iedereen sterkte in deze moeilijke tijden.