Grenzen herkennen en respecteren, hoe doe jij dat?
06-03-2012 om 10:22 uurHoi
Ik heb een vraag. Het lijkt me leuk om hier aan elkaar tips uit te wisselen over;
Hoe ga jij om met je grenzen als je aan t sporten bent?
Hoe herken je je grenzen op t moment zelf, dus niet achteraf maar tijdens het sporten?
Hoe weet je hoe ver je moet gaan?
En hoe regel je het dat je niet te ver gaat? (met terugval als gevolg)
Samen weten we een heleboel, lijkt me
Een van de redenen waarom ik lichamelijk redelijk fit ben is mijn fitness. En zolang ik de kans heb, zal ik dit zeker blijven doen. Geen zesjes mentaliteit met fitness, nee, nog steeds proberen grenzen te verleggen. Steeds wat erbij.
Ik vaar daar wel bij, al blijkt nu wel even dat ik mijn schouder flink te pakken heb gehad, ik kan daar even helemaal niks mee. Maar dat is van minder belang, dat gaat wel weer over. Uiteraard doe ik fitness onder medische begeleiding, maar ook die laten me maar een beetje gaan. Als het echt niet gaat, dan gaat het niet, en stop ik zelf wel.
Gaat het echter wél, dan ga ik ook gerust over de grens heen. Misschien moet ik dat de rest van de dag wel wat bekopen, maar dat moet dan maar. Het is wel een lekker gevoel te zien dat je - zelfs met een grote beperking - toch je grenzen kunt opzoeken en er - gecontroleerd - over heen gaan. In mijn geval - ik heb dat gewoon nodig. Ik moet die uitdaging hebben. Maar ik denk dat dit voor iedereen verschillend zal zijn.
Reactie op jeltjeSoms moet je wel stoppen, dit doe ik niet omdat ik dat perse wil, maar omdat mijn dochter ook recht heeft op een mama die nog wat energie overheeft. Toen ik jaren geleden zoveel conditie had verloren had ik nog geen kinderen. Een stuk makkelijker, alleen met jezelf rekening houden...
Dat zal mij de eerstkomende jaren niet lukken, en dat mondkapje..ik wil niet op Michael Jackson gaan lijken..
Mijn grenzen daar zal ik altijd op moeten blijven letten, en van tijd tot tijd zal ik daar bewust over heen gaan.
groetjes Cisca
Ik probeer ook wel mijn grenzen op te zoeken. Wel is het zo dat zodra mijn lichaam zegt het is genoeg, ik wel meteen een stapje terug doe. Je grenzen op zoeken en er soms even overheen gaan hoeft niet verkeerd te zijn, maar drijf het niet door. Anders kan je wel eens echt een terugval ervaren. Ik zeg altijd bouw rustig op, sport het grootste deel van de tijd op 90% van je vermogen en zoek af en toe eens je grens op als je merkt dat je een goede dag hebt, maar overdrijf het niet daar schiet je niets mee op.
Je hebt helemaal gelijk! Velen (ook ik) kunnen nog wat van je leren! Ik weet 't wel, maar doe 't lang niet altijd.. Knap dat jij wel de moed hebt om op tijd te stoppen als dit moet.
Ik sport drie keer per week dat is gymen of fitnis of zwemmen.
De trap nemen kleine boodschappen lopend.gezond eten en gewicht in de gaten houden.
Maar geniet wel iedere avond van 3 wijntjes.
ondanks dat ik 67 jaar bent vind ik dat ik vergeleken met veel leeftijdsgenoten
een behoorlijke conditie heb opgebouwd.
Ben op ziekenbezoek geweest bij iemand met longontsteking en ja hoor al twee plat.
Dus met zieke mensen hoe lief ze ook zijn vermijden of mondkapje op.
Je zullen het er mee moeten doen maar blijf trainen en echt bij mij werkt het en ik hoop voor vele van julie ook. Gr Jeltje
Hallo allemaal
Heel erg bedankt voor jullie antwoorden, heerlijk om dit allemaal te lezen, zoveel herkenning en zo veel meedenken.
Inspannen is inderdaad heerlijk, je krijgt er een betere conditie van en het is goed tegen piekeren enz.
Ik werk goed aan mijn conditie, maak gelukkig vorderingen, ik kan steeds meer.
Maar inspannen blijft voor mij een onduidelijke prikkel, ik krijg er geen grip op, wannéér ik moet minderen/stoppen. Merk alleen achteraf of het goed is geweest of dat ik te ver ging...
Ik zou graag een soort waarschuwing willen voelen, hé nu moet ik stoppen/minderen, als een stoplicht wat op oranje/rood gaat. Nu ben ik bij wijze van spreken de gevaarlijke kruising alweer voorbij.
Bij mij is het heel opvallend, ik reageer op allerlei prikkels direct;
Luchtjes; lijm, verf enz, mijn longen klappen meteen dicht
Allergenen, direct niezen, jeuk-ogen, benauwd.
Temperatuurschommelingen, longen klappen dicht.
Zelfs in grote, heerlijk lachbuien krijg ik een waarschuwing van mijn lichaam. Hoesten, benauwd enz.
Maar bij inspanning, doe ik daar te veel, dan krijg ik de klap altijd pas later, tijdens het lopen/tempo-wandelen voel ik mij goed en positief. Ik raak wel buiten adem, maar dat hoort erbij, niks aan het handje. Tralalaaa
Nadien heb ik geen idee hoe het uitpakt. Heb t gevoel; t vriezen t kan dooien. Voelt als gegokt hebben.
Ik wil er heel graag grip op krijgen...
Dat heb ik ook vaak, vooral als ik iets "nieuws" doe, bij bijv. fietsen weet ik nu wel ongeveer hoe ver ik kan gaan en hoe het uitpakt (soms blijkt achteraf dat ik toch te ver ben gegaan), maar tijdens de gymles deden we regelmatig iets anders, soms iets dat ik nog nooit gedaan heb, vaak kwam ik er dan een uur erna achter dat ik "wat" te ver was gegaan en de volgende dag kwam ik er achter dat ik eigenlijk mijn grens gewoon dik overschreden had, dit mocht ik dan een aantal dagen bekopen. Tsja, de volgende keren dat ik het deed lette ik dan wel 3x beter op en stopte ik ook eerder. Misschien dat een sportinstructeur je beter kan helpen? Dat hij je kan helpen met het opzoeken van je grens (en vooral, het niet overschrijden ervan ;) ), want "kant- en klare tips" zijn er helaas niet :N ;)
Die herken ik! Ik denk zelf dat 't komt doordat je je inspant en je dus automatisch meer/verder je longen opent en sluit, en zodra je in rust komt merk je pas dat 't teveel is geweest. Bij lichte inspanning merk ik 't soms zelfs pas veel later. Ik kan je hierbij helaas dus niet zo helpen..
Maar bij inspanning, doe ik daar te veel, dan krijg ik de klap altijd pas later, tijdens het lopen/tempo-wandelen voel ik mij goed en positief. Ik raak wel buiten adem, maar dat hoort erbij, niks aan het handje. Tralalaaa
iets herken ik hier wel in. toen ik vroeger (direct na de revalidatie) de draad oppakte en naar de fitness ging was ik daarna vaak zo heel moe, vaak een dag later pas.
In overleg met mijn sport-instructeurs heb ik toen een hartslagmeter om gekregen en het bleek dat ik met name in t begin een hele hoge hartslag had. door een langere warming up waardoor de hartslag rustig omhoog ging voelde ik mij veel beter, had had ik daarna geen knok-out dag.
Ik wil er heel graag grip op krijgen...
Ik heb door de jaren heen regelmatig mijn beperkingen gehad wat betreft bewegen en sporten, maar verder kon ik wel altijd goed inschatten wat ik aankon, maar sinds ik ruim 2 jaar geleden astma kreeg, weet ik dat het niet meer vanzelfsprekend is om bijvoorbeeld een flinke afstand te gaan wandelen en flink moe thuis te komen. Zodra ik me ook maar eventjes goed voel vergeet ik dat ik astma heb en dat breekt me iedere keer weer op. Ook voel ik vaak pas later dat ik te veel heb gedaan.
Ook nu ik onder begeleiding van een fysiotherapeute aan ’t revalideren ben vanwege mijn rug, loop ik tegen dat probleem aan en zit dan met flinke spierpijn en benauwd in mijn stoel.
Ik hoop het toch nog eens te leren :Y