Geef je grenzen aan met sporten???

jah de mijne zegt ook altijd dat ik het op tijd aan moet geven... maar vaak heb ik het ook gewoon niet in de gaten dat ik tever ga, en de andere keren wil ik gewoon niet toegeven dat ik niet meer kan dus geeft zij het eigenlijk nog vaker aan dat ik moet stoppen dan ik dat zelf doe :X hihi

hey...

ik probeer het sporten nu samen met de fysio weer een beetje in de goede richting te krijgen ;) .... maar om heel eerlijk te zijn ik weet op dit moment niet waar de grenzen liggen.... en merk dat het steeds moeilijker word om ze te ontdekken.... steeds vaker ga ik er overheen ... en idd mijn fysio heeft het vaak veel eerder door dan ik zelf.... voor mn gevoel is er dan nog niks aan de hand pas als het gezegt word heb ik zoiets van he ja... idd... het gaat niet echt lekker maar zelf...geen idee :?  helaas -O-

Misschien licht het er ook aan hoe je je grens ziet.. Voor de een is de grens neervallen van benauwdheid ,voor de ander niet meer kunnen lopen van benauwdheid. En als je wel wat erger gewent bent ga misschien eerder over je grens heen.
ik ben er nu ook aan aan het werken nu ik op vakantie ben en het is hier iets van 37 graden wil ik toch sporten  :). Dus nu moet ik echt naar mijn lichaam luisteren anders val ik om. Maar het blijft iets wat ik moeilijk vind aan het hebben van astma het opbouwen en behouden van een goede conditie  :Y.
Vorige week met paardrijden  zei mijn broertje ook wat zie je er rood uit en nu ik de foto zie snap ik hem ik had het benauwd maar lette er niet echt op.

ik vind het ook heel erg moeilijk om me grenzen aan te geven, vooral omdat ik bang ben dat de mensen het vreemd vinden.

wel vroeg maandag mijn fysio zo van krijg je het hier nou ook benauwd van en ik zei zo van ja, maar dat ik wel altijd me puffer mee heb, mochtt het nodig zijn, maar toch ik geef niet gauw mijn grenzen aan.

Hallo allen,

Ik heb helaas het paardrijden moeten opgeven door de astma. Ik schijn ook allergies te zijn voor paarden.
Sinds mijn jeugd reed ik al paarden en had er mijn beroep van gemaakt. Sinds 2004 ben ik gestopt omdat ik mijn paard ben verloren. Heb nadien nog enkele paarden voor anderen gereden en sinds maart helemaal definitief mijn laatste rit gemaakt omdat ik het heel benauwd had. Ik heb nog wel 1 wens, ooit op een andalucia paard 1 keer te mogen rijden....meer als afscheidsritje

Ik heb nu goede medicijnen van de longarts. Ben dus maar met Tennissen begonnen. Ik heb mijn tennis leraar verteld dat ik astma heb en hij vraagt regelmatig, en? Hoe gaat het met je lucht. Eigenwijs als ik ben zeg dan Prima... maar soms breekt het zweet me uit omdat ik toch even die laatste paar ballen wil slaan.
Laatste tijd merk ik wel dat ik nu durf te zeggen, ik stop er mee voor vandaag mijn lucht is op.........
ps. 29 juli heb ik mijn eerste tennis toernooi, we zullen zien hoelang ik het vol ga houden. Gezien mijn speelstrekte 9 ( dat is beginners) zal het wel loslopen..

hey hanna,

balen zeg dat je moest stoppen met paardrijden door je astma... helemaal als je het je beroep hebt gemaakt wat deed je precies?? :)
een andulusier is iid erg mooi :Y

top dat je met tenis bent begonnen ;) spannend zon eerste toernooi heel veel succes he ;)
goed van je dat je je grenzen nu wel aangeeft !!

groetjes :W

Ik reed vanaf mijn 10de jaar dressuur. Heb sinds 1994 een eigen stal gehad wat is uitgeroeid tot max van 30 paarden..
Ik had al jaren last van hooikoorts dus ja het is altijd even een strijd geweest dat paardrijden.. Heb voornamelijk dressuurpaarden opgeleid tot Z dressuur en meestal werden ze dan verkocht.

Achja die andalusier is natuurlijk een droom om ooit nog eens te rijden, je weet maar nooit toch? Ik heb het er wel voorover om een dagje minder lucht te hebben om er op te mogen rijden.....  :Y

Dank je, ik zal mijn best doen op de tennisbaan............. ^O^

Als ik jou afbeelding zie heb jij ook iets met paarden of niet?

Groetjes

Hoi,

Ik ben ook iemand die echt altijd em grenz op zoek. maar ik heb wel geleerd om me grens op te zoeken en hem dan iets te verleggen. en weet nu echt dat ik grenzen heb.

ik heb jaren echt 1 op 1 met de fysio gesport, en was toen echt grensloos. ik kende me grenzen niet en ging er gewoon echt keihard over heen en dat dan meerdere malen per fitness seccie, of per dag. mijn motto was ook grensen zijn er om et verleggen en problemen zijn er niet alleen uitdagingen en die zijn er omte overwinnen.

nu sport ik sinds kort wel onderbegeleding va de fysio, maar wel op een gewone sportschool en niet meer 1 op 1. wat ik nu merk is dat ik nu veel beter op me grensen let, misschien omdat ik me minder veilig voel. maar ook omdat er niet steeds meer iemadn is die  je in de gaten houd. die steeds zegt wat je wel een niet mag doen en die je niet steeds echt een programma oplegt. ik kan nu zelf een beetje rommelen en doen wat ik wil. ik sport wel volgens een programma maar asl ik het heel goed vind gaan kan ik hem iets hoger zetten. en het frustreerd me nu niet als ik hem toch even naar beneden moet zetten. het blijft niet leuk, maar ik merk wel dat ik dat  nu wel kan zonder em dan heel kwaad te maken. ik loop nu dus minder tegen de dingen aan te schoppen. als ik bij de fysio 10 min op 3,5 km moest lopen op de loopband dan moest ik dat ook vond ik. dan kon ik hem niet lager zetten dat mocht gewoon niet van mezelf en dan kon ik ook heel boos worden en dus ook heeel erg ver me grenzen gaan. of ik ging de fysio bewijzen dat ik het wel kon en dus gewoon dingen ophogen of doen om me te bewijzen. vooral als zij mee ging sporten dan wilde ik zeker laten zien wat ik kon en dat ik het zelfde kon als haar (was was net zo oud als ik was dus was voor mij een perfecte meetlat om te zien wat ik aan moest kunnen )
nu merk ik dat ze minder op me letten en dat dat minder druk geeft en we overleggen heel veel en asl er iets is helpen ze gelijk en grijpen ze wel in. maar merk dat ik nu zelf meer de verantwoordelijkheid neem om goed op me grenzen te letten.

het zijn mij grenzen, en ik moet ze bewaken. grenzen mag je verleggen maar wel op een goede manier. soms is begeleding van een ander heel fijn en ook belangrijk, maar ik blijf verantwoordelijk voor het bewaken van me grenzen. en de fysio niet. en ik merk gewoon dat ik afhankelijk van de fysio was en haar miij grenzen liet stellen.

groetjes Marjanne