Geef je grenzen aan met sporten???
31-05-2007 om 18:59 uurIk lees soms wel in andere topics dat er meer mensen zijn die moeite hebben met het aangeven van hun grenzen... bij sporten of fysio bijvoorbeeld... Vandaar dit topic. Ervaringen uitwisselen enz.
Ik vind het zelf heel erg moeilijk om waar dan ook mijn grenzen aan te geven. Maar zeker bij fysio. Dan denk ik altijd: dat moet ik toch kunnen enz. Met als gevolg dat het vaak alsnog fout gaat.
Ik vind het ook heel moeilijk om uberhaupt mijn grenzen te zíén. Ik ga vaak maar door en denk van: stel je niet aan... en dan moet ik het later altijd teruggeven. Dat is hartstikke vervelend!
Weten jullie waar jullie grenzen liggen en hoe gaan jullie daarmee om???
hey,
ik weet mn grenzen niet altijd en als ik ze weet ga ik er vaak over heen ... dom dus.. :X
er zijn dus ook regelmatig mensen die mij moeten zeggen dat ik moet stoppen...
kort gezegt ik negeer mn grenzen kan niet accepteren dat ik minder kan dan andere leeftijdsgenoten.. en doe dit dus ook niet altijd express vaak zie ik ze niet en kom ik erpas achter als ik er al over ben.. ;)
knuf
Ja, dat is het hem... gewoon niet accepteren dat jij toevallig op de wereld gekomen ben met ietsje minder capaciteit... dat heb ik dus ook.
Als ik erover nadenk is het zo stom als de kweetnietwat want de 1 kan nou eenmaal meer dan de ander... maar helaas denk ik er niet altijd over na :?
achteraf zie je vaak pas hoe erg je je grens echt bent overgegaan ( ik teminste )
en dan baal je toch wel heel erg als je dan merkt dat je weer een week moet bijkomen door 1 x te ver te gaan..
Ohwww wat herkenbaar weer wat jullie allebei schrijven..
Hier nog iemand hoor! Weinig longcapaciteit en dan toch willen waterpolo-en...duhh.
Tja en diep in mijn hard weet ik dat het slimmer is om te stoppen...maar toch kan ikhet niet over mijn hard verkrijgen om op te zeggen (de zoveelste sport waar ik afhaak :@ ).
Mijn coniditie is nog steeds belabberd na mijn 'slechte astma periode' van een paar maanden geleden. Nu gaat het weer een stuk beter, maar nou zijn mijn bovenste luchtwegen de boel weer aan het verzieken. En vind ik het niet prettig om te zwemmen...Maarja als ik dan ga, tja dan wil ik mezelf toch niet laten kennen natuurlijk.
Maar moet zeggen dat ik de laatste training aan het einde van de rit niet meer heb meegedaan. Vooral aan de onderdelen waarvan ik weet dat ik toch over mijn grenzen ga. Bijvoorbeeld tijdens een partijtje of één tegen één. Dan wil ik mezelf niet laten kennen, maarja dan lig ik daarna wel op apegapen..zucht..
Diep in mijn hart weet ik dat ik beter kan stoppen met waterpolo...maarja het is zo leuk (als mijn conditie wat beter zou zijn :P).
Ik herken het ook!! ik doe het vooral tijdens mn steples. Dan zie ik iedereen leuk alle pasjes meedoen en als een gek die step op en af stappen. dan baal ik er zo vreselijk van als ik langs de kant op adem moet komen, of dat ik de pasjes naast mn step moet doen. Feit is dus dat ik stug doorga en aan het eind van de les mn benen niet eens meer omhoog krijg, met als gevolg dat ik struikel over de step enzo!
De dag erna ben ik vaak helemaal niks waard en dan weet ik weer dat ik te ver ben gegaan. Maar ja ik wil gewoon geen watje zijn, ik doe het nu bijna een jaar en ik kan nu nog niet een hele les meedoen! daar kan ik gewoon vreselijk van balen!
Heeej,
Dat herken ik ook met sporten pas als ik bijna inzak ga ik naast de kant zitten :@. Laatst werd ik door een vriendin langs de kant gezet omdat die dacht dat ik flauw ging vallen ,ik was duss over mijn grens heen. Met paardrijden ook dat ik de hele les loop te hoesten door al het stof binnen :-\ echt irritant. Maarja daar zijn ze dat nu wel van me gewend ;).
Zelf stop ik duss niet als het ff niet gaat. Soms zie ik het ook gewoon niet, of wil het niet zien :+. Als ik dan gepuft heb ,denk ik iedere keer als ik me weer beter voel van was nog ff doorgegaan.
Ik sport nu ook wat vaker alleen om wat conditie op te bouwen :P. Zo s'avonds ff rennen met de hond en als rennen niet lukt dan maar lopen of fietsen. Als ik alleen ben durf ik wel te stoppen te puffen waneer het nodig is ,zo ben ik meer met mezelf bezig dan met anderen.
dat van het paardrijden herken ik echt heel erg :)
haha.. ja dat hoesten met paardrijden, ik heb het erger met poetsen en opzadelen... ;)
maar bijv op een buitenrit kan je ook niet zeggen van nu stop ik... je moet altijd nog terug..
knuf
Over je grens heen gaan is op zich niet erg.
Je kan voor je zelf afbakenen waar de lijnen liggen.
Als je hem overschrijd kan het gevoel super zijn, of je schrikt je eigen lam
en gaat terug naar veilige haven.
Wat op zich ook niet verkeerd is, het is een keus die je zelf maakt.
Bedenk als je grenzen hebt verlegd je inspanning ook wordt vergroot.
Gr
Kees
Je hebt weer eens helemaal gelijk Kees...
Ik denk wel dat je je grenzen kunt proberen te verleggen en dat doe ik ook zeker, maar over je grenzen heen gaan is natuurlijk wat anders... daar bedoel ik mee net zo lang doorgaan en niet willen toegeven dat het niet gaat dat ik weer eens naar de SeH toe moet en me dan dagen daarna nog steeds k*t voel...
Dat is dus de reden dat ik zo bang ben om over mijn grenzen heen te gaan.
Maar ik wil mijn grenzen ook zo graag verleggen en daarom ga ik toch elke keer weer over mijn grenzen heen.
Ik merk de laatste tijd dat ik, zeker met fysiotherapie, aardig bezig ben met het verleggen van mijn grenzen! *O*
ik vind het zelf ook heel moeilijk om me grenzen aan te geven, zeker als de fysio erbij staat.
was zelfs zo een keer dat ik bezig was en een beetje aan het praten dat zij zei van je moet maar even stoppen en ik merkte wel al dat het moeilijk ging en dan praten ook en ik wou eigenlijk ook niet zeggen van ik wil even stoppen hoor en puffen. nee dat doe ik niet zo gauw en daar volgde dus op dat zij wel zei dat ik moest stoppen en ja dan moet je uitleggen waarom je niks zei en dat ging dus helemaal mis.
volgende keer moet ik het gewoon zeggen zei zij en dat ga ik nu ook wel doen als het nodig mocht zijn. heb er wel van geleerd.