onbegrip!
13-05-2009 om 14:48 uurIk was in grote twijfel....ga ik het wel op het forum zetten, of doe ik het niet!
Ik heb besloten het toch te doen, dan ben ik het kwijt en met andere woorden misschien vind ik hier dan wat steun.
Ik ben al een heel schooljaar bezig enige vorm van begrip te krijgen voor Jord en zijn astma.
Vanmorgen is Jord voor het eerst sinds weken thuis te zijn geweest voor 2 uurtjes weer naar school geweest.
Gisteren op school een gesprek met Jord en zijn mentor gehad, met de vraag hem een beetje op te vangen en te ondersteunen in zijn verhaal.
Na drie kwart school jaar en vele e-mails en gesprekken met de uitleg over zijn vorm van astma zei de mentor gisteren uiteindelijk, 't ja het is toch eigenlijk wel een ziekte, nietwaar!
Door het onbegrip voor zijn astma van school is de drempel voor het terug gaan naar school steeds groter en groter aan het worden.
De afspraak was dat Jord zou proberen aan de klas uit te leggen wat zijn astma nu precies inhoud en wat voor beperkingen hij soms heeft door zijn astma.
Bloed nerveus, maar dapper ging hij dan toch naar school.
Mijn hart brak toen hij thuis uit school kwam en zijn verhaal vertelde.
Hij is onderworpen aan een soort kruisverhoor erger nog hij heeft 3 kwartier lang verantwoording af moeten leggen voor het feit dat hij astma heeft en daardoor vaak niet in staat is om naar school te komen.
Want je ziet toch niets aan hem en ze hebben hem met regelmaat buiten gesignaleerd, gekker nog je was met koninginnendag (+/- 30 min) op de kermis etc.!
Ik kan wel janken, hoe hopeloos moet dit mannetje zich gevoeld hebben en dat voor een klas vol "gezonde"kinderen.
De geplande opname in Davos maakte dan wel enige indruk en de lachende kinderen werden (wonder boven wonder) door de mentor de klas uit gezet.
Sta je ziek op, verzamel je al je moed om toch naar school te gaan en dan overkomt je dit.
Buiten Jord om heb ik direct school gebeld en heb daar vrijdag een gesprek, want dit accepteer ik niet.
Jord is nog jong (13) en heeft nog steeds veel moete met de acceptatie van zijn toch wel ernstige astma.
Ik was zeer onder de indruk van het prachtige verhaal van Nina en heb dit aan Jord laten lezen om hem misschien wat te motiveren.
Hopelijk kan hij als hij wat ouder is er ook zo mee omgaan, dan zal de wereld er voor hem veel stralender uitzien.
Het doet pijn je kind vaak zo ziek te moeten zien, maar het doet nog veel meer pijn als je hoort dat je kind verantwoording voor zijn ziek zijn (astma) af heeft moeten leggen.
Sorry maar het moest er gewoon even uit
Een verdrietige moeder!
Ohja van dat 'rugzakje' (heb ik ook gehad ;)) kun je ook zegmaar een (mentor) uur na school regelen.
Zou handig kunnen zij als Jord mrt zijn mentor wil praten.
;) Light
Hallo,
Ik herken je verhaal wel voor een stuk.
Bij ons op school is er wel erkenning voor de meiden hun astma en zijn er een aantal zaken gewijzigd zoals de vloerbedekking, is de oudste vrijgesteld van het uitkloppen van bordewissers enz. Op dat vlak valt er niet te klagen.
Ook is er een overeenkomst ivm de "extra" afwezigheden.
Waar het inderdaad moeilijkst voor is om begrip te krijgen, is dat zelfs de dagen dat de oudste op school is, ondanks het benauwd zijn, dat het dan voor haar een ferme extra inspanning is om toch goeie prestaties te leveren. Gelukkig zijn haar resulstaten nog steeds goed maar ik merk toch verschil in nauwkeurigheid en concentratie op de mindere dagen. En om daarvoor begrip te krijgen, dat is toch helemaal iets anders.
succes,
Caro
Misschien een late reactie maar ik herken mezelf er ook wel in. Astma wordt vaak niet echt serieus genomen omdat tegenwoordig iedereen 'astma' heeft. Alleen is het bij hen geen echte astma maar gewoon even wat last van kortademigheid voor een korte periode, en niet voor de rest van hun leven.
vele vergeten dat astma een chronische ontsteking van de luchtwegen is, niet iets dat je een keertje kan hebben.
Op school werd ik ook vaak met onbegrip behandeld, zelfs door docenten. Ooit is een docent erg kwaad op mij geworden omdat ik niet mee op uitstap ging maar in de klas bleef om alles bij te schrijven van de afgelopen dagen/weken. Ik was niet meegegaan omdat het een heel eind wandelen was en ik kon dat toen fysiek nog niet terug aan. ik was toen ook zo'n 14jaar. Een paar maanden later krijg ik op een school een zware aanval en moet met spoed worden opgenomen. Sindsdien heb ik veel meer begrip gekregen.
Toch wel erg dat je eerst iets ernstig moet meemaken vooraleer men je begrijpt.
Ik heb met onbegrip leren leven en heb nu vaste vrienden die mij door en door kennen waardoor ze weten hoe ernstig astma soms kan zijn. Anderen kunnen de pot op voor mij, ik trek het me niet meer aan. (gemakkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het)
Hau Tiff,
Helaas is onbegrip een grote vijand van het hebben van astma.
En idd ook bagataliseert met astma.
Het is een proces waar je doorheen moet alleen valt dit niet altijd mee.
Het is zo spijtig dat je om tot (al is het maar een stukje) begrip te komen vaak zoveel uitleg moet geven.
Inmiddels is het onbegrip van school voor Jord opgelost, maar dit uiteindlijk alleen maar omdat hem een opname in Davos te wachten staat.
Fijn dat je het nu naast je neer gelegd hebt, maar voor een kind van 13 is dit best nog wel eens moeilijk.
Dit gevecht zal hem alleen maar sterker maken en ook zal er voor hem een moment komen waarop hij zichzelf de baas is en alle nare opmerkingen van anderen en onbegrip aan zijn laars lapt.
Groetjes,
Els
hoi els, ik kan goed begrijpen dat het heel erg zwaar is voor een jongen van 13. Juist de leeftijd waar je je bijna alles aantrekt en dat populariteit op school vaak belangrijk is.
ik hoop dat hij er sterker uit gaat komen en boven al die domme opmerkingen komt te staan.
De juiste medicatie heeft mij heel hard geholpen, ik heb jarenlang elke keer verschillende puffers gekregen. Nu pak ik al ongeveer 6 jaar dezelfde medicatie, waardoor mijn longcapaciteit gestegen is van 30% naar 80%. Ik heb een redelijk normaal leven nu met weinig last van mijn luchtwegen, hier en daar wel eens problemen, maar niet meer dagelijks zoals vroeger.
Ik ben nu 7 maanden zwanger en ik kan alleen maar hopen dat ons kind geen astma en niet de allergieën heeft die ik heb. Maar met de vervuiling van tegenwoordig zit de kans er toch dik in dat hij het gaat hebben. maar ik blijf hopen natuurlijk.
Tiff