Intern revalideren als je een jong gezin hebt...
27-02-2014 om 12:10 uurIk vraag mij af wie er ervaring mee heeft. Waarschijnlijk heb ik niet zo heel veel keus meer, maar graag hoor ik wat ervaringen. (Ik heb kinderen in de leeftijd van 4 tot 12 jaar). Hoe pakte jullie dit aan? Hoe lang duurt een traject vanaf aanmelding? Is het ook mogelijk om korter dan 3 maanden te revalideren of heeft dat geen zin?
Ondanks het wat off-topic is, wil ik toch even ingaan op eerdere reacties wat betreft 'volledig gaan voor revalidatie' of het gewone leventje er toch bij hebben.
Ik heb het zelf namelijk als een heel scheef beeld ervaren om enkel bezig te zijn met revalidatie (klinisch dus) en dat dan alle dingen in het alledaagse leven stil worden gelegd, zowel praktisch/lichamelijk gezien als mentaal/intensiviteit gezien.
Heb het echt als een gemis ervaren tijdens de revalidatie omdat alles zonder je werk, huishouden, sociale leven, etc veel rustiger is. Voor wat oudere mensen die niet meer werken is een klinische revalidatie misschien intensief, maar voor mensen van bijv middelbare leeftijd, is het een soort 'rust' waarin je komt. Leuk voor de revalidatie, maar niet reëel.
Dat vind ik ook het grote nadeel van een klinische revalidatie. Het is niet realistisch. Ik heb poliklinisch gerevalideerd en heb daarna ook nog zo goed als het ging gewerkt, m'n huishouden gedaan en geprobeerd mijn sociale leven bij te houden. Natuurlijk allemaal wel in een lager tempo dan normaal en ik heb minder gewerkt waardoor ik niet minder thuis was dan zonder revalidatie. Op deze manier leer je ook het sporten in je leven in te passen. Wel heb ik bewust gekozen geen andere, nieuwe dingen ernaast te gaan doen en ik heb op mijn werk ook duidelijk gezegd dat ik moest werken om het werken maar dat het op dat moment niet mijn prioriteit was en dat lijkt me ook logisch in zo'n periode.
ik heb een jaar gerevalideerd (dat was zo'n 15 jaar geleden normaal), en ik vond juist dat me aangeleerd werd om in t gewone leven mijn astma te intergreren.
Ik heb het dus niet als een scheef beeld beleefd.
Fijn dat dat bij jou wel mogelijk was! Misschien voor de organisatie ook beter haalbaar met een jaar revalideren ipv (meestal) 3 maanden. Maar wel erg goed idd, want van mensen die ik nu nog wel een spreek uit de revalidatie (werkende), vertellen dat ze veel wat ze in de revalidatie hebben geleerd niet waar kunnen maken zodra ze weer het gewone leven instappen en het werk, sociale leven, hobby's etc weer op worden gepakt. Dat is echt zonde. Op de een of andere manier wordt tijdens zo'n revalidatie vergeten dat veel van hun revalidanten (iig de werkende) straks weer veel dingen erbij krijgen. Een heel belangrijk punt lijkt me!
zeker een heel belangrijk punt! en idd erg jammer dat dit niet meegenomen lijkt te worden.
toen ik ging revalideren was ik te moe om naar de brievenbus te lopen, deed niks, kon niet meer werken ;(
na mijn revalidatie kon ik weer sporten, had daardoor meer energie, wist wat astma met me deed en had geleerd om hierop te regeageren met rust/meds etc. en kreeg met hulp weer een leuke baan :Y niet een baan voor 80 % want dat was niet haalbaar, maar een baan voor 50%
dus t heeft mij heel erg goed gedaan.
Super Em! Geweldig dat er zo goed is mee omgegaan.
@Evi, ik heb ook 3 maanden intern geravilideerd en ben het wel met je eens!
Ik begin met het positieve wat ik eraan gehad heb:
Rust en focus op jezelf,zonder alle andere beslommeringen
Veel geleerd over de ziekte,medicijnen, omgang met anderen en hoe er zelf mee om te gaan.
Intensief lotgenotencontact
Sporten
Voedingsadvies
creatief bezig zijn
Het negatieve of minder prettig:
Thuis toepassen met alles er weer omheen, werd te weinig aandacht aan gegeven.
Niet alles wat geleerd is is toe te passen in een drukker leven.
Niet iedereen houdt rekening met je, al leg je het nog zo goed uit.
je loopt al vlug weer vast en wordt weer te moe met alle gevolgen.
Weinig tot geen begeleiding na de revalidatie, terwijl je het dan moet toepassen.
Groetjes, Jolien
ik heb vorig jaar drie maanden gerevalideerd intern ,daar was ik eind juni klaar mee en t heeft me zeker een half jaar geduurd om m n leven weer goed op de rit te krijgen en alles op de goede maniet toe te passen . en ik werk niet meer.t lijkt me erg moeilijk als je ook nog werkt.maar aan de andere kant , ze leren je hoe je je leven zo goed mogelijk kunt aanpassen .het is aan ons zelf om t toe te passen .en dat is ontzettend moeilijk maar je kunt niet verwachten dat men je aan t handje meeneemt .voor mij was t gewoon een openbaring om te merken hoe je lichaam reageert als je dingen rustiger doet en je aanpast,daar voeld eik mij beter bij dus dan doe je t ook sneller.maar nu na driekwart jaar heb ik nog steeds momenten hoor dat je jezelf moet terug fluiten .maar t is t wel waard ^O^
Ja dat klopt. Rust doet heel veel goed. Ik ga niet in herhaling vallen, maar samengevat... als je werkende bent, thuis weer voor je gezin moet zorgen, sociale leven erbij hebt, etc, dan is die rust er niet meer. Je hebt dan wel geleerd, en weet dus, dat die rust je goed zou doen, maar het is vaak gedeeltelijk haalbaar. Je past bep. dingen aan dus er zit wel vooruitgang in, maar alles zo mooi als dat het in de revalidatie klinkt, is voor de meesten niet haalbaar.
Reactie op zoefieJa ze leren hoe het moet. Maar voor veel revalidanten, denk vooral aan mensen die daarna weer moeten gaan werken, hun gezin onderhouden, sociale afspraken weer terug krijgen etc, is het niet haalbaar om je daar aan te houden.
Het verschil tussen de hectische wereld waarin je nu eenmaal leeft (en daar niet altijd maar kunt kiezen voor je gezondheid want er is of zijn meer dingen / mensen dan alleen jijzelf) met de rust die je tijdens een revalidatie hebt, is groot.
Nogmaals, dat geldt niet voor alle mensen. Ik weet dat sommige revalidanten juist vonden dat ze veel moesten op de revalidatie. Maar voor veel mensen van middelbare leeftijd is het echt een enorme rust die je daar krijgt.
Ik kon een paar dagen niet inloogen, en open nu en zie al deze antwoorden! Fijn! Wat denken jullie mee! Ik revalideer al 1 jaar poliklinisch en eigenlijk gaat dat best goed, alleen mn hartslag blijft erg hoog! Ook kan ik dan erg moeilijk op adem komen. Omdat het maar blijft steken en ik erg moe blijf (ook niet handig met 4 kids), heeft de huisarts samen met de longarts voorgesteld om mij door te sturen naar Heideheuvel. Eerst volgen nog wat onderzoeken die nodig zijn om aan te melden (geen idee welk..) en dan volgt de aanmelding. We laten get maar over ons heenkomen. Onze oudste geeft een vorm van autisme, wat de opvang wat fecompliceerder maakt...