waar ik me aan erger

Heel herkenbaar.
Krijg de laatste tijd regelmatig te horen van een collega dat ik moet uitkijken met wat ik zeg, omdat andere collega's dus over me roddelen.
Maar astma kan zo grillig zij, de ene dag puf ik me wezeloos en lig ik na het eten in bed, de volgende dag kan het een stuk beter gaan en ga ik lekker, dansen of mtb'en. En dat laatste 'mag' dus niet blijkbaar.
Want als je de ene dag niet lekker bent (maar wel aan het werk bent) mag je op een goede dag dus ook nog steeds niks doen.
Ik probeer om me er niks van aan te trekken, maar eigenlijk word ik er ook gewoon heel boos en verdrietig van.

Helaas heel herkenbaar!
Je kan beter een gebroken been hebben, dat zien ze tenminste.

OOk dat is niet helemaal zo, ook daarover gaan ze vragen stellen.
Maar ik heb in ieder geval altijd wel gezegd dat ik "blij " ben dat ik in een rolstoel zit want dat zien ze tenminste (wat je blij kunt noemen in ieder geval)
Maar geen ziekte waarbij je het niet ziet en mensen zich afvragen waarom je weer niet op het werk bent enzo

Amy

Ook ik ben , daar in het verleden boos en verdrietig om geweest. Nu denk ik zolang ze over mij roddelen,roddelen ze niet over een ander.
Laat ze maar praten,kletsen doen ze toch.

Ik heb juist van het omgekeerde last. Door ik in een rolstoel zit denken ze vaak dat ik helemaal niets kan en zielig ben. Gelukkig ben ik dat niet en kan ik me goed staande houden en heb zo mijn opmerkingen klaar.
Ben hier trouwens ook een boek over aan het schrijven :D

Ik vind het ook prima als ze het over me hebben (zijn ze me iig nog niet vergeten...), maar vind het toch ook wel eens lastig.
Ik heb 2 jaar lang (ruim) ontzettend veel gehoest. Dat is nu minder (en daar ben ik ontzettend blij mee natuurlijk). Maar nu denken andere mensen dat het dus heel goed met me gaat. Weten zij veel hoeveel ik puf en hoeveel energie het kost om de gewone dagelijkse dingen te doen. Zodat je sociale leven er vaak bij inschiet... Daar wordt niet naar gevraagd.

Maar ja, ik denk dan maar: het is ook wel logisch dat ze het niet weten, en gelukkig maar voor hun. En als ik het ECHT vervelend ga vinden dat bepaalde mensen er opmerkingen over maken, praat ik er met ze over (hoe lastig dat soms ook is, want ja, kom jij weer aan met je astma....).

Eigenlijk trek ik me er niet zo heel veel van aan. Maar kan me het wel goed voorstellen dat je je zo kan ergeren aan wat ze over je zeggen/denken.

Wie zijn zij om te oordelen of wat je wel of niet kunt, of moet doen, als je chronisch ziek bent. Vooral als ze zelf geen chronische ziekte hebben...

Als ik me een dag niet goed voel, dan werk ik liever thuis. En als ik de volgende dag/ of smiddags wat beter voel, of naar buiten wil, nou en... We kunnen moeilijk de hele tijd achter de geraniums gaan zitten...

Heel erg herkenbaar. heb er ooit ook gedichtjes over gemaakt in een tijd dat ik er echt gek van werd:

Bed
Als je ziek bent, hoor je in bed te liggen
Dat is wat je het meeste hoort.
Doe je dit niet, dan ben je niet ziek.
En dat is wat mij het meeste stoort.

Machteloos
Machteloos, dat is wat je bent.
Wanneer je, je ziek voelt,
Maar het voor andere niet bent.
Het is voor andere niet te zien,
Dus ben je het ook maar niet.
Dan doe je maar een masker op,
Zodat niemand je echt ziet.

xxx

bedankt allemaal voor jullie berichtjes, ben gelukkig niet de enige die er tegen aan loopt
had dat ook niet verwacht eigenlijk.

@love18

een super mooi gedichtje  ^O^

Heel erg herkenbaar.
Ik heb af en toe de neiging me te verdedigen..
Ipv dat mensen blij voor je zijn dat je iets leuks gaat doen krijg je dat gezeur.. GGRRR >:(
Je ziet niks aan de buitenkant (gelukkig maar) maar dan is het voor sommige mensen niet te snappen dat je niet automatisch 100% gezond bent..

@love18: idd mooi gedichtje en zo waar :)

Groetjes Tamaartje