Van en voor Ieke10 #4

Hoi allemaal

Alles ziet er van binnen naar omstandigheden goed uit. Wel lijken er wat verklevingen te ontstaan, maar dat kan indien dat problemen gaat geven te zijner tijd nog herstelt worden. In principe ben ik chirurgisch klaar en mag gaan revalideren. Dus hoop ik ook dat het niet al te lang meer duurt voor er een plekje voor mij is. Revalidatie arts gaat er druk achter zetten. Met name ook omdat ik laat zien echt te willen. Veel ex ic patiënten, zei hij vinden het moeilijk om weer tot bewegen te komen en moeten we bijna letterlijk uit bed trekken, maar iemand die zo graag wilt als jij moeten we zeker niet ontmoedigen door te lang op de wachtlijst te laten staan.
Fysio was tevreden en blij dat ik gister al wat gelopen had. Door de pijnstilling wat aan te passen, had ik vandaag minder pijn aan mijn rib tijdens het mobiliseren en kon ik beter door ademen. Hierdoor kon ik meer. Ik ben zelfs even een paar pasjes op de gang geweest. Daar even op een stoel gezeten en toen weer terug. Ik was blij dat ik weer in mijn bed lag. Ik was van dat kippe eindje echt helemaal total loss. Isis kwam vanmiddag ook nog en met haar heb ik anderhalf uur in de stoel gezeten. We hebben lekker gekletst over de normale daaglijkse dingen. Hoe pak jij dingen aan bij je kids. Hoe ervaren ze bij jou thuis dat je 's avondspits werkt. Etc.
We hebben zelfs even over vakantie gehad. Stiekem hoop ik, dat we dit jaar wel even weg kunnen. Maar ik durf er niet op te rekenen.

Gr. Mieke

Beste mieke

dek maar over de vakantie na hoor lijkt mij heel leuk want de voor pret helpt je hier vast door heen ik had vakantieplannen gemaakt maar mijn zwangerschap gooid dit in het water maar dan doen we het 1 jaar later.

Fijn dat alles er van binnen goed uitziet.
Hoop voor je dat er snel een plekje vrijkomt voor revalidatie.
Fijn dat door betere pijnstilling mobiliseren beter ging.
Gezellig samen kletsen en zo niet de hele dag in bed liggen.
Hoop voor je dat alles zo voorspoedig verloopt dat je misschien aan vakantie kunt gaan denken. Voorpret is al leuk. Wat nu niet lukt volgend jaar een nieuwe kans.

Hoi Mieke,

ik hoop dat het vandaag ook goed is gegaan!!!

                              groetjes bessie  :W :W :W

Hoi Mieke,
Heel begrijpelijk dat je ook je ups en downs hebt. Het zou zeker niet goed zijn als deze er niet zouden zijn. Wat super dat je dochter een medaille heeft gewonnen en deze bij haar kanjer heeft opgehangen. En daar heeft ze echt gelijk in hoor. Ook al zie je het zelf misschien niet altijd, maar je bent echt een doorzetter en knokker eerste klas. ^O^
Mooi streven om de Marikenloop een keer te willen lopen.
Fijn dat de scan goed was en het er van binnen redelijk uitziet.
Nu duimen dat de revalidatie snel een plekje heeft.
Groetjes tessa

Sorry, beetje laat vandaag, maar ik had een emotionele dag. Ik zat er een beetje door heen. Alles kwam naar boven en ik had het er gewoon moeilijk mee. Nu gaat het wel weer. Tijdens de fysio ging het vanmorgen mis. Ik wilde meer dan ik kon en ging toen onderuit. Gelukkig kon hij me opvangen en zachtjes naar de grond begeleiden. Gelijk was er ook veel wit om me heen en werd ik vrij vlug in mijn bed getild. Op dat moment werd er aan mijn arm getrokken en voelde ik pijn op de plaats van mijn gebroken rib. Ik schreeuwde het uit van de pijn en greep ernaar. Daarna ben ik begonnen met huilen en het hield niet meer  op. Er werd een foto gemaakt van de pijnlijke rib. Gelukkig was er niets veranderd. Dus geen schade. Maar dat huilen vond ik heel vervelend. Één van de verpleegkundige heeft een poosje met mij gesproken en heeft uiteindelijk de ic gebeld. Één van de verpleegkundige daar, bezoekt patiénten na een ic opname. Ze is wel eens eerder al op bezoek geweest, Maar toen had ik er geen behoefde aan. Ze kwam eigenlijk gelijk. We hebben een goed gesprek gehad over mijn ic opname. Ik heb samen met haar foto's bekeken van toen ik op de ic lag. Heel confronterend, maar wel goed om een beeld te kunnen krijgen van de opnames daar. Ze heeft wel een uur met me gepraat. Ik weet nu een beetje wat daar gebeurd is en hoe ziek ik toen was. Ik mis natuurlijk behoorlijk wat tijd uit mijn leven omdat ik daar lang in slaap gehouden werd. De afgelopen nachten droomde ik over de ic. Het waren nare dromen. Ik denk dat het voor mij een manier was om te verwerken. Nu ik weet hoe het daar gegaan is, volgende week komt ze weer en als ik haar nodig had kon ik haar bellen.Nadat de verpleegkundige van de ic weg was heb ik oxazepam gekregen om wat te kalmeren. Ik heb er een hele poos op geslapen. Toen ik wakker werd was het al avond en nu ga ik slapen.

Gr. Mieke

Hoi Mieke,

Toch héél fijn dat je nu zo vlug reageert zelf.
Ja, je bent heel ziek geweest en ik snap volkomen dat er toch een moment komt
dat het je (door je bijna-val met de fysio) toch allemaal weer even te veel wordt.
En die rib, ja dat schijnt lang te kunnen duren.
Ik ben blij dat alles nog goed gaat.
Dit was toch een moment van verwerking, denk ik (ik ben maar een leek).
Maar er is zoveel gebeurd dat je het toch ook allemaal een plekje moet geven.
En met een pammetje erbij dat geef niet, je voelt zelf of je het nodig hebt of niet.
(dat is mijn ervaring)
Ik wens je toch héél véél sterkte weer >>>>> je komt er wel!!!
Je bent en blijft een kei hoor!!!!!!
Vele groetjes en een dikke knuffel

                                                      groetjes bessie  :W :W :W

He bah wat een schrik.
Gelukkig is er niks beschadigd.
Fijn dat je weer wat gekalmeerd bent.
Wat goed dat ze een speciale verpleegkundige hebben om ex-ic patiënten te begeleiden. Fijn dat je het nu langzaam aan een plekje kunt gaan geven. Hopelijk gaat het met de fysio volgende keer weer iets beter.
Zet hem op meid. :* O+

Heftig en confronterend allemaal Mieke! Toch knap en goed dat je de confrontatie aan bent gegaan, dat lijkt me idd goed voor 't verwerken ervan. En juist goed dat je er ook, op dat moment zelfs, veel over gehuild hebt. Het is allemaal zo heftig geweest, dat dat ook heel normaal is, en dan is 't juist goed dat je 't toelaat, ookal is dat op dat moment gewoon niet fijn en wil je dat niet, dat snap ik. Maar voor de langere termijn wel ontzettend goed en knap van je dat je op dit moment al wel met 't verwerk bezig bent, goed van je!
Veel sterkte! De volgende keer gaat 't vast weer wat beter bij de fysio, dat komt echt goed met jou, het heeft helaas alleen heel veel tijd nodig.. maar 't komt er echt.

Ik zie net dat Mieke de afgelopen dagen zelf niet geschreven heeft. Wat ook wel logisch is. Ze zit er door. Ze is op dit moment veel aan het verwerken. Ze huilt veel en wil eigenlijk met rust gelaten worden. Toen ik gistermiddag kwam schrok ik een beetje. De gordijnen op haar kamer waren gesloten. Ze lag helemaal in elkaar gekropen diep onder de dekens en ik hoorde een zacht gesmoord snikkend geluid. Ik heb mijn hand op haar schouder gelegd en ik moest haar letterlijk tussen de dekens zoeken. Even keek ze me aan en sloot haar ogen. Ik wil niemand zien en zeker niet praten. Maar Mieke ik schrik van jou. Kun je me dan tenminste vertellen wat er is. Nee, was het antwoord. Ik heb een stoel gepakt en haar hand en heb eerst een uur bij haar gezeten. Zonder ook maar iets te zeggen. Het enige geluid dat te horen was, was het zachte gesnik. Toen begon ze te praten over de ic. De dromen die ze er steeds van had en hoe bang ze daarvoor was en dat er iemand met haar gesproken had over haar ic opname. Ze had foto's gezien. Het was een goed gesprek geweest. Ze had zich daarna beter gevoeld, maar 's nachts niet meer. Ze had zo liggen dromen over de ic en over dat er van alles fout ging en zij zelf niet had kunnen reageren omdat ze sliep. Het was zo echt allemaal, Isis. ik was zo bang, zo bang. Ze staarde me aan. Ik heb haar vast gepakt en samen hebben we gehuild. Het enige wat ik gezegd heb is: het komt goed, je bent mijn bikkel.
Later heb ik nog even met de verpleegkundige gesproken. Overdag is de psychiater erbij geweest. Het is een reactie op wat Mieke de afgelopen tijd heeft meegemaakt. Ze begint alles te verwerken. Mieke doet dit door beelden naar boven te halen die erg confronterend zijn. Het is een fase waar ze doorheen moet en dat mag ook. Haar even de ruimte geven en het zo laten zijn. De komende dagen wordt er even niet aan haar getrokken. Maar als ze er maandag nog in hangt gaan ze haar directief benaderen en zal ze haar revalidatie weer moeten oppakken. Wel krijgt ze nu regelmatig oxazepam en haldol in de hoop dat haar nachtrust beter wordt.
Voor mezelf was dit erg confronterend. Ik werk niet in de gezondheidszorg. Ik weet niet wat ik moet zeggen als Mieke me met van die bange grote ogen aankijkt. Vannacht heb ik er slecht van geslapen. Ik wil bij haar zijn, maar eigenlijk zie ik daar ook erg tegenop. Maar ik weet dat het Mieke goed doet. Ik heb Pieter gister nog even gesproken. Ook hij heeft moeite met deze situatie. Straks gaan we samen naar Mieke. Gewoon om er voor haar te zijn en als het nodig is blijft één van ons gewoon weer slapen. Ook deze fase zal ze door moeten en zullen we haar ondersteunen. Want mijn bikkel kan dit, daar ben en blijf ik van overtuigd.
Gr. Isis