Voor iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar.
Ik hoor het al veel last van de kruitdampen en verkoudheden, of te wel beterschap voor degene die er last van hebben.
De start van het nieuwe jaar is voor mij eigenlijk wel goed. Ik was niet wakker om 0:00 uur gewoon weg omdat ik mijn herstel niet in de weg wil staan. Ik heb vandaag voor het eerst mijn "kale" hoofd gezien. Verschrikkelijk, maar goed het is niet anders. Ik heb er even om gehuild maar verder zie ik het maar als een middel die me beter gaat maken. Ook ben ik vandaag voor het eerst weer even uit bed geweest en schrijf ik weer voor het eerst zelf naar jullie. Gaat wel heel traag hoor, ben inmiddels al een half uurtje ermee bezig. Ik heb jullie berichtjes weer gelezen en wil jullie stuk voor stuk bedanken voor jullie lieve woordjes en ondersteuning voor mij zelf maar zeker ook voor Isis, Pieter en mijn kids. Weet iemand hoe het met Sien is want daar maak ik me wel zorgen om. Ik zie helemaal geen berichtjes meer van haar.
@ieke wat fijn dat je toch weer zelf schrijft en met kleine stapjes vooruit gaat. Ik heb het wel gelezen maar ik was eigenlijk zelf te ziek om te reageren. Wens je heel veel beterschap meid.
Ik ben dan wel thuis maar valt best tegen, in het ziekenhuis ging het stukke beter. Daar doe je natuurlijk ook niks. Hier probeer ik wat zelf te doen. Kom mezelf nog zo tegen... Vernevel nu thuis en moet nog tot dinsdag met de antibiotica en prednison. Wat een goedje ben doodmoe.
Conditie is weer ver te zoeken en die had ik zo mooi op de rit.
Weet iemand toevallig hoeveel tijd er tussen het vernevelen met ipramol en mijn puffer berodual moet zitten?? Ik mag zo nodig een puf nemen. Straks puf en vernevel ik veel te snel achter elkaar. Ik vernevel om 7 uur. 12 uur 17 uur en nog voor ik naar bed ga zo rond 11 / 12 uur in de avond.
@ Ieke inderdaad fijn om weer iets van jou te horen en ja geen haar lijkt me ook vreselijk, ik hoop dat je weer beetje voor beetje een klein beetje jezelf wordt. Ook ik zou graag willen weten hoe het met Sien is ze heeft nog wel wat laten horen toen ze in het ziekenhuis lag maar verder niet.
Gelukkig geregend dus even toch naar buiten kunnen gaan.
@Ieke10 wat fijn om weer eens wat van jou zelf te lezen.
@waterlelie fijn dat je je weer wat beter voelt
Voor alle zieken Beterschap!
Hier gaat het redelijk. Ik voel me in rust echt super. Ik moest vanmiddag even met de fiets weg met de jongste. Dat viel echt even tegen. Ik zit nog steeds op 3 tot 4 puffs per dag. Zowel salbutamol als Foster. Misschien dat ik van de week toch de huisarts nog even laat luisteren.
Mieke wat fijn dat je weer vooruit gaat. Hoop dat het nu alleen maar beter gaat. Confronterend zo'n kaal hoofd lijkt me. Zeker omdat je "weg" was toen het gebeurde.
Ik kijk ook regelmatig of er updates over sien zijn. De laatste berichten vond ik best zorgwekkend.
Daysy gelukkig is het vuurwerk achter de rug. Heb je een plek waar je volgend jaar heen kunt?
Begin wat zenuwachtig te worden 11 januari observatie in heideheuvel. Spannend maar leef er ook naar toe. Zo door kwakkelen is ook niks. Maar goed. Moet mijn gezin wel achter laten en 200 km van huis.
Ik ben weer thuis van een weekje wintersport en heb het heerlijk gehad. Echt genoten. Ook mijn longen hadden het fijn. Het was nagenoeg de hele week prachtig zonnig weer. Laatste dagen wel wat meer last als de sneeuwkanonnen aan stonden.
De ochtenden heb ik geskied en in de middag heerlijk in de zon gezeten met mijn schoonmoeder en in de middag vaak nog wat boodschappen gedaan of gewandeld. Mijn hoofd wilde zo graag meer skiën maar voor mijn lijf was het goed zo. Blijft een tweestrijd maar langzaam aan leer ik het wel.
Mijn conditie is ook aardig op orde. Wandelen was soms wel pittig in de bergen. Ook een rustige jaarwisseling gehad. Er was een vuurwerkverbod in het dorp vanwege de droogte. Een beetje saai maar wel een verademing.
Hier ben ik ook weer eens, na een hele poos radiostilte... Sorry daarvoor, ik las dat sommigen zich zorgen maakten, dat is erg lief maar was niet mijn bedoeling.
De reden waarom ik hier niet meer verscheen is gewoon dat ik een enorm hectische en moeilijke periode achter de rug heb. Ik heb nog steeds erg veel pijn. Met de pijnkliniek zijn verschillende pogingen ondernomen om met andere medicatie de pijn onder controle te krijgen, maar voorlopig zonder resultaat. Daarom heb ik een actieve euthanasievraag gesteld. Dat was een erg moeilijke beslissing voor me. Ik had er al vaak over nagedacht en over gepraat met ln behandelaars, maar de actieve vraag had ik nog niet gesteld. Voor mijn familie is dit uiteraard ook erg emotioneel, we hebben er veel over gepraat de laatste tijd. Moeilijke gesprekken, maar ze staan wel volledig achter mijn beslissing en daardoor voel ik me erg gesteund. Op een bepaalde manier heeft dit ons dichter bij elkaar gebracht...
Met m'n behandelaars merk ik helaas een tegenovergesteld effect. Nu ik de vraag actief stel proberen ze me toch nog opnieuw te overtuigen om verder te gaan. Dan verwijzen ze bvb naar medicatie die mogelijks eind volgend jaar op,de markt zou komen en dan misschien wel zou aanslaan. Het is voor hen moeilijk te begrijpen dat het voor mij onmogelijk is om nog een jaar door te gaan omdat er dan misschien iets op de markt komt wat misschien werkt, ik ben NU op. Ik wil wel nog op een goeie manier afscheid nemen van mijn leven, mijn familie, mijn vrienden,... Dus het is niet zo dat ik morgen wil 'vertrekken', maar als het van mij afhangt was dit toch mijn laatste kerst. Het gevoel te moeten knokken om daar zelf over te kunnen beslissen is voor mij erg energievretend. Ik ben volledig bedlegerig en voor echt alles afhankelijk van anderen, en nu moeten er ook weer anderen beslissen of zij vinden dat ik pijn genoeg heb om te mogen sterven... Ik heb het gevoel dat mijn hele leven me ontglipt en dat ik nergens meer grip op heb, en dat is erg beangstigend.
Intussen ben ik wel thuis. In het revalidatiecentrum vonden ze dat ik te zwak was geworden en ik heb te veel zorg nodig, dat kunnenzij niet bieden. Daarom werd ik plots op straat gezet. Ik kreeg twee dagen tijd om me wat te organiseren thuis, wat dus niks is gezien de mate van zorg die ik nodig heb 24/24. Toen ik aangaf dat ik regelmatig alleen thuis ben en ik dan dus bvb niemand heb om me een bedpan te geven, kreeg ik gewoon een grote zak luiers mee: zo vernederend! Het ontslag was dus allesbehalve aangenaam en de ombudsdienst hoort hier zeker nog van...
Verder ben ik toch wel blij om thuis te zijn tussen mensen die om me geven, zelfs al is het erg moeilijk alle zorg in elkaar te puzzelen. Ik heb kerst en nieuwjaar thuis kunnen vieren met mijn familie gewoon rond mijn bed en daar ben ik erg dankbaar voor.
De komende weken staan nog heel wat 'uitjes' naar het ziekenhuis gepland, alle betrokken artsen halen nog eens alles uit de kan om te zien of ze echt niets meer kunnen doen vooraleer ze kunnen beslissen of mijn euthanasievraag ontvankelijk is. Het wordt ongetwijfeld een zware periode, maar gelukkig heb ik een erg ondersteunende omgeving.
Ik lees dat veel anderen ook erg ziek zijn... Ik wens jullie ontzettend veel moed en beterschap! Na dit lange verhaal heb ik de puf niet meer om iedereen afzonderlijk te vermelden, maar ik heb wel steeds aan jullie gedacht!
Jeetje Sien, wat moet dat een moeilijk besluit zijn geweest en wat een moeilijk proces ook nu... Ik weet niet precies wat er met je aan de hand is, maar dat lees ik wellicht ergens terug. Ik ga ervan uit dat dit niet uit de lucht komt vallen en je genoeg hebt moeten vechten en het nu dus op is. Je hebt mij destijds welkom geheten op het forum, dat vergeet ik nooit weer. Ik wens jou en je naasten heel veel kracht en sterkte toe voor de komende tijd. Liefs, marije
Voor iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar.
Ik hoor het al veel last van de kruitdampen en verkoudheden, of te wel beterschap voor degene die er last van hebben.
De start van het nieuwe jaar is voor mij eigenlijk wel goed. Ik was niet wakker om 0:00 uur gewoon weg omdat ik mijn herstel niet in de weg wil staan. Ik heb vandaag voor het eerst mijn "kale" hoofd gezien. Verschrikkelijk, maar goed het is niet anders. Ik heb er even om gehuild maar verder zie ik het maar als een middel die me beter gaat maken. Ook ben ik vandaag voor het eerst weer even uit bed geweest en schrijf ik weer voor het eerst zelf naar jullie. Gaat wel heel traag hoor, ben inmiddels al een half uurtje ermee bezig. Ik heb jullie berichtjes weer gelezen en wil jullie stuk voor stuk bedanken voor jullie lieve woordjes en ondersteuning voor mij zelf maar zeker ook voor Isis, Pieter en mijn kids. Weet iemand hoe het met Sien is want daar maak ik me wel zorgen om. Ik zie helemaal geen berichtjes meer van haar.
Lieve groetjes van mij en Isis.
Voor alle de beste wensen en toch een klein stapje naar herstel Ieke dat je nu weer een stukje schrijft.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je verder herstelt je haar groeit wel weer .
Zelf ben ik snot verkouden en hoest de hele buurt wakker, maar dat gaat ook wel weer over.
Met mijn oog gaat het ook weer goed en zie weer scherper, de hele kleine letters heb ik nog moeite mee, maar dat zal ook wel weer goed komen.
En anders moet mijn lees bril aangepast worden..
Groetjes
@ieke wat fijn dat je toch weer zelf schrijft en met kleine stapjes vooruit gaat. Ik heb het wel gelezen maar ik was eigenlijk zelf te ziek om te reageren. Wens je heel veel beterschap meid.
Ik ben dan wel thuis maar valt best tegen, in het ziekenhuis ging het stukke beter. Daar doe je natuurlijk ook niks. Hier probeer ik wat zelf te doen. Kom mezelf nog zo tegen... Vernevel nu thuis en moet nog tot dinsdag met de antibiotica en prednison. Wat een goedje ben doodmoe.
Conditie is weer ver te zoeken en die had ik zo mooi op de rit.
Weet iemand toevallig hoeveel tijd er tussen het vernevelen met ipramol en mijn puffer berodual moet zitten?? Ik mag zo nodig een puf nemen. Straks puf en vernevel ik veel te snel achter elkaar. Ik vernevel om 7 uur. 12 uur 17 uur en nog voor ik naar bed ga zo rond 11 / 12 uur in de avond.
@ Ieke inderdaad fijn om weer iets van jou te horen en ja geen haar lijkt me ook vreselijk, ik hoop dat je weer beetje voor beetje een klein beetje jezelf wordt. Ook ik zou graag willen weten hoe het met Sien is ze heeft nog wel wat laten horen toen ze in het ziekenhuis lag maar verder niet.
Gelukkig geregend dus even toch naar buiten kunnen gaan.
Heel veel sterkte iedereeen
@Ieke: Wat fijn dat je zelf weer een keer kan schrijven. Ik wil je nogmaals veel sterkte wensen!
Zelf voel ik me gelukkig weer een stuk beter, nog wel aan het hoesten, maar geen salbutamol meer nodig gehad.
@Ieke10 wat fijn om weer eens wat van jou zelf te lezen.
@waterlelie fijn dat je je weer wat beter voelt
Voor alle zieken Beterschap!
Hier gaat het redelijk. Ik voel me in rust echt super. Ik moest vanmiddag even met de fiets weg met de jongste. Dat viel echt even tegen. Ik zit nog steeds op 3 tot 4 puffs per dag. Zowel salbutamol als Foster. Misschien dat ik van de week toch de huisarts nog even laat luisteren.
Mieke wat fijn dat je weer vooruit gaat. Hoop dat het nu alleen maar beter gaat. Confronterend zo'n kaal hoofd lijkt me. Zeker omdat je "weg" was toen het gebeurde.
Ik kijk ook regelmatig of er updates over sien zijn. De laatste berichten vond ik best zorgwekkend.
Daysy gelukkig is het vuurwerk achter de rug. Heb je een plek waar je volgend jaar heen kunt?
Begin wat zenuwachtig te worden 11 januari observatie in heideheuvel. Spannend maar leef er ook naar toe. Zo door kwakkelen is ook niks. Maar goed. Moet mijn gezin wel achter laten en 200 km van huis.
Ik ben weer thuis van een weekje wintersport en heb het heerlijk gehad. Echt genoten. Ook mijn longen hadden het fijn. Het was nagenoeg de hele week prachtig zonnig weer. Laatste dagen wel wat meer last als de sneeuwkanonnen aan stonden.
De ochtenden heb ik geskied en in de middag heerlijk in de zon gezeten met mijn schoonmoeder en in de middag vaak nog wat boodschappen gedaan of gewandeld. Mijn hoofd wilde zo graag meer skiën maar voor mijn lijf was het goed zo. Blijft een tweestrijd maar langzaam aan leer ik het wel.
Mijn conditie is ook aardig op orde. Wandelen was soms wel pittig in de bergen. Ook een rustige jaarwisseling gehad. Er was een vuurwerkverbod in het dorp vanwege de droogte. Een beetje saai maar wel een verademing.
Hier ben ik ook weer eens, na een hele poos radiostilte... Sorry daarvoor, ik las dat sommigen zich zorgen maakten, dat is erg lief maar was niet mijn bedoeling.
De reden waarom ik hier niet meer verscheen is gewoon dat ik een enorm hectische en moeilijke periode achter de rug heb. Ik heb nog steeds erg veel pijn. Met de pijnkliniek zijn verschillende pogingen ondernomen om met andere medicatie de pijn onder controle te krijgen, maar voorlopig zonder resultaat. Daarom heb ik een actieve euthanasievraag gesteld. Dat was een erg moeilijke beslissing voor me. Ik had er al vaak over nagedacht en over gepraat met ln behandelaars, maar de actieve vraag had ik nog niet gesteld. Voor mijn familie is dit uiteraard ook erg emotioneel, we hebben er veel over gepraat de laatste tijd. Moeilijke gesprekken, maar ze staan wel volledig achter mijn beslissing en daardoor voel ik me erg gesteund. Op een bepaalde manier heeft dit ons dichter bij elkaar gebracht...
Met m'n behandelaars merk ik helaas een tegenovergesteld effect. Nu ik de vraag actief stel proberen ze me toch nog opnieuw te overtuigen om verder te gaan. Dan verwijzen ze bvb naar medicatie die mogelijks eind volgend jaar op,de markt zou komen en dan misschien wel zou aanslaan. Het is voor hen moeilijk te begrijpen dat het voor mij onmogelijk is om nog een jaar door te gaan omdat er dan misschien iets op de markt komt wat misschien werkt, ik ben NU op. Ik wil wel nog op een goeie manier afscheid nemen van mijn leven, mijn familie, mijn vrienden,... Dus het is niet zo dat ik morgen wil 'vertrekken', maar als het van mij afhangt was dit toch mijn laatste kerst. Het gevoel te moeten knokken om daar zelf over te kunnen beslissen is voor mij erg energievretend. Ik ben volledig bedlegerig en voor echt alles afhankelijk van anderen, en nu moeten er ook weer anderen beslissen of zij vinden dat ik pijn genoeg heb om te mogen sterven... Ik heb het gevoel dat mijn hele leven me ontglipt en dat ik nergens meer grip op heb, en dat is erg beangstigend.
Intussen ben ik wel thuis. In het revalidatiecentrum vonden ze dat ik te zwak was geworden en ik heb te veel zorg nodig, dat kunnenzij niet bieden. Daarom werd ik plots op straat gezet. Ik kreeg twee dagen tijd om me wat te organiseren thuis, wat dus niks is gezien de mate van zorg die ik nodig heb 24/24. Toen ik aangaf dat ik regelmatig alleen thuis ben en ik dan dus bvb niemand heb om me een bedpan te geven, kreeg ik gewoon een grote zak luiers mee: zo vernederend! Het ontslag was dus allesbehalve aangenaam en de ombudsdienst hoort hier zeker nog van...
Verder ben ik toch wel blij om thuis te zijn tussen mensen die om me geven, zelfs al is het erg moeilijk alle zorg in elkaar te puzzelen. Ik heb kerst en nieuwjaar thuis kunnen vieren met mijn familie gewoon rond mijn bed en daar ben ik erg dankbaar voor.
De komende weken staan nog heel wat 'uitjes' naar het ziekenhuis gepland, alle betrokken artsen halen nog eens alles uit de kan om te zien of ze echt niets meer kunnen doen vooraleer ze kunnen beslissen of mijn euthanasievraag ontvankelijk is. Het wordt ongetwijfeld een zware periode, maar gelukkig heb ik een erg ondersteunende omgeving.
Ik lees dat veel anderen ook erg ziek zijn... Ik wens jullie ontzettend veel moed en beterschap! Na dit lange verhaal heb ik de puf niet meer om iedereen afzonderlijk te vermelden, maar ik heb wel steeds aan jullie gedacht!
Jeetje Sien, wat moet dat een moeilijk besluit zijn geweest en wat een moeilijk proces ook nu... Ik weet niet precies wat er met je aan de hand is, maar dat lees ik wellicht ergens terug. Ik ga ervan uit dat dit niet uit de lucht komt vallen en je genoeg hebt moeten vechten en het nu dus op is. Je hebt mij destijds welkom geheten op het forum, dat vergeet ik nooit weer. Ik wens jou en je naasten heel veel kracht en sterkte toe voor de komende tijd. Liefs, marije