@ Em: Wat naar! Zo'n buikgriep is echt zo niet fijn... Heel veel beterschap!! :* @ Jolanda: Wat ontzettend vervelend voor je... Goed dat je het hier bespreekt! Ik herken het wel van de bijwerkingen van de prednison, niet richting de depressieve kant, maar wel dat het mentaal heel sterk doorwerkt, bij mij veel onrus, bijna angst. Niet alle HA'en nemen de bijwerkingen even serieus, dat klopt. Is ook een stukje onwetendheid; niet voor kunnen stellen hoe ernstig je erop kunt reageren omdat het niet 'zichtbaar' is. Als dit het weekend nog aanhoudt zou ik je adviseren om maandag wel terug te gaan naar de HA. Geloof me, de bijwerkingen van de prednison kunnen echt heel naar zijn, zelfs ernstig te noemen in sommige gevallen (zo ook bij jou als ik dat zo lees). Veel sterkte!
Even een tijdje afwezig geweest, ivm zeer verdrietige omstandigheden. Daarbij ook aan een kuur.. maar al iets aan de betere hand.
@puckie het is misschien even slikken maar ze spreken over lichte apneu, zou je kunnen vragen of een soort bitje jou niet helpt? Geloof me je went aan het apparaat en ook dan zal je gaan merken dat je veel minder moe bent.
Het is nog steeds benauwd buiten dus niet echt lekker. Ik heb bij mijn werk een andere wijk gekregen en hoef dus geen trappen en niveau verschillen meer te trotseren.
Ik wens iedereen heel veel sterkte toe en beterschap.
@Daantje, AAAI meid! Naar zulk soort gesprekken en om zo tegen je beperking aan te lopen. Hoop voor je dat je het gesprek een beetje heb kunnen laten bezinken en daarin ook stappen voor jezelf hebt kunnen nemen.
@Jolanda54 jou klachten zijn heel herkenbaar t.a.v. De prednison. Dat de HA oxazepam geeft doet mij enorm verbazen. Helaas weten maar weinig HA dat de pammetjes (oxa, dia, tema) een negatief effect kunnen hebben op je astma.
Ten 2e wat je omschrijft is dat je suf bent, alleen maar in bed wilt liggen en depressieve gevoelens hebt. Welnu dit bovengenoemde kan de oxazepam ook oproepen.
Dit bedoel ik, op het moment dat je het inneemt kun je idd heel rustig worden. Het zorgt ervoor dat de emoties onderdrukt worden en dat je zeg maar afvlakt en dat alle dingen niet meer zo bij je binnen komen.
Welnu, als je het middel stopt, stopt ook de onderdrukking, er is dus niets gedaan aan de oorzaak. Dus kan alles in alle hevigheid terug komen. Het is niet voor niets een van de verslavende middelen.
Ik weet natuurlijk niet wat je met de HA hebt afgesproken omtrent dosering en dagelijks gebruik. Hoe sta je bij hem/haar onder controle enzo.
Wat mij helpt tijdens een prednison kuur is het me te realiseren dat wat ik denk en voel voortkomt uit een middelen gebruik en dat dit van tijdelijke aart is. In zo een periode zorg ik wel voor afleiding maar ook voor zo min mogelijk negatieve prikkels. Bijv. Ik kijk graag thrillers / horrors. Dat hoef ik in zo een periode niet te doen.
Ook zorg ik ervoor dat mijn omgeving het weet, ze zijn dan een vangnet en komen dan niet met hun evt perikelen naar mij toe.( noodgeval daar gelaten)
Wat mij ook helpt als ik me zo voel is een paar dagen afsluiten. Geen telefoon, geen visite/ afspraken en een paar dagen aan het gevoel overgeven. Dus idd veel in bed kruipen op de bank, eten, slapen en huilen. Verder niets. Halverwege de 2e dag irriteer ik me meestal dan zo aan mezelf dat ik weer in de actie kom.
Echter continue verzetten tegen het gevoel maakt het alleen maar zwaarder.
Hoop dat je hier wat aan hebt...succes iig!
Voor alle mensen die het nodig hebben beterschap en of een knuffel ^O^
Eindelijk kan ik weer wat schrijven, er is nogal het 1 en ander met mij gebeurd de afgelopen tijd. Na een leuke vakantie in Spanje ben ik na terugkomst ineens heel ziek geworden. In Spanje voelde ik mij al moe, maar dacht dat komt van het werken en mijn longen waren ook niet geheel stabiel.
In een week tijd ging het bergaf waarst en heb nog prednison van de huisarts gekregen. Had al een afspraak bij de longarts staan. De bewuste dag heb ik mijn ouders gebeld dat ik het zo benauwd had. Woon alleen dus dat maakt het soms wel lastig. Ik weet nog dat ik mijn moeder hoorde binnen komen, daarna weet ik eigenlijk niets meer. Blijkbaar ben ik flauw gevallen van het benauwd zijn, weet niet eens dat ik afgevoerd ben met de ambulance. Dat was 11 juni, op 15 juni werd ik wakker en zag op de kalender dat het vaderdag was, echter was ik niet thuis maar hoorde allerlei apparaten om mij heen. Ik hoorde van de verpleegkundige dat ik op de IC lag al een aantal dagen en dat ik in slaap was gehouden en ook aan de beademing had gelegen. Later op de dag hoorde ik dat ik een luchtweg infectie had, een bacterie in de longen, longontsteking en een klaplong had gehad.. Ik dacht oké, blij dat ik er nog ben. Na weken van herstel, zowel op de longafdeling ziekenhuis en korte revalidatie ben ik nu 2 weken thuis met hulp uiteraard. Gelukkig ga ik langzaam aan vooruit maar echt heel langzaam. Mijn lijf heeft wel een tik opgelopen ook geestelijk. Vind het nu af en toe echt heel naar om alleen te zijn.. Heb van alle kanten hulp. Longverpleegkundige, psycholoog, longarts... aangemeld voor Dekkerswald, maar daar is een wachtlijst...
echter merk ik wel, dat toen ik in het ziekenhuis lag het bezoekuur verdeeld moest worden.. zoveel bezoek kreeg ik wel. Nu thuis.. lijkt het wel of ik ineens niet meer ziek ben of zo..., het is zo rustig in het thuisfront.... dat doet wel een beetje zeer als ik eerlijk ben.
Ik wens iedereen die het nodig heeft een goed herstel....
WOW Hanna heb jij het even voor je kiezen gehad! Dat je je nu niet prettig voelt alleen thuis begrijp ik! Je lichaam heeft je toch maar mooi laten zitten lees in de steek gelaten. Begrijpelijk dat je weer opnieuw vertrouwen moet krijgen.
Het verhaal van in het ziekenhuis en weer thuis ten aanzien van bezoek is herkenbaar en dat voelt heel naar en op bepaalde momenten heel eenzaam. (Ook ik woon alleen). Omstanders hebben vaak niet door dat als je uit het ziekenhuis komt dat je dan nog ziek bent en dat dan pas het herstel en de verwerking begint.
Ik heb het op een gegeven moment aangegeven bij bepaalde mensen en toen is er wel verandering gekomen in het bewust zijn en dus ook gedrag.
Misschien kun jij het er ook over hebben met de personen die je vaker wil zien/ horen?
Iig succes want zo te lezen heb je nog een hoop voor de boeg!
@ Em: Wat naar! Zo'n buikgriep is echt zo niet fijn... Heel veel beterschap!! :*
@ Jolanda: Wat ontzettend vervelend voor je... Goed dat je het hier bespreekt! Ik herken het wel van de bijwerkingen van de prednison, niet richting de depressieve kant, maar wel dat het mentaal heel sterk doorwerkt, bij mij veel onrus, bijna angst.
Niet alle HA'en nemen de bijwerkingen even serieus, dat klopt. Is ook een stukje onwetendheid; niet voor kunnen stellen hoe ernstig je erop kunt reageren omdat het niet 'zichtbaar' is. Als dit het weekend nog aanhoudt zou ik je adviseren om maandag wel terug te gaan naar de HA. Geloof me, de bijwerkingen van de prednison kunnen echt heel naar zijn, zelfs ernstig te noemen in sommige gevallen (zo ook bij jou als ik dat zo lees). Veel sterkte!
Even een tijdje afwezig geweest, ivm zeer verdrietige omstandigheden. Daarbij ook aan een kuur.. maar al iets aan de betere hand.
Vanmiddag naar de longarts geweest.
Weer bloed laten prikken en longfoto moeten laten maken.
En in sept longfunctie en dan naar de arts.
Medicatie volgorde moet ik anders doen op advies arts.
Mogelijk toch een apparaat voor de nacht in verband met lichte apneu, ( was wel even slikken en moet nog binnen komen )
Verder ben ik nog moe en wat benauwd hoewel de longen goed klonken ( 1,5 uur na vernevelen )
Iedereen die het nodig heeft een beterschaps knuffel
Alle zieken beterschap ^O^
Vond het vandaag een benauwde dag
Zelf contact gezocht met Maastricht, en ik ga weer over op de trombose spuiten ipv het aspirientje *O*
Hopelijk knap ik weer snel op
@puckie het is misschien even slikken maar ze spreken over lichte apneu, zou je kunnen vragen of een soort bitje jou niet helpt? Geloof me je went aan het apparaat en ook dan zal je gaan merken dat je veel minder moe bent.
Het is nog steeds benauwd buiten dus niet echt lekker. Ik heb bij mijn werk een andere wijk gekregen en hoef dus geen trappen en niveau verschillen meer te trotseren.
Ik wens iedereen heel veel sterkte toe en beterschap.
@Daantje, AAAI meid! Naar zulk soort gesprekken en om zo tegen je beperking aan te lopen. Hoop voor je dat je het gesprek een beetje heb kunnen laten bezinken en daarin ook stappen voor jezelf hebt kunnen nemen.
@Jolanda54 jou klachten zijn heel herkenbaar t.a.v. De prednison. Dat de HA oxazepam geeft doet mij enorm verbazen. Helaas weten maar weinig HA dat de pammetjes (oxa, dia, tema) een negatief effect kunnen hebben op je astma.
Ten 2e wat je omschrijft is dat je suf bent, alleen maar in bed wilt liggen en depressieve gevoelens hebt.
Welnu dit bovengenoemde kan de oxazepam ook oproepen.
Dit bedoel ik, op het moment dat je het inneemt kun je idd heel rustig worden. Het zorgt ervoor dat de emoties onderdrukt worden en dat je zeg maar afvlakt en dat alle dingen niet meer zo bij je binnen komen.
Welnu, als je het middel stopt, stopt ook de onderdrukking, er is dus niets gedaan aan de oorzaak. Dus kan alles in alle hevigheid terug komen. Het is niet voor niets een van de verslavende middelen.
Ik weet natuurlijk niet wat je met de HA hebt afgesproken omtrent dosering en dagelijks gebruik.
Hoe sta je bij hem/haar onder controle enzo.
Wat mij helpt tijdens een prednison kuur is het me te realiseren dat wat ik denk en voel voortkomt uit een middelen gebruik en dat dit van tijdelijke aart is. In zo een periode zorg ik wel voor afleiding maar ook voor zo min mogelijk negatieve prikkels. Bijv. Ik kijk graag thrillers / horrors. Dat hoef ik in zo een periode niet te doen.
Ook zorg ik ervoor dat mijn omgeving het weet, ze zijn dan een vangnet en komen dan niet met hun evt perikelen naar mij toe.( noodgeval daar gelaten)
Wat mij ook helpt als ik me zo voel is een paar dagen afsluiten. Geen telefoon, geen visite/ afspraken en een paar dagen aan het gevoel overgeven. Dus idd veel in bed kruipen op de bank, eten, slapen en huilen. Verder niets. Halverwege de 2e dag irriteer ik me meestal dan zo aan mezelf dat ik weer in de actie kom.
Echter continue verzetten tegen het gevoel maakt het alleen maar zwaarder.
Hoop dat je hier wat aan hebt...succes iig!
Voor alle mensen die het nodig hebben beterschap en of een knuffel ^O^
Goedemorgen allemaal...
Eindelijk kan ik weer wat schrijven, er is nogal het 1 en ander met mij gebeurd de afgelopen tijd.
Na een leuke vakantie in Spanje ben ik na terugkomst ineens heel ziek geworden.
In Spanje voelde ik mij al moe, maar dacht dat komt van het werken en mijn longen waren ook niet geheel stabiel.
In een week tijd ging het bergaf waarst en heb nog prednison van de huisarts gekregen. Had al een afspraak bij de longarts staan. De bewuste dag heb ik mijn ouders gebeld dat ik het zo benauwd had. Woon alleen dus dat maakt het soms wel lastig. Ik weet nog dat ik mijn moeder hoorde binnen komen, daarna weet ik eigenlijk niets meer. Blijkbaar ben ik flauw gevallen van het benauwd zijn, weet niet eens dat ik afgevoerd ben met de ambulance. Dat was 11 juni, op 15 juni werd ik wakker en zag op de kalender dat het vaderdag was, echter was ik niet thuis maar hoorde allerlei apparaten om mij heen.
Ik hoorde van de verpleegkundige dat ik op de IC lag al een aantal dagen en dat ik in slaap was gehouden en ook aan de beademing had gelegen. Later op de dag hoorde ik dat ik een luchtweg infectie had, een bacterie in de longen, longontsteking en een klaplong had gehad.. Ik dacht oké, blij dat ik er nog ben.
Na weken van herstel, zowel op de longafdeling ziekenhuis en korte revalidatie ben ik nu 2 weken thuis met hulp uiteraard. Gelukkig ga ik langzaam aan vooruit maar echt heel langzaam. Mijn lijf heeft wel een tik opgelopen ook geestelijk. Vind het nu af en toe echt heel naar om alleen te zijn.. Heb van alle kanten hulp. Longverpleegkundige, psycholoog, longarts... aangemeld voor Dekkerswald, maar daar is een wachtlijst...
echter merk ik wel, dat toen ik in het ziekenhuis lag het bezoekuur verdeeld moest worden.. zoveel bezoek kreeg ik wel. Nu thuis.. lijkt het wel of ik ineens niet meer ziek ben of zo..., het is zo rustig in het thuisfront.... dat doet wel een beetje zeer als ik eerlijk ben.
Ik wens iedereen die het nodig heeft een goed herstel....
fijn dat je er weer bent Hanna!
WOW Hanna heb jij het even voor je kiezen gehad! Dat je je nu niet prettig voelt alleen thuis begrijp ik! Je lichaam heeft je toch maar mooi laten zitten lees in de steek gelaten. Begrijpelijk dat je weer opnieuw vertrouwen moet krijgen.
Het verhaal van in het ziekenhuis en weer thuis ten aanzien van bezoek is herkenbaar en dat voelt heel naar en op bepaalde momenten heel eenzaam. (Ook ik woon alleen).
Omstanders hebben vaak niet door dat als je uit het ziekenhuis komt dat je dan nog ziek bent en dat dan pas het herstel en de verwerking begint.
Ik heb het op een gegeven moment aangegeven bij bepaalde mensen en toen is er wel verandering gekomen in het bewust zijn en dus ook gedrag.
Misschien kun jij het er ook over hebben met de personen die je vaker wil zien/ horen?
Iig succes want zo te lezen heb je nog een hoop voor de boeg!
Hanna
Fijn dat je weer thuis bent.
En mischien kan je wat afspreken met wat mensen die je graag ziet om op bezoek te komen?
( doe het dan wel zo dat je zit en hun het werk doen :@ )
En wat betreftom alleen te gaan is een telefoon cirkel een optie? Of anders personen alarmering?
Sterkte Hanna, nu je weer thuis bent!
Goed dat je hier je neus even hebt laten 'zien'!