We hebben vandaag onze poes in moeten slapen, pas 4,5 jaar oud.. :'( :'( :'(
Het is gewoon zo tegenstrijdig, nog geen week geleden was er niets aan de hand, kwam ze 's avonds standaard (te vroeg!) voor haar lekkers en heeft ze me zelfs nog per ongeluk een klein krabje gegeven omdat ze te enthousiast was met het aanpakken van haar lekkers. Zaterdag bijna idem bij mijn moeder..
Maar sinds zondag at ze niet meer, dronk ze nauwelijks en was ze suf. Maandag naar de dierenarts geweest, die kon erg weinig vinden, behalve iets van voedselweigering. Vloeibaar voedsel meegekregen en dan maar dwangvoederen indien nodig. Maar wat ze at braakte ze uit en ze werd steeds slapper en suffer. Dinsdag opnieuw bij de dierenarts geweest, toen werden verhoogde lever-/nieerwaarders en hoge ontstekingswaarde s ceconstateerd, toen had ze een infuusje gekregen. Het leek toen weer wat op te knappen, want ze ging weer wat lopen (naja, het leek haast schaatsen, ze wilde ook mee doen met de olympische spelen leek het wel ;) ) en ze was weer een stukje allerter. Bovendien hield ze het eten wat ze kreeg toen wel binnen.
Gisteren nog wel bij de dierenarts geweest, die wist nu eindelijk waar de ontsteking zat en ze bleek buikvliesontsteking te hebben. Hij wilde nog wel wat proberen, maar dan moest er wel wat gebeuren voor vanochtend. Helaas ging het gisteren niet veel beter en vandaag kwam er al helemaal niets meer uit.. Vanochtend hebben we helaas de moeilijke beslissing genomen om haar vanmiddag in te laten slapen.. :'( :'(
Pfoei, wat is dat moeilijk zeg! Ik ben al 2 dagen alleen maar aan het huilen, ik huil mezelf in slaap, ben doodmoe en mijn longen vieren een feestje.. Maar ja, dat zal ook wel weer verdwijnen.
Ergens ben ik blij dat de dierenarts vandaag gezegd heeft dat ze het hoe dan ook niet gehaald had en dat haar in leven houden slechts voor ons was. Dus we hebben wel de juiste beslissing gemaakt. Daar ben ik wel blij mee, want ik ben bang dat ik anders later steeds in mijn hoofd heb: wat als? Was ze er misschien nog bovenop gekomen?
Ondanks dat ik haar niet veel echt knuffelde/aaide, was ze toch heel veel voor me. Ze was er als ik thuis kwam, als ik verdrietig was kwam ze naar me toe en gaf ze kopjes en kwam ze bij me zitten. Het is nu gewoon stil en kaal in huis..
Bindy 01-06-2009 - 13-02-2014 De liefste poes ter wereld.
ik heb 7 jaar geleden onze katten in moeten laten slapen,we hadden er twee,binnen een half jaar waren ze allebei weg ,ze zijn 17 geworden .ik heb er zoveel verdriet van gehad .ongelooflijk. zelfs mijn vriend ,met wie ik al 22 jaar samen ben en nog nooit had zien huilen,hield het niet droog.na een paar maanden hebben we weer twee katten genomen omdat t zo naar stil was zonder poezen. en die zijn woensdag 7 geworden.
Sterkte Waterlelie. Je kat laten inslapen is moeilijk. Met kat of zonder kat, dat is een enorm verschil. Wij moesten onze Hercules laten inslapen, hij was pas 6 maanden. Het is al heel lang geleden, ik was 21, en ook ik heb dagenlang lopen huilen! Maar soms is het voor de kat het beste.................... Liefs, Oma Akke (kattenliefhebster, zonder kat)
Vandaag gewinkeld in Antwerpen Heel leuk en gezeliig Maar wat heb ik weer ontzettend veel last van mijn benen :? Veel vocht net boven de enkel, zodat mijn schoenen echt pijn deden Zit nu maar weer met de beentjes omhoog Hopelijk kan ik morgen wel sporten
Het gaat inmiddels wat beter, heb vanacht ook voor het eerst weer goed geslapen (en dan meteen maar tot 10 over 9 ;) ). Waarschijnlijk komt er hier toch ook nog wel weer 1. Het is zo stil en kaal. Ik wist al haar plekjes en ongemerkt ga je "zoeken" terwijl je weet dat je niets vindt en dat is soms best confronterend. Het menselijk brein zit soms raar in elkaar ;)
@Evi: Wat de stagedagen betreft blijf ik wel zo veel mogelijk op de vrijdag stagelopen. Ik heb gisteren bijv. ook een extra dag gelopen, maar ik heb nog minder gedaan dan vrijdag. Op de zaterdag is er ook een andere stagair en dan moet je de paar klanten die komen ook nog delen. Ook de koopavond gaat het 'm niet worden, wat ik in de agenda zie en wat ik hoor is die van weinig toegevoegde waarde voor mij (gezien de energie die het kost en wat het op gaat leveren).
Wat er wel gaat gebeuren: Ik moet zo veel mogelijk refracties proberen te doen, ik mag een aantal overrefracties van contactlenzen meetellen, zeker als er wat meer dan alleen een kwartje uitkomt. Ik mag gewoon 1 van de mensen uit de zaak achter elkaar in de stoel zetten, iedere keer andere paslenzen in (dus de ene keer +3,00 en de andere keer -4,50 of zo en dan nog wat cilinder). Ik mag op school in tussenuren ook refracties doen op medestudenten en die meetellen Eventueel mag ik wat brilverkopen "op papier" doen (dus niet met een echte klant erbij, maar een bedachte klant) En als ik het dan niet red moet ik óf extra dagen lopen óf een opdracht doen en ik hoop het laatste ;)
Ik baal van mijn lijf (en een beetje van mijn arts, maar die kan er ook niets aan doen). Paar weken geleden een exa door holteontsteking. Nu bleef er slijm in mijn neus en vorige week zij de KNO arts dat de boel nog ontstoken was en hij wat opties ging bespreken voor de lange termijn de week erna. Vandaag ging ik terug met goede hoop dat er nu eindelijk weer wat gedaan kan worden aan de lange periode van onrustige longen, maar helaas... het blijken de slijmvliezen te zijn die ontstoken zijn en niet de holtes zelf, dus hij kan niets meer doen dan we al deden. Wel een nieuwe neusspray proberen, maar tot op heden kreeg ik van alle neussprays een kapotte neus waardoor ik nu nasules had... maar goed het is het proberen waard. Ik baal wel, ik voel me nog helemaal niet goed en vooral ontzettend moe... en er is dus geen oplossing. Ik ga maar weer proberen mijn geduld te zoeken om het nog even uit te zitten, maar ik heb de neiging om verder te zoeken want het is nu eigenlijk wachten op de volgende exa door de hooikoorts bijv... (of wat dan ook).
Ik baal van mijn lijf (en een beetje van mijn arts, maar die kan er ook niets aan doen). Paar weken geleden een exa door holteontsteking. Nu bleef er slijm in mijn neus en vorige week zij de KNO arts dat de boel nog ontstoken was en hij wat opties ging bespreken voor de lange termijn de week erna. Vandaag ging ik terug met goede hoop dat er nu eindelijk weer wat gedaan kan worden aan de lange periode van onrustige longen, maar helaas... het blijken de slijmvliezen te zijn die ontstoken zijn en niet de holtes zelf, dus hij kan niets meer doen dan we al deden. Wel een nieuwe neusspray proberen, maar tot op heden kreeg ik van alle neussprays een kapotte neus waardoor ik nu nasules had... maar goed het is het proberen waard. Ik baal wel, ik voel me nog helemaal niet goed en vooral ontzettend moe... en er is dus geen oplossing. Ik ga maar weer proberen mijn geduld te zoeken om het nog even uit te zitten, maar ik heb de neiging om verder te zoeken want het is nu eigenlijk wachten op de volgende exa door de hooikoorts bijv... (of wat dan ook).
Moest het even kwijt...
bah! vervelend zeg! Schiet dus niet op! Hier wil het ook nog niet! Een jaar 3x per week poliklinische revalidatie blijkt maar weinig vruchten af te werpen, en blijft m'n conditie nog maar zeer matig en blijf ik erg moet. Nu sta ik op de lijst voor een CT-scan van m'n longen en een bronchoscopie... Toch wel weer even spannend...
Ik baal dat ik zo fijn gedroomd heb en dan in de keiharde realiteit wakker word.
Ik droomde dat ik weer een kitten had. Wat was ik intens gelukkig weer compleet. Het was een zwart wit kitten en we waren aan het kroelen en spelen. Zo fijn om weer met een kat te zijn, zo mooi dat het er weer was. Zo een warm gevoel...
Wakker worden en beseffen dat dat er niet meer is en niet meer gaat zijn....
Wakker worden en beseffen dat ik weer een dag door moet volgens planning en met veel rust/ slaapmomenten om het allemaal vol te kunnen houden. Dat ik graag iets leuks wil doen buiten met het mooie weer maar dat ik geen keuze heb. Want ik moet huishouden/ boodschappen doen en dat kost me al mijn energie.
Pff, en óf ik baal vandaag.. :'( :'( :'(
We hebben vandaag onze poes in moeten slapen, pas 4,5 jaar oud.. :'( :'( :'(
Het is gewoon zo tegenstrijdig, nog geen week geleden was er niets aan de hand, kwam ze 's avonds standaard (te vroeg!) voor haar lekkers en heeft ze me zelfs nog per ongeluk een klein krabje gegeven omdat ze te enthousiast was met het aanpakken van haar lekkers. Zaterdag bijna idem bij mijn moeder..
Maar sinds zondag at ze niet meer, dronk ze nauwelijks en was ze suf. Maandag naar de dierenarts geweest, die kon erg weinig vinden, behalve iets van voedselweigering. Vloeibaar voedsel meegekregen en dan maar dwangvoederen indien nodig. Maar wat ze at braakte ze uit en ze werd steeds slapper en suffer. Dinsdag opnieuw bij de dierenarts geweest, toen werden verhoogde lever-/nieerwaarders en hoge ontstekingswaarde s ceconstateerd, toen had ze een infuusje gekregen. Het leek toen weer wat op te knappen, want ze ging weer wat lopen (naja, het leek haast schaatsen, ze wilde ook mee doen met de olympische spelen leek het wel ;) ) en ze was weer een stukje allerter. Bovendien hield ze het eten wat ze kreeg toen wel binnen.
Gisteren nog wel bij de dierenarts geweest, die wist nu eindelijk waar de ontsteking zat en ze bleek buikvliesontsteking te hebben. Hij wilde nog wel wat proberen, maar dan moest er wel wat gebeuren voor vanochtend. Helaas ging het gisteren niet veel beter en vandaag kwam er al helemaal niets meer uit.. Vanochtend hebben we helaas de moeilijke beslissing genomen om haar vanmiddag in te laten slapen.. :'( :'(
Pfoei, wat is dat moeilijk zeg! Ik ben al 2 dagen alleen maar aan het huilen, ik huil mezelf in slaap, ben doodmoe en mijn longen vieren een feestje.. Maar ja, dat zal ook wel weer verdwijnen.
Ergens ben ik blij dat de dierenarts vandaag gezegd heeft dat ze het hoe dan ook niet gehaald had en dat haar in leven houden slechts voor ons was. Dus we hebben wel de juiste beslissing gemaakt. Daar ben ik wel blij mee, want ik ben bang dat ik anders later steeds in mijn hoofd heb: wat als? Was ze er misschien nog bovenop gekomen?
Ondanks dat ik haar niet veel echt knuffelde/aaide, was ze toch heel veel voor me. Ze was er als ik thuis kwam, als ik verdrietig was kwam ze naar me toe en gaf ze kopjes en kwam ze bij me zitten. Het is nu gewoon stil en kaal in huis..
Bindy
01-06-2009 - 13-02-2014
De liefste poes ter wereld.
*knuffel* mijn moeder heeft mijn kat in oktober in laten slapen, die was dan wel 20,5 maar afscheid nemen blijft moeilijk.
ik heb 7 jaar geleden onze katten in moeten laten slapen,we hadden er twee,binnen een half jaar waren ze allebei weg ,ze zijn 17 geworden .ik heb er zoveel verdriet van gehad .ongelooflijk. zelfs mijn vriend ,met wie ik al 22 jaar samen ben en nog nooit had zien huilen,hield het niet droog.na een paar maanden hebben we weer twee katten genomen omdat t zo naar stil was zonder poezen. en die zijn woensdag 7 geworden.
Sterkte Waterlelie. Je kat laten inslapen is moeilijk.
Met kat of zonder kat, dat is een enorm verschil.
Wij moesten onze Hercules laten inslapen, hij was pas 6 maanden. Het is al heel lang geleden, ik was 21, en ook ik heb dagenlang lopen huilen!
Maar soms is het voor de kat het beste....................
Liefs,
Oma Akke (kattenliefhebster, zonder kat)
@ sterke lelie
Vandaag gewinkeld in Antwerpen
Heel leuk en gezeliig
Maar wat heb ik weer ontzettend veel last van mijn benen :?
Veel vocht net boven de enkel, zodat mijn schoenen echt pijn deden
Zit nu maar weer met de beentjes omhoog
Hopelijk kan ik morgen wel sporten
Sterkte waterlelie!
Hoe is het afgelopen met je stagedagen? Nog wat kunnen verzetten?
Bedankt voor de lieve berichtjes.
Het gaat inmiddels wat beter, heb vanacht ook voor het eerst weer goed geslapen (en dan meteen maar tot 10 over 9 ;) ). Waarschijnlijk komt er hier toch ook nog wel weer 1. Het is zo stil en kaal. Ik wist al haar plekjes en ongemerkt ga je "zoeken" terwijl je weet dat je niets vindt en dat is soms best confronterend. Het menselijk brein zit soms raar in elkaar ;)
@Evi: Wat de stagedagen betreft blijf ik wel zo veel mogelijk op de vrijdag stagelopen. Ik heb gisteren bijv. ook een extra dag gelopen, maar ik heb nog minder gedaan dan vrijdag. Op de zaterdag is er ook een andere stagair en dan moet je de paar klanten die komen ook nog delen. Ook de koopavond gaat het 'm niet worden, wat ik in de agenda zie en wat ik hoor is die van weinig toegevoegde waarde voor mij (gezien de energie die het kost en wat het op gaat leveren).
Wat er wel gaat gebeuren:
Ik moet zo veel mogelijk refracties proberen te doen, ik mag een aantal overrefracties van contactlenzen meetellen, zeker als er wat meer dan alleen een kwartje uitkomt.
Ik mag gewoon 1 van de mensen uit de zaak achter elkaar in de stoel zetten, iedere keer andere paslenzen in (dus de ene keer +3,00 en de andere keer -4,50 of zo en dan nog wat cilinder).
Ik mag op school in tussenuren ook refracties doen op medestudenten en die meetellen
Eventueel mag ik wat brilverkopen "op papier" doen (dus niet met een echte klant erbij, maar een bedachte klant)
En als ik het dan niet red moet ik óf extra dagen lopen óf een opdracht doen en ik hoop het laatste ;)
Ik baal van mijn lijf (en een beetje van mijn arts, maar die kan er ook niets aan doen). Paar weken geleden een exa door holteontsteking. Nu bleef er slijm in mijn neus en vorige week zij de KNO arts dat de boel nog ontstoken was en hij wat opties ging bespreken voor de lange termijn de week erna. Vandaag ging ik terug met goede hoop dat er nu eindelijk weer wat gedaan kan worden aan de lange periode van onrustige longen, maar helaas... het blijken de slijmvliezen te zijn die ontstoken zijn en niet de holtes zelf, dus hij kan niets meer doen dan we al deden. Wel een nieuwe neusspray proberen, maar tot op heden kreeg ik van alle neussprays een kapotte neus waardoor ik nu nasules had... maar goed het is het proberen waard. Ik baal wel, ik voel me nog helemaal niet goed en vooral ontzettend moe... en er is dus geen oplossing. Ik ga maar weer proberen mijn geduld te zoeken om het nog even uit te zitten, maar ik heb de neiging om verder te zoeken want het is nu eigenlijk wachten op de volgende exa door de hooikoorts bijv... (of wat dan ook).
Moest het even kwijt...
bah! vervelend zeg! Schiet dus niet op! Hier wil het ook nog niet! Een jaar 3x per week poliklinische revalidatie blijkt maar weinig vruchten af te werpen, en blijft m'n conditie nog maar zeer matig en blijf ik erg moet. Nu sta ik op de lijst voor een CT-scan van m'n longen en een bronchoscopie... Toch wel weer even spannend...
Ik baal dat ik zo fijn gedroomd heb en dan in de keiharde realiteit wakker word.
Ik droomde dat ik weer een kitten had. Wat was ik intens gelukkig weer compleet. Het was een zwart wit kitten en we waren aan het kroelen en spelen. Zo fijn om weer met een kat te zijn, zo mooi dat het er weer was. Zo een warm gevoel...
Wakker worden en beseffen dat dat er niet meer is en niet meer gaat zijn....
Wakker worden en beseffen dat ik weer een dag door moet volgens planning en met veel rust/ slaapmomenten om het allemaal vol te kunnen houden. Dat ik graag iets leuks wil doen buiten met het mooie weer maar dat ik geen keuze heb. Want ik moet huishouden/ boodschappen doen en dat kost me al mijn energie.
Soms baal ik er zo verschrikkelijk van!