Ten einde raad moeder met copd
17-11-2014 om 01:14 uurHoi allemaal,
Ik zit hier al erg lang mee, maar ben nog nooit met mijn verhaal naar buiten gekomen .
Ik heb via de huisarts al wel naar een psychologe gestuurd geweest omdat het mij heel erg zwaar weegt maar die stap is voor mij erg groot.
Er zal vast wel iemand in ongeveer dezelfde situatie zitten en ik vraag mij steeds af hoe ik hier mee moet omgaan. Tips zijn dus zeer welkom.
Mijn moeder is 48 en heeft ongeveer 6 jaar de diagnose copd, ik ben momenteel 27 jaar en in verwachting van mijn eerste kindje . Nooit gerookt!
Nog geen 3 weken gelegen heeft mijn moeder weer maar eens in het ziekenhuis gelegen , infectie en opstoot. Snakkend naar adem in de ambulance snakkend naar adem op spoed jullie zullen het wel herkennen daar zit je dan machteloos. Als dochter naar een hulpeloze moeder te kijken het vreselijkste moment van je leven iemand die je super graag ziet zien doodgaan happend en roepend naar lucht terwijl je er naar toe kijkt, je kan niks doen! Ombeschofte ambulanciers. Je blijft rustig want je weet dat het helemaal niets uithaalt roepen naar de verpleegsters dat ze sneller moeten zijn of smekend naar elke dokter vragen voor een medrol spuit. Soms denk je zelfs beter dat het gewoon kan stoppen . Dan denk je ga aub nu maar dan ben je van de pijn af.
5 dagen intensieve daar lag ze de eerste nachten lag ik wakker ze dreigen om te intuberen , ik wist van de vorige opstoot dat dit niet veel goede kan voorspellen. De dokter had ons gewaarschuwd . Je moet stoppen met roken want als het nog erger word gaan ze intuberen en als ze dat doen kom je nooit levend van de beademing want je longen zijn te slecht. Ik leg de verplegers dit uit met hand en tand . Aub niet intuberen want dan haalt ze het niet . Bel mij eerst voor je gaat intuberen. Omdat ze op intensieve ligt mag ik haar maar 2 keer per dag bezoeken op bepaalde uren. Ik krijg een paniekbericht van mijn moeder ze gaan intuberen Mijn hartslag stijgt ik bel mij. Tante en we gaan samen naar spoed . Daar ligt alles klaar om te intuberen maar ze hebben het nog niet gedaan . Maar door de stress en spanning die de intubatie stukken die mijn moeder ziet liggen krijgt ze telkens weer een opstoot. Ze weegt nog maar de helft van wat ze ooit woog , haar spieren in haar benen zijn weg , ze heeft ook die dons in haar gezicht die anorexia patiënten krijgen ze is vel over been. Ze weegt voor de moment nog geen 40 kg meer terwijl ze vroeger een harde stevige vrouw van wel 65 kg was.
6 dagen intensieve alles gaat terug beter , de angst ebt weg. Ze is nog maar eens net over het poortje gekropen ( ze heeft nu al 6 jaar minstens 2 x het ziekenhuis gelegen voor opstoten, in het slechtste jaar lag ze er 5 x) telkens moest ik de ambulance bellen de laatste jaren telkens was het kantje boordje . 1 x zei de dokter zelfs dat ze het niet ging halen. De laatste keer in het ziekenhuis vertelde de specialist dat er goed nieuws was en ze dus nog de kans kreeg op een longtransplantatie dus er is hoop!!!!!' En toch....
Telkens weer is ze begonnen met roken! Ik heb alles geprobeerd ik heb haar gesteund . Kwaad geweest medelijden gehad . De dokter zegt dat het haar keuze is en dat ik die keuze moet respecteren.
Maar hoe kan ik nu respecteren dat ze haar sigaret boven mijn kind kiest?
Nachten lig ik wakker al huilend , nu zeker ik word normaal gezien binnen 2 weken moeder.
Daarbij heb ik ook nog andere factoren die mij erg ongelukkig maken mij broer heeft ook een verslaving en ik zal het zo zeggen hem kan het niet veel schelen allemaal dus dankzij hem geraakt zij ook aan de sigaretten . Hij kan er zelf ook niets aan doen heeft een nah niet aangeboren hersenletsel ( agressiebuien -- hij kan er niets aan doen)maar is soms volgens mij gewoon heel egoïstisch zo heb ik hem een keertje opgebeld met de vraag of hij mij kon komen halen in het ziekenhuis omdat ik net met de ambulance met onze moeder naar daar was gebracht antwoorde die nu niet ik slaap nog en hing de telefoon op. ( ze zijn nu wel via een revalidatie bezig met hem , heel kort ook waarom onze situatie hier thuis dus ook niet al te makkelijk is)
Ik zit soms zo diep in mijn negatieve gedachten . Enkel mijn tante weet dat mijn moeder nog rookt ik vertel niemand hier iets over omdat ik mij schaam en ook ergens omdat ik niet wil dat de mensen gaan wijzen met een beschuldigende vinger naar haar ook omdat ik ergens zoveel medelijden heb met haar. Ze heeft het echt al niet makkelijk gehad in haar leven.
Maar het maakt mij ook heel vaak verdrietig en kwaad want in dat opzicht heeft zij ook totaal geen medelijden met mij . Integendeel als ik mij vader vertel in een opwelling dat ze gerookt heeft krijg ik het verwijt dat ik dat verzin en ik een drama queen ben ( terwijl mijn man het duidelijk ook rook)
Ik kan echt niet begrijpen dat ze ons dit blijft aandoen, daarstraks had ze gerookt ik rook het echt 100 procent zeker en toch blijft ze ontkennen in alle kleuren en talen - dan zegt ze dat het mijn broer wel zal geweest zijn terwijl die al 3 uur lag te slapen. Soms zo erg dat ik echt aan mezelf begin te twijfelen . Ik wil mijn kinderen dit nooit zelf aandoen dit is echt het ergste wat je iemand kan aandoen dit doe je zelfs je ergste vijand niet aan. Ik heb geregeld harde buiken nu ook weer. Gewoon de stress mijn man probeert mij te troosten en is ook 1 van de weinigen die mij begrijpt . Ook omdat ik dus niemand vertel over het blijven roken. De laatste keer heeft mijn tante het mijn vader verteld dat mijn moeder nog stiekem rookt omdat die vond dat hij dat moest weten. Ik heb hem dat bespaart altijd ook omdat ik ergens wel dacht dat hij dat wist maar de pijn niet aankon en dat probeerde te verdringen dus dan begon ik daar ook niet echt over ( verstaat iemand dat) . De laatste tijd is hij heel depressief hij is helemaal niet mer goedlachs zoals vroeger . En hij word de Peter van mijn kindje . Ik heb ook het gevoel dat niemand blij is met de komst van mijn kindje.
Er zij momenten en dagen dat alles hier thuis goed gaat en ons gezin bijna normaal lijkt. Maar de depressieve grimassen van mijn vader of agressieve buien van mij broer of de "wandeltochten" van mijn moeder / sigaretluchtjes doen die situatie van goed naar heel slecht dalen.
Nu word ik zelf moeder . Mijn,gezond verstand zegt dat ik aan mezelf en mijn kind en mijn man moet denken en dat ik het probleem bij haar mijn broer moet laten want ik kan er toch niks aan doen.
Mijn hart ziet mijn moeder en grootmoeder van mijn,kindje binnen 3 maand terug op sterven liggen ik die er heen moet om haar te helpen ik was al aan het denken ik zou morgen de dokter bellen voor naar een ontwenningskliniek te gaan ik moet toch alles gedaan hebben om haar te helpen!! Ik kan haar toch niet laten sterven zonder alles geprobeerd te hebben???
Sorry voor mijn superlange tekst .
Ik heb zelfs nu nog niet alles verteld denk ik, ook 1 van de redenen waarom ik niet naar een psychologe zou gaan mijn verhaal blijft precies duren, ik heb de kracht niet om dit in levende lijve mondeling en dus. Iet zoals nu getypt te vertellen aan iemand . Laat staan dat ze me geloven.
Het moest er op 1 manier uit . Ik hoop echt dat iemand de juiste oplossing heeft voor mij want ik zou mijzelf nooit iets aandoen maar ik wil gewoon gelukkig zijn met binnenkort mijn baby en mijn man en liefst een gezonde oma en opa en broer :-s maar ik zie het helaas op deze moment niet zo rooskleurig ze doen hunzelf de hel aan en momenteel leef ik in hun hel terwijl ik weet dat er een beter leven nog kan zijn . Waarom willen ze mij niet geloven.
Nogmaals sorry voor de lange tekst ik hoop echt op een reactie dit zou echt zo lief zijn nu ;( :?
Dankje voor elke reactie alvast
Hulpeloze toekomstige mama :@
Hoi Koffertje,
Als de longblaasjes geen co2 meer uitblazen en zo een masker doet zijn werk ook niet meer Is de laatste oplossing intuberen. Maar dat zit ook vol risico's. Dus dat wil je idd liever niet. En het Is ook niet om aan te zien hoor. Mijn ma Is nu 52 en zit nu in stadium 4. Ik kan me ook voorstellen dat het extra druk uitoefent dat je ma niet wil stoppen met roken. En dat je ten einde raad bent. :-(
Kan me echt helemaal in je verplaatsen.. maar helaas lost dat zo weinig op. Ik hoop dat je ma op de een of andere manier gaat inzien dat dit roken haar de verkeerde kant op stuurt. Gr Joyce
Ik hoop het ook . Maar ik zie helaas geen verbetering ze apprecieren niet veel van wat ik elke dag doe.
Dit is allemaal maar normaal. Het eten maken de tuin doen, de was en kuisen terwijl ze vaak zelf in bed ligt. Ook vaak krijg ik te horen wat ik verkeerd doe, hoe heb je dat nu weer klaargemaakt .
Ja dan maak ik zelf maar eten!
Heb vaak op het punt gestaan om mijn koffers te nemen en alles hier achter te laten. Ergens opnieuw te beginnen met mijn kindje in een leven zonder beperkingen. Zonder egoïsten . Eindelijk kan ik mijn hobby's doen niet leven voor iemand anders .Met wederzijds respect en zelfdiscipline.
Ik heb mij hier nooit veel geliefd gevoeld eigenlijk als ik het zo bekijk. ik doe zo hard mijn best, de mensen moesten het eens weten maar ze zien alleen mij met een valse lach. Niks aan de Hand daar dus.
Als ik eens een beetje down ben vragen ze mij niet van scheelt er iets.
Ik moet er staan , ik moet alles recht houden ik ben de sterke van de familie maar raad eens ik ben ook maar een mens. Ik kan ook niet blijven recht staan soms . En ipv mij dan te steunen krijg ik dingen zoals.
Amai ook goe gezind precies , alst hier ni goe is verstrekte maar e...
Serieus ik word hier gek... Dit is wel allemaal dankzij hun e! Of denken ze nu echt dat ik verdrietig wil zijn? Ik heb alles om gelukkig te zijn! Alleen zij kiezen voor hun hel!
En ze zijn in mijn ogen heel egoïstisch maar ik weet ook wel dat een verslaving een ziekte op zich is.
Als ik iemand zie roken of ik zie sigaretten liggen, dan gaat mijn hart ook sneller tekeer . Wat zoiets lelijk en stinkend teweeg kan brengen. Het is moord en zelfmoord ze nemen niet alleen hunzelf mee in de dood maar nemen ook geliefden mee in hun kist eeuwig verdriet is nog veel erger dan dood zijn.
Pff ik wou dat ik mijn ochtend met een positiever berichtje kon beginnen maar het is nu zo.
Ik hou mij vast aan de gedachte dat ik wel mijn kind een gelukkig leven zal geven zonder een hulpeloze moeder te zijn.
Hoi Koffertje,
tjonge wat een blijde tijd zou moeten zijn voor je, je verwacht een kindje, is nu een tijd vol spanning en verdriet. Je kunt dus niet genieten van je zwangerschap.
En dan machteloos moeten toekijken dat je moeder toch weer gaat roken. :?
Maar meis, neem het haar maar niet kwalijk, want verslaving is een ziekte en ze heeft kennelijk de kracht niet meer om te stoppen. Dat vergt veel geestkracht en dat heeft ze niet meer.
Zou het nog iets uitmaken nu, wat betreft haar ziekte? Ze is al zo ver weg.
Op een zeker moment moet je dan stoppen met vechten, niet alles in het leven kun je sturen of heb je invloed op. Dan is het het beste als je de situatie maar accepteert zoals die is.
Moeilijk moeilijk, maar probeer de laatste weken je nog te concentreren op je aanstaande bevalling.
Misschien dat je daar vreugde uit kunt putten, en anders denk ik dat een stap naar de psycholoog wel een wijs idee is.
Je zult toch ergens je verhaal een keer kwijt moeten, anders verdrink je er nog in.
En je zult er ook moeten zijn voor je kindje.
Ik wens je heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jou.
Thirza
Dankje Tirza voor de reactie.
Ik heb toch nog ergens die hoop dat ze die longtransplantatie gaat krijgen.
En die hoop laat ik toch nog niet los. ( al heb ik wel in mijn achterhoofd dat het helemaal mis kan lopen) maar daar zal ik mij moeten bij neerleggen. En dit zal bij mij ook een plaats moeten krijgen dan.
Ik ben niet altijd verdrietig ,en ik kijk enorm hard uit naar dat nieuw leven, mijn koffer staat al weken klaar *)misschien heb ik dit wel moeten meemaken om als moeder de juiste beslissingen later te nemen voor mijn eigen kinderen, wie weet had ik anders misschien zelf gerookt .
En in te zien dat verslavingen niet zomaar verslavingen zijn, dit is een ziekte en dit is zelfs erfelijk en ik ga er alles aan doen om het goede voorbeeld te geven, dus dat is dan ook weer positief meegenomen.
Er zijn veel kinderen met een zieke moeder of vader of waarvan de ouders plots zijn overleden door een ongeval.
Dit hoort nu eenmaal bij het leven denk ik. Ik probeer mij daaraan op te krikken dat ik niet de enige ben.
En dat ik gewoon nu nog moet genieten van de tijd die ik met mijn moeder en familie heb, want die is kostbaar niet enkel door de ziekte want morgen kan het misschien met mij ook gedaan zijn.
Bedankt voor de steun het is niet makkelijk maar ik ben niet de enige, we moeten elkaar en onze familie graag zien ondanks alles er voor elkaar zijn. Want geen enkele strijd ik gemakkelijk ook niet (zeker niet )als roker.
Ik hoor vaak- ach ja je hebt er zelf voor gekozen om te roken dus je hebt er zelf voor gekozen om nu af te zien.
Dit maakt mij heel kwaad. Verslavingen komt het vaakst voor bij de zwakke mensen , de mensen die het meest al hebben afgezien het is een ziekte door de maatschappij gecreëerd want zij verdienen hier het,meeste aan. Uitschakelen van zwakke maar daarom niet minder belangrijke mensen. Goede mensen die geen vlieg kwaad zouden doen maar in de val zijn gelopen van de maatschappij die letterlijk hun brood verdienen met de dood van een ander.
X
Ach lieverd, voor een transplantatie moet je moeder wel in een redelijke conditie zijn. Maar je moet altijd hoop blijven houden, dat is goed.
En je mag best heel verdrietig zijn hoor, je hoeft jezelf niet "op te krikken", zoals je dat noemt, laat het verdriet gerust toe. Het is niet niks om je moeder zo ziek te zien.
En dubbel moeilijk als je zwanger bent.
En ja probeer ondanks het verdriet, ook maar te genieten van de nabijheid van je mamma. Je kunt nu haar hand nog vasthouden, haar knuffelen.
Dankje Tirza .
Ik probeer dat verdriet toe te laten maar ook nog de goede momenten. Momenteel is haar conditie idd niet goed :-( maar toch blijf ik hopen.
X
Hallo Koffertje, ik wil je heel veel sterkte wensen met alles rondom jouw moeder. Ik ben onder de indruk van jouw verhaal. Kan me heel goed voorstellen hoe erg het is om je moeder zo te zien.
Ik hoop dat er snel iets van verandering komt voor jullie.
Goed om te lezen dat je ook van je zwangerschap geniet.
Hou je taai!!!
Hallo koffertje,
Goh ik vind dit zo erg voor je!misschien dat het wel eens tijd wordt om met je vuisten op tafel te slaan en jouw ding eens te zeggen?Dit kan je niet blijven volhouden,geloof mij...
Het wordt tijd dat je JOUW leven gaat leiden zoals jij het wil...
Heb je jouw moeder als eens wat artikels laten lezen over copd?Misschien dat de harde waarheid haar wakker schud?ik denk maar mee he,bij mijn moeder heeft het ook lang geduurd en ze is nu gestopt in juli van dit jaar...veel te laat natuurlijk,zij zit in haar eindstadium.
Ik wens je veel sterkte en moed toe en veel geluk met je kindje!
Wat een triest verhaal Koffertje. En wat een achtbaan van emoties, je zwangerschap, je zieke moeder, de naderende bevalling.
Ik wil je veel sterkte wensen met alles en een goede bevalling. Hopelijk zullen mensen uit je omgeving ook eens een helpende hand bieden.
Ik kan dat niet begrijpen:
Als je copd patient bent,stop dan met roken!!
ik ben al + 2jr gestopt,mijn stok (copd)achter de deur,om nooit niet meer te roken.
Maar als ze niet wil stoppen,dan zitje met een probleem.