Ten einde raad moeder met copd

Hoi allemaal,

Ik zit hier al erg lang mee, maar ben nog nooit met mijn verhaal naar buiten gekomen .
Ik heb via de huisarts al wel naar een psychologe gestuurd geweest omdat het mij heel erg zwaar weegt maar die stap is voor mij erg groot.

Er zal vast wel iemand in ongeveer dezelfde situatie zitten en ik vraag mij steeds af hoe ik hier mee moet omgaan. Tips zijn dus zeer welkom.

Mijn moeder is 48 en heeft ongeveer 6 jaar de diagnose copd, ik ben momenteel 27 jaar en in verwachting van mijn eerste kindje . Nooit gerookt!

Nog geen 3 weken gelegen heeft mijn moeder weer maar eens in het ziekenhuis gelegen , infectie en opstoot. Snakkend naar adem in de ambulance snakkend naar adem op spoed jullie zullen het wel herkennen daar zit je dan machteloos. Als dochter naar een hulpeloze moeder te kijken het vreselijkste moment van je leven iemand die je super graag ziet zien doodgaan happend en roepend naar lucht terwijl je er naar toe kijkt, je kan niks doen! Ombeschofte ambulanciers. Je blijft rustig want je weet dat het helemaal niets uithaalt roepen naar de verpleegsters dat ze sneller moeten zijn of smekend naar elke dokter vragen voor een medrol spuit. Soms denk je zelfs beter dat het gewoon kan stoppen . Dan denk je ga aub nu maar dan ben je van de pijn af.

5 dagen intensieve daar lag ze de eerste nachten lag ik wakker ze dreigen om te intuberen , ik wist van de vorige opstoot dat dit niet veel goede kan voorspellen. De dokter had ons gewaarschuwd . Je moet stoppen met roken want als het nog erger word gaan ze intuberen en als ze dat doen kom je nooit levend van de beademing want je longen zijn te slecht. Ik leg de verplegers dit uit met hand en tand . Aub niet intuberen want dan haalt ze het niet . Bel mij eerst voor je gaat intuberen. Omdat ze op intensieve ligt mag ik haar maar 2 keer per dag bezoeken op bepaalde uren. Ik krijg een paniekbericht van mijn moeder ze gaan intuberen Mijn hartslag stijgt ik bel mij. Tante en we gaan samen naar spoed . Daar ligt alles klaar om te intuberen maar ze hebben het nog niet gedaan . Maar door de stress en spanning die de intubatie stukken die mijn moeder ziet liggen krijgt ze telkens weer een opstoot. Ze weegt nog maar de helft van wat ze ooit woog , haar spieren in haar benen zijn weg , ze heeft ook die dons in haar gezicht die anorexia patiënten krijgen ze is vel over been. Ze weegt voor de moment nog geen 40 kg meer terwijl ze vroeger een harde stevige vrouw van wel 65 kg was.

6 dagen intensieve alles gaat terug beter , de angst ebt weg. Ze is nog maar eens net over het poortje gekropen ( ze heeft nu al 6 jaar minstens 2 x het ziekenhuis gelegen voor opstoten, in het slechtste jaar lag ze er 5 x) telkens moest ik de ambulance bellen de laatste jaren telkens was het kantje boordje . 1 x zei de dokter zelfs dat ze het niet ging halen. De laatste keer in het ziekenhuis vertelde de specialist dat er goed nieuws was en ze dus nog de kans kreeg op een longtransplantatie dus er is hoop!!!!!' En toch....

Telkens weer is ze begonnen met roken! Ik heb alles geprobeerd ik heb haar gesteund . Kwaad geweest medelijden gehad . De dokter zegt dat het haar keuze is en dat ik die keuze moet respecteren.
Maar hoe kan ik nu respecteren dat ze haar sigaret boven mijn kind kiest?
Nachten lig ik wakker al huilend , nu zeker ik word normaal gezien binnen 2 weken moeder.

Daarbij heb ik ook nog andere factoren die mij erg ongelukkig maken mij broer heeft ook een verslaving en ik zal het zo zeggen hem kan het niet veel schelen allemaal dus dankzij hem geraakt zij ook aan de sigaretten . Hij kan er zelf ook niets aan doen heeft een nah niet aangeboren hersenletsel ( agressiebuien -- hij kan er niets aan doen)maar is soms volgens mij gewoon heel egoïstisch zo heb ik hem een keertje opgebeld met de vraag of hij mij kon komen halen in het ziekenhuis omdat ik net met de ambulance met onze moeder naar daar was gebracht antwoorde die nu niet ik slaap nog en hing de telefoon op. ( ze zijn nu wel via een revalidatie bezig met hem , heel kort ook waarom onze situatie hier thuis dus ook niet al te makkelijk is)

Ik zit soms zo diep in mijn negatieve gedachten . Enkel mijn tante weet dat mijn moeder nog rookt ik vertel niemand hier iets over omdat ik mij schaam en ook ergens omdat ik niet wil dat de mensen gaan wijzen met een beschuldigende vinger naar haar ook omdat ik ergens zoveel medelijden heb met haar. Ze heeft het echt al niet makkelijk gehad in haar leven.
Maar het maakt mij ook heel vaak verdrietig en kwaad want in dat opzicht heeft zij ook totaal geen medelijden met mij . Integendeel als ik mij vader vertel in een opwelling dat ze gerookt heeft krijg ik het verwijt dat ik dat verzin en ik een drama queen ben ( terwijl mijn man het duidelijk ook rook)

Ik kan echt niet begrijpen dat ze ons dit blijft aandoen, daarstraks had ze gerookt ik rook het echt 100 procent zeker en toch blijft ze ontkennen in alle kleuren en talen - dan zegt ze dat het mijn broer wel zal geweest zijn terwijl die al 3 uur lag te slapen. Soms zo erg dat ik echt aan mezelf begin te twijfelen . Ik wil mijn kinderen dit nooit zelf aandoen dit is echt het ergste wat je iemand kan aandoen dit doe je zelfs je ergste vijand niet aan. Ik heb geregeld harde buiken nu ook weer. Gewoon de stress mijn man probeert mij te troosten en is ook 1 van de weinigen die mij begrijpt . Ook omdat ik dus niemand vertel over het blijven roken. De laatste keer heeft mijn tante het mijn vader verteld dat mijn moeder nog stiekem rookt omdat die vond dat hij dat moest weten. Ik heb hem dat bespaart altijd ook omdat ik ergens wel dacht dat hij dat wist maar de pijn niet aankon en dat probeerde te verdringen dus dan begon ik daar ook niet echt over ( verstaat iemand dat) . De laatste tijd is hij heel depressief hij is helemaal niet mer goedlachs zoals vroeger . En hij word de Peter van mijn kindje . Ik heb ook het gevoel dat niemand blij is met de komst van mijn kindje.

Er zij momenten en dagen dat alles hier thuis goed gaat en ons gezin bijna normaal lijkt. Maar de depressieve grimassen van mijn vader of agressieve buien van mij broer of de "wandeltochten" van mijn moeder / sigaretluchtjes doen die situatie van goed naar heel slecht dalen.

Nu word ik zelf moeder . Mijn,gezond verstand zegt dat ik aan mezelf en mijn kind en mijn man moet denken en dat ik het probleem bij haar mijn broer moet laten want ik kan er toch niks aan doen.

Mijn hart ziet mijn moeder en grootmoeder van mijn,kindje binnen 3 maand terug op sterven liggen ik die er heen moet om haar te helpen ik was al aan het denken ik zou morgen de dokter bellen voor naar een ontwenningskliniek te gaan ik moet toch alles gedaan hebben om haar te helpen!! Ik kan haar toch niet laten sterven zonder alles geprobeerd te hebben???

Sorry voor mijn superlange tekst .
Ik heb zelfs nu nog niet alles verteld denk ik, ook 1 van de redenen waarom ik niet naar een psychologe zou gaan mijn verhaal blijft precies duren, ik heb de kracht niet om dit in levende lijve mondeling en dus. Iet zoals nu getypt te vertellen aan iemand . Laat staan dat ze me geloven.

Het moest er op 1 manier uit . Ik hoop echt dat iemand de juiste oplossing heeft voor mij want ik zou mijzelf nooit iets aandoen maar ik wil gewoon gelukkig zijn met binnenkort mijn baby en mijn man en liefst een gezonde oma en opa en broer :-s maar ik zie het helaas op deze moment niet zo rooskleurig ze doen hunzelf de hel aan en momenteel leef ik in hun hel terwijl ik weet dat er een beter leven nog kan zijn . Waarom willen ze mij niet geloven.

Nogmaals sorry voor de lange tekst ik hoop echt op een reactie dit zou echt zo lief zijn nu  ;( :?
Dankje voor elke reactie alvast

Hulpeloze toekomstige mama :@