erg angstig na diagnose copd

Hallo Christie, om ff op jouw vraag terug te komen, je vroeg of er direct na te zijn getopt met roken, een verbeterde longfunctie te zien zal zijn, nou volgens mij niet hoor, daar moet volgens mij nog wel enige tijd overheen gaan eer er verbetering te zien zal zijn.

En je vroeg hoe het met mij gaat, nou om eerlijk te zijn gaat het sinds eind 2005 bergafwaards..., ik gebruik weer heel veel medicijnen , iets wat ik jaren lang niet nodig had.., ik heb naast de astma ook oa hooikoorts en een chronische rhinitis en andere allergien.., en daarvoor gebruik ik puffers en tabletten en sprays.
Ik ben afgelopen maandag bij de LA geweest en ik heb andere puffers gekregen, en nu hoop ik dat het weer beter zal gaan.  :Y

En hoe ik er mee om ga, nou ik heb al astma vanaf mijn geboorte... en ik lag helaas veel te vaak in het ziekenhuis.., en ik heb het er soms zelfs nu nog heel moeilijk mee, maar zoals ik al zei, ik neem een voorbeeld aan mijn vader, en dan relativeer ik mijn astma ..., maar dat lukt me de laatste tijd steeds minder goed, want ik heb de laatste tijd meer klachten..., maar goed ik hoop echt dat ik weer in een betere conditie kan komen, en ik wil ook graag wat aan mijn gewicht doen, want ik denk dat gewicht ook een grote rol speelt, ik zou graag weer het hardlopen oppakken, maar dat zal de eerste tijden nog niet gaan helaas..., want ik kan slecht tegen koude lucht en mist enzo.., maar ik probeer wel meer te gaan fietsen, met m,n pa

Ik hoop dat het met jou ook weer snel beter zal gaan  ^O^

Hoi Christie,

Ik wil ook even reageren op je berichtje. Ik ben ook 52 en heb ook longemfyseem. Op dat moment staat de wereld stil waar jij je bevindt en alles er omheen draait. Zo heb ik het ervaren. Het was 1993 toen de diagnose werd gesteld en ik ben nu 13 jaar verder en zie nu gelukkig toch de zon wel weer schijnen hoor.

Ik hoop, dat jij na deze periode ook een periode zult krijgen, dat je ermee om kunt gaan.

Groetjes Ina.

Christie, ik hoop voor je dat je dankzij de medicijnen een beetje tot rust kan komen. Ik probeer zelf mijn leven weer op te pakken na weken ziek te zijn geweest. Ik zal dan ook niet uitvoerig schrijven hier maar wil toch even zeggen dat ik met je meeleef en de ontwikkelingen volg.

Liefs,

Naomi

Hoi Ina,
dank voor je berichtje en je steun. Als ik het goed begrijp was jij 39 toen longemfyseem vastgesteld werd? Wat jong. Ik had altijd een beeld van longemfyseem dat oude mensen dat kregen. De wereld staat inderdaad even stil voor mij. Wat heeft jou geholpen om er emotioneel mee om te gaan, hoe heb jij dat aangepakt? Gaat het goed met je nu?
groetjes,
christie

Hoi Grunger,

ik hoop dat het snel weer beter met je gaat. Mijn zus heeft ook asma, ook van kinds af aan. Ik hoor haar er eigenlijk nooit over, zij heeft ook de puffs en krijgt deze steeds op herhaling van de huisarts. Een longspecialist, daar gaat zij eigenlijk nooit naar toe. Wat je gewicht betreft, zal zeker schelen, want dat doet het toch altijd als je wat minder weegt. Ik weet niet of je echt zwaar bent, ik begrijp dat je best sportief bent, je jogt normaliter ook? Wat is het toch leuk om te lezen hoe je over je vader praat. Ik merk uit je reacties dat je vader een hele grote rol speelt in je leven. Ik neem ook een voorbeeld aan mijn ouders, die hebben ook hun lichamelijke gebreken, maar ze roeien met de riemen die ze hebben en zijn haast altijd vrolijk. Ze rijden alletwee in een scootmobiel en gaan er iedere dag op uit.

Vanmiddag ga ik weer naar de dokter, ik wil nog een uitgebreid gesprek hebben en een verwijzing naar de longarts. Ik heb net acupunctuur gehad en voel me gelukkig iets rustiger, maar over het algemeen gaat het emotioneel slecht. Ik loop zelf erg veel, dat is het enige wat me een beetje rust geeft.

liefs,
christie

Christie bedankt voor je zorgen ;) ja het klopt dat mijn ouders een grote rol in m,n leven spelen en mijn ouders gaan ook vaak samen er op uit, mijn ma in de electrische rolstoel en m,n pa op de fiets(ik krijg hem niet op een scootmobiel)  ;)

En joggen, nee daar doe ik niet aan, dan zou ik na 100 meter aan de beademing moeten..., maar ik heb het vroeger wel gedaan, maar ik hoop dat mijn astma snel onder controle zal komen, zodat ik weer wel aan m,n conditie kan werken, en of ik zwaar ben?, ja veel en veel te zwaar... en das nog een reden om niet te kunnen hardlopen..., ik weeg ruim 114 kilo.. das dus veel te zwaar kan ik wel zeggen...

En ja Christie lopen geeft mij ook rust, en ik wil het dan ook zeer graag weer oppakken..

Ik hoop dat je ondanks alle zorgen, toch nog de zonneschijn zult kunnen zien ^O^

[Hoi Grunger, ja, je bent wel een beetje te zwaar. Mijn vader weegt zo'n 160 kg en ook mijn zussen zijn aan de zware kant. Ik zelf heb op dit moment problemen met mijn gewicht, ik ben behoorlijk afgevallen en mijn gewicht is nu te laag. Dát kan natuurlijk ook een probleem zijn. Door het lopen val ik natuurlijk nog meer af. Maar goed, ik neem aan dat dat wel weer bij zal trekken. In het algemeen worden mensen zwaarder van antidepressivagebruik. Ik heb vanmiddag een verwijzing gekregen voor de longarts én een verwijzing naar de psychiater, dit in verband met mijn angststoornis, die mij dag en nacht plaagt. Normaliter ben ik een ""sterke"" vrouw, maar door de depressie zijn de angstgevoelens meer aanwezig en ik heb er zelf geen vat op, het lukt me niet het te doorbreken.
Jammer dat je niet in de buurt van amsterdam woont, hadden we misschien op een gegeven moment samen kunnen lopen. Alleen is wel prettig, ik kan het doen wanneer ik wil, maar samen met iemand, is misschien toch leuker. Ik hoop dat als je alles onder controle hebt, er inderdaad werk van gaat maken, van dat lopen en daardoor misschien ook meer vat krijgt op je gewicht.
Hartelijke groet,
christie

Hoi Christie, ja das inderdaad jammer dat we niet samen kunnen lopen, dat zou wel zo gezellig zijn inderdaad, maar goed ik heb wel een goede kameraad hier die er ook weer aan denkt om het lopen weer op te pakenhij heeft geen astma maar dat maakt niets uit, hij heeft veel begrip voor mijn situatie ;)

Ik wil vragen aan de longverpleegkundige of ik mischien op een of ander dieet kan, want ik wil inderdaad wat aan dat gewicht doen...

Groetjes, H.J.

Hoi Christie,

Sorry, dat ik nu pas reageer, maar het gaat even wat minder nu. Waar ik heb geleerd ermee om te gaan, is in een revalidatiecentrum. Ik zat letterlijk en figuurlijk achter de geraniums en dat kon niet de bedoeling zijn, als je 46 bent, want dit was in het jaar 2000. Ik ben erin gegaan als een bang schuw vogeltje, zo is het letterlijk opgeschreven en eruit gekomen, als een heel andere vrouw.

Thuis moet het natuurlijk ook stabiel zijn en dat was het op dat moment ook wel, dus steun en revalidatie heeft mij heel goed geholpen.

Ik hoop, voor jou dat het ook gaat lukken.

Groetjes Ina.

Hoi Christie.

Ik ben een tijdje niet meer hier op het forum geweest. En ik las jou verhaal vandaag en wou daar toch even op reageren, ik voel met je mee ik weet wat je mee maakt, heb er zelf heel veel ervaring mee.

Ikzelf heb ook Copd en ik snap je heel goed dat je daardoor angst heeft gekregen, dat had ik ook maar dan wel ver na de diagnose, dat was in 1995 mijn longarts vertelde me toen dat ik Copd heeft gekregen door roken. Ik ben zelf namelijk wel een nuchter iemand en in het begin dacht ik zal wel los lopen heb daarna zelfs nog 5 jaar langer door gerookt (Met heel veel spijt achteraf maar kan het niet meer terug draaien) , maar na een tijdje…..zeker na het stoppen met roken zijn de probleempjes hard naar voren gekomen. Daar heb ik me zeker door heen moeten worstelen want het is zeker geen pretje om elke nacht wakker te liggen. Zodra ik ging liggen  begon mijn slijm te komen, ik lag dan steeds te kuchen en kreeg het benauwd en dat was heel eng. Ik kon er elke nacht niet van slapen. Ikzelf had vroeger ook een gruwelijke hekel aan die medicijnen ik was dus super eigenwijs om niet naar de dokter te luisteren. Dat doe ik nu écht wel,  :Y want ik had toen wel een fikse longontsteking op gelopen daardoor.En dat kan je voorkomen door ze goed in te nemen. Dus ben daarna heel goed naar mijn arts gaan luisteren en sinds dien ik mijn medicijnen op tijd in neem voel ik me een stuk prettiger, ik neem ze elke dag trouw en op tijd in, is zeker zo belangrijk. Maar je moet inderdaad het wel zeker weten dat je Copd heeft, je longarts kan jou die zekerheid geven met onderzoekjes.

Nu na zoveel jaren, heeft wel even geduurd heb ik m,n  plekje gevonden om er heel goed mee om te kunnen gaan.  Het is zeker wel een heel erg beperkt leventje, maar wat ik zeker zo belangrijk vind is dat ik er zelf wel beter van bent geworden, genezen nee daar hoef ik niet naar uit te kijken het is niet meer te genezen zeg ik eerlijk ik weet dat ook. Het gaat met ups en downs, maar als je heel goed op gaat letten hoe je lichaam reageert op bepaalde dingen en het je moeilijk en benauwd maakt ga dan  eens na voor jou zelf van wat doe ik hiermee. Mijn beslissingen zijn heel erg strak geweest, ik nam zodra ik door had wat mijn benauwd maakte gelijk een beslissing daar ga ik niet meer heen. Het was niet altijd gemakkelijk want ik ga ook graag heel naar feestjes maar waar gerookt wordt nooit meer,  :N want die weg is voor mijn niet meer open dat maakt mijn ziek en benauwd.  ;(
Nou het was een heel verhaal en ik hoop dat je er iets mee kan.
Lees ook mijn verhaal eens op mijn site,http://www.internetmoedertje.nl/ heb je vragen stel ze ik probeer zoveel mogelijk antwoordt te geven wat in mijn vermogen ligt.
En ik wens je veel sterkte ook zeker met je beslissingen want die zijn in andermans ogen kei hard maar voor ons een verademing.   :Y
Hartelijke groetjes van Ria het internetmoedertje