Zelf astma en allergie: hebben jullie nagedacht over erfelijkheid?
18-08-2005 om 17:41 uurHai,
tja, mijn vraag staat eigenlijk al bij het onderwerp. Ik ben 28 en heb astma, allergie, eczeem en hooikoorts. Het zit bij ons in de familie (moeders kant). Mijn vriend en ik willen in de nabije toekomst ;) graag kinderen.
Zijn er hier mensen die voordat ze aan kinderen begonnen hebben nagedacht over de erfelijkheid? Hebben jullie voorzorgsmaatregelen genomen? Welke? En hoe is het nu met jullie en de kinderen?
Ben benieuwd naar reacties,
groetjes,
Loutje
Ik neem het mijn ouders niet kwalijk, die astma is nu eenmaal een feit. Daarbij zag de (medische) wereld er 32 jaar geleden compleet anders uit.
Maar ja, de kwaliteit van mijn leven laat soms sterk te wensen over, dat mag je best weten. Dat zet mij dus ook aan het denken.
Ik krijg bijna het vermoeden dat jullie je aangevallen voelen door hetgeen ik zeg. Dat is niet de bedoeling. Ik spreek alleen mijn zorg en twijfel uit en hoop hier de mening van mede astma patienten en ervaringsdeskundingen te lezen.
Op dit moment voelt het zelfs zo dat wanneer ik 1 kind zou hebben die ook astma heeft, ik dus ook verder geen kinderen zou willen. Ondanks hoe goed kinderen omgaan met hun ziekte e.d, hoe vrolijk ze ook zijn (mijn moeder verteld ook altijd dat ondanks hoe ziek ik vroeger was, altijd vrolijk was. Dit i.t.t tot mijn zus die niet ziek was maar een wat moeilijker karakter had) het best zwaar is voor kinderen.
Het geheel zorgeloos leven is er voor hen niet. Soms zijn het gewoon al mini volwassenen in kleuteruitvoering.
Het is goed om te lezen dat jullie vinden dat kinderen met astma een goed leven leiden en het jullie niet weerhoudt om voor kinderen te kiezen. Dat biedt wat perspectief op het geheel.
Als het jou keuze is om geen kinderen te krijgen vanwege de kans op astma, dan is dat uiteraard jouw goed recht, en de enige juiste keuze, omdat jullie die hebben gemaakt! Maar ik denk dat je er anders misschien later spijt van gaat krijgen als je er niet voor de volle 100% achter staat, maar dat geldt uiteraard voor het kinderen krijgen op zich, als je daar niet 100% achter staat gaat het ook niet werken!
Het is dus wel duidelijk dat je er nog helemaal niet uit bent, maar hoe denkt je vriend er eigenlijk over? Is hij er wel al helemaal uit wat hij wil? En kunnen jullie er ook samen over praten, want het is uiteindelijk een beslissing die je samen neemt, wel of geen kinderen en kan ook grote gevolgen hebben voor de relatie die je hebt, welke keuze er ook gemaakt wordt!
En als je het helemaal niet aandurft: Je zou ook eventueel nog een kindje kunnen adopteren, maar dan weet je dus helemaal niets af van zijn/haar ouders/voorouders en ziektegeschiedenis (of krijg je dat wel te horen? Volgens mij niet...)
Het is in ieder geval goede stof om over na te denken!
Groetjes Martha
ik heb daar eigenlijk nooit zo over nagedacht,maar mijn astmatische brongietis is niks vergeleken bij wat mn dochter heeft
ik zau haar voor geen goud willen missen hoor,tuurlijk is het zwaar maar ja thats life we proberen er samen het beste van te maken met de ups en downs
maar volgens mij heb je dat met alles in het leven wel..............
afgelopen week is mijn oma overleden,op haar crematie sprak ik tantes die ik 11 jaar niet had gezien
dus toen hebben we het ook over marielle gehad wat blijkt nu dus(heb ik nooit geweten) dat mijn oma vroeger als kind heel erg astma heeft gehad
een van mijn tantes een hele lage longfuncktie heeft sinds haar geboorte
ook al had ik dit geweten het had mij er niet van weerhouden om kinderen te krijgen.
liefs ukkie
Mijn vriend en ik kunnen er samen heel goed over praten. Maar voor dat hij mij leerde kennen had hij geen enig idee wat het hebben van astma in hield.
Hij ziet en hoort nu aan mij wanneer het mis is. Dat is heel erg fijn aangezien het toch wel een beetje het type ben van 'niet zeiken, maar doorgaan'. (totdat ik neerval....)
Hij vindt het vooral erg en voelt zich machteloos wanneer ik me zo beroerd voel. Hij vraagt altijd 100x 'kan ik iets voor je doen lief'.
En mijn standaard antwoord is dan 'ja, nieuwe longen' ;)
De 'angst' zit hem vooral bij mij. En dat is logisch want ik weet hoe het voelt.
Ik heb veel ervaring met kinderen door mijn ervaring op Kinderdagverblijven e.d dus wat dat betreft ben ik niet bang en weet ik (hoe arrogant dat misschien ook mag klinken) dat ik een goede moeder zal zijn. Het zit hem meer in het astma gebeuren. Eigen kinderen zijn anders, daar ben ik me van bewust, maar ik ben geen groen blaadje die in paniek raakt wanneer een kind een huilbui o.i.d heeft.
Ik blijf gewoon lekker meelezen met jullie ervaringen en misschien dat mijn angst minder/anders o.i.d wordt.
Ach, jij hebt ook al zo'n lief mannetje ;)
Leuk joh, ik werk ook in de kinderopvang en kan ook onderhand mijn eigen opvang gaan beginnen, met 3 kids van mijzelf *O*
Kijk jij maar goed naar je broertje want die heeft je nog veel te leren! Hetzelfde geldt voor mijn lieve zoontje van 3 jaar, ook met astma en altijd vrolijk. Hij leert me dat het allemaal wel goed komt en ik me niet zo druk moet maken om dingen die nog komen gaan. Take one step at the time! ;)
Dank voor je lieve bericht Teigetje. Het doet me goed.
Ik houd jullie op de hoogte van onze hersenbrekers/spinsels en beslissingen omtrent kinderen..... :+
Hoi
Wij hebben een zoontje van 3 die astma heeft. Hij is de middelste van 3 kids.
Zowel mijn man en ik hebben geen astma-klachten en toch heeft een van onze kids astma.
Dit heeft ons er echter niet van weerhouden om een derde kindje te krijgen.
Succes met beslissen.Is niet makkelijk
gr
Americo O+
Weet je wat ik denk dat je door dat je tegenwoordig die keuzes allemaal kunt maken het leven een stuk ingewikkelder is geworden. Mijn ouders kregen gewoon kinderen. Ik was twee dagen oud en had al longonsteking. Maar je nam de dingen zoals ze kwamen. En wat ik hier ook al eerder las het karakter speelt een grote rol of je door je ziekte ongelukkig bent of niet. Ken mensen die helemaal niet ziek zijn en zeer ongelukkig zijn en zelf weet ik niet beter dan dat ik steeds ziek ben. Heb een lijf dat van alle kanten niet goed functioneert maar toch geniet ik van iedere dag van de kleine dingen in mijn leven. Ik denk dus zelf dat het natuurlijk is dat je je voortplant. Dat een vrouw op een gegeven moment de kriebels krijgt en dat als dat gevoel heel sterk is het heel normaal is dat je dan een kindje krijgt.
Heb het ook nog even aan mijn dochter gevraagd en ook die zou wel opnieuw geboren willen worden. Zegt wel dat ze soms boos is omdat haar zus niets heeft en zij alles maar ook zij vind dus dit leven de moeite waard.
Volgens mij ben ik dus weer een beetje warrig maar ik denk zelf dat het gewoon natuurlijk is dat je kinderen krijgt en dat je doordat je tegenwoordig zoveel kunt kiezen het leven er alleen maar moeilijker op word.
Haleluja *O*. Noem mij maar ouderwets, maar ik denk er precies hetzelfde over. Tegenwoordig zijn er zoveel keuzes en onderzoeken dat je door de bomen het bos niet meer ziet... Er zijn gelukkig nog steeds dingen die je 'gewoon' overkomen (en ook al zijn die niet altijd even fijn, ik ben van mening dat alles gebeurd met een reden).
Hoe zit dat dan voor vrouwen die nou juist geen kinderen KUNNEN krijgen?
Wat moeten die met die drang?
Dit is nu eenmaal hoe het leven in elkaar steekt, keuzes, maar ik moet wel zeggen dat andere dingen me heel erg kunnen overkomen. Dus mijn leven bestaat gelukkig niet alleen maar uit het nemen van keuzes.
Soms moet je dingen ook laten overkomen ;)