Weer op de spoedeisende hulp
11-12-2005 om 17:43 uurhallo allemaal
we hebben helaas weer een heftige nacht met onze marielle achter de rug
gisterenmiddag begon ze weer te kuchen dit werdt stedds erger dus we zijn om de 3uur gan vernevelen
gisterenavond is ze na slapen bij frans bauer naar bed gegaan
mijn vriend ging een half uurtje erna douchen en kwam mij halen
ga maar even bij haar kijken wand denk dat ze medicijnen nodig heeft
boven aangekomen schrok ik me lam
ze hapte naar lucht en stikte dus bijna
we hebben meteen weer vernevelt dit hielp dus helemaal niks het werdt aleen maar erger
omdat we de deur plat lopen in het ziekenhuis heb ikdie meteen gebeld,ja we konden komen
ik heb gezegt haar zo niet zelf te gaan vervoeren tis ruim een half uur rijden en dat zag ik niet zitten
we moesten meteen 112 bellen en dat hebben we ook gedaan
de tijd van het wachten was verschrikkelijk het was maar 10minuten maar het leken wel uren en ik had echt het gevoel dat elke minuut de laatste kon zijn
in de verte hoorde we de ambulance al aankomen marielle riep mama laat ze opschieten ik red het niet
toen ze er waren vloog er een meteen naar boven en die schrokken flink
ze kreeg meteen weer een verneveling en zuurstof en werdt aangesloten op de monitor
en ja ze moest mee naar het ziekenhuis,kees bleef thuis en ik ging mee de ambulance in
met sirene waren we in 10minuten in het jkz daar stonden ze ons al op te wachten en kreeg ze nog een verneveling en werd ze eindelijk rustig
na overleg met de artsen is er besloten haar voor 3dagen prednison te geven,echt blij was ik er niet mee
maar het was dat of elk uur vernevelen en dat is ook niet goed
nu is ze weer thuis en redelijk stabiel
bij mezelf komen nu alle emoties los het beeld van haar raak ik nog even niet kwijt komt wel weer goed ,tis effe allemaal teveel de laatste tijd
morgen even contackt met r eigen longarts opnemen hoe nu verder
ik hoop dat dit toch echt de laatste keer was :Y
jeetje jeetje jeetje wat een heftig verhaal zeg....krijg het er koud van....gelukkig gaat het nu weer wat beter met haar maar ik kan het me maar al te goed voorstellen dat de emoties er nu pas uitkomen bij jou....het is bij mijn dochtertje gelukkig bijna een jaar geleden dat ze voor het laatst opgenomen is geweest maar ook ik heb het beeld van een naar lucht happend kind nog altijd op mijn netvlies gebrand....en ook ik herken het dat de emoties er naderhand pas uitkomen als je kind het zo moeilijk heeft ben je alleen daar mee bezig pas later komt de klap....nou ik wens jullie echt ale het beste en hoop dat ze na de prednison kuur snel opknapt!!!!!
p.s wat ik me afvroeg was hoe oud je dochter is....mijn dochter is nu 5 en ik ben echt bang hoe zij gaat reageren als ze weer eens een zware aanval krijgt....toen ze 4 was had ze het niet echt door en antwoorde ze op de vraag of ze het banauwd heeft altijd standaard met nee en liet ze alles rustig over haar heen komen....nu beseft ze het meer en lijkt het me ook heel eng voor haar als ze opeens moet vechten om adem te halen.
hoe gaat jou dochter daar mee om????
mijn dochter is 12jaar,weet sinds twee jaar pas dat ze astma heeft
toen ze jonger was heeft ze ook aanval op aanval gehad reageerde hier erg emotioneel op
wilde het ook altijd voor ons verbergen
nu ze aan puberen is is ze aleen maar erg boos op haar lichaam wat haar keer op keer in de steek laat
Hoi Ukkie,
Wat een rot ervaring moet dat zijn voor Marielle en jou. Ik word er even stil van.
Ik hoop met je mee dat dit de laatste keer was, maar daar kun je natuurlijk niet zoveel over zeggen.
Kan ze een aanval niet aan voelen komen of is de aanval zo heftig dat ze er met haar eigen medicijnen niet uitkomt? Het klinkt behoorlijk akelig allemaal.
Veel beterschap gewenst voor Marielle.
Groetjes
Hilde
hoi hilde
ze voelt het wel aankomen daarom zijn we ook om de 3uur gaan vernevelen,maar vaak helpt dat al niet meer,morgen dan wil ik doit wel met haar longarts bespreken want dit wil ik echt nooit meer meemaken
Hoi ukkie,
Sorry had daar even overheen gelezen denk ik. Wat erg dat het om de 3 uur vernevelen dan niet helpt, misschien heeft ze wel een hogere dosis nodig ofzo. Ik hoop dat de longarts jullie kan helpen, want dit lijkt me echt verschrikkelijk om mee te maken.
Liefs
Hilde
Afschuwelijk dit verhaal, ik moet er meteen aan denken
dat het met ons zoontje drie weken geleden is dat het weer mis was.
We hebben geen 112 hoeven bellen, we konden hem zelf nog vervoeren.
Hij heeft wel die nacht en halve opvolgende dag om het uur moeten vernevelen
en een prednisonkuur van vijf dagen. Wij kunnen ons goed voorstellen hoe jullie
je voelen, heel veel sterkte ermee en hopelijk knapt jullie dochtertje
heel snel weer op.
Groetjes Jill
Hoi ukkie!
:-\ :-\ :-\
jeetje wat erg...ik schrok al toen ik de titel van dit topic zag... :X de rillingen liepen me letterlijk over het lichaam toen ik jullie verhaal las...ik doe er nu ook al 10 min over om iets 'goeds' te schrijven. het enige wat in me opkomt is dat ik jullie heel veel sterkte wil wensen en hou ons op de hoogte!
Een dikke knuffel voor marielle en ook natuurlijk voor jezelf!
Liefs Nina
hoi ukkie,
ook ik weet absoluut niet wat ik moet schrijven( kreeg t helemaal koud toen ik je verhaal las en weet eigelijk niet wat ik moet zeggen) wat erg!!!! snap dat dit heel emotioneel voor jullie is!!! ben zelf gelukkig nog nooit met de ambulance naar het ziekenhuis gemoeten alleen dat al lijkt me een vreselijke ervaring!
heel veel sterkte en succes toegewenst en ik hoop dat je zoiets niet meer mee hoeft te maken!
liefs susan
ik had net jullie verhaal gelezen toen we zelf in dat schuitje kwamen.
STERKTE
Rianne
He getsie Ukkie, wat afgrijselijk!
Heel veel sterkte en ik hoop dat je meisje snel opknapt!!!
Liefs Martha