vgl met leeftijdsgenoten

Hallo allemaal,

Het is inderdaad niet makelijk om aan andere uit te leggen wat je voelt, ook ik loop daar vaak tegen aan.
Je voelt je machteloos, maar je kan er weinig aan veranderen.

Daarnaast heb ik de afglopen periode, wederom weer gemerkt wie m'n echte vrienden zijn en dat zijn er bar weinig.

Ik vind het fijn dat we er hier met z'n allen er over kunnen praten en ervaringen uitwisselen.

Jullie allemaal ook heel veel sterkte.

Groetjes Rachel

Hebben jullie dat ook? Dat je soms zo boos word van reacties van leeftijdsgenoten?

Vandaag had ik een tentamen reanimatie (ik studeer verpleegkunde). En ik had vandaag net een hele hele slechte dag. Ik was erg verkouden en benauwd en met een beetje stress voor je tentamen erbij en dan gaat het fout bij mij. Was erg benauwd en buiten adem. Toch maar geprobeert te reanimeren. Maarja reanimeren is zwaar, dit was dus niet gelukt. Hier baalde ik erg van. Ik liep het toetslokaal uit om te vertellen aan mijn klasgenoten dat ik het niet gehaald had, merkte een klasgenoot van me op: "Ja logisch dat je het niet gehaald hebt. Ja hoe kun je überhaupt verpleegkundige zijn als je niet kunt reanimeren als iemand voor je voeten neervalt?"

Van zulke opmerkingen word ik zo boos! Er zijn andere manieren in een ziekenhuis om iemand te beademen (ambuballon). En het gaat niet elke dag zo slecht met me. En dacht dat ik wel wat meer medeleven kon krijgen van een aankomend verpleegkundige..

Sorry maar moest even mijn verhaal kwijt. Wordt soms zo boos van reacties van anderen.

Ik begrijp het heel goed hoor,
vandaag ook weer een goede vriend van me die echt een rotopmerking maakte.
Ik was vanaf het ene gebouw van school naar het andere gefietst want ik had mentorles maar ik wás al benauwd en werd dus alleen maar benauwder,
kom ik aan, bleek dat ik weer mocht gaan omdat ik voor niets gekomen was. dus ik zeg zo verontwaardigd: heb ik daarvoor helemaal lopen fietsen? kan ik nu weer naar huis zeker?
Zegt die vriend van mij zo: Halloo, doe eens normaal! weet je hoe 'n klein stukje jij moet fietsen naar huis (hij heeft gelijk, ikw oon heel dichtbij) ik: ja maaar ik ben al kapot van het fietsen naar hier. Hij: poe poe helemaal naar hier toe zeg! Wat ver weg, en dan nu ook nogheeeeeeelemaaal naar huis! Ik zo keihard: wil je ruilen?! waarop hij niet veel zinnigs meer te antwoorden had.

Hij begreep het gewoon neit, echt irritant gewoon. terwijl ik van hem wel wat begrip had verwacht.
Alsof ik er wat aan kan doen, ik vind het al niet leuk dat dingen nu gaan zoals ze gaan./

Hey Iris,

vervelend hé die opmerkingen.... en zeker als ze komen van iemand bij wie je het echt niet verwacht.
Ik heb een vriendin die ook astma heeft, maar een milde vorm en ze is eigenlijk perfect onder controle. Dit jaar heeft ze het maar een keer benauwd gehad en dat was omdat ze op eigen houdje met medicatie was gestopt. Nu heb ik op school een bijzonder statuut gekregen wat inhoudt dat de proffen wat meer begrip tonen als je vaak afwezig bent (je moet wel nog steeds een ziektebriefje meedoen natuurlijk) en af en toe kan je een vervangopdracht krijgen of een examen uitstellen. Nu merkte zei heel droog op, jaaaa zeg ik heb ook astma, kan ik dan ook zo'n statuut krijgen? Toen heb ik haar gewoon geantwoord dat de situatie eigenlijk niet te vergelijken is gezien ik de ene opstoot heb na de andere en zelf buiten de opstoten blijft m'n longfunctie niet goed, terwijl zij geen opstoten gehad heeft dit jaar. Toen volgde: 'volgens mij zit die astma bij jou tussen je oren' ... Tja ik was echt zoo erg uit m'n lood geslagen dat ik er zelfs niets heb op gezegd. Ik vond het zo vreselijk dat iemand die ergens wel weet wat benauwdheid is niet wat meer begrip toont... En dan nog op zo'n manier antwoorden!
Moet je weten dat ik zelf ook al constant mezelf afvraag: nou zo erg is het toch niet, jij kan nog wel even wachten met naar de ha gaan... Nou zo'n opmerkingen doen je toch weer twijfelen aan jezelf. De la zegt dan weer dat ik net altijd te laat ingrijp (maar goed, als ik me op zijn criterium moet afstellen dan zou ik wel heel vaak bij hem op bezoek zijn  ;)) en m'n pa vindt dat de la overdrijft  :X ...
Met andere woorden: er zullen altijd mensen zijn die het niet snappen en dat doet vaak pijn, maar probeer het je niet aan te trekken of ze net uit te leggen waarom ze mis zijn... wie weet verandert er dan ooit echt iets!

Groetjes,
Sien

Mijn vriendinnen begrijpen het op zich best wel, maar toen ik dus zei dat ik het echt niet redde om die punten voor leiding geven te halen en dat ik in overleg met de gymleraar waarschijnlijk een vervangende opdracht krijg, toen kreeg ik dus te horen dat ze dat maar vreemd vonden en dat het "maar" een toernooi voorbereiden is. Naja, als je amper de puf hebt om je schooluren vol te maken, is het enorm veel..

Verder denkt mijn mentor ook een beetje dat ik mij aanstel :?
Ik had met de toetsweek namelijk een aantal slechte cijfers gehaald, vraagt hij naar een verklaring.
Zeg ik eerlijk: "Ik had die dag ervoor de griepspuit gehaald, daar was ik niet lekker van, want ik had het gloeiend heet, ik had knallende hoofdpijn en ik was erg moe". Dan zegt hij er leuk overheen: "Ja, als ik mij niet zo goed voel kan ik me altijd nog goed genoeg concentreren om een hoger cijfer te halen. Dus ik zie dit niet als een voldoende verklaring voor jouw cijfer". Toen had ik dus echt zoiets van: Pardon, sinds wanneer weet jij hoe ik mij voel en hoe ik mij kan concentreren? Uiteindelijk had ik 2 keuzes: Er ter plekke een argument bij verzinnen of zijn verhaal aanhoren en uiteindelijk maar met mijn leraar gaan praten..
Ik durf amper mijn herkansingscijfer voor scheikunde aan hem te vertellen. Want dat is alsnog een 5,3 op zijn hoogst. Daar zal hij ook nog niet tevreden mee zijn..

Maar mijn ouders gaan vanavond met hem praten, dus ik zal wel zien.

Ik merk ook dat mensen mij vaak niet begrijpen. Ik kan bijvoorbeeld niet meer naar feestjes e.d. omdat daar altijd gerookt wordt. Ik krijg dan dus als reactie dat het mijn eigen keus om niet te gaan en als ik daarvoor kies er ook niet over moet zeuren. Alsof ik een keus heb!!  >:( Ik kan daar dan zo boos om worden. Ook zijn er een aantal mensen in mijn omgeving die ook astma hebben maar waarbij het goed onder controle is. Van hen krijg ik dan van die adviezen waar ik echt geen fluit aan heb. Bijvoorbeeld dat ik maar moet gaan sporten en dat mijn astma dan vanzelf minder wordt. Helaas kan ik op dit moment nog niet eens fatsoenlijk een trap oplopen zonder kortademig te worden. Ik baal hier echt enorm van.

Ik merk trouwens wel dat sinds ik te horen heb gekregen dat ik moet gaan revalideren mijn omgeving inees wel begripvoller is. Alsof het nu bevestigd is dat mijn astma ernstig is ofzo  :? Echt onbegrijpelijk.....

Zo herkenbaar die verhalen!
Ik ben ook vaak moe, zeker naar school of werk..
Ik heb ook niet het gevoel dat mijn ouders begrijpen wat ik heb, laat staan dat ze er interesse voor hebben hoe het met me gaat. Het is erg lastig voor ze om te snappen dat ik soms te moe ben om van mijn eigen huis naar ze toe te gaan voor een bezoekje o.i.d.
Laatst had ik het met mijn vriend over mijn astma.. Hij vertelde me dat hij toch het idee had dat mijn klachten vooral geestelijk zijn . Kortom, ik moest me niet zo aanstellen. Het doet echt pijn om zoiets te horen! Ik vind het zo vreemd dat hij denkt dat ik me aanstel terwijl hij vaak bij me heeft gezeten als ik een aanval van 1,5 uur had waar ik maar niet uit kan komen.. Dat lijkt hij dan wel te begrijpen, maar de moeheid die er ook bij komt kijken niet..
Het stomme is dat ik net als jullie zo aan mezelf ga twijfelen.. Is het nou echt wel zo? Stel ik me niet aan? moeilijk onderwerp, dit!
Ik moet wel zeggen dat ik me laatst bewust heb aangemeldt bij de sportschool om wat aan mijn conditie te doen.. Ook al ben ik er maar een kwartiertje, het voelt goed! Op de dagen dat ik me wel goed voel kan ik zelf lekker besluiten een uurtje te gaan sporten. Echt een aanrader omdat je er niet alleen lichamelijk beter van wordt, maar ook geestelijk :)

ben blij dat ik dit forum ontdekt heb, eindelijk zie ik eens dat ik niet de enige ben die er zoveel last van heeft!

bij mij op school zitten best veel mensen met astma, maar in hele lichte vormen, waarbij zelfs niet echt medicijngebruik nodig is, of astma die heel goed onder controle is.
veel docenten begrijpen daardoor niet dat ik me echt niet aanstel, die denken: jamaar zij heeft óók astma, en zij kan toch ook gewoon meedoen met gym!?
en die mensen waarbij hun astma wel onder controle is geven inderdaad vaak adviezen waar je niets aan hebt.. "ga dan sporten, je conditie is gewoon slecht"  ik zou graag weer gaan sporten, als ik niet al zo doodmoe en benauwd zou worden van een schooldag dat ik na school alleen nog maar wil liggen en slapen  >:(
ik heb het al vanaf mijn geboorte, en er is ook een periode geweest waarin het heel goed ging, en prima onder controle te houden was. maar het laatste jaar gaat het echt super achteruit, en van mijn 4 dagen in de week atletiektraining en wedstrijden naar niet eens een trap op kunnen lopen zonder buiten adem te raken, vind ik al een behoorlijke frustrerende ontwikkeling  :N ik kan er dan ook echt kwaad om worden als mensen dat soort opmerkingen maken  >:(

weet iemand hoe je aan mensen die het gewoon niet lijken te snappen kan uitleggen dat het écht niet gaat?
dat zou namelijk volgens mij best wel helpen  :)