vgl met leeftijdsgenoten

Heey,

Ik herken best wel veel in jouw verhaal!
Mijn lichaam wil het hele jaar al niet meewerken, maar ik loop ook tegen behoorlijk wat onbegrip aan.

Mijn vriendin raad mij aan om te gaan sporten en denkt dat ik de trap niet op kom door een slechte conditie (okee, mijn conditie is slecht, maar niet zó slecht), maar als je doodop bent en zo nu en dan zo benauwd dat je je bijvoorbeeld amper om kan kleden is dat niet echt wat mij handig lijkt..
Verder zeg ik wel eens dat ik een rondje niet kan rennen, omdat ik na een half rondje al kapot op de grond lig, dan moet ik me niet aanstellen :?

Verder lukt naar school fietsen me op het moment niet echt, ik krijg dan ook keer op keer de vraag: Waarom fiets je niet gewoon naar school? Of zelfs de "humoristische" opmerking: "Jij moet op de fiets, niet de fiets op de auto" (als ik bijv. gym heb en ernaartoe moet fietsen).
Dan baal ik soms stevig en heb ik zoiets van: Hóé moet ik uitleggen dat ik het gewoon niet kán, dat ik er te moe en/of te benauwd voor ben? En dat naar school gaan voor mij belangrijker is dan gymen of ernaartoe fietsen?

Ik voel me soms ook net een oud vrouwtje, ookal weet ik dondersgoed dat ik in januari nog maar 16 word.. En geen 61 of zo.


Een echte manier om er mee om te gaan heb ik nog niet, ik probéér het iedere keer wel uit te leggen, maar vaak roept dat meer vraagtekens op dan dat het duidelijkheid geeft..
Helaas kennen veel mensen het gevoel van serieuze ademnood niet, en denken ze vaak dat je gewoon een slechte conditie hebt..
Van 1 vriendin krijg ik veel begrip, maar die heeft zelf ook astma en wéét dat je soms gewoon enorm benauwd kan zijn, en soms zelfs zo erg dat je inderdaad niet kan eten..

Hey Sien,

Ik kan maar 1 ding zeggen ga niet aan jezelf twijfelen. Meer dan je best kan je niet doen.
Het eten ect. is soms gewoon heel vermoeiend, maar staat los van je conditie ;)

Ik herken heel veel in jou verhaal... 1,5 jaar terug zat ik ook zo. En zelfs nu krijg ik die opmerkingen nog naar mn hoofd. Vooral op straat... en als ik de moeite neem in het restaurant (wat nu niet meer gaatl;)) uit mn rolstoel te gaan en op een normale stoel te gaan zitten... van zie je wel zij kan gewoon lopen..

Probeer je hoe moeilijk het ook is...er zo weinig mogelijk van aan te trekken ;)

Misschien kan je nog wel longrevalidatie volgen? Zelf heb ik er ondanks mijn (echt slechte) longfunctie heel veel aan gehad ;)

Gr Sam

Hey,

Ik hoop hier eigenlijk een beetje herkenning te vinden.
Mijn astma is heel onstabiel het laatste jaar, en de laatste tijd heb ik steeds meer het gevoel dat ik niet meer kan bijbenen met anderen van mijn leeftijd.
Vroeger ging ik gewoon uit, overal met de fiets heen, een hele hoop hobby's... dit is allemaal niet meer zo vanzelfsprekend nu.
Soms word ik daar zo hard met m'n neus opgedrukt, dat het me moedeloos maakt.
En als ik over mijn grenzen ga is het gelijk goed mis.
Mijn conditie is ondertussen waarschijnlijk zo goed als onbestaande, mijn longfunctie blijft slecht. Alleen al een middagje shoppen of te voet naar het station en ik lig direct uitgeteld op de bank.
Zijn er nog mensen bij wie dit zo sterk achteruit gegaan is? Ik voel me net een oud vrouwtje, en ik ben nog maar 21  :@!

Ik denk ook dat mijn omgeving de ernst er niet echt van inziet. Gisterenavond was ik te benauwd om te eten (je kent wel dat gevoel, je bent aan het kauwen of slikken maar moet alweer stoppen om naar adem te happen) en mijn moeder zei gewoon dat ik toch echt weer eens zou moeten beginnen sporten  :X het verschil tussen gewoon buiten adem zijn en benauwd zijn begrijpt ze dus duidelijk niet. Ook onder anderen van mijn leeftijd is het moeilijk. Als zij gewoon zeggen dat ze met de fiets gaan, 'het is toch niet ver?!' dan wil ik niet onderdoen voor hen maar het vergt gewoon zoveel van me...

Herkennen jullie dit? En hoe ga je ermee om?

groetjes,
Sien

hey sien ik herken dit voledig je kan niet meer mee ik ben hierdoor ook vrienden kwijtgeraakt het minste wat je doet is te veel soms kom ik gewoon niet aan eten omdat het nemen van het eten al is het maar een booterham al te veel is laat staan het opeten zoals je hierboven al beschreef.

ik herken ook zeker het altijd over je grens willen gaan en het nadien moeten bekopen niet willen onderdoen voor andere en dit is dan ook weer ten koste van je gezondheid.

ja ik heb nog niet zo lang astma maar vind het vooral heel frustrerend en ben vaak kwaad opmezelf omdat ik iets niet kan doen of gewoon te moe ben om nog iets te doen

groetjes stephanie

Hey,

bedankt allemaal voor de reacties, doet goed te weten dat ik niet de enige ben  :)

@ waterlelie: hoewel mijn conditie ook zeer slecht is, merk ik toch wel het verschil. Na mijn laatste kuurtje kon ik zomaar ineens 30 km fietsen zonder te moeten stoppen, en nu kan ik weer niets meer... zo frustrerend  >:(
het lijkt zo makkelijk te zeggen, trek je niets van die opmerkingen aan, maar ik weet dat het moeilijk is! misschien moet je toch nog eens terug naar je ha, gezien je nog niet zo lang astma hebt, staat je medicatie misschien nog niet helemaal op punt

@ Sam: wat een rotopmerkingen krijg je met die rolstoel  :o sommige mensen weten toch echt niet waar ze het over hebben hoor! ik denk dat ik ook wel veel uit longrevalidatie zou kunnen halen, alleen wordt dat hier in België heel erg weinig gedaan, en dan meestal COPD patiënten... misschien moet ik het er eens over hebben met mijn ha, want ik ga meer en meer in de put zitten door dat ik zo weinig kan op dit moment. Ik kijk zo hard uit naar maandag (terug naar de uni) maar ben zo bang dat ik het gewoon niet meer volhoud  :X

@ HD: wat rot dat je hierdoor vrienden bent kwijtgeraakt  ;( maar ik denk dat het dan sowieso geen echte vrienden waren, want echte vrienden zouden elkaar hierin moeten steunen, zelfs al weten ze zelf niet echt hoe het voelt

groetjes,
Sien

@ jorine: dank je  :) als het op school niet wil lukken ga ik in ieder geval toch eens navragen waar ik eventueel zou kunnen revalideren, want zo kan het niet verder
ik lees hier trouwens alleen positieve dingen over revalideren, al verlies je natuurlijk wel meteen 3 maanden  :X maar goed gezondheid gaat natuurlijk voor
als ik het goed voor heb, heb jij in davos gerevalideerd? ben je er goed van opgeknapt?

@ waterlelie: ik herken het gevoel zeer goed dat je je een zeurpiet voelt, na een tijdje ga je gewoon twijfelen aan jezelf  :X maar het hoort echt niet dat een meid van 15 niet naar school kan fietsen hoor! en volgens mij kan er best nog wat aan je medicatie gesleuteld worden
heb jij al een longfunctie gehad? of een verwijzing naar de la (of mss ka)? Ik kom ook soms zo vaak bij de dokter dat ik misschien beter een abonnement kan nemen ofzow  ;) maar door het uit te stellen ben ik ook vaak nog verder van huis, dus gewoon gaan als het niet goed gaat! veel sterkte

groetjes,
en nog eens bedankt voor de reacties  :Y het forum doet me echt goed!

Sien