Reactie van (je) ouders...

Mijn astma is vrij stabiel, in het begin was het wel even lastig om uit te leggen dat ik opeens medicijnen moet gaan gebruiken en niet meer naar cafes en restaurants kan. Maar nu zijn mijn ouders eraan gewend en vragen wel eens hoe het gaat bijv. als ik naar de allergoloog moest of als ik erg last van hooikoorts heb. Mijn moeder komt soms met allerlei alternatieve therapien aanzetten, dat vind ik zelf niks ik denk niet dat ze zullen helpen en alleen maar een hele hoop geld kosten. Maar ja dat is haar manier van aandacht aan mijn astma en allergien besteden en ze bedoelt het goed.
Toen mijn astma nog niet echt stabiel was en ik best veel last van stof had in mijn kamer (ik woon op mezelf) hadden mijn ouders voorgesteld om eens te helpen met opruimen en schoonmaken. Dat hebben ze een keer gedaan en beviel ons geloof ik beide goed, zij hebben het idee dat ze echt kunnen helpen. En ik was blij dat alles keurig opgeruimd was zonder erg moe en benauwd te worden.

@ evi, als je nog thuis woont zou je moeder mee naar de LA kunnen bijv, misschien krijgt ze dan een beter beeld van je astma en kan ze zelf ook vragen stellen aan je arts. En ze kan jou steunen in het naar de LA gaan enzo. Misschien kan ze helpen met huishoudelijke klusjes die stoffig of zwaar zijn. Ik vond mezelf maar een aansteller toen mijn ouders het schoonmaken voorstelden. Maar ze zeiden, je bent niet lekker en er moet toch schoongemaakt worden. We doen het graag voor je, voor deze keer, dan kan je het vanaf nu misschien makkelijker bijhouden.

misschien heb je hier wat aan, groetjes bioloogje

Míjn ouders tonen absoluut geen interesse.
Vroeger toen ik nog thuis woonde heb ik altijd in huis en in de auto flink moeten meeroken (tot bijna m'n 20e). Had er veel last van, maar als ik er wat van zei was het van 'jullie hebben snoep,wij hebben dit". En daar kon ik het dan weer mee doen én met vele luchtweg- en bijholte ontstekingen.
Sinds oktober 2006 weet ik dat het dus astma is, die erg moeilijk instelbaar is. Nog nooit is geïnformeerd hoe het daarmee ging, wat het inhoudt, beperkingen etc.
Toen ik vorig jaar mei in het ziekenhuis lag zijn ze 1x langs geweest en gingen daarna op vakantie. Pas na 4 weken belden ze eens en toen had ik er alweer een week gelegen en nog steeds ging het slecht. Na hun vakantie zijn we er toch maar eens heengegaan, 'omdat dat zo hoort'. Nooit hebben ze er naar gevraagd. In augustus heb ik er weer 2 weken gelegen en weer geen bezoek, kaartje, telefoontje of wat dan ook en ook nu werd er NOOIT naar geïnformeerd hoe het allemaal gegaan was of hoe het nu ging.
Heb 2 jonge kinderen, nooit aangeboden om eens ergens mee te helpen. Met veel kunst- en vliegwerk heeft m'n man de opvang van de kinderen kunnen doen en van huishouden kwam (en komt nog steeds) niet erg veel. Echt onbegrijpelijk hoe ouders zou kunnen zijn.

Ben vorig jaar in zo'n 3 weken 20 kg afgevallen en het lijkt me toch dat je dit wel moet opmerken, maar ook daar is nog nooit iets over gezegd.

Lijkt me toch wel als je dochter zo veel opnames heeft, oa verdenking longembolie dat het toch ernstig genoeg moet zijn om je zorgen te maken of in ieder geval interesse te tonen in je kind.
Ik kan er nog steeds écht niet bij dat ze zo doen en het compleet laten afweten (geld ook voor m'n zusje).

Toen we van vakantie terugkwamen, heb ik toch maar weer gebeld (doen zij ook nooit) om te zeggen dat we weer thuiswaren. uiteindelijk vroeg m'n moeder nog wel of ik niet verkouden was. Ja hallo!!! Het gaat niet om een verkoudheid, als het zo simpel was.................. Het zijn wel m'n longen waarvan de LA niet goed meer weet wat hij ermee aanmoet en waardoor ik steeds doodziek ben.

Ben dus soms best wel wat jaloers op de verhalen van een aantal van jullie hierboven. Te veel bemoeienis is ook niets, maar dit is ook niet normaal.

Bij tijden ben ik er best boos over of verdrietig, maar het kost alleen maar energie die ik hard nodig heb voor andere dingen en hoop op verbetering hoef ik toch niet te hebben. Heb nu ook een beetje de instelling van 'ze bekijken het maar'. Zij mogen nu eens bellen of langskomen, ik doe het niet meer.

Sorry dat het een wel erg lang verhaal geworden is, maar ik moest het even kwijt.
Groetjes,
Dorine

Ik ben zelf moeder van 2 kindjes, beiden met astma. Onze dochter is bijna 1 jaar en onze zoon 4 jaar. Ze willen bij onze dochter nog niet echt definitief astma zeggen, maar het is wel voor 99.99% zeker. Aangezien ze ook meerdere malen is opgenomen met astma/benauwdheidsaanvallen en verneveld moest worden en aan de prednison etc etc etc. Wij zijn heel erg bezorgd om onze kindjes (wie zou dat dan niet zijn). Maar mijn schoonouders zijn echt niet geinteresseerd. In januari 2008 moest onze dochter opgenomen worden ivm astma/benauwdheidsaanvallen en heeft hier een week gelegen en geen 1 keer kregen wij een telefoontje of een bezoekje van mijn schoonouders. Wij moesten steeds daarna toe bellen om te vertellen hoe het ging. In februari 2008 moest ze weer opgenomen worden, weer met hetzelfde. Weer zijn ze niet een keer langsgeweest of een telefoontje. Hier moesten wij weer zelf contact met hun opzoeken. Op een gegeven moment was mijn vriend met hun aan de telefoon en toen werd er verteld (mijn schoonmoeder is verpleegster) dat we de zuurstof maar uit moesten schakelen, omdat dat niet nodig was en er was helemaal geen reden voor opname. Dit konden we thuis ook wel, het was gewoon een teken van aandacht vragen. Na een paar maanden thuis te zijn, wel met de nodige aanvallen maar dit konden we thuis nog hendelen, zitten we misschien nu toch weer tegen een ziekenhuisopname aan. Ze wisten dat we vorige week met haar naar de huisarts zijn gegaan en na de kinderarts en weer geen een telefoontje of bezoekje. Bedoel je hoeft ook niet elke dag langs tekomen ofzo, maar je kunt toch wel een keer interesse tonen in je kleindochter.  Soms is dit best frusterend en kan ik me hier ook heel erg boos >:( om maken.

Jolanda

Hey,

Erg herkenbaar...
Mijn ouders konden t maar moeilijk begrijpen en geloven dat ik t zo moeilijk had -als kind zijnde- met m'n allergiën én astma.
Toendertijd was de regel dat als er geen ruis te horen was in de longen je ook geen astma had, dus de huisarts stuurde mij keer op keer naar huis terwijl ik t maar steeds zo benauwd had.
M'n ouders geloofden meer in die huisarts dan in mij...
Dus ik zat te kijken met m'n zwakke gezondheid -terwijl alle leeftijdgenootjes de tijd van hun leven hadden en energie voor 10- en daarbovenop nog ns t ongeloof, onbegrip en t ontbreken van steun van m'n ouders wat t nóg zwaarder maakte.
Daardoor ging ik weer erg twijfelen aan mezelf en daardoor ging ik weer hyperventileren.
Denk dan ook niet graag terug aan m'n jeugdjaren want die waren nogal zeer deprimerend.
Pas op latere leeftijd trok ik zelf flink aan de bel bij m'n -nieuwe!- huisarts en die stuurde me door naar n longarts die na n histamine blaastest al heel snel erachter kwam hoe overgevoelig m'n longen zijn.
Na een opname van 3 maanden in n astmacentrum in Hilversum moesten mijn ouders mij wel geloven, maar ze geven me nog steeds t gevoel ze tot last te zijn en n schuldgevoel ipv steun.
M'n hele leven geven ze me t gevoel teleurgesteld te zijn in mij, maar daarin staan we nu quite, ik ben ook zwaar teleurgesteld in hen en vind niet dat ze de taak als "ouder" zijnde goed op zich hebben genomen, maar daar hebben ze altijd weer n excuus voor ipv dat ze zich de verantwoording op zich nemen...
Hoe goed ik ze ook dingen probeer uit te leggen, toch blijft dat ongeloof dr wat vreselijk frustrerend is en blijft.
Ik zie in dat ze nooit zullen veranderen, maar t blijft zo kwetsend, t zijn toch m'n ouders wat me dus weer deprimeerd...
Ik kan wel weer voor de zoveelste keer naar n psycholoog gaan maar blijf daarmee alleen maar in herhaling vallen.
Mijn plan is nu te verhuizen dichter aan zee, woon momenteel in Limburg -heb hier veel last van de luchtvervuiling- en hoop zo ook meer afstand te kunnen nemen van m'n ouders.
Elke keer als ik contact met hen heb gehad ben ik compleet van slag en m'n leven zonder hen is al moeilijk genoeg...
T klinkt misschien hard, maar ik zet mezelf nu op de 1e plaats want ik heb nu eenmaal n langere weg nog te gaan -als t goed is- dan zij en neem daarin volledig mijn verantwoording!
Steun en begrip -én positieve feedback!!!- heb ik -gelukkig- meer buitenshuis gevonden dan binnenshuis, maar zo hoort t toch eigenlijk niet...

Veel sterkte aan iedereen hier!!!
:W

Wat vervelend om te lezen dat veel mensen 't 'omgedraaide van mij' hebben... dat je ouders dus juist helemaal niet achter je staan en zich er juist helemaal niet druk om maken...
Bij mij is het omgedraaid, dat ze zich dus soms tevéél druk om mij maken, maar op 't moment gaat dat best goed! Maar ja, heb momenteel ook geen heftige benauwdheden met pred/ab en thuis zitten, dus dat maakt natuurlijk wel veel uit.

Het heeft bij mij dankzij jullie ideeën wel wat geholpen toen ik dit topic opende. Ik heb vooral mijn moeder meer geïnformeerd enzo, en dat vond ze wel fijn. :)

Hoi,

Voordat ik naar Davos ging, waren ze niet echt bezorg en meelevend. Niet dat ze me negeerde, maar nu is het heel erg anders, vooral bij mijn moeder.
Ze zegt regelmatig als ze merkt dat ik benauwd ben en zelf geen pufje neem, van neem nou een pufje. Voor mij soms wel handig, aangezien ik het nog weleens kan negeren, haha.

Als ik soms erg ziek ben, zoals de afgelopen weken dat ik ook echt naar het ziekenhuis moet. En ik stort dan even in elkaar omdat ik met school in mijn maag zit, dan zie ik ook wel dat ze het dar erg moeilijk mee heeft. Om mij zo vaak ziek te zien en veel dingen wat ik daardoor moet laten en misloop.

Maar ze zijn niet echt zoals jou ouders dat ze steeds vragen of ik hulp nodig heb.

Jitske