Hoe lang duurt het eer mijn conditie terug is???

Het kan zeker wel zes weken duren hoor. Dat zei de huisarts tegen mij toen ik bronchitis had en daarvoor antibiotica en prednison had gehad. Je moet het rustig opbouwen met wandelen en fietsen, je merkt dan vanzelf dat het allemaal steeds weer wat makkelijker gaat en je steeds weer wat verder kunt. Weet wel dat het bij mij heel langzaam ging maar doe rustig aan want anders duurt het alleen maar langer :)

hoi Marloes, ik heb je een pb-tje gestuurd.
wat ik weet is dat je eerst kleine huis-tuin en keukenklusjes moet doen. Pas als je die weer kunt op je eigen oude energienivo, kun je verder gaan opbouwen.
Teveel doen is afbraak ipv opbouw.
Moeilijk hè.

Dank voor jullie reacties. Het is enorm frustrerend en lastig om niet te kunnen doen wat ik altijd doe. Mijn oudste zoon heeft gestofzuigd, maar ik vraag me af hoe, volgens mij heeft hij naar het plafond gekeken want ik zie nog zoveel liggen waar ik me aan erger.

Ik heb mijn moeder gevraagd om me te komen helpen en die gaf als antwoord: waarom? Je werkt niet en heb toch heel de dag verder niets te doen. Erg fijn om te horen. Vooral omdat ze elke week het huis van mijn zusje wel doet, want die werkt wel.

mama marloes
heb je onderhoudsmedicatie voor je longen? mag je die op eigen initiatief omhoog doen om zo sneller door de luchtweginfectie te komen?
en als je ventolin heb... misschien kun je die tijdelijk vaker op een dag gebruiken.

en verder is het idd afwachten... klusjes in huis doen, kleine stukjes wandelen (fietsen kost longpatienten vaak meer moeite). Pas op dat je niet teveel doet, want doe je teveel dan kost dat je lichaam onnodig veel energie met ernstige moeheid als gevolg. en die energie heb je nodig om weer fit te worden.
en hoe lang het kan duren, denk eerder aan weken/maanden dan aan dagen...

tja, helaas is onbegrip iets wat je als longpatient erg vaak tegenkomt. uitleggen is de enige manier om dit iets te doorbreken

sterkte!

Hoi,

ik heb twee maal daags een puf Foster en mag acht maal daags twee puffen Ventolin nemen. Dat vind ik vreemd aangezien er vier uur tussen moet zitten volgens de bijsluiter.

Het heeft nog nooit zo lang geduurd eer ik was opgeknapt. De stomste dingen koste me moeite, zo hangen drie afgespelde broeken me verwijtend aan te kijken tot ik ze onder het naamachien door haal.  :@

En onbegrip van mijn moeder ben ik (helaas) gewend. Ik ben volgens haar aansteller, zelfs al ontkennen de artsen dit. Onnodig te vertellen dat onze band niet echt is.

Groetjes, Marloes.

Oh dank je. Die extra uitleg heb ik helaas niet gekregen van de apotheek. Mijn man heeft het voor me opgehaald.

Hoi,

Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje. Twee weken geleden aan een kuurtje gezet voor een bronchitis die er toen waarschijnlijk al een tijdje zat en het wil allemaal nog niet zo opschieten met herstellen.
Het is frustrerend, maar er is ook niet zo veel aan te doen. Te veel van jezelf vragen betekent eigenlijk altijd terugval.
Het lijkt me wel moeilijk dat je ook nog een gezin hebt om voor te zorgen nu. Ik vind het al lastig genoeg om mijn huishouden een beetje op orde te houden nu en ik heb dan niet eens kinderen.

Ik hoop wel dat het je lukt om dat schuldgevoel een beetje van je af te zetten want dat lijkt me nergens voor nodig! Je kunt er niets aan doen dat je ziek bent geworden en nu doe je er alles aan om beter te worden, meer kan toch niemand van je verwachten? Als niet jij, maar je man of een van je kinderen ziek was dan zou je het hun toch ook niet kwalijk nemen? Een beetje hulp heb je in mijn ogen ook wel verdiend, erg jammer dat je moeder hier zo anders over denkt!

Beterschap!

Hoi,

Lastig he, steeds het gevoel te hebben dat je niet kunt wat je wil. Ik zit op dit moment ook in hetzelfde schuitje. Ik heb een forse longontsteking gehad (eind november), en ben sinds vorige week weer aan het werk. Zijn maar 2 dagen kantoorwerk, maar toch valt het niet mee. Wat ik zelf heel moeilijk vind is inderdaad het schuldgevoel. Naar mijn kind (8 jaar), naar mijn man (werkt veel uren en dan nog extra taken thuis) en naar mijn werk (weer ziekmelden). Maar ook naar mezelf, omdat ik het mezelf zo moeilijk maak....
Accepteren vind ik zo moeilijk, net als het leren kennen van mijn grenzen.

groetjes Cisca

Dank voor jullie herkenning.

Solstice, het huishouden is ook niet zo als ik het graag zie. En juist als je niet kan doen wat je wilt lijkt het of je veel meer ziet wat er nog gedaan moet worden.

Cisca, dat schuldgevoel is zo vervelend. Ik herken wat je schrijft. Ik heb inmiddels het idee van het gaat weer niet zoals ik zou willen. Afgelopen week waren de jongens vrij, dan wil ik toch wat doen met ze. Maar het kost me zoveel moeite