Dat is toch wel schrikken.
19-10-2006 om 18:15 uurIk heb een 3x gehad dat ik 'een virus' onder de leden had maar tegelijkertijd heel erg benauwd was... de enerlaatse keer was ik op vakantie in Griekenland en werd ik daar opgenomen met 'een astmatische bronchitis' en nouja je wilt niet in een grieks ziekenhuis liggen afin de vernevelaars en de zuurstof, antibioticum etc sloegen aan en ik mocht *hoera* op de juiste dag terug vliegen naar huis, maargoed ik had mijn halve vakantie gemist.
De laatste keer had ik een griepje en ik herkende de symptomen uit Griekenland, ik naar de huisarts gestoffeld; kreeg ik cortisoinen mee, ik 's nachts naar de dokterhulp weer verneveld en ventolin mee... nou dat leek wel aardig te gaan maar 4x per 24 uur puffen was te weinig dus ik alsnog naar de EHBO.
"Een onderliggend astma' zei men daar nou ik mocht 8x puffen en ik weer naar huis; uiteindelijk sloegen de medicijnen aan (plus prednison, wat een ***middel) en ik begin te ratelen. :@
Vandaag toch een longfunctie-test gedaan en nu is het er eindelijk uit; de diagnose astma dus nu heb ik een andere puffer gekregen één met én luchtwegverwijder en tegen ontstekening in één.
Goed, ik ben toch wel geschrokken; als ik terug denk aan hoe ik 's nachts in ademnood was... afschuwelijk. ik ben niet zo heel gauw van mij stuk maar nu toch wel even angstig. Oké de vermoeidheid etc is verklaard maar het valt me nogal rauw op mijn dak. Ik heb het nog 's een aantal x extra gevraagd en ze zeiden 'ja het is overduidelijk astma'
:?
-O-
Sterkte
dankje :)
Ik voel me nogal onzeker. Heb de moeheid altijd voor lief genomen en de kortademigheid op een slechte conditie geschoven.
Het spookt steeds door mijn hoofd kan het niet een foute diagnose zijn? Ik heb het nog nagevraagd.
Hoe hebben jullie het geaccepteerd? :@
hoi lyn, ik heb het helemaal niet geaccepteerd, en dat ga ik ook niet doen... ik ga alleen zorgen dat ik er zo min mogelijk last van heb en ik weet ook wel dat het niet meer overgaat, maar accepteren wil ik niet... voelt niet zo goed...
nou xxjes, hester
Accepteren is niet hetzelfde als goedkeuren hé? Accepteren is ermee leren leven. :)
Accepteren is zo iets moeilijks! Ik kan zo ineens in huilen uitbarsen, vooral als ik een lange dag heb gehad en dus heel erg moe ben... meestal duik ik meteen tijdens zo'n huilbui in bed en denk ik een poosje 'waarom ik, waarom ik' maar daar schiet je niets mee op... als mensen vragen hoe het met me gaat zeg ik ook altijd 'goed' terwijl het soms zo moeilijk is, bij bekenden (zoals laatst bij mijn schoonouders) ben ik dan ook weer in huilen uitgebarsten bij die vraag. Het is moeilijk... het moet een plekje krijgen en soms denk ik 'het heeft een plekje' maar vaak ook niet. Je moet een goede weg zoeken en iedereen die die weg nog niet gevonden heeft... heel veel sterkte en heel veel succes!
Ja dat lijkt me logisch wat je zegt. Op moment ben ik heel erg opstandig van 'ik wil het niet -- dus bestaat het niet'. >:(
Maar ondertussen loop ik wel naar adem te happen. :@
Zo herkenbaar! Ik heb zelfs wel eens dat ik 't benauwd heb en denk 'ik heb hier nu geen tijd voor' en dan ook het pufje achtwege laat... zo slecht eigenlijk! Het gaat gewoon NIET vanzelf over en je MOET er wat aan doen op zo'n moment... maar dingen accepteren die je gewoonweg niet WIL accepteren is te moeilijk op veel momenten...
ja das waar :-\
Het is helaas maar al te herkenbaar voor mij, maar goed, ik weet niet anders dan dat het er is..., ik zat al snel na m,n geboorte aan de beademing...maar ik dacht en denk nu ook nog vaak, waarom ik?, ik wil het ook graag ontkennen...
Maar ja een aanval valt niet te ontkennen, en ja dus je moet er rekening mee houden, zo zeiden ze me al menig maal in het zh en ja wat moet je ook anders he...