Ervaringen met klaplong/VATS

op 16 november 2017 kreeg ik mijn eerste klaplong. Ik was op dat moment aan het werk, ik werk bij een receptie in een hotel en ik was alleen papier aan het printen toen ik de steek voelde in mijn linker schouder.

Eerst dacht ik dat het zenuw was die klem zat maar ineens schoot de pijn door naar mijn borst en even later door naar mijn linker arm.

Collega's hebben voor bij de HAP gebeld en mij daarna naar het ziekenhuis gebracht. Omdat dit om half 3 s'nachts gebeurde heb ik geen drain gekregen want ze dachten dat de long wel weer uit zichzelf zou ontplooien. Ik kreeg wel gelijk 4 liter zuurstof

Dit is gelukt alleen schrok mijn longarts wel dat ik geen drain heb gekregen want mijn long was een heel stuk ingeklapt.

Ik heb toen 4 dagen in het ziekenhuis gelegen.


Ik baalde enorm wat ik zou eigenlijk 12 december naar Australië vliegen... Helaas ging die reis niet door.


Update:


Zaterdag 20-01 op mijn verjaardag kreeg ik opnieuw steken in mijn linker schouder.Ik ging ervan uit dat het maar even was dus eerst paracetamol ingenomen maar helaas in kon op een gegeven moment niet eens de trap op lopen.

Wij de HAP gebeld en ik moest gelijk langskomen omdat dit nu de tweede keer is. Daar kreeg ik te horen dat het inderdaad weer de tweede keer is alleen dit keer niet zo erg als de vorige keer maar toch moest ik tot maandag blijven. Omdat het maar een kleine klaplong was heb ik geen drain gekregen maar wel weer extra zuurstof.


Omdat de klaplong nu zo snel achter elkaar is gebeurd (binnen 2 maanden) adviseren ze twee dingen.

de eerste is wachten op de volgende klaplong en dat is een grote kans en dan met een drain en de talkpoeder(?) of de VATS operatie.


Ik begin nu wel te twijfelen omdat ik zoveel vervelende verhalen lees. Ook vraag ik me af omdat het precies aantal dagen na mijn menstruatie is geweest dat het daar iets mee te maken heeft.

( ik moet trouwens geopereerd worden in het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam)


Groeten,


Belinda

Aanvullende info:

- vrouw, 22 jaar oud, geen onderliggende gezondheidsproblematiek.


In 2020 heb ik 2 maal een klaplong gehad. Eerste keer stond ik op van de bank en schoot de pijn erin.


Vervolgens ben ik met een ambulance naar het ziekenhuis gereden waarna eruit kwam dat ik dus een klaplong had (Linkerzijde). Toen is er een drain geplaatst, wat ik als erg pijnlijk ervaarde, en mocht ik na 4 dagen naar huis.


Tweede keer was ongeveer 2/3 cm ingeklapt van de long en er hoefde geen drain geplaatst te worden. Wel had ik het idee dat het hierna wéér terug zou komen, aangezien ik goed mijn rust had gepakt en niks getild had.


En ja hoor, begin 2021 wéér een ingeklapte long. Ik was er klaar mee om in onzekerheid te leven en durfde niet eens meer iets te tillen.


Begin 2021 kwamen dan ook de opties voor een operatie op tafel. Volgens de chirurg en longartsen zou de VATS operatie het beste werken ivm mijn casus, hier zou de kans van terugkomen 2 tot 4 % zijn.


Na lang wikken en wegen wat de na- en voordelen zijn (en het algemeen doodeng vinden) toch gekozen om het wél te doen. Ik zou geopereerd worden in het LUMC.


De aanloop naar de operatie was in mijn idee enger dan de daadwerkelijke ervaring. Ik werd een dag van tevoren opgenomen en had de hele dag gesprekken met een anestesist, chirurg en artsen. Dit was erg fijn want op deze manier was ik goed voorbereid op wat zou komen en wist ik een beetje waar ik aan toe was.


Na de operatie voelde ik me beurs maar ik voelde geen pijn (morphine katheter ruggeprik). Hij was godzijdank goed geplaatst. Wel voelde ik heel veel jeuk maar dit was te harden. Ik voelde me ondanks wat er gebeurd was best prima. Wel werd ik nog naar de hartbewaking gereden vanwege een extreem lage bloeddruk, maar dit had ik voor de operatie ook al van mezelf.


Na 4 dagen ging de ruggeprik eruit (donderdag 11 februari 2021) en mijn lichaam begon veel pijn te ervaren. Je lichaam wil de drain en katheter uitstoten en dit voelt alsof je een lokale ontsteking hebt.


Gelukkig kreeg ik al snel oxycodon tegen de pijn, en mochten zowel de drain als de katheter er zaterdag 13 februari 2021 uit. Wel had ik erge obstipatie door het vele liggen en de stillegging van mijn darmen door de lokale morphine.


Op valentijnsdag werd ik ontslagen uit het ziekenhuis.


Ik kon nauwelijks overeind komen, uit bed of van de bank, maar al snel merkte ik veel verbetering. Ook was er waarschijnlijk een zenuw geraakt tijdens de operatie en hierdoor had ik lokale buikpijn, maar deze was goed te accepteren/onderdrukken.


Nu, 2 maanden later gaat het goed met mij. De klaplong is tot op heden niet teruggekomen en ik ben blij dat ik het achter de rug heb. Zowel mentaal als fysiek was dit een hele ervaring maar ik raad iedereen aan, wanneer zoiets gebeurd goed te luisteren naar wat het beste is voor jou, maar vooral ook goed voelt.


Wat ik niet heb verteld is dat ik in het Bovenij ziekenhuis(Amsterdam) de eerste drain heb gehad, de tweede klaplong in het Alkmaarse ziekenhuis (noordwest ziekenhuisgroep) en de uiteindelijke operatie dus bij het LUMC.


Dit is omdat ik me in Alkmaar niet goed voelde bij de desbetreffende chirurg en ik me beter gehoord en geholpen voelde in het Lumc.


Achteraf ben ik heel blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd.



Ik hoop dat ik voor sommige mensen in de toekomst een antwoord kan geven op hun vragen en/of twijfels, en wens degene die hierdoor heen gaan heel veel sterkte toe. Het is best heftig wat je meemaakt maar je staat er in elk geval niet alleen voor.