Wat hoop je dat mensen van je denken (als je er niet meer bent)?

Eigenlijk weet ik het niet zo goed, natuurlijk wil je dat iedereen goed over je denkt en dus zegt.

Ik weet nog dat mijn ouders overleden en er bij de uitvaart van mijn vader veel sprekers waren en bij mijn moeder niet. Mijn vader had veel kennissen en mijn moeder leefde toen nog. Toen ook mijn moeder overleed, waren de toespraken veel minder. Ik denk dat dit ook komt omdat er geen " bekende" van die sprekers aanwezig waren. Het is natuurlijk ook moeilijk om iets te zeggen.  Mijn ouders waren tegenpolen, mijn vader uitbundig en mijn moeder juist niet. Alle aandacht ging naar mijn vader toe, altijd al en mijn moeder was altijd op de achtergrond aanwezig. Zo was het ook op beider begrafenis.

Maar ik hoop vooral af en toe nog in iemands herinnering of gedachten te blijven met kleine dingetjes. Zoals oja, dit deed mam ook of goh Daan zou dit ook zo gedaan hebben. Dat zou ik leuk vinden.

Hoop dat mensen na mijn overlijden niet anders over me denken dan ze over me dachten bij mijn leven.

Ik hoop dat ze zeggen dat ik een goed mens was....

Ik hoop dat ze zeggen of denken Wat hebben we gelachen met dat mens!

Oma Akke

Ik weet hoe mijn naasten over mij denken en weet ook wat ze zullen zeggen. Dit omdat we deze dingen tegen elkaar zeggen en met elkaar bespreken.  En wat ik wil /hoop is dat ik voor hun in gedachten blijf wat ik in leven voor ze betekend heb.

Dit zal voor een ieder anders zijn.

Ik heb al jaren geen contact met mijn familie ...
Als ik er niet meer ben hoeven die van mij niks te vinden .
Mocht er eens wat gebeuren zijn men wensen daar over zeer duidelijk .

Maar voor de rest hoop ik dat ze denken , hij haalde er uit wat er in zat .
En me herinneren met een glimlach en niet met een traan !

Ten eerste hoop ik dat er überhaupt mensen zijn die me kennen wanneer ik sterf.
En verder zullen ze precies hetzelfde zeggen als wat ze nu van me zeggen ;)

Ik weet niet of jullie dat lied/gedicht kennen, waarin gezegd wordt: Dood ben je pas, als je bent vergeten...

Ik hoop dat, zolang er mensen leven die mij hebben gekend (want ik ben geen Lodewijk de 14e of Benjamin Franklin die je na eeuwen nog zal 'kennen'), zich mij herinneren. En het liefst als een fijn mens. Met oog voor de anderen in mijn leven.

Heel realistisch is dat Maraikie  ... ik zeg altijd dat we blij mogen zijn om een foto te zijn met onze naam achterop geschreven en in een kartonnen doos gestopt over twee of drie generaties. Zie dit soort dozen namelijk best vaak bij de huidige ouderen (90 jarigen), die vaak al niet eens weten wie er op de foto staat en niet omdat ze dat vergeten zijn.

Wat de mensen over me zullen denken,als ik er niet meer ben:

Ze zullen denken,hij heeft goed gewerkt..gezopen-goed gegeten..gerookt als ne ketter...maar hij is tenslotte gestopt met roken doordat zijn longen aangetast waren.

Dan zullen ze nog eens nadenken...infeite,was hij niet zo een slechte kerel..wat op de dool door steeds alleen te zijn...was ook niet positief...een alleenstaande mens wordt depressief.

En na de koffie,wordt er wat afgelachen....en ze vergeten je zo.
Hun leven gaat verder....