Valentijn

Anita2 het is altijd triest te lezen als iemand niemand meer om zich heen heeft. Helaas een herkenbare situatie er was ook enig moment in mijn leven dat mijn sociale netwerk bijna uitgestorven was of dreigde uit te sterven. Had op enig moment, na de zelfmoord van een beste vriend die wekelijks twee keer kwam eten, ook niemand die mijn vuilnis buiten zette of die enige kleine hulp kon bieden. Dat moest anders vond ik en heb ik dat ooit opgelost met:


- Utrechters eten samen, waar je mensen uitnodigt bij je thuis om samen te eten, maar ook bij hun gaat eten.

- Wijkbureau- wijkcentrum.

- Het maatjes project.

- Vrijwilligers werk.

- Ben weer actief viool gaan spelen in een klein orkestje in begin is nu al weer gestopt.

- Dating site, zo heb ik mijn huidige partner ontmoet.

- Belde ook wel eens met Sensoor.


Heb gewoon alle middelen ingezet om dat netwerk uit te breiden en te onderhouden.


Als ik een vrouw bij een koelwand in de winkel lang zag twijfelen wat ze die avond zou gaan eten zei ik...


"... als jij je nu omdraait en met je rug naar de koelwand gaat staan maak ik de keuze en kom het ook vanavond klaarmaken...of je komt gewoon vanavond bij me eten... ".


Tja een betere opening kan je niet hebben en heb er diverse leuke vriendinnen aan over gehouden.


Veel staat of valt met één woordje!!!

DOEN!

Ja, Marcus, bedankt voor je adviezen.

Ik ben inmiddels al weer 13 jaren single, na mijn 2e echtscheiding.

Ik ben al jaren actief op dating-sites, ga soms naar het wijkcentrum (waar ik helaas alleen 's morgens tot 11.30 uur terecht kan, want dan beginnen ze eten te bereiden en door mijn longproblemen kan ik daar niet tegen), vrijwilligerswerk heb ik ook jaren gedaan, was jaren lid van een single-club die hoofdzakelijk deden wandelen en wat ik nu niet meer kan opbrengen, heb drie jaar geleden een man ook zo spontaan als jij ontmoet op Hoog Catharijne (ja, ik hou van Utrecht) en eerder een inwoner van Utrecht bij mij thuis die zijn roots bij mij in de buurt heeft...werd ook niets.

Ach, 't is moeilijk die speld te vinden....en te behouden...

Nu sta ik sterker in het alleen-zijn en dat is maar goed ook, want ik heb me toch wat meegemaakt met mannen...en moet steeds meer oppassen in deze maatschappij vanwege al die psychiatrische problematiek.

Heerlen is een hbo stad.


Kijk eens in je huis heb je al die spullen nodig?

Kan je geen kamer vrij maken om een hbo student fysio therapie te huisvesten, je kan zelfs contact zoeken met de (diverse) hbo instellingen zelf.

Mag het niet van de woningbouw (als je een huur huis hebt) een kamer verhuren dan ga je met ze praten dat je een student gratis inwoning geeft inruil voor stuk mantelzorg.

Volgens mij is er ook extra subsidie als je een student gaat huisvesten!


Ik weet hoe erg je moet uitkijken, is voor een vrouw altijd iets anders dan voor een man helaas. Ook ik heb twee huwelijken achter de rug mijn scheiding was zelfs een vechtscheiding waarna ik mijn zoon niet meer gezien heb...maar is geen reden om stil te blijven staan. Mogelijkheden moet jezelf creëren en jezelf niet bang maken met uitkijken. Neem aan dat je genoeg onderbuik gevoel hebt ontwikkeld daarvoor door diverse tegenslagen op het datingvlak. Het is bij mij ook niet zomaar uit de lucht komen vallen en wat jij over mannen schrijft dat zelfde kan ik over vele vrouwen schrijven die eerder geïnteresseerd waren in wat ik in mijn broek heb...of op de bank heb staan.


Heb het wel gehad dat de "dame" zo in mijn broek zat binnen vijf minuten dat ze binnen was ... met de opmerking ..."... je hebt sex en erotiek op je voorhoofd staan ..." ... tja dan is daar het gat van de deur.


Is allemaal een reden dat we nog steeds latten en ik mijn eigen woning niet opgeef - klein stukje zekerheid en mogelijkheid om op terug te vallen. Heb mijn woning al twee jaar niet gebruikt.


Succes en sterkte.

Wat naar voor je, dat je beste vriend zelfmoord heeft gepleegd. Wat was zijn voornaam?

Lijkt me niet verstandig om dat openlijk neer te zetten.