februari 2023 - Hoe ga je om met vrienden die meer kunnen?
02-02-2023 om 10:27 uurHet is misschien wel een van de moeilijkste dingen van het hebben van een longziekte: minder energie hebben. Het lukt daarom misschien niet altijd om mee te doen met alles.
Hoe ga jij daar mee om? Vertel je waarom het je niet lukt en is daar begrip voor?
Ik zelf merk dat ik vaak bevriend raak met wat oudere mensen, met leeftijdgenoten kan ik al zolang niet meer mee doen wat vaak toch dan verwaterd wanneer je te vaak af zegt.
Ik werk niet, geen sport, behalve de nodige fysio.
Ik vertel wel beknopt wat niet lukt of eigenlijk vertel ik vaker wat wel lukt, dan ben ik sneller klaar :)
Ik zelf heb aan een klein groepje mensen om mij heen genoeg, gewoon omdat ik teveel niet aan kan, er wordt toch vaak verwacht dat je geregeld belt of afspreekt en dat geeft mij druk en stress.
Liever een paar goede vrienden/familie waar ik mijzelf kan zijn en waar ik altijd onder voorbehoud van, mee kan afspreken en ook kan melden :het is mooi geweest, m'n energie is op.
Ik probeer ook met hen rekening te houden want niet alles draait om mij natuurlijk, alleen zolang het mij niet schaad.
De meeste mensen hebben alle begrip en degene die dit niet hebben zijn eigenlijk langzaam verdwenen...
Leren omgaan met minder energie is een lang proces geweest. Ik was de sterke man, vader en opa maar nu niet meer, in ieder geval lichamelijk.
Ik heb mijn beperkingen leren accepteren mbv mijn innerlijke kracht en met hulp van mijn partner. Als ik nu iets niet meer kan dat vind ik dat jammer en geef het een plek. En natuurlijk is het op sommige momenten erg verdrietig zoals bv niet meer rennen of voetballen met mijn jongste kleinkinderen.
Gelukkig kan ik toch alles positief blijven zien, niet gemakkelijk, maar ik heb het geleerd. Ik kan genieten van het moment en van de dingen die ik kan en kan met vreugde terugkijken op alles wat ik in het verleden wel heb kunnen doen.
Mijn motto is “leer van gisteren, droom van morgen en leef vandaag”.
Ook filosofie van Mindfulness heeft mij praktische handvatten gegeven om te accepteren en los te laten.
Samen dingen doen die wel lukken, bijvoorbeeld in plaats van samen shoppen naar de bios of thuis een film kijken. Waar we vroeger samen gingen paardrijden en alles samen deden nu mee naar de paarden en genieten van hun aanwezigheid en knuffelen en poetsen en tussendoor veel rusten op een stoel en beetje kletsen terwijl de ander zich uit de naad werkt om de stallen uit te mesten😜
Ik vertel dat ik minder kan. Iedereen heeft er begrip voor. Ik kon dit pas vertellen toen ik geaccepteerd had dat ik ernstige COPD heb. Mijn ervaring, toen ik het niet vertelde, was dat ik enorm gestressed werd omdat ik het proberen te verbergen. Door die stress ging ik nog slechter ademen.
Dus ..... mijn advies is om uit te leggen waarom je minder kunt en vaker moe bent.
Zo doe ik t ook. Duidelijk zijn, en kiezen voor dingen die wel samen gaan.
Ik heb het geluk dat mijn vriendinnen misschien wel beter zijn in alternatieven bedenken dan ik zelf. Die zeggen regelmatig, is dit nou wel slim Daan, kan je niet beter dit of dat.
Verder ben ik sowieso altijd wel vrij open en ik krijg eigenlijk altijd wel hele toffe reacties. De meeste beperkingen zitten in mijn hoofd. Ik doe ook vrijwilligerswerk voor de roeibond en heb dat heel lang afgehouden tot mijn coach me vroeg of ik het leuk vond om wat te doen, ik kwam weer met duizend beren op de weg toen hij zei, Nee ik vraag alleen of je het leuk vindt, de rest komen we wel uit. En dat was wel een eyeopener.
Dat is fijn voor je Daanje :-)
Hetzelfde als met vrienden die vergelijkbaar dingen kunnen zoals ik, of die minder kunnen dan ik. De mensen die ik nog over heb ken ik al ontaard lang. Bij die mensen is het nog nooit de vraag geweest hoe wij met elkaar omgaan.
Verder vind ik het fijn om met ouderen om te gaan. Zij hebben veel levenservaring. Daar leer ik veel van, en het helpt me lastige periodes te relativeren.
En ik doe er veel aan om nog zoveel als mogelijk mee te draaien in de "normale" wereld. Met sporten, vrijwilligerswerk en cursussen. Het kost(te) me soms wel veel moeite om de juiste activiteit te vinden. Maar als dat eenmaal lukt, dan krijg ik daar min of meer vanzelf de mensen bij, die mij en mijn ziekteproces accepteren. Dus ook dan is het makkelijk om om te gaan met mensen die meer of andere dingen kunnen dan ik. Voordeel, zoals ik dat ervaar, is ook dat ik daardoor bij mijn vrienden dingen kan vertellen anders dan mijn ziekteproces. Voor mij is dat belangrijk, want mede daardoor ligt de nadruk niet per se op wat ik niet meer kan.
Jeetje, wat een verhalen. Wat knap hoe jullie met alles omgaan.
Mijn leven staat niet zo zeer in het teken van omgaan met minder energie, maar in het voorkomen dat ik benauwd word. Ik ga niet naar mensen met houtkachels, dieren of stoffige huizen. Nooit naar bioscopen of theaters. In de hooikoortsmaanden (april tm sept) zo min mogelijk van de kust af en niet fietsen door de duinen, maar wandelen op het strand. Als we uit eten gaan, alleen naar restaurants met een redelijke luchtkwaliteit (dus geen openhaard, niet van die gashaarden, geen open keukens, niet op een terras waar pollen in de buurt zijn). In de stookmaanden (hier van medio sept tm juni) altijd kijken naar de wind, naar buiten met mondkapje ffp 2 en alleen wandelen, fietsen buiten de rook. Op mijn werk alleen in kantoorruimten waar het 'goed genoeg' is en anders vanuit huis. Soms ontkom ik niet aan een slechte ruimte en het geeft mij wel altijd een schuldgevoel naar collega's. Ze moeten altijd rekening met mijn ziekte houden.
Afijn, een beperkt sociaal leven. Maar wel met energie.
Ook knap van jou hoe jij er mee omgaat. Jou ziekte heeft ook veel impact op jou leven en eist aanpassing. Sterkte.