Februari 2013 - Hoe ga je om met onbegrip uit je omgeving?
03-02-2013 om 00:03 uurHoe ga je om met onbegrip uit je omgeving?
Mensen met luchtwegklachten lopen in het dagelijks leven nogal eens tegen onbegrip aan.
Bijvoorbeeld als je vraagt om niet in de directe omgeving te roken, of (op de werkplek) om geen parfum te gebruiken. Dit zijn maar een paar voorbeelden, maar er zijn tal van zaken waar je als longpatiënt tegen aan kunt lopen.
Maar hoe ga je nu om met het onbegrip van je omgeving. In eerste instantie kun je mensen wijzen op de gevolgen die het heeft voor jouw gezondheid.
Maar wat doe je als mensen zeggen dat ze daar geen boodschap aan hebben?
Ook jij zult dit vast wel eens hebben meegemaakt. Hoe heb jij dit aangepakt en is er vervolgens echt iets veranderd in de houding van je omgeving.
Ik vind het moeilijk, ik ben er niet zo goed in om voor mezelf op te komen.
Vorige week nog een conflict op mijn werk gehad. Het is uiteindelijk opgelost, maar ik blijf een naar gevoel houden, omdat hij probeerde het over mijn rug op te lossen.
Verder blijft het lastig met roken. Veel familie rookt, en snappen het niet (vaak rokende COPD-ers), dan blijf ik thuis, maar voel me wel afgesloten...
Ik dacht dat er onbegrip was voor mij, totdat ik eens duidelijk het verhaal heb verteld aan mijn vrienden. Het hele verhaal, in één keer, in de mail, het is moeilijk om met ze allemaal tegelijk af te spreken omdat we verder uit elkaar wonen.
Ik heb het hele verhaal in één keer verteld, omdat er dan minder onbegrip is, dan dat je elke x een beetje verteld, de ene dag 'ik ben moe', de andere week 'ik ben verkouden', 'ik heb het benauwd'. Dan krijg je reacties als tja, iedereen is wel eens moe (of verhalen van dat persoon omdat die ook moe is), ik ben ook verkouden, etc. etc. etc. Als je het hele verhaal in één keer verteld (inclusief je verleden in de ziekte wat ze misschien niet weten), des noods in de mail, zoals ik heb gedaan, dan zijn de meeste onduidelijkheden de wereld uit.
En wat nog moeilijker is, maar wel ontzettend belangrijk in mijn ogen (ten minste tegen je vrienden): Vertel niet alleen het zakelijke ( bijv. ik ben zo vaak moe, en ik moet zoveel uur slapen daarom lijdt werk/school eronder), maar ook het persoonlijke (ik ben vaak moe, ik voel me daar ongelofelijk machteloos bij. Ik zou zo graag meer leuke dingen willen doen, ook met jullie. Ik kan niet uit, maar zou best een avondje film willen kijken. Ik ben nu niet verkouden, maar ik weet dat het er weer aan komt. Daarom houdt het mij bezig). Geef ook aan of je wil dat ze juist wel of niet naar je gezondheid vragen. Jij mag best aangeven dat je daar open voor staat. Sommige vrienden van mij vroegen er nooit om (bang dat ik het er niet over wil hebben), zolang ik niets zeg zal het wel in orde zijn. Dat is niet zo. Ik zeg het niet altijd uit mijzelf, je wil niet elke keer als aansteller overkomen of het gevoel hebben dat jij er elke keer over moet beginnen. Het doet je voelen alsof zij er niet voor je zijn. Neem het heft in eigen handen! En natuurlijk zijn er genoeg momenten dat je het er niet over wil hebben, maar daarom kunnen we zeggen: nu even niet, we gaan nu wat leuks doen.
Zelf vind ik zo'n gesprek gaan wel erg moeilijk, je wil duidelijk zijn in wat je hebt, maar geen medelijden opwekken. Die grens vind ik zelf moeilijk om te zoeken. Maar waar ik wel achter kwam: Ik stuitte inderdaad op onbegrip, voor het gesprek. Maar door zelf de conversatie aan te gaan is dat bij mij minder geworden. Vervelend om te lezen dat het bij veel mensen anders is, en dat er inderdaad weinig begrip voor is. Ik heb wel één keer een opmerking gehad: 'je bent toch zo vaak moe? Maar ik zie je nooit gapen' tssssssssssss.
Allemaal heel herkenbaar en is volkomen waar.Het onbegrip dat er is,je zou er aan toe kunnen voegen onbegrip.Vaak kunnen we over aandoeningen van anderen praten.Maar er over mee kunnen praten is een wereld van verschil.Toch denk ik dat het goed is dat het forum er is.Dan kun je eens je hart luchten.
Je voelt je eigen zo vaak een zeur van o die heeft altijd wat!Laat je niet naar beneden praten ieder mens is uniek.Vergeet niet dat we chronisch ziek zijn en in een rouwproces zitten.Na een overlijden(u moet maar eens opletten)krijg je allerlei verhalen waar je niks aan hebt.Zo van maar die en die had het ook daar word je ziek van.Weet je waar we om verlegen zijn,wel om een luisterend oor,iemand die rustig je uit laat praten en vaak niet eens zoveel terug zegd.Onlangs zei iemand tegen me die goed gezond is goh wat ben jij vaak benauwd(spottend)Ik zei ja jij kunt het weten,jij weet wat het is.Dan lopen ze gauw door ineens druk.
We moeten ons door niemand laten kisten en ik weet deze strijd is er dagenlijks,maar samen kunnen we het.
Gisteravond kwam een van de kinderen thuis en keek me alleen aan ,hoi pap liep naar de keuken en pakte m,n pufje.Nemen ,opschieten je hebt het benauwd ,je hebt die medicatie niet voor niets gehad.Bingo en je denkt wat lief hij begrijpt me en ziet het.Kik daar moeten we ons aan op trekken.Allemaal sterkte in het gevecht dat er elke dag weer is!Nog een raad GEEF HET AAN ALS HET EVEN NIET GAAT,DOEN HOOR!
Er staat in de eerste regel 2 maal onbegrip dit moet zijn onwil
Cisca dat roken zullen veel mensen niet begrijpen. Je kan wel vragen of ze er rekening mee willen houden. Als jij komt dat ze buiten gaan roken
Heb zelf gold 4 , heb 4 jr erover gedaan om t e stoppen. Maar iedereen gaat bij mij naar buiten of de schuur in om te roken.