Grenzen verleggen.....
12-11-2007 om 22:28 uurHoi,
Je hoort het heel vaak, hoe verleg je je grenzen.
Hoe verleg je grenzen zonder in elkaar te storten, wat voel je, hoe reageer je......
Wat zijn de psychische en lichamelijke gevolgen voor je gestel.....
Grenzen verleggen dat doe je zelf bewust en onbewust leg jeiedere keer de lat voor je zelf steeds hoger
Kan dat zonder gevolgen...zonder pijn of frustratie's. Ik denk het niet...iedere keer wil je meer meer kilometers maken of harder fitnessen of meer baantjes zwemmen.....
Wat is de remming wat is de euforie....
De remming is vaak het kapot gaan, je hebt je grenzen overschreden zonder dat je daar erg in hebt.Had ik maar rustiger aan gedaan..had ik maar.Op dat moment zal je maatregelen moeten nemen om erger te voorkomen. Vaak zijn die maatregelen, rust nemen, veel vocht drinken, goed eten. Rust is een factoir dievaak wordt vergeten ook door topatleten ook door mij, ik ben wel is waar geen topatleet maar ik sport meer dan de gemiddelde recreant. Na de training is rust de belangrijkste aspect van een sporter. Wat kan je doen om grensverleggend te werk gaan.....waar ben je in toe in staat, wat wil je, dat zijn vragen die je bij je zelf moet stellen, opbouwen waar je mee bezig bent, wat kan je fysiek aan, je kan een sprinter zijn maar als je na een wedstrijd helemaal in elkaar stort dan ben je met je verkeerde werk bezig.
Spiegel je zelf naar je zelf en kijk niet naar andere, men zegt vaak maar jij kan het ook waarom ik niet. Daar hoef je geen drs voor te zijn. Fysiek, spierenopbouw, leeftijd zijn invloeden waarom de ene wel het voor elkaar krijgt en de ander niet. Euforie je hebt het gehaald je hebt het volbracht.....
Dat is genieten, maarhier ook weer blijf met beide benen op de grond staan, zorg voor een goede opbouw van de trainingen.......
H
Ben ik wel eens met me kop tegen de muur aangelopen tijdens het sporten...jawel meedere keren geef niet, je leert ervan......meestal praat ik met deskundige mensen er over wat kan ik doen wat is het beste...luister ik dan wel ...soms...heel soms....... wel.
Hebben met grensoverschrijdingen te maken tijdens het sporten....laat ze horen.....
Kees
Ik heb wel een voorbeeldje: het crosstrainen bij de fysio.
Ik zat op een gegeven moment met heel veel pijn en moeite op de 5 minuten en toen stortte ik in. Ik kon het opeens niet langer dan een minuutje volhouden. Toch weer opgebouwd, uiteindelijk zat ik na een paar weken (achteraf bezien was dat veelste snel) op de 6 minuten maar ik voelde ergens wel dat ik het eigenlijk niet kon. Mijn therapeut zei dat ik het rustig aan moest doen, maar dat deed ik niet. Eigenwijs die ik ben. Met als logisch gevolg dat ik opeens toch weer met 2 minuten en heftige benauwdheid moest stoppen.
Het heeft me wel geleerd om beter te luisteren naar mijn fysio. En ook om meer naar mijn lichaam te luisteren ipv naar wat mijn hoofd zegt/wil.
Inmiddels zit ik na heel langzaam opbouwen weer op de 5 minuten en dat voelt een stuk beter dan de vorige keer!!!!
Ik weet niet of dit is wat je bedoelt, Kees, maar hier moest ik opeens aan denken.
Jantiene
Dit is wat ik bedoel....
Succes verder..
kees
Bij grenzen verleggen speelt ook je karakter heel erg mee, ik kan me op karakter heel goed door een grens laten gaan en blijf dan gewoon door gaan. Dat is natuurlijk niet altijd verstandig maar ik ga nooit helemaal tot het gaatje; ik blijf op een verantwoord tempo door gaan, daar zit het verschil, ik kan dan na de tijd wel moe en kapot zijn maar ik ga nooit te ver zodat ik toch het lang kan vol houden en na een paar dagen weer redelijk hersteld ben.Achteraf denk je wel eens van dat had ik beter niet kunnen doen maar dat blijft ook vaak de uitdaging he, de grens opzoeken, daar wordt je vaak ook beter door.
Dit heeft behalve met karakter natuurlijk ook met je sportachtergrond te maken. als je niet je hele leven hebt gesport en nu pas begint zal je lichaam niet gewend zijn en minder aan kunnen als bij iemand die altijd gesport heeft.
Het is de kunst om je grenzen te verleggen en tegelijkertijd naar je lichaam te luisteren waardoor je een ideaal samenspel creëert en verder komt. Voor mij is dat evenwicht vinden nog moeilijk omdat er bijkomende factoren bij komen zoals de insp.astma.. Maar fingerspitzengefühl moet toch uiteindelijk mij op een stabiel niveau brengen zodat ik langer zonder blessures en klachten aan mijn luchtwegen zal blijven lopen. Ik voel gewoon dat iker dicht bij in de buurt kom.
bovendien heb ik nu ook weer geleerd dat als je echt goed wilt presteren je niet te veel rompslomp aan je kop moet hebben, m.a.w.: je moet je kop op lopen gericht hebben anders kun je niet lopen.Ik liep nl. in juni met mijnKarin eel gemakkelijk mee te traiinen voor een hele marathon maar door allerlei rompslomp kon ik mijn kop er niet meer bijhouden en werd ik moe van die rompslomp en ging minder lopen en moest afhaken voor de marathon.
Als je vooreen halve marathon gaat moet je er voor leven, dingen voor op zij zetten, de uitdaging aan gaan. Doe je dat niet dan zul je zien dat je veel meer moeite hebt om je doel te halen.
Dus ga er voor, leef er voor en verleg je grenzen, het gaat niet van zelf.
Bert,
Ik ben het gedeeltelijk met je eens, wat ik heel veel hoor met mn van mensen astma dat zij vaak hun grenzen onbewust opzoeken...
Wat ik interessant vind hoe komt het type mens waar wij ook toe behoren hun grenzen veel meer verkennen dan mensen mensen zonder astma...
Met astmahebben wij sporters vaak de neiging het moet vlug, we mogen vooral niets missen.....
Misschien dat iemand op het forum hier een verklaring voor heeft..
Kees
Ben ik wel met je eens, we zoeken vaak onbewust de grens op en hoe dat kan weet ik ook niet.
Ik wil hard lopen voor mijn gezondheid maar toch ook een prestatie neer zetten, wellicht dat het daar wat mee te maken heeft. Het zit gewoon in mijn karakter en of dat bij astma-ers juist specifiek aanwezig is??????!!!!!.
Ik denk bij grenzenverleggen aan iets van 23 jaar gelden: Na mijn ziekenhuis periode van een maand of zes, vertelde een arts dat ik wel in jaren 27 was, maar fysiek de leeftijd van een zestig had, ik zou in alles drie stappen terug moeten doen. Wel makkelijk is het niet geweest, en veel vallen en opstaan. Maar mijn huis is gebouwd, mijn honden getraind, ook in barre omstandigheden, ik stap nu weer voor veertig kilometertjes op een ATB en durf me in vele opzichten nog te meten met een' gezonde' dertiger Die arts die me dat toen vertelde leeft niet meer, maar zijn opvolger een co-assistent destijds is nog steeds mijn internist en zelfs die verbaast zich over mijn fysiek herstel. Ik kan alleen zeggen dat leven grenzen overschrijden is...hoever? tja dat is voor vele een vraag......
Ik wil hier aan toevoegen dat hieraan voorafgaand jaren en jaren volharderd trainen is geweest en dat ik dat alleen hebt gekund door alle steun en support van de mensen om me heen, daarnaast heb ik een groot respect voor iedereen die door een beperking van welke aard ook het beste uit zichzelf wil halen en dat noem ik dan ook topsport. Het gaat er niet om hoeveel, niet wat maar om het gevoel dat je behaald voor jezelf, het oordeel van een ander is niet relevant!!!!
Bij grenzen verleggen denk ik aan top sport.
En top sport is de grenzen van het lichamelijk vermogen opzoeken.
Ik vind dat iedere competieve sport beoefenaar die meer dan 5 dagen in de week 45 of meer min trained aan topsport op zijn of haar niveau doet.
En astma moet daarbij geen beperking zijn maar een levenstijl waardoor je mentaal gehard word en 10 x zo hard probeerd als iemand die geen astma heeft.
Wat vinden jullie van deze visie, is dit te gemaakelijk gezegt of zit er wat in.
Ik weet niet hoe erg de ander astma heeft.
Ik vind dit inderdaad veel te makkelijk gezegd en nogal hard overkomen. Veel hangt af van hoe iemands astma op dat moment is. Als ik naar mezelf kijk; als ik longinfecties heb; is het voor mij al topsport om in huis de trap op te lopen; naar het aanrecht te lopen etc. Ondanks de stootkuren Prednisolon en AB kost het me dan alle energie die ik heb... En hoe goed je conditie dan ook is; die is ineens afgebroken tot 0,0...
Momenteel gaat het gelukkig beter en dan werk ik er hard aan om mijn conditie weer op peil te krijgen. Voor mij is het echter een groter probleem om juist dan mijn grenzen te kennen en te hanteren. Voorbeeld: gisteren 30-35 km gefietst; omdat ik dat heerlijk vind, maar ook omdat ik graag verder conditie op wil bouwen en ben daarbij toch te ver gegaan. Ik heb ervan genoten. Maar moet vandaag rustig aan doen om te herstellen. Dus 10x zo hard proberen als iemand anders is absoluut niet verstandig; omdat juist daarvan je astma een enorme klap kan krijgen.
En als ik naar mezelf kijk; ik moet met heel veel dingen in mijn leven rekening houden door mijn astma. Maar astma is niet mijn levensstijl; mentale verharding evenmin. :N
Ook vraag ik me af waarom je alleen competatieve sporters benoemd? :? Sport is er in allerlei gradaties; en iedereen moet daarbij kijken wat binnen zijn mogelijkheden ligt. Of dat nu marathon lopen is, of een klein stukje lopen... Competitie hoeft daarbij niet voorop te staan; maar kan je zelfs heel erg belemmeren en tegenwerken, zoals ik het zie... juist omdat je dan steeds je grenzen voorbij gaat, krijg je eerder last van je astma. Ik ben dan ook voor rustige conditie- en sportopbouw; en natuurlijk moet je heel voorzichtig kijken of je een grens kunt verleggen. Als je de grenzen nooit opzoekt, weet je immers niet waar die ligt. Maar dit moet je wel heel doordacht en voorzichtig doen.
Voor mij is dat op dit moment echt veeeeel te makkelijk gezegd. Langer dan 10 minuten fietsen lukt nog niet, ga volgende week weer echt trainen. Nu eerst astma weer onder controle zien te krijgen...