Leven na revalidatie

Hallo allemaal,

Ik heb voor een tijdje terug gerevalideerd. Nu ik een paar weken thuis ben merk ik dat ’t me best tegenvalt. Eerste week thuis ging prima, maar daarna werd ’t minder, begin vd wk de Alvesco opgehoogd en geprobeerd om toch zo rustig mogelijk te doen. Vanaf gister ging ’t opeens goed vooruit! Fijn, twijfelde eerst of de Alvesco opgehoogd moest worden omdat het zo erg op en neer ging, maar merk nu dat ik daar heel goed aan gedaan heb. :)

Toch, ondanks dat ’t eigenlijk goed gaat, word ik vandaag weer geconfronteerd met beperkingen. En ik vind dat best lastig. Was gister nog wel wat moe maar vandaag voelde me longen goed en ook had ik weer meer energie, dus dacht even in de tuin werken kan wel. Dit maar een half uurtje gedaan, alleen alles nog water geven erna maar dat kost niet zoveel energie. Merkte toch wel dat ik best moe werd dus even rustig naar binnen gegaan. Toen ik zat te eten merkte ik dat ik toch ook wel weer benauwd was. Maar nadat ik wat Ventolin genomen had herstelde zich dat prima. Merk nu wel dat ik vanmiddag (zoals ik op Dekkerswald geleerd heb..) niet teveel meer moet gaan doen. Maar ja, ik had nog graag mijn huis gedeeltelijk gepoetst. :? 

Dit is maar een enkel voorbeeld. Maar zo blijf ik tegen dingen aanlopen. Op DW had ik daar geen last van, ’t ging zoveel gemakkelijker. Ging er eigenlijk heel positief uit en dacht alles wel aardig te kunnen maar ’t valt me toch tegen.

Daarnaast merk ik dat ik ’t echt lastig vind om dit soort dingen kenbaar te maken aan mijn omgeving. Ik voel me zo’n zeur! Ik wil dit helemaal niet en zou ’t liefst vertellen hoe goed ‘t gaat. Dit doe ik gedeeltelijk ook wel want ik vind ’t niet altijd nodig om alles te vertellen, maar soms moet ’t wel, ik weet dat ik ook goed op mezelf moet passen, soms ook preventief. Maar ik ben gewoon bang voor onbegrip daardoor. Of het terecht is weet ik niet, maar ik merkte afgelopen week op mijn werk dat ik ’t er echt moeilijk mee had. Ik moet ’t aangeven maar ik wil ’t eigenlijk niet. Toch maar gedaan omdat ik het beter wel kan doen, maar vond het zo lullig en vervelend, en deed me zelfs verdriet. ;(

Leven na de revalidatie valt me dus best wel tegen! Op DW ging ’t zoveel makkelijker allemaal, minder klachten maar ook zeker een heel stuk minder beperkingen. Alleen dat was wel heel fijn voor daar, maar dus niet zo’n reëel beeld. Dat reële beeld komt nu weer. Ik loop weer overal tegenaan. En al vind ik ’t heel fijn dat ’t op DW allemaal zoveel makkelijker ging, ik zou liever gehad hebben dat je werk/hobby’s/huishouden op de een of andere manier door hadden gelopen waardoor je weer veel meer moet en drukker bent.

Maar ja, hoe zorg je er nu voor dat er wat balans komt? Tussen klachten aangeven/voor jezelf houden. Maar ook tussen rust nemen/toch licht bezig blijven. Toekomen aan alles wat je nog wilt doen / temporiseren. Anderen om hulp vragen / niet teveel zeuren. Het valt me zo tegen, ik heb voor me gevoel een hoop geleerd en probeer dat toe te passen maar ’t lukt me gewoon niet goed.
Hoe hebben mensen dit ervaren die klinisch hebben gerevalideerd? Hadden jullie hier in ’t begin ook zo moeite mee? (Aangeven, rust proberen te nemen, de beperkingen) Gaat dit geleidelijk beter of doe ik ergens iets toch niet goed?

Groetjes suus