21 en poliklinische revalidatie. Ervaringen? Ook met studeren?
03-02-2013 om 17:31 uurHoi mensen,
ik lees veel verhalen over revalideren. Ik ben 21 jaar oud, volg een HBO opleiding en ik ben nu derdejaars. Ik heb al jaren last van mijn astma en moeheid. Nu heb ik verschillende periodes met ups en downs. Helaas gaat het nu steeds slechter en ben ik steeds meer moe en kortademig. School, werk en mijn sociale contacten lijden hieronder. In overleg met de huisarts ga ik revalideren bij de poliklinische revalidatie bij mij in de buurt. Nu heb ik alleen een vraag, zijn er meer jongeren van de leeftijd rond de 20 die een poliklinische revalidatie hebben gevolgd/volgen? Of jongeren van dezelfde leeftijd die soort gelijke klachten hebben? Ik zou het fijn vinden om daar ervaringen mee uit te wisselen. Ik zou graag willen weten hoe jij met je moeheid omgaat, of jij hebt gerevalideerd en waar. Hoe vertel jij je verhaal aan mensen die je minder goed kent, maar die je verhaal wel moeten weten?
Het klinkt misschien raar, maar nu ik ga revalideren voel ik meer erkenning voordat ik echt ziek ben. Dingen die je vaak verborgen hield mag ik nu hardop zeggen en ik heb het recht om dat te zeggen zonder dat mensen vinden dat ik mij aanstel. Ik voel me opgelucht en ik wil mij voor de volle 100% inzetten. Hiervoor vond ik het erg moeilijk tegen mensen te zeggen dat ik te moe ben om bijvoorbeeld even iets voor ze te halen bij de supermarkt, terwijl het gewoon op mijn route ligt. Vooral omdat mensen het vaak niet aan mij kunnen zien. Ik ben bang op onbegrip en soms was dit ook het geval. Neem bijvoorbeeld uitgaan vind ik ontzettend leuk, dit kost mij ontzettend veel energie, ik bereid mij hier dan ook op voor door de dagen van te voren meer te slapen, die dag zelf veel te slapen en de dagen erna moet ik lang bijkomen. Dat ik uitga, dat zien mensen, maar wat ik daarvoor moet inleveren vergeten ze. Dat snap ik, ik vertel het ook niet altijd, dat is niet nodig. En natuurlijk is het niet verstandig om dit te doen met mijn gezondheid. Maar soms moet je gewoon lichamelijk dingen inleveren om geestelijk ook gelukkiger te worden. Ik vroeg me af of er mensen zijn die hier ervaring mee hebben.
Gelukkig staan mijn vrienden nu 100% achter mij, helpt school mij als ik studievertraging oploop, ik kan zelfs een jaar langer studiefinanciering krijgen mocht ik studievertraging oplopen. En zelfs mijn bijbaan houdt rekening met mij. Ik heb ontzettende geluk met al die dingen. Maar ik hoor ook verhalen bij mensen die dat geluk helaas niet hebben.
Hi Bloem,
Ik snap heel goed dat je graag wilt dat alles "gewoon" doorgaat in je leven.
Echter vraag ik mij af of het willen goed voor je is.
Longrevalidatie krijg je niet zomaar en ik denk dat je in de eerste plaats moet gaan kijken naar hoe je zo goed mogelijk je revalidatieproces kunt voltooien.
School, bijbaantje, vrienden en andere dingen komen juist als het echt niet goed gaat op een 2e of latere plaats.
Als je ziek bent moet je je ook afmelden op je werk/school of een vriendin die je vraagt iets te gaan doen.
Longrevalidatie is in feite niet veel anders; je bent ziek, hebt daarvoor medische begeleiding nodig om je staande te kunnen houden in het leven.
Neem daar de tijd voor, net zoals je zou moeten doen als je griep hebt of bv. een gebroken been zou hebben.
Vergeet niet dat revalidatie geen vrijetijdsbesteding is en dat je het nodig hebt.
Als je de eerste weken thuiskomt na therapie zul je hoogstwaarschijnlijk uitgeput zijn en geen energie meer hebben voor andere dingen.
Neem de tijd om te kijken OF je het aankunt om er nog iets naast te doen en vergeet niet dat je ALS je iets ernaast kunt doen je juist ook leuke dingen gaat doen zoals iets met vrienden.
Dan houdt je het allemaal beter vol.
School, stufi, bijbaan en vrienden geven al aan dat het geen probleem is als je vertraging oploopt.
Sterkte met zoeken naar de balans tussen revalidatie en "dagelijks leven".
Hoi Selah,
bedankt voor je reactie. Je hebt helemaal gelijk, ik ga ook inderdaad mijn revalidatie op de eerste plek zetten. Daarom lucht het mij enorm op dat mijn omgeving erg goed reageert en ik heb in mijn achterhoofd dat ik studievertraging mag oplopen zonder daar al te veel financiële problemen te krijgen. Door die feiten kan ik mij ook meer richten op de revalidatie, alleen de revalidatie, en daarnaast werkzaamheden etc. te laten vallen.
Hoi Bloem,
Ik hoop dat je wat aan je revalidatie zult hebben. Als jij zelf je astma accepteert en daar open over kan zijn is dat de eerste stap. Waarom hou je het verborgen en durf het niet hard op te zeggen? Je kunt gerust aan vrienden uitleggen wat je bijv moet laten om uit te gaan. Of dat je te moe bent om langs de supermarkt te gaan. Je zult merken dat de meesten er begrip voor hebben, en of krijgen. Soms heeft dat tijd nodig. Er zijn altijd mensen die het niet begrijpen, maar hou dan in gedachte dat het meer iets over hun zegt dan over jou. ;)
Voor jou geldt nu dat je gezondheid het belangrijkste is en de revalidatie op de eerste plaats komt.
Succes met je revalidatie
Hoi Bloem
Welkom hier, ik denk dat je veel kunt leren van een revalidatie hoor!
Goed dat je ervoor gaat.
Alleen met de zin dat je op de goede weg bent als je het accepteert, ik vind het meer leren leven met, en ja ook zonder veel dingen. Maar accepteren ik ben bang dat ik al ben ik bijna 50 dat nooit zal leren :@
Maar ik hoop van harte dat de revalidatie je veel gaat brengen.
Tessa,
Klopt, nu ik het hele verhaal heb uitgelegd (er is lichamelijk namelijk ook meer aan de hand dan astma), heeft iedereen (alleen aan mijn beste vrienden verteld) gelukkig begrip voor mij. Nog steeds lastig, omdat ik een paar provincies verderop woon in verband met studie. Ik moet er alleen zelf aan werken dat ik de enige ben die mijn grenzen kan aangeven.
Jippie,
ik ben inderdaad op de goede weg. Ik hoop dat ook jij het zal leren te accepteren. Je bent alsnog jong genoeg om te leren. :)
Spannend hoor Bloem, die poliklinische revalidatie! Als ik jouw verhaal lees, en zie dat je tegen veel dingen in het dagelijks leven aanloopt, denk ik dat 't je wellicht goed kan helpen zo'n revalidatie, juist omdat die poliklinisch is. Zelf heb ik klinische gedaan, maar als ik 't over zou moeten doen had ik misschien wel voor poliklinische gekozen. Dit omdat je dagen (zo ervaarde ik 't tenmiste, omdat ik een vrij intensieve baan heb en daarnaast ook in de avonduren nog mijn hobbies/afspraken/vrijwilligerswerk heb) een stuk relaxter worden tijdens een klinische revalidatie. Dat is heel positief voor je gestel en je kunt zo goed aan jezelf werken maar 't beeld wordt wel anders.
Met een poliklinische revalidatie gaat 't meeste buiten je revalidatie-uren gewoon door, wat denk ik wel heel positief is, ook in jouw geval als ik dat zo lees. Krijg je ook verdere begeleiding naast de sport-uren om? Ik heb hier op 't forum wel gelezen dat dat nogal scheelt per poliklinische revalidatie. Ik hoop dat je er veel aan gaat hebben. Succes!
Hoi Bloem,
Ik was 19 toen ik interne revalidatie onderging in Dekkerswald in Groesbeek. Beste besluit van mijn leven. Persoonlijk ben ik blij dat ze me intern gezet hebben en niet poliklinisch. Ik moest daardoor voor 3 maanden afscheid moeten nemen van mijn studie (ik heb er hierdoor 1 jaar langer over gedaan, met extra stufi), maar dat betekende ook dat ik me vol kon concenteren op mijn revalidatie. Het heeft helaas mijn astma niet weggehaald of echt verbeterd, maar het was voor mij een eerste stap tot er mee leren om gaan. En dat levert me steeds meer op.
Als je nog vragen hebt dan hoor ik het wel. PM gerust :).
Groetjes,
Nina
Ik was 25 toen ik poliklinisch ging revalideren. Het heeft best heel wat voeten in de aarde om het voor elkaar te krijgen op m'n werk maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. M'n astma is niet stabieler geworden, ik heb niet minder klachten en m'n longfunctie is ook niet toegenomen. M'n revalidatie heeft me wel van de bank en uit m'n isolement gekregen. Ik deed bijna niets meer omdat ik altijd moe was. Nu is m'n lijf moe maar heb ik in m'n hoofd weer zin om wat te gaan doen. Ik ben na m'n revalidatie zelf ook gaan sporten (dat is heel belangrijk denk ik, anders ben je zo weer terug bij af). Ik beleef nu zoveel plezier aan het sporten bij een vereniging, aan het lekker bezig zijn en aan alle gezelligheid. Dat heeft me al zoveel gebracht dat ik dat echt niet meer zo willen missen.
Ik heb hier destijds een topic geoopend over mijn revalidatie, die kan je hier vinden en mijn topic over het roeien nu, staat hier! Succes met het maken van een beslissing en met revalideren!
Ik hoop volgende week te beginnen met de poliklinische revalidatie (heb eerst 5 weken thuis gerevalideerd met de fysio aan huis, na een longontsteking en erge exacerbatie). Momenteel zit ik nog in de ziektewet, maar gelukkig ga ik nu goed vooruit, en hoop ik snel op te knappen. Na al een lange tijd moe en lusteloos te zijn, hoop ik dat dit echt zoden aan de dijk zal zetten. Nu ik thuis 20 minuten oefen, lig ik al total loss op de bank daarna, dus ik ben benieuwd wat een uur sporten doet! Ik denk dat het heel intensief en ook vermoeiend is. Mijn conditie en longfunctie waren niet goed toen ik net uit het ziekenhuis kwam en het is verbazend wat de fysio met je lijf doet! Ik kom maar 10 meter achter elkaar lopen, en nu, na 5 weken, loop ik al bijna 100 meter! Ik ben er nog lang niet, maar kan al wel zeggen dat ik geen spijt ga krijgen...
Met studeren en revalideren heb ik geen ervaring. Het zal zeker lastig te plannen zijn, vooral omdat je nadien erg moe bent..... Maar ja... als er veel te behalen is.....
Bedankt dat jullie je ervaring delen erg fijn!
Ondertussen zit ik in het voortraject van de revalidatie, verschillende intakes gehad, oa. diëtiste en fysiotherapie. Bij de fysio ging alles eingelijk redelijk goed. Mijn been en knijpkracht waren normaal, mijn conditie redelijk, wel een wat hoge hartslag, maar dat is normaal als je de laatste tijd niet hebt gesport.
Ook was de test prima vol te houden.
Het klinkt misschien raar: maar op zulke momenten baal ik een beetje dat je zulke goede resultaten hebt,
mijn zuurstof percentage was ook in orde. Mijn conditie was wel goed vond hij.
Maar dan vraag ik me toch af, waar komt die vermoeidheid nu precies vandaan? Ook mijn longfunctie is in orde, alleen mijn allergieën spelen een grote rol.
Sporten (niet op mijn oude niveau) kan ik wel, alleen de dagen daarna ben ik kapot. Alleen op sommige dagen kan ik de trap amper op en af, haar bostelen is vermoeiend + pijn, en gewoon de dagelijkse dingen,
constant moe, constant kan ik wel slapen, dit is nu al een paar maand zo. 12 uur slaap lijkt al niet genoeg, smiddags erbij slapen ook niet. Soms zijn er dagen dat ik me wel goed voel, dan ga ik ook de hele dag naar school/werk, maar dan komt één of twee dagen later de man met de hamer. Ik vind het ontzettend moeilijk wat ik nu wel en niet kan doen. Als ik andere verhalen hoor mag k niet klagen, zo slecht heb ik het nog niet, maar het zit me wel dwars. Maar hopelijk gaat de mensen van de revalidatie samen met mij de grenzen opzoeken. :)
Meer mensen die hier last van hebben?