voel me zo opgelaten.
28-06-2011 om 22:58 uurhey ik ben ook een astma patient.. heb veel medicatie gebruikt van kinds af aan. zoals ventolin en salbutamol, bricanul en symbicort pulmicort. en nu alvesco en foradil.. ik voel me zo opgelaten met medicatie innemen in bijzijn van vrienden of familie of anderen.. ook veel last van hyperventilaties door gebeurtenissen uit mijn jeugd.. heb laatst prednison gehad om mn longen weer in zn gereel te krijgen.. maar een week later was het weer zover.. ik verwacht niet dat dit ooit nog beter word.. maar voel me soms zo moe.. en ben 26jr. er zijn mensen die het erger hebben als ik.. maar toch voel me soms echt opgelaten..
schamen hoeft niet. Maar de mensen kijken wel erg als ze je horen inhaleren. Nu gebruik ik de voorzetkamer bijna niet. Ik gebruik de symbicort dan en dat valt niet zo op. Maar mensen schrikken vaak wel dat het zo ernstig is.
Laatst bij miss etam staat daar deo in paskamer daar reageer ik heftig op en moest ik acuut aan de medicijnen terwijlo het op dat moment eigenlijk erg goed ging..
Hoi,
Ik heb me ook heel lang opgelaten gevoeld als ik in bijzijn van anderen mijn medicijnen nodig had, met als gevolg dat ik het gebruik ervan regelmatig uitstelde, waardoor ik meer klachten kreeg. Inmiddels kan het me werkelijk geen fluit meer schelen! Ik ben Sandra, met astma, en dus ook met de nodige medicijnen, net zo normaal als het feit dat ik elke dag mijn bril opzet. Ik neem mijn medicijnen tegenwoordig gewoon in, vernevel zelfs op mijn werk, ook als er mensen bij zijn. Je moet het ze 1x uitleggen, en daarna is het normaal en hoort het erbij. Mijn advies: gewoon puffen als dat nodig is, en er niet teveel bij stil staan!
Groetjes, Sandra
^O^heel goed Sandra!!! ^O^
Ik kan me best voorstellen dat je het moeilijk vind om in het openbaar te puffen.
nu vindt ik het juist lastig om het te doen in de buurt van familie (doe ik niet) of in de buurt van collega's. doe ik dan eigenlijk altijd als ik weet dat ze niet in de buurt zijn of komen.
maar verder vind ik het helemaal niet lastig om in het openbaar te puffen. Laats nog in de rij bij de efteling had ik een puf met voorzet kamer nodig. Zegt een kindje achter mij in de rij "kijk mama, die mevrouw heeft astma. is ook niet handig dat die rook hier is he?" Nou hartstikke goed van dat kind, als meer kinderen dat gaan snappen dan is het probleem over jaren de wereld uit.
Ook op kamp zit ik er helemaal niet mee. Eerst ging ik vaak een hoekje staan bij de wc, maar merkte dat mensen als ze dan toch perongeluk binnen lopen zich een ongeluk schrikken. Nu doe ik het buiten bij de wasbakken waar veel mensen staan. Als ik dan rustig mijn medicijnen pak schrikt niemand ervan.
Paar maanden terug nam ik (ook op een kamp) mijn puf gewoon in het openbaar, even later stonden we met 3 man op een rij, waren er opeens toch meer mensen met medicijnen dan we van te voren hadden verwacht...
Het blijft natuurlijk wel lastig, zeker als je met zijn 2-en bent ofzo want dan ben je veel meer op elkaar geconcentreerd, ik merk dat juist in het openbaar (lees in een groep) mensen ook met elkaar aan het kletsen zijn etc en daardoor het wel wordt opgemerkt maar de concentratie er niet op ligt. Maar goed dit heb ik ook ontdekt omdat er soms geen andere opties waren. gelukkig maar voor mij eigenlijk want nu zit ik er niet meer mee.
Alleen die familie en collega's nog maar een keer overwinnen...
Ik word er ook steeds makkelijker in merk ik en als je het een paar keer gedaan hebt is het enge er ook wel voor een groot deel af. Merk dat mijn collega's wel kijken maar dan meer omdat ze het interessant vinden of het nog nooit gezien hebben. Collega's van andere afdelingen maken er soms wel een opmerking over maar dan wel positief. Mijn collega's houden er sowieso over het algemeen goed rekening mee en als ze je zien puffen weten ze ook dat het minder goed gaat en krijg je sneller begrip.