Schaamte bij medicijnen

Jaa!! Ik neem eigenlijk nooit mijn medicijnen met anderen erbij. Zelfs niet bij mijn ouders of goede vrienden. Ik loop meestal weg om ergens anders mijn medicijnen te nemen. Bijvoorbeeld op de gang ofzo. Alleen bij mijn vriend neem ik gewoon mijn medicijnen. Weet niet zo goed hoe het komt. Als andere hun medicijnen nemen voor wat dan ook zou ik dat helemaal niet raar of stom vinden. Misschien dat het komt omdat ik toch regelmatig op onbegrip stuit en ik bang ben dat mensen vinden dat ik me aanstel ofzo.

Voor mij ook heel herkenbaar!
Ik neem ze ook nooit waar anderen bij zijn.

Neem mijn medicijnen waar iedereen bij is al is het in een restaurant - café of openbare gelegenheid. Natuurlijk schaam ik me, zie de mensen kijken maar trek me daar niks van aan, maar de schaamte is er zeker wel.


Noot Soms zelfs tijdens een vergadering als ik het nodig heb omdat ik te benauwd ben.

Vroeger wel, ik ging altijd puffen op de wc, stiekem... Dus ik begrijp wel wat je bedoelt.

Maar nu doe ik dat niet meer. Ik heb vandaag zelfs onderweg in de trein zitten puffen (met voorzetkamer). Mensen kijken dan wel, maar ja, dan kijken ze maar. Ik schaam me er niet meer voor.
Als ik het niet zou doen, zou ik vanavond benauwd op de bank zitten. Of vannacht benauwd zijn (en ik heb de laatste tijd al wat benauwde nachten).
Vervelend hoor, als je op onbegrip stuit. Ik heb de ervaring dat ik, als ik medicatie zichtbaar gebruik, vaak in gesprek kom met collega's ofzo over mijn astma en dan kan uitleggen hoe en wat.

Eigenlijk best jammer dat je je schaamt om je meds in te nemen, net of astma (of iets anders aan je longen) hebben iets is om je voor te schamen, iets wat je verborgen moet houden.
Misschien kun je het bespreekbaar maken op school, samen met je klasseleraar (of hoe dat tegenwoordig heet... :s)).
Hoop dat je er een goede weg in gaat vinden, want meds niet nemen als je ze nodig hebt is niet goed voor je longen natuurlijk.
Groets!

Bij mij verschilt het. Bij m'n vriend, moeder, schoonouders/familie en een aantal vrienden en m'n collega's zit ik er niet mee en puf ik gewoon, ook met voorzetkamer. In de trein met onbekenden of op het werk in de garderobe waar iedereen in en uit kan lopen vind ik het lastiger.

Ik neem mijn medicijnen wel ongeveer wanneer ik het nodig heb. Ik probeer op dat moment een ruimte te zoeken waar ik dan mijn medicijnen even kan nemen. Mijn klasgenoten weten wel dat ik astma heb en het is een studie verpleegkunde dus er is wel wat bekend bij hen over astma. Vrienden van mij weten het ook wel en die houden bijvoorbeeld met roken rekening met mij. Toch blijft medicijnen nemen een issue. Weet dat het eigenlijk nergens op slaat maar dat maakt het niet makkelijker

Tegewoordig niet meer zo, maar ik herken en snap wel wat je bedoelt. Ik hoop voor jou ook dat het langzaam weg zal trekken, dat is wel makkelijker hè. :)
Heel soms schaam ik me nog wel hoor, maar dan is dat meer omdat ze dan zien dat ik 't benauwd heb. Soms stel ik 't inhaleren dan ook even uit zodat ik rustig kan inhaleren. Niet zo goed natuurlijk, maar ja.

Ik doe dat ook liever zonder anderen erbij. Thuis kan het me niet schelen, maar heb toch een beetje een hekel aan (goedbedoelde!) vragen of opmerkingen, dan voel ik me zo "anders". Maar als het echt moet (bijv. hoestbui in de klas), dan doe ik het toch maar.

Wauw, had niet verwacht zo veel herkenning te vinden, best wel fijn.
Gelukkig hoef ik nu geen medicijnen meer te slikken, alleen neusspray voor allergie, maar dat is alleen 's ochtends en 's avonds.

En ook al schaamde ik me niet echt wanneer ik mn medicijnen innam, toch gewoon niet zo'n fijn gevoel. Je voelt je inderdaad toch een beetje anders ofzo.

Ik denk wel trouwens dat wanneer je ouder bent, dat je je er minder voor schaamt, of is dat niet zo?