Ontzettend bang
04-07-2012 om 20:04 uurHallo,
Ik wil graag even mijn verhaal kwijt, ik zit er momenteel nogal doorheen en weet mij even geen raad.
Ik heb al van kleins af aan astma maar dit was altijd prima onder controle. Nu heb ik 8 weken geleden opeens een enorme aanval gehad die steeds zwaarder werd, mijn medicijnen sloegen niet meer aan hoe vaak ik ze ook gebruikte. Toen met spoed een taxi gebeld en naar de SEH gebracht. Daar werd ik verneveld en dit hielp wel maar niet voldoende. Vervolgens is mijn bloed getest en zijn er foto's van mijn longen gemaakt, dit was gelukkig in orde. De weken daarna bleef ik echter wel benauwd en uiteindelijk van de dokter Prednison en Antibiotica gekregen tegen infectie van de bovenste luchtwegen. Met inademen is niks te horen, maar met uitademen blijf ik 'piepen'. Mijn medicijnen (salbutamol en symbicort) kunnen dit niet wegnemen. Afgelopen donderdag zat ik op een verjaardag en kreeg ik opnieuw een ernstige aanval. Weer met spoed naar de SEH en weer hetzelfde riedeltje. Opnieuw Antibiotica gekregen en naar huis gestuurd. Ik ben gisteren naar de longarts geweest en die heeft mij naar huis gestuurd met de mededeling: 'Maak je maar niet druk' en 'Ik hoop dat je die aanvallen niet meer krijgt, ik weet ook niet waar ze door komen'. Dit zei hij omdat ik gisteren 114 blies bij een blaastest en hij dit prima vond. Ik werd hier niet vrolijk van want ik ben zo ongelovelijk bang om opnieuw een aanval te krijgen en hij stelt mij niet gerust. Vervolgens vroeg ik nog of je hier aan kunt overlijden en toen antwoordde hij ook doodleuk: 'Ja, dat kan'. Ik ben dus nu zo ontzettend bang en durf eigenlijk niet meer in mijn eentje ergens naartoe te gaan omdat ik altijd zeker wil weten dat er een ambulance of taxi bij mij kan komen om mij naar het ziekenhuis te brengen..
Ik snap dit ook heel goed. Ben verleden jaar 2x op de SEH terecht gekomen. Een keer was nadat de huisarts doodleuk de LA belde of ik gezien kon worden want hij dacht aan een longembolie. Vervolgens moest ik met eigen familie bij de SEH zien te komen. Ik schoot helemaal in paniek, dus ging hyperventileren. Nou ja, gelukkig geen longembolie maar een infectie en daarna zat de angst er dus goed in. Ik ben nog steeds niet graag alleen, maar het wordt gaandeweg wel minder. Ik heb altijd een telefoon bij me en een geplastificeerd briefje met daarop hetgeen ik mankeer. Al is het maar gewoon voor mijn eigen gemoedsrust... Psychologen kunnen je helpen met dergelijke angsten, dat is zo, maar ik heb het nog niet aangegaan om hiervoor te gaan.
Sterkte ermee!
@jessicaM,
Ik herken mezelf in jou verhaal waarmee je dit topic heb geopend. Zoals eerder beschreven is angst idd een verkeerde raadgever. Ook het punt van hyperventilatie welke eerder vernoemd is maakt het alleen maar erger. Als men een astma aanval krijgt, is een hyperventilatie aanval bijna onvermijdelijk en versterkt de astma aanval met als gevolg dat men in een vizieuze cirkel belandt met alle vervelende klachte vandien. Het een kan het andere instand houden.
Een psygoloog kan zeker hulp bieden in het inzicht geven in jezelf. Een maatchappelijkwerker wat meer laagdrempelig is, kan ook veel uitkomsten bieden juist omdat het laagdrempeliger werkt.
Een ding is zeker, de angst moet eerst onder controle krijgen. De rest volgt dan vanzelf. Je zult dan merken dat je weer innerlijke rust krijgt en dus weer meer vat krijgt op je doen en laten in je dagelijks leven.
Als laatste.... heb vertrouwen in jezelf.
Beterschap
Mtvrgrt kees01
Hoi Jessica,
Misschien laat, maar wil toch nopg een reactie geven.
Ik herken je verhaal heel erg en snap goed dat je bang bent.
Wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je je snel beter gaat voelen.
Groetjes Rachel
hoi
Ikzelf heb door benauwdheid en omdat ik in levensbedreigende situatie zat ook lang met veel angst rondgelopen.
Werd zelfs angststoornis. Een half jaar geleden leek ik er zo goed als vanaf te zijn, helaas is het nu terug.
Wat te snel teveel gewild blijkbaar. Nu dus weer opnieuw psychiater en kinesitherapie.
Dus het enige advies dat ik je uit mijn persoonlijke ervaring kan geven: respiratoire kinesitherapie volgen (ook een spierontspannende massage doet deugd) en inderdaad je angsten bespreken met iemand die kennis van zaken heeft.
Verder merk ik dat ik mezelf stress geef door teveel aan te willen kunnen terwijl de tijd er (nog) niet rijp voor is, dus misschien dat je hier ook wat aan hebt: doe het stap voor stap, dag per dag.
Vele groetjes