Longkanker, longembolieën een klaplong.........houdt het dan nooit op.
03-02-2016 om 20:26 uurIk heb nooit gerookt. Toen in februari 2013, toen ik een galcrisis had, per toeval ontdekt werd dat ik longkanker had, was dat een grote schok. Ik had er totaal niets van gemerkt, ik had een heel goede conditie, deed veel aan sport, en had geen symptomen. Gelukkig had ik die galcrisis, en is het daardoor in een vroeg stadium ontdekt, dat was mijn geluk. In maart werd ik geopereerd, en werd 1 longkwab weggenomen. Tijdens de operatie liep ik zenuwbeschadiging op waardoor ik altijd pijn heb, veel medicatie neem en ik ben ook onder behandeling van de pijnkliniek.
Het was een zware operatie, en ook de revalidatie verliep moeizaam, maar na ongeveer een jaar begon het toch iets beter te gaan. Tot ik in augustus weer meer problemen met mijn ademhaling kreeg. Ik was om onverklaarbare reden opnieuw heel snel buiten adem. Einde augustus ben ik opgenomen in het ziekenhuis met massale longembolieën en longinfarcten in beide longen. Dat was opnieuw een zware slag, maar dat kwam ik ook weer te boven.
Ongeveer om de 9 maanden ga ik voor een behandeling naar de pijnkliniek. Ik krijg daar een infiltratie in de rug met elektrische schokken die de zenuwen tijdelijk verlamt. Dan is de pijn draaglijk, en kan ik tijdelijk toch weer terug een beetje functioneren. Ik stel de behandeling altijd zo lang mogelijk uit omdat ik weet dat er risico's aan verbonden zijn.
22 januari heb ik opnieuw een behandeling in de pijnkliniek ondergaan, en het ging weer eens mis. Ik kreeg een klaplong waarvoor ik een thoraxdrain kreeg ter hoogte van de littekens van mijn longoperatie, en ik mocht nog eens een weekje logeren in het ziekenhuis.
Sindsdien was ik regelmatig duizelig. Omdat ik me zorgen maakte contacteerde ik afgelopen donderdag de huisarts, maar die maakte zich eigenlijk geen zorgen. Maar zaterdag heb ik thuis het bewustzijn verloren. gelukkig was ik niet alleen thuis. Ten einde raad zijn we dan naar spoed gereden omdat we geen enkele behandelende arts konden bereiken.
Daar zijn een heleboel onderzoeken gedaan, en de afgelopen week ben ik ook al elke dag door de molen gehaald, en er staat nog heel wat op het programma voor de volgende dagen.
Ik word er zo moedeloos van. Ik heb het helemaal gehad.
Tegenover mijn familie hou ik me sterk, maar eigenlijk zie ik het niet meer zitten. Ik mis mijn actieve leven. Als ik mijn zonen niet had die me nog nodig hebben, dan hoefde het voor mij allemaal niet meer.
Dank jullie voor alle lieve reacties!
Heel veel sterkte Ilse, het is ook allemaal wel erg veel wat je hebt doorgemaakt en nu nog steeds doormaakt.
Heb je naast je zonen wel iemand om erover te praten? Soms kan dat zo opluchten, alleen het van je af vertellen al,desnoods even flink mopperen,al lost t niks op soms is het wel prettig.
Ik hoop voor je dat er wat uit de onderzoeken komt en aan gedaan kan worden.
Sterkte en liefs, Jolien
Ik hoop van harte dat ze vinden waar het door komt dat je je duizelig voelt . In het eerste jaar na mijn operatie heb ik dat ook enkele keren gehad maar ze legden het op stress . Ik begrijp dat je af en toe niet ziet zitten , tis ook niet niks . vandaag ben ik ook weer een dagje thuis ellendig maar begrip van mensen is vaak nog heel ver te zoeken
zoals gisteren iedereen maar statussen zet op fb van wereldkankerdag , maar in werkelijkheid weten ze niet wat het echt inhoud voor een kankerpatiênt , als ik eens mijn dag niet heb probeer ik me ook groot te houden maar valt vaak niet mee . Ik hoop dat het je vlug weer beter gaat ! sterkte !
Bedankt allemaal,
Er zijn al heel wat onderzoeken gebeurd. Ik ben de laatste dagen terug minder duizelig. Zaterdag na de opname op spoed heb ik de morfinepleister verwijderd, en weer overgegaan op mijn gewone medicatie van voor de klaplong. Het zou kunnen dat de morfine de oorzaak was van de ellende.
Dat is ook wat ik hoop, want nog meer ellende kan ik er nu voorlopig echt niet bij hebben.
Jolien, ik heb heel wat goed vriendinnen bij wie ik mijn hart kan luchten hoor, maar ik merk wel dat ik zelfs tegenover hen niet altijd eerlijk ben over hoe ik me echt voel, ik doe me sterker voor dan ik ben.
Wat je daar zegt over wereldkankerdag klopt echt, maar je kan mensen ook niet kwalijk nemen dat ze het niet echt kunnen begrijpen. Ik had ook liever bij die groep mensen geweest. Je moet het meemaken om te weten wat het met een mens doet. Ook voor jou veel sterkte!
@IlseB, ik hoop dat het echt lag aan de morfine, ik heb het weleens vaker gehoord bijwerkingen van morfine waaronder duizeligheid, ik duim voor je!
Echt fijn dat je mensen om je heen hebt met wie je kunt praten en herkenbaar: dat sterkter voor doen dan je bent,wat is het toch moeilijk om echt te zeggen wat je voelt he?
Ik merk altijd wanneer ik over mijzelf en longziekte praat dat ik een soort van schrik, omdat ik dan bang ben om een ander te vervelen, je wilt het kort vertellen maar als je meemaakt wat jij hebt meegemaakt valt dat niet te omschrijven in een paar zinnen.
Neem de tijd voor jezelf, sterker worden kost enorm veel energie en tijd.
Sterkte en liefs, Jolien
Dag allemaal,
Ik voel me weer terug wat beter. de duizeligheid is zo goed als over.
Dus de morfine zal wel de boosdoener geweest zijn.
Ik ben blij dat het weer geen nieuw long-of hartprobleem is.
Dat is echt fijn om te lezen, in ieder geval geen nieuw probleem erbij.
Sterkte en groetjes, Jolien
@ ilse b gelukkig dat je weer wat beter voelt ik hoop dat je nu weer vooruit zal gaan
Blije dag daysy
geweldig nieuws ! wat zul je opgelucht zijn . nu weer stapje voor stapje vooruit proberen te gaan ! groetjes =;