Longkanker, longembolieën een klaplong.........houdt het dan nooit op.

Ik heb nooit gerookt. Toen in februari 2013, toen ik een galcrisis had, per toeval ontdekt werd dat ik longkanker had, was dat een grote schok. Ik had er totaal niets van gemerkt, ik had een heel goede conditie, deed veel aan sport, en had geen symptomen. Gelukkig had ik die galcrisis, en is het daardoor in een vroeg stadium ontdekt, dat was mijn geluk. In maart werd ik geopereerd, en werd 1 longkwab weggenomen. Tijdens de operatie liep ik zenuwbeschadiging op waardoor ik altijd pijn heb, veel medicatie neem en ik ben ook onder behandeling van de pijnkliniek.

Het was een zware operatie, en ook de revalidatie verliep moeizaam, maar na ongeveer een jaar begon het toch iets beter te gaan. Tot ik in augustus weer meer problemen met mijn ademhaling kreeg. Ik was om onverklaarbare reden opnieuw heel snel buiten adem. Einde augustus ben ik opgenomen in het ziekenhuis met massale longembolieën en longinfarcten in beide longen. Dat was opnieuw een zware slag, maar dat kwam ik ook weer te boven.

Ongeveer om de 9 maanden ga ik voor een behandeling naar de pijnkliniek. Ik krijg daar een infiltratie in de rug met elektrische schokken die de zenuwen tijdelijk verlamt. Dan is de pijn draaglijk, en kan ik tijdelijk toch weer terug een beetje functioneren. Ik stel de behandeling altijd zo lang mogelijk uit omdat ik weet dat er risico's aan verbonden zijn.

22 januari heb ik opnieuw een behandeling in de pijnkliniek ondergaan, en het ging weer eens mis. Ik kreeg een klaplong waarvoor ik een thoraxdrain kreeg ter hoogte van de littekens van mijn longoperatie, en ik mocht nog eens een weekje logeren in het ziekenhuis.

Sindsdien was ik regelmatig duizelig. Omdat ik me zorgen maakte contacteerde ik afgelopen donderdag de huisarts, maar die maakte zich eigenlijk geen zorgen. Maar zaterdag heb ik thuis het bewustzijn verloren. gelukkig was ik niet alleen thuis. Ten einde raad zijn we dan naar spoed gereden omdat we geen enkele behandelende arts konden bereiken.

Daar zijn een heleboel onderzoeken gedaan, en de afgelopen week ben ik ook al elke dag door de molen gehaald, en er staat nog heel wat op het programma voor de volgende dagen.

Ik word er zo moedeloos van. Ik heb het helemaal gehad.

Tegenover mijn familie hou ik me sterk, maar eigenlijk zie ik het niet meer zitten. Ik mis mijn actieve leven. Als ik mijn zonen niet had die me nog nodig hebben, dan hoefde het voor mij allemaal niet meer.