Ja, dan kan je dat, er allemaal niet bij hebben zo'n verjaardag, want ondanks dat, voel je daar toch verantwoordelijk voor.
Marcus, ik durf het bijna niet te vragen, maar hoe is het contact met je zoon!
Je hebt het misschien weleens geschreven, maar dat heb ik dan toch gemist.
Ik hoop dat dit geen pijnlijke vraag is, dan excuses hiervoor.
Ben nu in het observatie centrum. @ Shadow het is beslist geen pijnlijke vraag, er zijn zeker momenten dat ik pijn ervaar bij het denken aan mijn zoon of dochter. Die pijn ervaar ik niet bij dit soort vragen eerder in het algemeen in het dagelijks verkeer op bepaalde momenten.
Het is een verhaal apart, kort gezegd heb ik hem na mei vorig jaar niet meer gezien. Heb een mail gestuurd naar aanleiding van de diploma uitreiking waar ik dus bij was, een verjaardagskaart en paar mailtjes gestuurd. Op dit alles geen enkele reactie.
Heb een kerstkaart gestuurd met de wensen voor 2018 daar kreeg ik een email reactie van twee regels. Met ... "... heb je kaart ontvangen dank je daarvoor ben er heel blij mee en wens jou ook een heel goed 2018 ... ".
Kan gerust zeggen dat het niet zien van hem een stressor in mijn leven is, een bron van stress dus. Het maakt het afvallen, ziek zijn en de long situatie er niet altijd makkelijker op of beter van, in tegendeel wellicht zelfs.
@Markus, hetzelfde heb ik ook mee gemaakt.
Ik kon 4 jaar lang geen boek lezen en daarna ben ik alleen maar ziek geweest
Het enige wat ik kan zeggen ik leef met je mee en laat je er niet onder krijgen.
Eens komt de wijsheid en misschien de spijt dat hij geen toenadering poging heeft gedaan. En dat hij de mening van een ander aanneemt als de waarheid en niet zelf hierachter wil komen.
Nogmaals veel sterkte
Om heel andere redenen ken ik een dergelijk soort situatie ook.
We zijn met 4 broers in de familie en hebben allemaal een beetje de aard van ons vader. Redelijk dominant en overtuigt van het gelijk. De afgelopen jaren was het geen feest om bij elkaar te komen want de ondertoon was toch het verschil van inzicht over hoe de wereld en het leven in elkaar steekt en hoe het vooral in elkaar zou moeten zitten. Kortom: de altijd maar doorgaande clash tussen Dromers en Realisten.
Uiteindelijk worden je de meest bizarre kwalificaties voor de voeten geworpen. Als je ergens kritisch over bent dan ben je al snel een nazi, racist of haatzaaier want dat is tegenwoordig "bon ton" in het maatschappelijk discours.
Afgelopen Kerst was het eerste in 66 jaar die ik zonder mijn familie heb doorgebracht. Zonde, dood zonde!
Politiek maakt meer kapot dan je lief is. Maar ja, ik geef niks om voetballen, auto's of formule 1.
@ Shadow, dank je en jij ook sterkte, ik weet ik ben niet de enigste die dit meemaakt en ervaart. Heb je die tijd beetje goed achter je kunnen laten? Sta je er erg negatief tegen over of valt dat mee?
Van begin heb ik alles gedocumenteerd, elk kaartje dat ik verstuurde een kopie in een ordner, foto's en bonnetjes van cadeautjes die ik stuurde met sint en verjaardagen et cetera. Heb in een rechtszitting met mijn ex wel eens te horen gekregen je laat nooit wat horen! Ik zei ik heb hier twee ordners met alle brieven foto's van alle pakjes.
Tja ... ooit zie ik hem en haar wel weer eens ... Maar zeg altijd daar heb ik NU niks aan! ... stel je voor over 5 of 10 jaar er wordt aangebeld ... doe open staat daar een man van dertig die zegt ik ben je zoon ... Nou kom binnen en ga zitten wil je wat drinken..... Hij en zij zijn meer dan welkom daar niet van, maar om dan een relatie nog op te bouwen - wees realistisch denk ik dan.
Een vriendin zei laatst hij zou beter dood kunnen zijn - dat deed pijn - ze zei dan kan je het een plekje geven. Dat plekje heb ik het allang gegeven ik zie me niet meer als vader maar als donor. Het heeft heel lang enorme pijn gedaan, een vader wil het liefst zijn kinderen zien en knuffelen of al wat een vader doet om vader te zijn, betrokken zijn, meeleven, meegroeien, trots zijn en meer van al dat alles! Wat maakt iemand vader is namelijk de vraag! Is dat de geestelijke band of de biologische of beiden?
Dan ga ik maar weer lekker naar mijn geliefde Zweden en ben ik dagen en weken alleen in de bossen met elanden, wolven en vele andere dieren in de natuur met Bush foods. Geen telefoon, internet of televisie een vuurtje om eten op te koken een meertje om in te zwemmen, mijn bus, de natuur, ik en verder niemand ... Man zo heerlijk, kijk daar knap ik dan erg vanop en kijk ik altijd naar uit! Weken geen winkel te zien of mensen, de winkel op 75 kilometer (of nog meer) is dan nog dicht bij. Laat 123 anderen mijn leven niet overschaduwen of verzieken.
Kan wel naar een revalidatie centrum gaan maar de lucht wordt buiten het revalidatie centrum er echt niet schoner op.
Ik weet dat je (of wij) niet alleen staan, maar ik wilde aan geven dat ik weet hoe het voelt
Ik ben zeker niet negatief maar verdrietig en begrijp het niet. In mijn geval is mijn dochter een volwassen vrouw van 42.
En die denkt ook zelf niet en laat haar manipuleren door haar vriend die wij, mijn man en ik, nog nooit hebben gezien.
Ooit hoop ik dat ze zelf gaat nadenken, maar dan is het misschien wel te laat. En dat geldt ook voor jou in deze situatie en dan vraag ik mij dan af kan je zoon hiermee leven.
Ik zeg weleens dit zal wel Levenslessen zijn en hoe ga je hiermee om.
Wat moeilijk en verdrietig! Een vader of moeder blijf je eeuwig, zelfs als er geen contact is of ze er niet meer zijn.
Of je nu de rol wel of niet uit kunt voeren, de meeste ouders willen het allerbeste voor de kinderen, dat maakt dit ook zo zwaar en je staat zo machteloos.
Het maakt jullie denk ik wel tot heel waardevolle, sociale en meelevende mensen, je weet wat belangrijk is en je hebt het vechten niet willen staken maar een gevecht met iemand die niet wil, is vechten met een betonnen muur, doet alleen maar pijn.
Knap dat jullie zo positief altijd overkomen, heb ik echt respect voor.
Het kan zo aan je vreten maar laat het je niet opvreten.
Sterkte beiden en geniet van het goede van het leven, Jolien
@balling, jammer dat een familie zo uit elkaar valt, alleen door andere karakters en ideeen,zeker heel zonde.
Kom zelf uit een familie waar we ook allemaal eigen ideeen hebben en ook fel kunnen zijn maar met wederzijds respect voor elkaar en ieder een mening gunnen komen we er altijd uit.
Ik heb al teveel verloren aan familie, kring wordt erg klein en merk dat ik enorm zuinig geworden ben op ze.
Probeer het toch maar goed te maken als er een opening is je hoeft geen grote vrienden te zijn met broers maar ze zijn je verleden!
Hopelijk vier je dit jaar samen weer kerst!want het is net wat je schrijft:doodzonde.
Groetjes, Jolien
Ja, dan kan je dat, er allemaal niet bij hebben zo'n verjaardag, want ondanks dat, voel je daar toch verantwoordelijk voor.
Marcus, ik durf het bijna niet te vragen, maar hoe is het contact met je zoon!
Je hebt het misschien weleens geschreven, maar dat heb ik dan toch gemist.
Ik hoop dat dit geen pijnlijke vraag is, dan excuses hiervoor.
.
Ben nu in het observatie centrum. @ Shadow het is beslist geen pijnlijke vraag, er zijn zeker momenten dat ik pijn ervaar bij het denken aan mijn zoon of dochter. Die pijn ervaar ik niet bij dit soort vragen eerder in het algemeen in het dagelijks verkeer op bepaalde momenten.
Het is een verhaal apart, kort gezegd heb ik hem na mei vorig jaar niet meer gezien. Heb een mail gestuurd naar aanleiding van de diploma uitreiking waar ik dus bij was, een verjaardagskaart en paar mailtjes gestuurd. Op dit alles geen enkele reactie.
Heb een kerstkaart gestuurd met de wensen voor 2018 daar kreeg ik een email reactie van twee regels. Met ... "... heb je kaart ontvangen dank je daarvoor ben er heel blij mee en wens jou ook een heel goed 2018 ... ".
Kan gerust zeggen dat het niet zien van hem een stressor in mijn leven is, een bron van stress dus. Het maakt het afvallen, ziek zijn en de long situatie er niet altijd makkelijker op of beter van, in tegendeel wellicht zelfs.
@Markus, hetzelfde heb ik ook mee gemaakt.
Ik kon 4 jaar lang geen boek lezen en daarna ben ik alleen maar ziek geweest
Het enige wat ik kan zeggen ik leef met je mee en laat je er niet onder krijgen.
Eens komt de wijsheid en misschien de spijt dat hij geen toenadering poging heeft gedaan. En dat hij de mening van een ander aanneemt als de waarheid en niet zelf hierachter wil komen.
Nogmaals veel sterkte
Om heel andere redenen ken ik een dergelijk soort situatie ook.
We zijn met 4 broers in de familie en hebben allemaal een beetje de aard van ons vader. Redelijk dominant en overtuigt van het gelijk. De afgelopen jaren was het geen feest om bij elkaar te komen want de ondertoon was toch het verschil van inzicht over hoe de wereld en het leven in elkaar steekt en hoe het vooral in elkaar zou moeten zitten. Kortom: de altijd maar doorgaande clash tussen Dromers en Realisten.
Uiteindelijk worden je de meest bizarre kwalificaties voor de voeten geworpen. Als je ergens kritisch over bent dan ben je al snel een nazi, racist of haatzaaier want dat is tegenwoordig "bon ton" in het maatschappelijk discours.
Afgelopen Kerst was het eerste in 66 jaar die ik zonder mijn familie heb doorgebracht. Zonde, dood zonde!
Politiek maakt meer kapot dan je lief is. Maar ja, ik geef niks om voetballen, auto's of formule 1.
@ Shadow, dank je en jij ook sterkte, ik weet ik ben niet de enigste die dit meemaakt en ervaart. Heb je die tijd beetje goed achter je kunnen laten? Sta je er erg negatief tegen over of valt dat mee?
Van begin heb ik alles gedocumenteerd, elk kaartje dat ik verstuurde een kopie in een ordner, foto's en bonnetjes van cadeautjes die ik stuurde met sint en verjaardagen et cetera. Heb in een rechtszitting met mijn ex wel eens te horen gekregen je laat nooit wat horen! Ik zei ik heb hier twee ordners met alle brieven foto's van alle pakjes.
Tja ... ooit zie ik hem en haar wel weer eens ... Maar zeg altijd daar heb ik NU niks aan! ... stel je voor over 5 of 10 jaar er wordt aangebeld ... doe open staat daar een man van dertig die zegt ik ben je zoon ... Nou kom binnen en ga zitten wil je wat drinken..... Hij en zij zijn meer dan welkom daar niet van, maar om dan een relatie nog op te bouwen - wees realistisch denk ik dan.
Een vriendin zei laatst hij zou beter dood kunnen zijn - dat deed pijn - ze zei dan kan je het een plekje geven. Dat plekje heb ik het allang gegeven ik zie me niet meer als vader maar als donor. Het heeft heel lang enorme pijn gedaan, een vader wil het liefst zijn kinderen zien en knuffelen of al wat een vader doet om vader te zijn, betrokken zijn, meeleven, meegroeien, trots zijn en meer van al dat alles! Wat maakt iemand vader is namelijk de vraag! Is dat de geestelijke band of de biologische of beiden?
Dan ga ik maar weer lekker naar mijn geliefde Zweden en ben ik dagen en weken alleen in de bossen met elanden, wolven en vele andere dieren in de natuur met Bush foods. Geen telefoon, internet of televisie een vuurtje om eten op te koken een meertje om in te zwemmen, mijn bus, de natuur, ik en verder niemand ... Man zo heerlijk, kijk daar knap ik dan erg vanop en kijk ik altijd naar uit! Weken geen winkel te zien of mensen, de winkel op 75 kilometer (of nog meer) is dan nog dicht bij. Laat 123 anderen mijn leven niet overschaduwen of verzieken.
Kan wel naar een revalidatie centrum gaan maar de lucht wordt buiten het revalidatie centrum er echt niet schoner op.
Ik weet dat je (of wij) niet alleen staan, maar ik wilde aan geven dat ik weet hoe het voelt
Ik ben zeker niet negatief maar verdrietig en begrijp het niet. In mijn geval is mijn dochter een volwassen vrouw van 42.
En die denkt ook zelf niet en laat haar manipuleren door haar vriend die wij, mijn man en ik, nog nooit hebben gezien.
Ooit hoop ik dat ze zelf gaat nadenken, maar dan is het misschien wel te laat. En dat geldt ook voor jou in deze situatie en dan vraag ik mij dan af kan je zoon hiermee leven.
Ik zeg weleens dit zal wel Levenslessen zijn en hoe ga je hiermee om.
Wat moeilijk en verdrietig! Een vader of moeder blijf je eeuwig, zelfs als er geen contact is of ze er niet meer zijn.
Of je nu de rol wel of niet uit kunt voeren, de meeste ouders willen het allerbeste voor de kinderen, dat maakt dit ook zo zwaar en je staat zo machteloos.
Het maakt jullie denk ik wel tot heel waardevolle, sociale en meelevende mensen, je weet wat belangrijk is en je hebt het vechten niet willen staken maar een gevecht met iemand die niet wil, is vechten met een betonnen muur, doet alleen maar pijn.
Knap dat jullie zo positief altijd overkomen, heb ik echt respect voor.
Het kan zo aan je vreten maar laat het je niet opvreten.
Sterkte beiden en geniet van het goede van het leven, Jolien
@balling, jammer dat een familie zo uit elkaar valt, alleen door andere karakters en ideeen,zeker heel zonde.
Kom zelf uit een familie waar we ook allemaal eigen ideeen hebben en ook fel kunnen zijn maar met wederzijds respect voor elkaar en ieder een mening gunnen komen we er altijd uit.
Ik heb al teveel verloren aan familie, kring wordt erg klein en merk dat ik enorm zuinig geworden ben op ze.
Probeer het toch maar goed te maken als er een opening is je hoeft geen grote vrienden te zijn met broers maar ze zijn je verleden!
Hopelijk vier je dit jaar samen weer kerst!want het is net wat je schrijft:doodzonde.
Groetjes, Jolien
Kan deze discussie ergens anders gevoerd worden? Ik vind het geen prettig onderwerp om mee geconfronteerd te worden.
Welke discussie?