Hoe voel jij je vandaag? #100

@ Marcus, wat ontzettend naar en verdrietig, gecondoleerd. Heel begrijpelijk dat je longen reageren op deze situatie. Heel veel sterkte!

@marcus gecondoleerd en heel veel sterkte

Gecondoleerd Marcus, sterkte..

Gecondoleerd, Marcus en veel sterkte morgen.

gecondoleerd, Marcus en sterkte morgen.

Marcus, gecondoleerd. Wens je morgen veel sterkte bij de uitvaart.

De eerste week werken na mijn longontsteking zit erop. Het is een zeer vermoeide week geweest. Vandaag lukte het me niet om de hele dag vol te maken en ben ik om 14:00 uur naar huis gegaan. En sindsdien lig ik op de bank bij te komen. Op zulke momenten ga ik erg twijfelen of ik mijn werk nog wel kan blijven doen. Ander half jaar geleden had ik een behoorlijk overgewicht en viel ik onder de mensen met obisitas. Ik heb toen goed over de situatie nagedacht en tegen mezelf gezegd dat als ik over 5 jaar nog aan het werk zou willen zijn, ik er iets aan moest gaan doen. Mijn werk is voor mijn heel belangrijk en staat na mijn gezin op nummer twee. Ik had veel moeite om een dag vol te maken en spierkracht om iemand goed op zijn plek te krijgen had ik eigenlijk niet meer. Dus ging er een knop om en ben ik heel rustig begonnen met het opbouwen van conditie en spierkracht. Drie kwart jaar later begon mijn conditie en spierkracht goed te worden en ging ik 6 dagen per week sporten. Ik voelde me prima, kon weer veel meer en zat goed in mijn slanker wordende lijf,  Maar toen ging het mis. Ik werd steeds benauwder wanneer ik ging sporten. Ik dacht zal wel een virusje zijn. Toen kreeg ik hartkloppingen en vervolgens een onregelmatige pols. Ha stuurde me door naar de cardioloog, die met steeds meer sombere berichten kwam. Ik werd verwezen naar het academisch ziekenhuis omdat het eigen ziekenhuis de expertische niet had. Er moest een grote hartok komen, maar omdat ik in toenemende maten benauwd was, kwam de longarts mee beoordelen voordat ik onder narcose ging. Weer een heel scala aan onderzoeken verder was een ok op dit moment niet zo verstandig. Ik had astma die door de situatie behoorlijk uit de hand gelopen was. Mijn longen waren 1 groot ontstekingsgebied en dat moest eerst tot rust komen. Dat waren de conclusies begin sept. Je gaat met een medicijnkast vol met medicijnen naar huis en moet het dan maar uitzoeken. Over 6 weken hebben we weer een afspraak om te zien hoe het gaat. Oke ik weet nu wat ik heb, ik weet wat er aan te doen is. Ik word kwa longen niet meer beter. Mijn hart wordt zolang ok niet kan, met medicatie onder controle gehouden. Na ok zal mijn hart genezen, nu dus zorgen dat mijn longen herstellen. Ik ben nu 2 maanden verder. Het gaat allemaal met ups en downs. Mijn conditie is terug bij nul, mijn spierkracht is minimaal, een volledige dag werken is er niet meer bij en enige wat er van  mijn doelen is blijven staan is dat ik nu nog steeds 40kg lichter ben dan begin sept 2011. Vaak wordt er tegen mij gezegt , gemeen he doe je iets goeds en dan word je zo ziek. Natuurlijk ben ik blij met mijn gewichtsverlies maar ik had er meer van willen genieten. Ik merk dat ik er als ik weer geconfronteert wordt met vermoeidheid, benauwdheid of ziekvoelen depri van en huil dan veel. Ik vind het ook zo oneerlijk. Mijn hartklachten komen niet door de obesitas maar is aangeboren en de astma blijkt erfelijk. Ik heb een groep mensen  (ha, la, fysiotherapeut, psycholoog, dietiste en sportdocent) om me heen die mij allemaal 1 op 1 begeleiden door deze periode. Ik ben daar ook zeer dankbaar voor omdat ik het anders niet gered zou hebben, maar toch komt het uiteindelijk op jezelf aan en vandaag heb ik dus echt de pee erin. Waarom heb ik zo mijn best gedaan, ik kan hoogst waarschijnlijk al eerder dan vijf jaar niet meer mijn werk blijven doen. Snik, snik. Gelukkig kan ik het hier van mijn afschrijven. Jullie begrijpen waar ik door heen ga, maar alle mensen die mij begeleiden doen dat het graag en zijn heel lief en meelevend maar weten niet door welk dal ik nu ga en hoe onzeker ik ervan wordt. Maar ik blijf er voor vechten mijn draagkracht moet het weer gaan winnen van mijn draaglast en dan pas zal ik weer sterker uitkomen en er profeit van kunnen hebben.

Sterkte allemaal en bedankt als je mijn verhaal hebt willen lezen. Mij helpt het om het van me af te schrijven.

@ Ieke10, even een knuffel voor je! t Valt allemaal niet mee, heftig om te lezen zeg wat je meemaakt en meegemaakt hebt. Kan je gevoelens en verdriet wel snappen hoor, dat is heel niet gek dat je het zo ervaart allemaal...!!!!
Een relativerend dingetje wil ik zeggen: het is ook niet echt gek dat je een week na je longontsteking nog geen hele dagen kunt werken...dat is helemaal niet gek zelfs, dat is logisch. Het lijkt me niet nodig om op grond van vandaag te constateren dat je wellicht je werk niet meer kunt doen...Van een longontsteking moet je goed herstellen en dat kost tijd, volgens mij wel minimaal 6 weken. Je kunt er ook maanden zoet mee zijn.....dus na een week nog geen dag vol kunnen maken is niet zo verwonderlijk, toch?!
Uiteraard snap ik dat je ervan baalt en dat méér wilt kunnen, dus snap ook dat je verdrietig bent en de dingen wat somber ziet, allemaal begrijpelijk!!

Probeer echt goed te herstellen, want als je te snel teveel wilt, kost herstellen nóg meer tijd!!!! Sterkte meid!!

@Ieke
Wat lijkt het me heftig om ineens een grote hartoperatie nodig te hebben en bijna tegelijk een astma diagnose te krijgen...  :-\
Ik herken best een hoop van wat je schrijft en ik kan me goed voorstellen dat er soms helemaal doorheen zit en somber over de toekomst wordt. Ik denk wel dat Edelweiss een goed punt maakt, deze dingen hebben echt tijd nodig om te herstellen! Hoe ontzettend frustrerend dat ook is  :X
Waarschijnlijk kan je gezondheid nog best een stuk vooruit gaan als je medicatie goed aanslaat en je dingen rustig op blijft bouwen.
Van mij ook een hele dikke knuffel! En zorg goed voor jezelf  :)

Dank je wel edelweis voor je lieve reactie.

Rationeel weet ik dat allemaal ook wel, maar emotioneel ligt hetvgewoon moeilijker en onzekerder. Meestal ben ik behoorlijk rationeel maar door deze periode ben ik veel emotioneler in het leven gaan staan. Gelukkig krijg ik alle ruimte op het werk en denkt iedereen met mij mee om het mogelijk te maken voor mij, maar toch voel ik datcer een switch moet gaan komen. Het werk wordt te zwaar, zowel lichaamlijk als emotioneel. Ik werk met vaak zeer vlug instabiel wordende kankerpatienten. Daarnaast is de luchtdruk op de afdeling hoog en daar reageer ik op door benauwd te worden.