Herken je dat?
19-01-2013 om 11:14 uurWanneer je in het ziekenhuis ligt of wanneer je mensen op bezoek hebt.. vanwege je ziekte..
Dat je hen dan meer aan het geruststellen bent? Zo van 'het komt wel goed' en 'zit er maar niet te veel over in'
Dat ervaar ik tenminste zo..
En dat er opeens mensen naar je toekomen, die je niet kent.. die vragen hoe het met je gaat en of je al uitslag hebt e.d. EN DAT MIDDEN IN DE SUPERMARKT! Waar ik alleen even kom om mijn boodschappen te halen. Soms.. wil ik gewoon dat stukje rust en dat alles weer normaal is. Geen 'belangstellende' mensen of 'nieuwsgierige' mensen. Gewoon weer dat muurbloempje zijn, dat ik altijd was. Degene die snel haar boodschappen haalt in de plaatselijke supermarkt en waar verder geen aandacht aan wordt besteed. Dat beviel me prima.
Nee hier ziet je idd niet op te wachten, ik ben er nu 24 maar op mijn 21ste was ik ook al 6 maanden buiten strijd omwille van mijn longproblemen. Sommige mensen hebben idd weinig begrip, maar ik heb gelukkig een aantal goede vriendinnen die er wel zijn voor me als ik het nodig heb. Zelf ga ik overigens niet zo snel contact opnemen met een vriendin omdat ik het even gehad heb met mijn ziekte, maar dat ligt dan weer vooral aan mezelf denk ik dat ik daar niet aan wil toegeven ;)
De steun van lotgenoten is in dat geval heel fijn: je hoeft maar met een half woord iets aan te geven of je vindt al een pak herkenning en steun :Y
Dat herken ik wel inderdaad. Maar ik heb ze wel verteld dat ik een ziekte heb. En daarna vraag ik gewoon of ze zin hebben om te schaatsen of andere dingen, maar daar reageren ze niet op of ze kunnen telkens niet en dan komt het allemaal van mijn kant en hoor ik niets meer van hen. Gelukkig heb jij wel goede vriendinnen waar je op kunt rekenen:)
Maar dat van die mensen je 'opeens' weer zien staan, herken ik gelukkig niet. Vervelend dat soort mensen, vind ik dan.
sorry,ik bedoelde natuurlijk sandra.
Ik herken dit wel, en word er soms ook moe van, de ene dag kan ik er beter tegen dan de andere.
Toen ik in december in het ziekenhuis terecht kwam, hebben we wel heel bewust alleen die mensen ingelicht die voor mij belangrijk zijn. Afgelopen week hoor ik via via dat er mensen beledigt zijn dat zij niets wisten..... na 10 jaar ben ik opeens interessant. En die mensen die me opeens interessant vinden, die mogen het van me overnemen, dan kunnen ze zelf ervaren hoe interessant het is. Pffff, dat lucht op, ik moest het even kwijt.
Het is natuurlijk niet fijn om te horen dat mensen hier last van hebben, maar ik herken het wel.
De één wil juist alles van je horen op momenten dat jij daar geen behoefte aan hebt, dan probeer je vriendelijk te zeggen dat je het er nu niet over wil hebben. Dit schijnt voor sommige mensen erg moeilijk te zijn, al hebben zij de beste bedoelingen. Als je een paar weken uit de running bent geweest en niet naar school werk kan, laten zij zich niets van zich horen, maar als je terug bent dan opeens willen ze alles weten 'oh wat erg voor je'. Dan heb ik juist niet meer de behoefte om er over te praten.
Vooral valt het mij op dat ik bezig ben met mijn partner helpen om te gaan met mij, (zoals jullie het mooi zeggen: anderen troosten, in plaats van andersom) om het zo maar even te zeggen. De energie die ik heb gebruik ik vaker voor hem dan dat ik iets leuks voor me zelf ga doen. Dat valt me nu pas op. Hij doet zo zijn best, dat weet ik, voor de rest een goede relatie, maar ik besefte het mij naar anderhalf jaar pas dat ik eigenlijk meer bezig ben met wat voor invloed ziekte heeft op zijn leven dan op mijn leven. Nu goede gesprekken gehad, hij voelt zich schuldig, naar mijn idee nergens voor nodig omdat ik het zelf niet eens door had. Nu gaat het stukken beter.
Inderdaad.. kost ontzettend veel energie! Als ze eerst niets van zich laten horen, hoeft het later ook niet meer. Laat dan maar zitten.
iemand die dus ook ettelijke jaren niet meer in mijn leven was en nu weer wel(waar ik heel blij om ben)legde t uit als dat er altijd wel mensen zijn die afhaken omdat ze bijvoorbeeld zelf even in de knoei zitten of wat dan ook,maar dat de mensen die echt om je geven toch ook weer terug komen .ik weet t ook niet ,t is gewoon moeilijk.
Ja, misschien ook wel inderdaad. Maar op zo'n moment, kan ik me even niet in de ander inleven.
En dan ben ik ook zo'n koppig iemand die schijt heeft aan die personen, en dan hoeven ze van mij ook niet weer terug te komen. Geen goede eigenschap van me.
Maar in deze tijden leer je tenminste wie er wel voor je is en wie niet. ;)
ja dat heb ik ook ,ik kan mensen heel makkelijk,,afschrijven",maar ik ben er ondertussen achter dat ik dat ook wel doe om zelf niet gekwetst te worden.je leert inderdaad wel je vrienden kennen,aan de andere kant is t volgens mij ook heel moeilijk voor anderen om te beseffen wat er precies aan de hand is ,en bij mij is t ook zo dat mijn emoties ook alle kanten opvliegen ...tja daar kan een ander moeilijk rekening mee houden .ik heb wel steeds vaker dat ik maar gewoon ,,meelul"om t zo maar even te zeggen ,om niemand voor t hoofd te stoeten terwijl ik zo echt niet ben.