Een vriendje?

Ben het me Evi eens, heb dezelfde ervaringen. Maar ook dat na een tijd de ander toch schrikt van het beeld van "dan loop ik dus op enig moment wel achter of naast je rolstoel" wacht eens daar heb ik geen zin in. Letterlijk de reactie bij een van mijn relaties waarbij zij stuk jonger was. Helaas kan ik je wel meer voorbeelden geven.

Wees er gewoon op voorbereid dat het voor de ander gewoon nooit makkelijk zal zijn welk moment je ook kiest dat zulke zaken bespreekbaar zijn of worden. Het afbreuk risico ligt altijd op de loer, wees je daar bewust van.

Veel succes en sterkte.

Ik wil graag een beetje bot antwoord geven cq je een vraag stellen.

Stel je vind een vriend, gaat samen wonen of trouwen en hij krijgt een ongeval en beland in een rolstoel !!!
Hou je dan minder van hem of haar ???

Mijn mening, leef lekker je leven zoals het nu loopt.
Loop je een liefde tegen het lijf, dan volgt er eens deze discusie.
Is het echte liefde dan blijft ie, zo niet, dan is het geen echte liefde.
Persoonlijk heb ik liever 5 jaar echte liefde, dan alleen zitten te verpieteren.
De trouwbelofte is niet voor niets " in voor en tegenspoed, bij gezondheid en ziekte "

Niemand kan jou zeggen hoe jij bent op je 40ste, niemand weer wat voor medicijnen er zijn als jij 40 bent.

live life to the max
Het kan zo mooi zijn, maar morgen is voor iedereen een vraagteken, ziek of gezond, arm of rijk, morgen is ???

Dat is niet bot maar realistisch!!

Ben het dan ook helemaal met je eens, al worden antwoorden hier op het forum wel met meer compassie naar de ander toegegeven.

Ook is het soms niet zo eenvoudig er zo in te staan ook Evi geeft dat aan.

Hi Sandra,

bedenk eens als iemand jou zou vertellen dat hij ernstig ziek is, na een paar dates. Hoe zou je dat vinden. Ook als je wel gezond zou zijn? Hoe zou jij tegenover zo'n relatie staan?

Ik bedoel dit niet negatief hoor, juist denk ik dat jij dan misschien zou denken, ja maar een persoon is zoveel meer dan alleen de ziekte. En je weet ook niet hoe het in het leven loopt.

Je moet wel ruimte in je hart hebben voor een vriendje. Je schrijft mijn hoofd staat er niet naar..
Je zou kunnen daten en dan kijken hoe het loopt. Gaandeweg leer je elkaar kennen, en zal je wel over de brug moeten komen met je verhaal. Misschien niet alles in 1x, maar wel dat hij snapt waarom je naar het ziekenhuis moet en je medicijnen moet nemen.

Maar ik vind van mezelf altijd dat ik achter de relatie moet staan. Als ik geen er geen toekomst in zie, dan maak ik het uit. Of ik begin er niet aan, dat kan ook. Ik vind het heel belangrijk dat mensen met elkaar op 1 lijn zitten.

Ik wil je veel succes wensen.

groetjes bioloogje

Vertel je mijn eigen verhaal .
Toen ik mijn vrouw leerde kennen was ik gezond en we waren ook voor al beider nog erg jong . Ik 18 en zij 16 jaar …  Hadden zo dik een half jaar verkering  en je kan wel zegge dat ik mijn grote liefde gevonden had . En al beweert mijn eega nu plagend wel eens anders het gold ook echt wel voor haar .  Maar der was wat … iets .. een gevoel ? kon de vinger er niet op leggen . En af en toe was ik bang dat onze relatie stuk zo lopen . Ik vroeg me af wat ik verkeerd deed .  Maar dan ging het ook weer alle maal prima . Maar der was wat ….  Dat was duidelijk .

En op een mooie zonnige middag stond zo op mij te wachten toen ik bij haar thuis kwam . Pakte me zo stevig vast en zei dat ze een eindje wou lopen in het park .  Ik kneep hem als de ziekte … en ja daar kwam het hoge woord er uit ze wou het uit maken . En moker slag …. En ik vroeg alleen waarom dan ? wat deed ik verkeerd …. Veel tranen later vertelde ze dan dat ze zag hoe  gek ik met kinderen was . Hoe gek haar eigen nichtje met mij was . En zei kon geen kinderen krijgen . En dat durfde ze al dik een half jaar niet te vertellen . En dacht dat ik dat niet aan kon . En dat ze me dat niet aan wou doen , we zijn nu meer als 30 jaar samen . Waren vorig jaar 25 jaar getrouwd .  Zijn al dichter bij de 26 jaar !Heb haar dus wel duidelijk kunnen maken de het uit maken van de verkering het ergste wat ze me aan kon doen .

Nou vroeg ze me dat jaar voor het eerst wat er door mij heen ging toen ze mij vertelde van haar medisch geheim .. En eerlijk gezegd voelde ik een opluchting .. Want ze moet me iets verschrikkelijk vertellen … en ik moest beloven niet boos te worden . Na wat moest mijn meisje mij dan wel vertellen wat zo erg zou zijn ?? En toen ik het hoorde dacht ik … DAT was het ?? Das toch niks om boos om te worden . 

Na dien is natuurlijk vaak over het niet kunne krijgen van kinderen gesproken .  Het was voor haar een zwaarder last al voor mij … ik ben alleen nog maar blij dat er dus heel maal niks verkeerd ging . Maar juist heel erg goed en dat ze daarom wel moet vertellen over haar medisch verleden . 
Tuurlijk vraagt ze wel een of ik niet iets mis ….  Maar ja wat je al niet kunt krijgen in je leven  ? … Ik ben altijd gelukkig geweest met dat wat ik heb . Der is nooit een vraag geweest of we wel samen veder zouden gaan . 
Het verbaasde mijn ouder niet mijn schoon ouders niet en zelfs mijn oma niet . Die zagen alle maal een heftig verliefde jonge knaap . En als je tot zo over de oren verlieft bent op iemand .. dan houd niks dat tegen .  En kan gewoon niet anders zo zijn dat voor jou ook zo geld . 

Nou zo veel jaren veder heeft mijn eega geleerd wat had ze te verliezen ? 
Net als bij jou het zal toch eens naar buiten komen … als  het dan gedaan is met de liefde dan heb je die breuk alleen maar uit gesteld . In mijn geval was mijn eega op tijd zat . Het liep echt uit op een serieuze relatie … en toen was het tijd om het te vertellen .NA dien heeft ze der spijt van dat ze het niet een paar maand eerder heeft verteld . Hoe langer je wacht hoe moelijker word het . Voor beider !  \

Als je vriend net zo gek op zijn meisje is zo als ik was … na oké … Nog steeds ben  . IS die alleen maar blij dat he hem inlicht over jou zorgen .
Succes …met wat je ook beslist te doen . Want makkelijk … dat is het zeker niet .

wat een prachtig verhaal sietse,het lijkt me erg moeilijk om te vertellen wat je mankeert als je iemand leert kennen,mijn vriend en ik zijn al 20 jaar bij elkaar en kwamen er samen achter dat ik aad had  dat is makkelijker denk ik.ik denk dat de kunst is om niet te moeilijk te denken .dingen lopen in t leven zoals ze lopen moeten,vaak wijst t zich zelf als t op je pad komt.maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan .veel sterkte

Ik zit even te denken hoe mijn vriendje weet dat ik astma heb. Kan het me zo niet meer herinneren. Hij heeft zelf ook astma.
Volgens mij wisten we het van elkaar toen we elkaar leerde kennen. We kwamen allebei vaak bij zijn tante. Vroeger was ik bevriend met zijn nichtjes en dan werd minder. Een paar jaar geleden kwam er toen weer contact met hen en kwam ik heel vaak daar thuis en was hij er ook iedere keer. Zijn tante rookt en dat was iets waar wij last van hebben. Denk dat het daar dus ergens ter sprake is gekomen en dat het niet is geweest dat we toen we samen waren ergens elkaar het hebben moeten vertellen.

Ondanks dat astma lastig kan zijn bij jezelf maar ook bij je vriend(in)(en die dus ook bij andere (long)ziekte) vind ik het ergens wel fijn dat we het allebei hebben. Klinkt misschien een beetje stom maar het scheelt een hoop uitleg. Ondanks dat het bij iedereen anders is begrijpt die andere denk ik toch een beetje meer hoe het is.

Ik wist van hem dat hij astma had en dat heeft me nooit tegen gehouden een relatie te beginnen. Zou misschien ook wat hypocriet zijn gezien het bij mij ook speelde maar nog niet in die mate zoals het nu doet. Ik maakte me veel meer druk om het feit dat ik al een kindje had. Zo zal iedereen denk ik wel iets hebben wat hem of haar onzeker maakt over het wel of niet beginnen van een relatie.

Heftig, mensen kunnen raar reageren op medische dingen. Mijn vriend is blind en heeft een transplantnier. Ik wist dat toen we een relatie kregen, maar we kenden elkaar toen al vrij goed en het voelde gewoon goed om met hem verder te gaan.

Ik wist dat mijn ouders er even aan zouden moeten wennen dat hun schoonzoon gehandicapt was, maar ik dacht dat dat wel vanzelf goed zou komen. Maar dat is volledig uit de hand gelopen. Ze weigerden hem te accepteren en probeerden me te dwingen het uit te maken. Dat heb ik niet gedaan en zodoende hebben we een jaar lang ruzie gemaakt en uiteindelijk tien jaar geen contact gehad.

Ik heb het contact weer hersteld toen onze zoon op komst was omdat ik vond dat hij wel recht heeft op zijn grootouders. Nu gaat het beter, mijn ouders snappen ook wel dat ze hun kleinzoon niet meer zullen zien als ze weer ruzie maken. En nu, na al die jaren, hebben ze mijn vriend eindelijk ook beter leren kennen en ik denk dat ze hem nu wel kunnen waarderen. Uitgepraat is het nooit, mijn ouders zijn helaas geen mensen die sorry kunnen zeggen. Al bij al is het wel heel moeilijk geweest.

Het is geen leuk verhaal en misschien heb je er wel niks aan. Maar weet je, liefde is blind. Als jouw vriend er echt voor wil gaan, komt het wel goed. Maar hij heeft natuurlijk ook ouders en je weet niet hoe zij dan weer reageren. Mijn verhaal is wel heel extreem (gelukkig maar), maar als je vriend zijn omgeving tegen krijgt, wordt het alsnog erg moeilijk en ik kan me voorstellen dat je daar geen tijd en energie in wil/kan steken.

Ik denk dat ik vrij snel open kaart zou spelen en niet teveel energie zou verspillen aan geaccepteerd worden. Kappen als je ziet dat het te zwaar wordt, maar doorgaan als je je er goed bij voelt. Maar misschien voel jij dit heel anders aan. Sterkte hiermee!

@mamm-loic, heftig verhaal zeg maar geweldig om te zien hoever jij er voor gegaan bent. Dat moet wel echte liefde zijn!!